นานะ | จุดเริ่มต้นของนังนานะ

เสียงเพลงในคลับดังกระหึ่ม กลิ่นบุหรี่ที่ถูกพ่นครั้งแล้วครั้งเล่าลอยคละคลุ้ง ข้างตัวฉันเต็มไปด้วยนักการเมืองของประเทศที่คั่วสาว ๆ กินดื่มด้วยเงินที่โกงมาจากภาษีประชาชน ซึ่งหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นที่ถูกจ้างมาเอนเตอร์เทน

มีฉันด้วย

งาน N คืองานของฉัน ปฏิเสธไม่ได้ว่าเงินมันหอมและฉันจำเป็นต้องเลี้ยงปากท้องของตัวเอง ฉันทำงานนี้ตั้งแต่พี่สาวจากไปช่วงมอหก นับมาถึงตอนนี้ก็ห้าปีแล้ว มันอาจจะเป็นอาชีพที่ไม่น่าภูมิใจ แต่ฉันทำเพราะจำเป็น รายได้ที่ประเทศนี้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแต่ค่าครองชีพสูง อย่าว่าแต่งานพาร์ทไทม์ช่วงเป็นนักศึกษา จบมาแล้วแท้ ๆ เงินเดือนก็แค่หมื่นห้า ฟัคยู

นี่เหรอประเทศที่กำลังคิดว่าพัฒนา ตราบใดที่ยังมีการคดโกงนำภาษีประชาชนมาปรนเปรอตัวเอง ก็คงเป็นแค่บัวใต้น้ำล่ะวะ!

เรื่องไม่มีคนส่งเสียฉันมันไม่เท่าไหร่ แต่ฉันมียายที่บ้านนอกกำลังป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ตั้งแต่พี่สาวฉันตายท่านก็ตรอมใจลงเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฉันเองต้องรีบหาเงินเพื่อย้ายกลับไปดูแลท่าน

“น้องนานะ ชนครับชน”

เสียงเรียกยืดยาวดึงหน้าฉันกลับมายิ้มดังเดิม ก่อนที่จะแสร้งยกแก้วดื่มทั้งที่ปากเม้มแน่น บอกเลยว่าเหล้าสักหยดก็ไม่ตกถึงท้องฉัน

เพราะฉันจะมอมพวกนี้ให้เมา และไถให้หมดกระเป๋าเลยคอยดู

“ดื่มน้อยจังคนสวย แก้วนี้นานแล้วนะ” นักการเมืองวัยพร้อมปลดประจำการเอ่ยถามฉันและพยายามโอบไหล่ ฉันหันไปเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มเสแสร้งให้

“พอดีไม่ค่อยสบายค่ะ วันนี้ขอเบา ๆ”

“อ้าวเหรอ? มีเงินไปหาหมอมั้ย นี่เลย ๆ พี่ให้ น้องนานะอยากได้เท่าไหร่ดี หนึ่งหมื่น สองหมื่น สามหมื่น หรือว่า... แสนนึง”

แบงก์พันหลายใบถูกดึงออกมาจากกระเป๋าเงินราคาแพง ฉันจ้องมันตาเป็นมันเลยล่ะ แต่ก็ต้องเบรกความโลภของตัวเองไว้ เพราะคนพวกนี้ฉันรู้ไส้รู้

พุงมันดี

การเสนอเงินหนัก ๆ แบบนี้ มันต้องการให้ฉันนอนด้วย และแน่นอนฉันไม่มีวันผิดกฎของตัวเองเด็ดขาด

“ไม่ดีกว่าค่ะ เกรงใจ”

“ทำไมล่ะ แค่ขึ้นไปนวดให้พี่สักนิดสักหน่อยเองนะครับ” ฉันนี่ถึงกับเบือนหน้าหันไปเบ้ปากทางอื่น อีแก่เอ๊ยพอสักทีเถอะจะอ้วก

“นานะไม่ขายค่ะ”

“อ่ะ ๆ ไม่ก็ไม่ งั้นอยู่กับพี่ต่อสักชั่วโมงนะ” เพิ่มอีกชั่วโมงก็เพิ่มไปอีกสามพัน โอเค ไม่ได้แย่สำหรับฉัน ฉันนั่งปั้นยิ้มรอจนคนพวกนี้เมา ไม่ต้องขึ้นห้องหรอก เพราะคนเมาอะไรก็ง่าย แค่ฉันชนแก้วนิดหน่อยก็ได้ทริปรัว ๆ แล้ว

จนสักพักขณะที่ชายแก่ทั้งหลายติดลม ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำตั้งใจจะไปเติมแป้งสักหน่อย แต่เมื่อเดินผ่านกลุ่มคน และโต๊ะผู้ชายกลุ่มนึงที่กำลังเต้นกันข้อมือฉันก็ถูกคว้าไว้

‘หมับ’

“นานะจะไปไหน” พี่บาส?

“พี่บาส พี่มาได้ไง?” ฉันถามตกใจ พี่บาสคือคนที่ฉันคุย ๆ อยู่ และรู้จักผ่านเพื่อนสนิทชื่อใบผักอีกทีนึง โดยรวมก็ถือว่าดีรับส่งเก่งปรึกษาอะไรก็ได้ เวลาที่ฉันเหนื่อย ๆ นอกจากจะหันหน้าเข้าซีรี่ย์เกาหลี ก็มีเขานี่แหละคอยรับฟัง

และการที่เขามาเห็นฉันที่นี่ ถือว่าหน้าชากันเลย เขาไม่รู้ว่าฉันเป็นเด็ก N ฉันบอกว่าแค่ทำงานเป็นเอ็มซีและพริตตี้ทั่วไปเท่านั้น

“พี่ตามนานะมา” ตามมา? ฉิบหายแล้วอีนานะ! ยังไม่ได้ผู้ก็ความแตก

ซะแล้ว

“เอ่อ นานะอธิบายได้นะพี่บาส คือ...”

“ไม่ต้องอธิบายหรอก พี่รู้มานานแล้วว่านานะทำงานอะไร ถึงได้เป็นห่วงและตามมาดูนี่ไง”

ว่าแล้วเขาก็จับไหล่ฉันหันไปมองที่โต๊ะ จนฉันเห็นไอ้แก่ตัณหากลับกำลังหยอดยาบางอย่างลงไปในแก้วของฉัน เหอะ! ว่าแล้วเชียว... พวกมันต้องใช้วิธีสกปรก แต่ไม่ได้แอ้มฉันหรอก ทุกครั้งที่ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำกลับมาฉันจะขอเปลี่ยนแก้วตลอด

“เห็นมั้ย? ว่ามันอันตรายแค่ไหน”

“รู้ค่ะ แต่ที่ทำทั้งหมดนานะจำเป็น” พี่บาสถอนหายใจก่อนจะจับไหล่ฉันหันกลับไปหาตัวเองอีกครั้ง แต่ทว่ามือใหญ่ยังบีบที่หัวไหล่มั่น และ ตายังคงมองมาที่ฉันไม่ลดละ

“พี่รู้ว่านานะจัดการได้ แต่มันเสี่ยงเข้าใจไหม กลับกับพี่เถอะ พี่ไปส่งที่คอนโด” พี่บาสว่าจบก็รีบฉุดข้อมือฉันเดินออกไป ซึ่งฉันสู้แรงถึก ๆ กล้ามใหญ่ ๆ เขาไม่ไหวหรอก สุดท้ายก็ต้องยอมเดินตามออกไปที่ลานจอดรถ

จนพี่บาสพาฉันไปหยุดที่รถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของเขา แล้วส่งหมวกกัน

น็อคให้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” เขาถามเมื่อเห็นฉันยังไม่ยอมรับหมวกสักที

จะอะไรอีกล่ะ ยังไม่ได้เงินชั่วโมงสุดท้ายเลยเสียเวลาชีวิตชะมัด

“เสียดายเงินนิดหน่อยค่ะ”

“เสียดาย? งั้นเท่าไหร่ล่ะพี่จ่ายเอง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ หลังจากวันนี้พี่บาสจะไม่คุยกับนานะแล้วใช่มั้ย งานที่นานะทำ ทำให้พี่บาสมองนานะไม่เหมือนเดิมใช่มั้ย” พี่บาสวางหมวกกันน็อคลงที่เบาะแล้วมองหน้าฉัน

“คิดว่าพี่เป็นคนตัดสินคนแบบนั้นเหรอ?”

“นานะไม่รู้หรอก”

“พี่รู้นานแล้วว่านานะทำงานนี้ พี่ก็ยังคุยกับนานะอยู่ คิดเอาเองแล้วกันว่าพี่รู้สึกยังไง ขึ้นรถ... พี่จะไปส่ง”

สุดท้ายฉันก็ยอมซ้อนท้ายบิ๊กไบค์พี่บาสออกมา พี่บาสรู้จักคอนโดฉันอย่างดี เพราะเขาเองก็เคยมาหลายต่อหลายครั้ง ถ้าใครคิดถึงเรื่องบนเตียงก็พักก่อนนะ เรายังไม่ได้กัน

เพราะอย่างที่บอกนั่นแหละ พี่บาสรู้จักเพื่อนฉันและสนิทกันพอตัว ฉันก็พลอยสนิทไปด้วยจนเราพัฒนามาถึงขั้นนี้ ซึ่งตอนนี้ไอ้ใบผักมันไม่อยู่เพราะไปรับงานบัตเลอร์อยู่อังกฤษ คนที่อยู่ที่นี่คนเดียวก็มีแค่ฉันนี่แหละ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาส่งฉันด้วย ฉันจึงไว้ใจเขา

และเมื่อเรามาถึงห้องพี่บาสก็ไปนั่งรอที่โซฟา ตาคมจับจ้องมองฉันทุกการกระทำ ไม่ว่าจะวางกระเป๋า หยิบน้ำให้เขา ตลอดจนนั่งลงข้าง ๆ เขาก็ยังมองฉัน

“นานะ พี่...”

“เอาตรง ๆ พี่บาสไม่อยากให้นานะทำงานนี้เหรอ?” ก่อนที่พี่บาสจะพูด ฉันก็รีบชิงถามขึ้นมาก่อน

“ถ้าพี่อยากให้นานะหยุดทำงานนี้ นานะจะเลิกคุยกับพี่ไหม? พี่เป็น

ห่วงนะ”

จากที่ก้มมองนิ้วตัวเอง ประโยคคำถามนั้นก็ทำให้ฉันเสียอาการไปเลย

ฉันคุยกับพี่บาสมาหลายเดือนแล้ว ไม่มีอะไรที่ฉันไม่ชอบในตัวเขา

แต่งานที่ฉันกำลังทำมันเป็นเรื่องที่น่าอายและคนทั่วไปเข้าใจยาก ฉันเข้าใจว่าเขาเป็นห่วง แต่ไม่คิดว่าจะกลัวเสียฉันไปขนาดนี้

เฮ้ย... เจ๋งว่ะ ใจฉันมันเต้นแรงขึ้นมาเลย

นอกจากผู้ชายคนนั้นที่ฉันไม่ควรใจสั่น ฉันไม่คิดเลยว่าพี่บาสจะทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง และเมื่อฉันมองเขาอยู่เนิ่นนานจนหน้าร้อนผะผ่าว มือใหญ่ก็ยกขึ้นสัมผัสแก้มเบา ๆ

หัวใจฉันเต้นเร็วระรัวขึ้นหลายเท่า จนฉันตาหลับพลิ้มริมฝีปากเผยอ

เฝ้ารอรสจูบอันแสนหวานที่คิดว่าเขาจะปรนเปรอ

แต่ทุกอย่างกลับชะงักค้าง อยู่ ๆ พี่บาสก็หยุดมองหน้าฉันนิ่งลึกจนยากจะตีความหมาย

“พี่ขอโทษ” ห๊ะ?

“ขะ ขอโทษเรื่องอะไรคะ?”

“ขอโทษกับสิ่งที่พี่กำลังทำกับนานะทั้งหมด แต่มันถึงเวลาแล้ว นานะต้องเข้าใจพี่นะ”

ฉันขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าพี่บาสหมายถึงอะไร แต่เมื่อจะอ้าปากถามไถ่

มืออีกข้างที่ว่างของเขาก็โปะผ้าปิดจมูกฉันทันที

“พี่บะ... อุ๊บ!”

ฉันเบิกตามองหน้าเขาขณะที่หายใจอย่างยากลำบาก มือพยายามทุบตีต่อสู้ แต่อยู่ ๆ เรี่ยวแรงก็ลดลงเรื่อย ๆ เขาทำแบบนี้ทำไม! ทำร้ายฉันทำไม!

เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันไว้ใจเลยนะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำเหมือนผู้ชายคนนั้นที่พังความไว้ใจฉันไม่เป็นท่า!

“อื้อ...”

“พี่ขอโทษนานะ พี่ขอโทษจริง ๆ” ฉันส่ายหน้า ตาเริ่มพล่ามัวขึ้นเรื่อย ๆ จนหูได้ยินเสียงรองเท้าหนัก ๆ ย่ำเดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ เงาราง ๆ สูง ๆ ถึงจะมองไม่ชัด แต่ฉันก็เดาได้ว่าคือผู้ชายร่างโตที่กำลังก้มมอง และมันกำลังหัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็น

“หึ หึ ถึงเวลาสักที”