ตอนที่ 6 คบกับผมนะครับ ยูกิ

วันต่อมา

จูบเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันจริงๆ

ที่สำคัญมันเป็นครั้งที่สองแล้ว ฉันถูกมิคามิช่วงชิงทั้งเฟิร์สต์คิสและเซคอนด์คิส (จูบแรกและจูบที่สอง)

งือ...อยู่ๆ เขาก็ทุบหัวฉันและลากเข้าถ้ำไปเหมือนมนุษย์ยุคหินแบบนี้ โอเคฉันพูดเกินไป แต่มันน่าแปลกที่อยู่ๆ มิคามิก็คิดถึงฉันขนาดหนักขึ้นมาจนทำเรื่องประหลาดเหมือนเปียโนที่ไม่ได้ตั้งเสียง...ทั้งหวานและแปร่ง...

แล้วจะให้ฉันทำอย่างไร เมื่อคืนฉันเลยยังไม่ได้ตอบเขานะสิ

ตั้งแต่เกิดมาฉันเคยมีแฟนที่ไหนกัน

แต่ถึงจะถูกช่วงชิงจูบไปสองครั้งแล้วฉันก็ยังคิดถึงมิคามิอยู่ดี ก็ปกติเราเจอกันแทบตลอดเวลานี่นา

ข้อมูลเพิ่มเติม... ฉันเรียนจบด้านศิลปะจากมหาวิทยาลัยโตเกียวได้สองปีแล้ว แต่มิคามิกำลังจะเรียนจบจากมหาวิทยาลัยปีนี้ ฉันมักทำงานที่บ้านออนไลน์ และมิคามิมักลงทะเบียนเรียนวิชาติดๆ กันเพี่อจะได้กลับบ้านเร็วมานอนหรือมาทำอะไรก็ไม่รู้

พวกเราจึงเจอกันแทบทั้งวันมาตลอด

เพราะงั้นไม่ให้คิดถึงคงเป็นไปไม่ได้...

ฉันกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่เริมสระ เพิ่งว่ายน้ำเสร็จ...ก็เหมือนที่ทำตอนเย็นทุกที

พลันสายตาของฉันสังเกตเห็นมิคามิเข้าจนได้ ร่างสูงเดินอยู่ห่างๆ ...อาจกำลังเดินมาทางฉัน หรือฉันคิดไปเอง...? เพราะอาจจะไม่...

ช่างเหอะ...

“มิคามิ” ฉันร้องเรียกน้องชาย อีกแล้ว...ไม่รู้จะเรียกทำไม คงเพราะความเคยชิน แล้วก็เพราะฉันคิดถึงเขา...

แต่ฉันเป็นพี่นะ เพราะงั้นฉันต้องจัดการทุกอย่างได้ ในเมื่อฉันจัดการน้องชายและบ้านหลังนี้มาได้อย่างราบรื่นตลอดสิบห้าปี! และเขา...เอ่อ...ควรจะเชื่อฟังพี่สาวอย่างฉัน

และเมื่อก้าวเข้าใกล้ระยะดวงตาคมที่แสนโดดเด่นมิคามิก็ไม่ได้ปิดบังเลยว่ากำลังมองเรือนร่างของฉัน

เรือนร่างในชุดบิกินี่...

“บนโต๊ะฉันจัดอาหารเย็นไว้ให้นายสามอย่างเลยนะ มีเสต็คปลาซาบะด้วย ไปกินหรือยัง...?”

“ถ้าได้กินอย่างอื่นแทนก็ดีสิ”

“อะไรกัน ปกติซาบะเป็นเมนูโปรดของนายนะ น่ากินมากเลยไม่ใช่หรือไง”

“ใช่ครับ น่ากิน...”

อึก...

ล...แล้วทำไมต้องมองฉันด้วย...!? หรือเพราะฉันอยู่ในชุดบิกี่นี่อีกแล้ว...!?

แต่ไม่แปลกอะไรเสียหน่อย ฉันเล่นน้ำทุกวันเพื่อใช้สระน้ำให้คุ้ม อีกอย่างใส่แบบนี้มาหลายปีมิคามิก็ไม่เห็นเดือดร้อน

“เรื่องนั้นที่ผมถาม ตกลงยูกิคิดว่าไงครับ...?”

อึก...ฉันกลืนน้ำลาย

ร...เรื่องที่ว่าจะให้คบมิคามิเป็นแฟนนะเหรอ...?

“พี่ยังไม่ได้คิดเลย ฮะๆ”

แต่ดวงตาจริงจังคู่นั้นไม่ตลกด้วยเลยสักนิด หนำซ้ำทาบมองฉันเหมือนมองคนไม่รับผิดชอบที่ตอบแบบนั้นเสียอีก

“ต...แต่...พี่ก็คิดถึงมิคามินะ” ฉันหน้าแดง “ยังอยากเจอนายและอยู่ใกล้นายเหมือนก่อนๆ...ในแบบที่เป็นพี่เป็นน้องกัน”

แล้วทำไมตอนนี้ดวงตาไร้ที่ตินั่นต้องมองต่ำลงทาบรอยจูบเหนือซอกคอฉันด้วย ฮือ... เมื่อไหร่นะมันถึงจะหายไป อึดอัดจังที่มิคามิของฉันแบบนี้...

ยังนึกถึงจูบร้อนเร้าเมื่อวานกับวันก่อนด้วย จูบที่เหมือนหลอมละลายฉันทั้งเรือนร่างทั้งๆ ที่เขาเป็นแค่น้อง คิดแล้วใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา... ฉันคงกำลังหน้าแดงจัด...

...บ้าจริง...

“พ...พี่ไปก่อนนะ” ฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับน้องชายตัวใหญ่คนนี้แล้ว แต่กลับลื่นน้ำที่ขอบสระเสียเฉยๆ !

พรืด...!

“อ๊ะ...!”

ฟึ่บ...

ร่างไม่ได้ล้มกระแทกพื้นริมสระ หากแต่ล้มลงอย่างปลอดภัยในแขนกำยำของมิคามิ และดวงตาสีราวเที่ยงคืนที่อยู่ใกล้ๆ...ลอยเหนือขึ้นไปเหมือนแสงจันทร์น่าหลงใหลกำลังนิ่งมองฉัน

ตึกตัก...

แขนกำยำรวบรั้งเอว...แข็งและร้อน เรียวนิ้วใหญ่จิกแผ่วเหนือแผ่นหลังเปลือยเปล่าและเส้นผมเปียกหมาดของฉัน...

ใกล้จัง...

และใกล้ยิ่งขึ้นเมื่อใบหน้าคมคายนั้นโน้มลงอีก...

ฉันหลับตาแน่น เกร็งสะท้านเมื่อริมฝีปากของมิคามิฝังลงเหนือหัวใจของฉัน...ลึกติดตะเข็บบิกินี่ตัวบน.... ริมฝีปากร้อนสัมผัสเนื้ออกของฉันแล้วจริงๆ ค...ครั้งนี้มันต่ำลงไปในเรือนร่างฉันมากกว่าจูบสองครั้งก่อนเสียอีก...!

ร้อนกว่าเดิมด้วย

“มิคามิ...!?”

อา...แนบแน่นจัง ริมฝีปากของมิคามิกำลังกลืนกินผิวเนื้อบางบนเนินอก...ใกล้จนหัวใจฉันเต้นรัวราวจะแตกจากร่าง...! มือร้อนครอบครองผิวเปลือยเปล่าระหว่างบิกินี่ของฉัน...

และจูบนั้นเจ็บแปลบ

ฉันหลับตาแน่นกว่าเดิม กัดริมฝีปาก

แต่แปลก...ทั้งที่น่าจะผลักหรือทุบมิคามิให้หยุดฉันกลับปล่อยให้เขาทำตามใจ

ไม่เข้าใจเลย...

ทำไมฉันเป็นแบบนี้...?