บทที่ 5

“ธามอยู่ไหน” น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยถามแค่เปลี่ยนที่อยู่แล้วคิดเหรอว่าเธอจะตามหาตัวเขาไม่พบ ในเมื่อบิดาเธอเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ เพียงแค่สั่งลูกน้องออกไป ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็รู้พิกัดใหม่ของชายหนุ่มได้ไม่ยาก

“ธามไหนคะ คุณมาผิดบ้านหรือเปล่า” นาราชาตีหน้าซื่อ ทำเป็นไม่รู้จักคนที่ดารินเอ่ยถามทันที แต่มีหรือคนอย่างดารินจะหลงกลได้ง่ายๆ

“อย่ามาโยกโย้กับฉันนะ ฉันจำทะเบียนรถธามได้”ดารินเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ ต่อให้ไม่เห็นทะเบียนรถ เธอก็มั่นใจ เพราะรถของธามเป็น รถนำเข้า ใช่ว่าจะมีมากบนท้องถนน

“เอ่อ…” ในเมื่อดารินมามุกนี้ นาราชาก็ใบ้รับประทานไปเหมือนกัน อุตส่าห์แก้ต่างให้ว่าไม่ใช่รถของธาม แต่เธอดันจำทะเบียนรถชายหนุ่มได้

“ฉันถามว่าธามอยู่ไหน” น้ำเสียงที่ถามนั้นฟังดูห้วนขึ้น สีหน้าก็บ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตร นั่นพลอยทำให้ นาราชาคิ้วขมวด เพราะดูท่าดารินจะสวยแต่รูปเสียแล้วกระมัง

“คุณธามไม่อยู่ค่ะ” ต่อให้อยู่ นาราชาก็จำต้องบอกว่าไม่อยู่ นั่นเพราะรับคำสั่งจากชายหนุ่มมาแล้วว่าวันนี้เขาไม่รับแขก เธอก็ต้องทำตามคำสั่งของทูนหัวอย่างขัดไม่ได้จริงๆ

“ไม่อยู่ได้ยังไง ในเมื่อรถเขาจอดอยู่หน้าบ้านแบบนี้ หลีกไป ฉันจะเข้าไปหาธาม”ดารินผลักคนตัวเล็กกว่าอย่างนาราชาเสียเต็มแรงเพื่อเปิดทางให้เข้าไปพบธาม นั่นทำให้นาราชาแทบหัวคะมำ ก่อนจะตั้งหลักเข้ามาขวางหน้าดารินไว้

“คุณธามไม่อยู่จริงๆ ค่ะ”

“ฉันไม่เชื่อ บอกให้หลีกไปไงยัยป้าแว่นตัวแคระ หลีกสิ” เพราะเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ทำให้ใครต่อใครโอ๋และเอาใจดารินมาตั้งแต่เล็กๆ จนโต นั่นทำให้เธอมีนิสัยเอาแต่ใจอยู่มากเป็นคนหวงของและขาดความรักไม่ได้ แม้เธอจะทำผิดก็จะสรรหาเหตุผลมาอ้างว่าไม่ผิด แม้กระทั่งเรื่องที่เธอนอกใจธามจนถูกเขาบอกเลิก ดารินก็ยังไม่สำนึก กลับโทษว่าที่เธอต้องทำแบบนั้น เพราะเธอเหงา เนื่องจากระยะหลังมานี้ ธามมัวแต่ทำงาน ไม่มีเวลาให้เธออย่างแต่ก่อน

“ยัยป้าแว่น แถมตัวแคระอีกเรอะ!” นาราชาเอ่ยทวนคำที่ได้ยิน ทำไมมันรู้สึกจี๊ดในอกอย่างบอกไม่ถูก รู้ตัวเองเสมอว่าเธอนั้นไม่ได้สูงโปร่ง หุ่นดีเป็นนางแบบ แต่อยู่ๆ ก็มีคนว่าเธอเป็นยัยแคระต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ใครมันจะไม่จี๊ด

แล้วนี่แค่เธอใส่แว่นหน่อยเปลี่ยนลุคนิดๆ หน่อยๆกลับถูกเรียกว่าป้าแว่นเลยเหรอ ทั้งๆ ที่พระเพื่อนกับพระแพงบอกว่าเธอหน้าเด็กนี่นา คิดแล้วก็ หึ๋ยยยย

“ก็หล่อนไงยะตัวก็เตี้ย แต่งตัวก็เฉิ่มๆ ยังใส่แว่นตาหนาเตอะอีก มองยังไงก็ป้าดีๆ นี่เอง หลุดมาจากหลังเขาที่ไหน ก็กลับไปที่นั่นเลย ไป!”ดารินเบ้ปากให้นาราชา ที่คงเป็นแม่บ้านหรือเด็กรับใช้ของธามเป็นแน่ ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็สวยและดูดีกว่าเห็นๆ เทียบกันชนิดไม่ติดฝุ่นแต่ก็ดีที่ธามรับคนหน้าตาแบบนี้มาทำงาน เพราะเธอจะได้ไม่มาระแวง ว่าธามจะเป็นสมภารกินไก่วัด

“หูย…แรง ได้ยินแบบนี้ ยิ่งหลีกไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ” ตาต่อตา ฟัน

ต่อฟันไปเลยยัยจิ้ง

“อยากลองดีกับฉันใช่ไหมยัยป้า ได้” ว่าแล้วดารินก็เดินปรี่เข้าไปหานาราชาอีกครั้ง ส่วนนาราชาก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน ความที่ตัวเล็กกว่า ขืนใช้ความสูงเข้าสู้คงมีแต่แพ้กับแพ้ จึงก้มตัวแล้วกอดดารินไว้รอบเอว ทิ้งน้ำหนักไปที่ขาทั้งสองข้าง ขาข้างหนึ่งนั้นวางอยู่กับพื้นส่วนอีกข้างยกขึ้นมายันประตูบ้านไว้ แล้วออกแรงผลักดารินสุดแรง ทำให้ตอนนี้ทั้งสองเหมือนซูโม่รุ่นใหญ่ปะทะรุ่นเล็กไม่มีผิด

“จิ้งบอกว่าเข้าไม่ได้ ก็เข้าไม่ได้ค่ะ” ขณะที่ออกแรงผลักดารินอยู่นั้น นาราชาก็เอ่ยประโยคนี้ซ้ำๆ ส่วนคนถูกผลักเองก็ออกแรงเพื่อพยายามจะเข้าไปข้างในให้ได้เช่นกัน

“หลีกไปนะ ปล่อยสิยัยป้า”

“เอะอะโวยวายอะไรกัน” เสียงของธามที่ดังขึ้น ทำให้สองสาวหยุดชะงัก เขายังไม่ทันจะอาบน้ำเสร็จด้วยซ้ำก็ต้องรีบแต่งตัวลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงถึงได้เอะอะขึ้นไปถึงชั้นบน แต่ภาพที่เห็นก็ทำเอาเจ้าบ้านหนุ่มยืนเท้าสะเอวมอง เพราะตอนนี้แม่บ้านตัวเท่าเมี่ยง กำลังออกแรงห้ามอดีตคู่ควงของเขาแบบสุดกำลังจนเท้าเริ่มจะลอยจากพื้น

“ธามขา ช่วยดารินด้วย ยัยคนใช้ป้าๆ ของธามไม่ยอมให้ดาริน

เข้าบ้าน”

“เขาทำถูกแล้ว” น้ำเสียงนิ่งๆ เอ่ยตอบ อันที่จริงเขารู้อยู่แล้วว่าวันใดวันหนึ่ง ดารินต้องรู้ว่าเขามาอยู่ไหน แต่ไม่คิดว่าเธอจะรู้เร็วและมาเร็วแบบนี้ก็เท่านั้นเอง เมื่อเห็นธาม นาราชาก็ปล่อยดารินให้เป็นอิสระ แล้วขยับไปยืนอีกมุม

“ทำถูกแล้วหมายความว่ายังไงคะ แค่ธามหนีหน้าจากดารินมานี่ยังไม่พอใจอีกเหรอ ดารินทำอะไรผิด ธามถึงได้ทำร้ายจิตใจดารินแบบนี้” แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเธอนั้นทำอะไรผิด แต่ดารินก็ทำเป็นเฉย ทั้งๆ ที่เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่ซื่อสัตย์