บทนำ

“ปล่อย! ปล่อย!”

“หยุดแหกปากสักที!” เสียงทุ้มใหญ่ตวาดมาจากหน้ารถ ขณะที่สองข้อมือเล็กพยายามดิ้นหลุดจากสายรัดที่เบาะหลัง ข้างนอกตอนนี้ฝนตกพร่ำ มันเหมือนหนังฆาตกรรมฝรั่งจนหญิงสาวตัวเล็กร่างบางอดกลัวไม่ได้

แต่เสียง... ทำไมคุ้นนักล่ะ คุ้น... เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“พี่ดัชซ์”

นานะเผลอเอ่ยชื่อนั้นเบา ๆ และแน่นอนว่าแค่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตอบกลับมา หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบในทันที หน้าที่แนบกับเบาะชาแทบไม่รู้สึก เรี่ยวแรงที่มีหายไปราวกับโดนกระชากวิญญาณออกไปจากร่าง

ใช่เขา... คนที่ฆ่าพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอ เขาต้องติดคุกตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? นี่แค่ห้าปี ทำไมถึง...

“หึ สงสัยล่ะสิ ว่าฉันออกมาได้ยังไง”

“ฆ่าพี่แนนทำไม พี่แนนทำอะไรให้พี่!”

ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มอย่างสมเพช เขาเกลียดชื่อผู้หญิงสารเลวนี่เข้าไส้ มือหนากำพวงมาลัยมั่นจนเส้นเลือดปูดตามหลังมือ ปลายเท้ากดลงที่คันเร่ง

หนักขึ้น ๆ เพื่อที่จะพาเหยื่อล่อในกำมือไปถึงที่หมาย

ถ้าลากหัวนังแพศยามากราบตีนไม่ได้ เขาจะไม่หยุด ต่อให้ต้องทำลายใครเพื่อเห็นจุดจบของผู้หญิงคนนั้นเขาก็จะทำ

“ไอ้พี่ดัชซ์ ไอ้ฆาตกร ไอ้ขี้คุก! ตอบมาสิวะ!” นานะเริ่มทนไม่ไหวตะคอกถามออกไปแข่งกับเสียงฝน แต่ทว่าคนขับรถตอบกลับมาเบา ๆ อย่างไม่แยแส

“หุบปาก”

“ไม่! จะพาฉันไปไหน จะฆ่าฉันตายตามพี่แนนไปงั้นเหรอ ไอ้คนสารเลว! ฉันไม่น่าเคยหลงรักพี่เลย”

ริมฝีปากที่ยิ้มเยาะอยู่ค่อย ๆ หุบลง พร้อมกับหญิงสาวที่เผลอหลุดปากเมื่อครู่รีบเม้มปากแน่น ครั้งนึง... เธอเคยคิดไม่ดีหลงรักแฟนพี่สาวตัวเอง และมันเป็นอะไรที่ผิดพลาดมหันต์ ผู้ชายที่เธอคิดว่าดีแสนดีในวันนั้น กลับฆ่าพี่สาวเธอแถมยังอำพรางศพ

ตอนนี้เธอเกลียดเขา ยิ่งเห็นกลับมาลอยหน้าลอยตาทำกับเธอแบบนี้ยิ่งเกลียดอีกหลายเท่า! ทำไมกฎหมายถึงไม่มีความยุติธรรม ทำไมคนชั่วไม่ได้รับบทลงโทษอย่างสาสม

“ฉันบอกเลยนะ ฉันไม่เหมือนพี่แนน! ถ้าพี่ทำอะไรฉัน หรือแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ อีนานะคนนี้นี่แหละจะฆ่าพี่เอง!”

‘เอี๊ยด’ รถมินิแวนจอดทันที ก่อนที่คนขับจะลงจากรถเดินผ่านสายฝนขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง นานะขยับตัวหลบทันทีเมื่อเห็นเขาคนนั้น แต่ก่อนที่จะหลบทัน เธอโดนสองมือเขากระชากให้ลุกขึ้นนั่งอย่างรุนแรง

“ว้าย!”

“พูดใหม่”

“อะไร?”

“ฉันบอกให้ใช้ปากดี ๆ ของเธอพูดประโยคนั้นใหม่!”

เสียงตวาดดังทำหญิงสาวสะดุ้ง และไม่กล้าสบตานัยน์ตาดำขลับที่มองมา เขาบีบข้อมือเธอแรงขณะที่เม็ดน้ำฝนที่เกาะตามไรผมหยดลงมาที่แขนช้า ๆ

อึดอัด เจ็บใจ เกลียด และกลัว ความรู้สึกมันผสมปนเปกันไปหมด แต่เมื่อมือใหญ่กระชับบีบแรงขึ้น แรงขึ้น เธอจึงต้องกัดฟันพูด

“ถ้าพี่แตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะฆ่าพี่เหมือนที่พี่ทำกับพี่แนน”

คนฟังเหยียดยิ้มที่มุมปาก

“งั้นเหรอ? อย่าว่าแต่แตะต้อง ก่อนที่เธอจะฆ่าฉัน ไม่แน่เธออาจจะเป็นเมียฉันก่อนก็ได้”

หญิงสาวได้ยินประโยคนั้นถึงกับเผลอหันขวับไปสบตาเขา ความมืดและเสียงฝน ไม่ได้ทำให้นานะหลุดออกจากตาคม เธอคล้ายถูกมนต์สะกด และที่สำคัญความกลัวที่มีทั้งหมดพลันหายไป

เธอไม่ได้ยอมอ่อนข้อให้ แต่ทว่าเธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ข่มขู่อีกเด็ดขาด เขาไม่มีสิทธิพูดจาแบบนี้แม้แต่จับตัวเธอมาก็ไม่มีสิทธิ!

และแล้วริมฝีปากสวยก็กระตุกยิ้ม ก่อนที่นานะจะใช้มารยาทั้งหมดที่มีโน้มไปใกล้ ๆ พ่นไอร้อนแผ่ว ๆ กระซิบข้างใบหู

“ได้ฉันเป็นเมีย ระวังติดใจนะ”

ดัชซ์หัวเราะเหอะ ๆ เข้าใจถนัด สุดท้ายนิสัยของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างกับพี่สาวของเธอ ดี ฉะนั้นเขาจะไม่ออมมือ

“งั้นถ่างขาออก ฉันจะเอาเธอตรงนี้”