2.ไม่ตอบแชท

Chapter02.ไม่ตอบแชท

ตกเย็น

กริ๊ง~

เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนทำให้แอนดริวที่เพิ่งเสร็จกิจเดินออกมาจากห้องพยาบาลด้วยสีหน้าอารมณ์ดี เขาไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่เลือกไม่เข้าเรียนคาบบ่ายในวันนี้แล้วหนีมาหลบอยู่กับรุ่นน้องสาวในห้องพยาบาลแทน

เมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว เท้าหนาจึงไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเดินไปยังโต๊ะนั่งหน้าโรงเรียนอย่างนึกรู้ว่ากลุ่มเพื่อนๆของเขาคงไปรออยู่ที่นั่น

ตึก

ตึก

“นั่นไงมันมาแล้ว“ โบว์วี่เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่เห็นใบหน้าระรื่นชื่นมื่นของแอนดริวเดินตรงดิ่งมาทางนี้

”มึงหายไปไหนมาวะ?” จีจี้ไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากถามเพราะเธอคือคนที่สนิทกับแอนดริวมากที่สุดเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน เรียกว่ารั้วติดกันเลยก็ว่าได้

“นอน“ ปากหนาตอบกลับอย่างโกหก ซึ่งทุกคนก็ต่างรู้อยู่แล้วว่าแอนดริวไปไหนมา นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

”คอมึงแดง“ เรนเดลกระซิบลงข้างหูหนา ได้ยินแบบนั้นแอนดริวก็ไม่รอช้าที่จะเคลื่อนมือเข้าไปถูบริเวณลำคอตัวเองให้มันแดงขึ้นมากกว่าเดิม หวังกลบเกลื่อนรอยที่รุ่นร้องสาวทำเอาไว้ในตอนที่เขาไม่รู้ตัว

”เหอะ วันนี้อาจารย์สั่งงานคู่“ จีจี้เบ้ปาก แค่เห็นรอยแดงเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าหายไปไหนมา

”เราก็คู่กันเหมือนเดิม“

”ไม่อะ งานนี้กูคู่กะอีโบว์“ จีจี้ตอบกลับอย่างไม่สนใจนัก ท่าทางหงุดหงิดนั้นทำให้แอนดริวสังเกตุเห็นได้

”ทำไม? ปกติมึงสองคนคู่กันไม่ใช่เหรอ“ แอนดริวเลิ่กคิ้วหันมาถามโบว์วี่กับเรนเดลที่มักจะทำงานคู่กันมาโดยตลอดและปกติเขาจะคู่กับจีจี้

”ถามแม่มึงนู้น วันนี้มันอยากคู่กู“ โบว์วี่พยักหน้าไปทางจีจี้ที่ทำเป็นนั่งไม่รู้ร้อนหนาว

”แล้วมึงคู่กับใคร“ แอนดริวหันไปถามเรนเดล

”กูคู่กับสแตมป์“

”เชี้ย แล้วกูล่ะจี้ กูจะคู่กับใคร“ ได้ยินแบบนั้นแอนดริวก็ไม่รอช้าที่จะหันไปโวยวายใส่เพื่อนสนิท

ซึ่งจีจี้ก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเห็นใจเพื่อนตัวสูงแต่อย่างใด เพราะมีหลายครั้งที่แอนดริวหนีไปติดผู้หญิงและเธอต้องเป็นคนคอยเคลียร์งานให้ แต่ครั้งนี้หญิงสาวรู้สึกไม่อยากทำแบบนั้น เธออยากดัดนิสัยติดเล่นของเพื่อนตัวเอง เพราะงั้นครั้งนี้เธอจะไม่ช่วยเขา

”เรื่องของมึงจ้ะ อ๊ะๆ หรือมึงจะไปคู่กับน้องฟ้าของมึงก็ได้นะ โน่นน่ะ คอแดงมาเหมือนกันเลยนี่“ จีจี้ตอบกลับพร้อมกับเหลือบสายตาไปมองรุ่นน้องสาวที่เดินผ่านกลุ่มพวกเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งมาให้แอนดริว

”มึงโกรธกู?” แอนดริวถามกลับอย่างนึกสงสัยในการกระทำที่ผิดแปลกไปของเพื่อนสนิท ปกติจีจี้ไม่เคยพูดประชดเรื่องผู้หญิงใส่เขาแบบนี้

“ทำไมกูต้องโกรธมึงคะ กูแค่อยากดัดสันดานชอบหนีเรียนของมึงค่ะ”

“ฮ่าๆ มันจะไปโกรธมึงทำไม สิ่งที่มันโกรธคือน้องเมฆยกเลิกนัดเดตกับมันค่ะ”

“อีโบว์!” จีจี้หันมาแว้ดใส่เมื่อโดนแซวในเรื่องนั้น

แม้จะไม่ได้คาดหวังอะไรในเรื่องความรักแต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกันที่เธอโดนเทแบบกระชั้นชิดอย่างง่ายๆ คิดได้แบบนั้นใบหน้าสวยก็เริ่มรู้สึกนอยด์ เธอไม่รู้ว่าเธอผิดพลาดตรงไหน ทำไมคนที่เข้ามาถึงได้ทิ้งเธอไว้กลางทางทุกรอบ

ผิดกับแอนดริวที่ได้ยินแบบนั้นก็ปั้นหน้านิ่ง ในใจรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่ไอ้เด็กนั่นยอมเชื่อฟังคำพูดของเขา มันคงไม่อยากมีปัญหาเพราะรู้ว่าเขาคือลูกของใคร

“ฮ่าๆๆ กูบอกมึงแล้วให้ทำตัวเหมือนผู้หญิง แต่งตัวเหมือนทอมบอย ใครเขาจะกล้าจีบวะ“

”......“ สิ้นเสียงของโบว์วี่ จีจี้ก็ได้แต่นั่งครุ่นคิด หรือบางครั้งมันอาจจะถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองและหันมาใส่ใจเรื่องความรักอย่างจริงจังเสียที

หลายเดือนต่อมา....

@คาเฟ่แห่งหนึ่ง

“มึง~ เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงง่ะ”

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงหน้ารำคาญก่อนจะเห็นโบว์วี่เดินเข้ามานั่งข้างๆไอ้เรนเดลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พร้อมกับหันไปมองด้านหลังเพื่อนว่าจะมีใครเดินตามเข้ามาอีกไหม

“มึงมาคนเดียวเหรอ?” ผมเอ่ยถามโบว์วี่ออกไป

“ก็ใช่อะดิ อีจี้มันยังไม่ยอมกลับจากญี่ปุ่นค่ะ มันบอกว่าพี่จอมทัพเสนอให้มันอยู่ต่ออีกหนี่งอาทิตย์“

”ทำไม? ถามแบบนี้อย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้คุยกับมัน”

โบว์วี่ถามผมกลับอย่างยืดยาว ซึ่งผมเองก็ได้แต่นั่งนิ่งครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับเพื่อนสนิทอย่างจีจี้ว่าเพราะอะไรยัยนั่นถึงไม่ค่อยตอบแชทผมตั้งแต่เรียนจบไป

“ไม่รู้ทำไมช่วงนี้มันไม่ค่อยตอบแชทกู“

หลังจากที่พวกผมเรียนจบ ทุกคนก็ได้แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ละคนเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามคณะที่ฝัน พอทุกอย่างเสร็จสิ้น จีจี้ก็บินไปหาพี่ชายของตัวเองในช่วงปิดเทอมที่ประเทศญี่ปุ่น ส่วนโบว์วี่เพิ่งจะบินตามไปหาแล้วกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน

สิ่งที่ทำให้แอนดริวรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลนั่นก็คือ เพื่อนสนิทของตัวเองไม่ค่อยตอบแชทเขาอย่างเคย เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยปกติจีจี้ไม่เคยหายจากเขาไปนานขนาดนี้

”มันมีผัวอยู่โน้นรึเปล่าวะ“

ผั๊วะ!

“อ๊ะ! ไอ้เวร!”

ฝ่ามือหนาฟาดลงไปบนหัวของเรนเดลอย่างไม่รอช้าเมื่ออีกคนพูดประโยคนั้นจบ

“ฮ่าๆๆ พวกมึงสองคนที่แม่งตลกวะ ไม่เจอกันนานยังตีกันเหมือนเดิม” โบว์วี่เห็นภาพนั้นก็ได้แต่ชี้หน้าผมก่อนจะหัวเราะออกมา ซึ่งผมไม่ได้รู้สึกว่ามันจะน่าขำอะไรเลยสักนิด

ถ้าจีจี้มีแฟนจริงๆ....ผมคงจะรู้สึกแปลก แต่พี่จอมทัพคงไม่ปล่อยให้ยัยนั่นมีแฟนง่ายๆหรอกน่า

“......“

”เออ แล้วนี่ ผลสอบออกยังไอ้พ่อหนุ่มวิศวะทั้งสองคน“ โบว์วี่หันหน้ามาถามผมเพราะก่อนหน้านี้พวกเราคุยกันเกี่ยวกับสาขาที่จะเรียนต่อเอาไว้

ผมกับไอ้เรนเดลตกลงกันไว้ว่าจะเข้าเรียนคณะวิศวะแต่....มันมีบางอย่างที่ยัยนี่ยังไม่รู้ นั่นก็คือผมเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายว่าผมจะเรียนต่อในสาขาสถาปัตยกรรมเหมือนกับจีจี้ เพราะด้วยความที่ผมรู้สึกชอบอะไรแบบนั้นมากกว่าก็เลยตัดสินใจเลือกทางนี้ โดยที่ยังไม่ได้บอกจีจี้เหมือนกัน

ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้อยากบอกว่าจะเรียนคณะเดียวกันกับยัยนั่นหรอกนะ เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่มีเวลาที่จะบอกจีจี้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย พอผมเตรียมทุกอย่างเสร็จจีจี้ก็บินไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นเสียก่อนและที่สำคัญยัยนั่นไม่ยอมตอบแชทผม แล้วผมจะบอกได้ยังไง

”หึ มีกูคนเดียวที่เรียนวิศวะ“

ผมเหลือบสายตาไปมองหน้าไอ้เรนเดลที่กำลังแสยะยิ้มมองหน้าผมอยู่ เพราะมีมันคนเดียวที่รู้ว่าผมเปลี่ยนใจ

”ฮะ? ทำไมละ“