Just Kiss 09

หลังจากที่ฉันรบรากับฟาโรที่ร้านสวีทฮันนี่อยู่นาน เขาก็ยอมปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระแล้วมาส่งฉันที่บ้าน จนตอนนี้จะตีสามเข้าไปแล้วฉันยังนอนไม่หลับเลย ในหัวมันคิดแต่เรื่องที่ฟาโรพูดก่อนหน้านี้ เขาจริงจังหรือแค่แกล้งฉันเล่นกันแน่ พอคิดเรื่องนี้ทีไรหัวใจฉันก็พลันเต้นแรงไปทุกที ในใจลึกๆฉันก็รู้ตัวว่าฉันชอบเขาแต่ถ้าเขาจะมาแค่เล่นๆกับฉัน ฉันก็คงไม่ยอม

“แกไปอดหลับอดนอนมาจากไหนไอริน ทำไมหน้าตาเหมือนซอมบี้ขนาดนี้” ฮานะทักทันทีที่ฉันเดินเข้าห้องเรียน

“นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

“แกยังเจ็บแผลตรงไหนหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ” ฉันบอกไปเลี่ยงๆ ถ้าฮานะรู้ว่าฟาโรขอคบกับฉันยัยนั้นคงล้อไม่เลิกแน่

“อ้าวไอริน ทำไมหน้าตาเพลียแบบนั้นล่ะ ไม่สบายเหรอ” อากิที่เพิ่งเข้าห้องเรียนก็ทักอีกคน นี่หน้าตาฉันตอนนี้มันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

“ฉันสบายดี พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอก”

“จะไม่ให้ห่วงได้ไง เมื่อวานแกโดนอะไรมาจำไม่ได้เหรอ แล้วถ้าเกิดนายโทระอะไรนั้นมันตามมาทำร้ายอีกจะทำไง” ฮานะร่ายยาว

“นั่นสิ แล้วไอรินต้องไปทำงานหลังเลิกเรียนด้วย” อากิก็เป็นไปอีกคน

“ฉันเอาตัวรอดได้น่า นั่งที่ได้แล้ว อาจารย์มาโน่นแล้ว” ฉันบอกพร้อมกับหันหน้ามองไปทางอาจารย์ที่กำลังเข้าห้องเรียน ยัยสองคนนี้เลยเดินไปนั่งที่ของตัวเอง

ฉันนั่งเรียนไปสักพักก็หันไปมองทางหน้าต่าง วันนี้เหมือนฝนจะตกเลย แล้วสายตาฉันก็ไปเจอกับผู้ชายที่ชื่อฟาโร เขากำลังเตะบอลกับเพื่อนๆอยู่ที่สนาม ผู้หญิงที่เดินผ่านแถวนั้นหยุดมองแล้วกรี้ดกร้าดที่เห็นเขา ก็ใช่สิเขามันหน้าตาดี เท่ หุ่นดี รวย เพอร์เฟกต์ขนาดนั้นใครจะไม่ชอบ ถึงนิสัยจะไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่ได้แย่ เห็นแล้วมันหงุดหงิดขึ้นมาเฉยเลย น่าหมั่นไส้จริงๆ ในขณะที่ฉันกำลังหงุดหงิดอะไรเขาก็ไม่รู้ จู่ๆฉันกับฟาโรก็สบตากัน เขาจ้องฉันไม่วางตาจนฉันต้องรีบหันไปมองกระดานหน้าห้อง นี่ฉันจ้องเขานานขนาดไหนกันถึงให้ฟาโรที่อยู่ไกลมองเจอเนี่ย หลังจากนั้นฉันก็นั่งเรียนโดยไม่หันไปมองทางสนามฟุตบอลอีกเลย

อ๊อด~

เสียงออดพักกลางวันดังขึ้นทุกคนในห้องเดินออกไปทานข้าวกันเกือบหมด ฮานะและอากิเดินมาหาฉันที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดกับฉันสักคำ เพื่อนอีกคนก็เดินมาสะกิดไหล่ฉันซะก่อน ฉันเลยหันไปมองด้วยความสงสัย

“คือ มีคนมายืนรอน่ะไอริน” ยุยพูดพร้อมกับชี้ไปทางประตู แล้วฉันก็ต้องตกใจที่เป็นฟาโร เขามายืนทำบ้าอะไรตรงนั้น เดี๋ยวคนอื่นก็เอาไปนินทาหรอก ยิ่งผู้หญิงโรงเรียนนี้ซุบซิบเก่งซะด้วย

“ขอบใจนะ” ฉันบอกกับยุยที่เป็นหัวหน้าห้อง

“ไม่เป็นไรจ้ะ” ยุยยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมเพื่อนอีกคน

“แหมๆ เดี๋ยวนี้มีมารับไปกินข้าว” ฮานะแซวแล้วทำมือโบกไล่ๆ

“แกรู้ได้ไง เขาอาจจะมีธุระ”

“ธุระอะไรถึงต้องมารอขนาดนั้นยะ รีบไปเลยฟาโรยืนรอนานเดี๋ยวผู้หญิงแถวนี้ได้หมั่นไส้หรอก” ยัยฮานะจูงข้อมือฉันให้เดินไปหาฟาโร พร้อมกับโบกมือบ้ายบายแล้วเดินไปทานข้าวกับอากิ

“นายมีธุระอะไร” ฉันยืนอยู่ข้างหน้าของฟาโร แต่สายตากำลังมองสอดส่องว่ามีคนมองฉันกับเขามั้ย มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาทางฉันกับเขาแล้วส่งสายตาจิกกัดมาทางฉัน ให้มันได้งี้สิ

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฟาโรพูดขึ้น ฉันเลยเงยหน้าไปมองเขา

“ช่างฉันเถอะ แล้วนายมาหาฉันทำไม”

“ไปกินข้าวกัน” ฟาโรพูดจบก็จับมือฉันแล้วดึงให้ฉันเดินตามเขาไปด้วย เอาแต่ใจชะมัด

“เดี๋ยวสิ นายหิวก็ไปคนเดียวสิ ใครบอกจะไปกับนาย” ฉันพยายามดึงมือตัวเองออกจากมือแข็งแรงของเขา แต่ก็ไม่หลุดซะที

“จะไปดีๆหรือจะให้อุ้มไป” เขาหยุดแล้วหันมายิ้มเจ้าเลห์ใส่ ฉันกลืนน้ำลายลงคอดังอึกแล้วเลิกขัดขืนเขา ฟาโรเลยจับมือฉันหลวมๆแทน ตลอดทางที่เราเดินมาโรงอาหาร คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองฉันกับฟาโร ยิ่งผู้หญิงที่เห็นนะแทบจะกินเลือดกินเนื้อฉันแทนข้าวเลยให้ตายเหอะ

“เธอจะกินอะไร” ฟาโรปล่อยมือฉันแล้วหันมาถามแทน ฉันมองดูเมนูอาหารที่ร้านต่างๆ ไม่รู้จะกินอะไรเลยอะ เยอะเกิน

“ไม่รู้อะ เอาแบบนายละกัน”

“หึ เลี้ยงง่ายดี” ฟาโรหัวเราะเบาๆแล้วสั่งแบบเขามาสองจาน เลี้ยงง่ายอะไรฉันไม่ใช่หมานะ

“นายไม่สบายหรือเปล่า มารับฉันที่ห้องเพื่อมากินข้าวเนี่ย” ฉันกินข้าวไปคำนึงแล้วมองหน้าฟาโรที่กำลังกินข้าวไปเกือบหมด กินเร็วไปมั้ยนั่นน่ะ

“แปลกตรงไหน แค่มากินข้าว” เขากินข้าวจนหมดจานแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“ยิ่งกว่าแปลกอีก แล้วดูสิ ผู้หญิงจะเฉือดฉันกินแทนข้าวละ” ฉันบ่นแล้วตักข้าวเข้าปาก พูดแล้วก็ไม่เจริญอาหารเอาซะเลย

“ไม่เห็นต้องสนใจ” ฟาโรหันไปมองรอบตัวพวกเราแล้วยักไหล่ ชิลเหลือเกินนะ

“แล้วออโต้กับเดลล่ะ ไม่ไปกินข้าวกับพวกนั้นเหรอ” ฉันอิ่มแล้วจึงยกน้ำขึ้นดื่ม แต่ฟาโรกลับขมวดคิ้วเป็นปมแล้วมองหน้าฉัน

“พวกมันไปกินกันละ แล้วเธอไม่กินแครอทเหรอ” เขาถามพร้อมเอามือมาท้าวคางไว้แล้วมองหน้าฉันไม่เลิก

“อือ มันไม่อร่อย”

“เด็กชะมัด” ฟาโรพูดแล้วสายหน้าเบาๆ

“อะไร ก็มันไม่อร่อยจริงๆหนิ แข็งอีกต่างหาก”

“งั้นเอามา ฉันกินเอง” ฉันตักแครอทไปไว้ในจานของฟาโร แต่เขาก็ยังไม่กิน เอาแต่มองหน้าฉัน

“กินสิ มองหน้าฉันอยู่ได้”

“ป้อนหน่อย” ฟาโรพูดแล้วยิ้มเจ้าเลห์ จากนั้นก็อ้าปากรอ

“นายจะบ้าเหรอ ให้ฉันป้อนเนี่ยนะ” ฉันถลึงตาใส่เขาแล้วหันไปมองรอบตัวไปด้วย คนเต็มโรงอาหารเลยจ้า

“ไม่ป้อนก็นั่งอยู่อย่างนี้แหละ ไม่ต้องไปเรียนมันละ” ฟาโรยังทำมึนไม่ยอมขยับแถมยังคงมองหน้าฉันอีก

“เฮ้ออ อ้าปาก” ฉันเลยจำใจตักแครอทแล้วยกขึ้นจ่อที่ปากเขา ฟาโรอ้าปากอย่างว่าง่าย แล้วงับแครอทไปเคี้ยวด้วยความอร่อย

“ยิ้มอะไร” ฉันพูดแล้วมองฟาโรด้วยความหงุดหงิด ก็เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันแล้วยิ้มบ้าอะไรไม่รู้ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง

“เปล่า ไปเรียนกัน” พูดจบฟาโรก็ยกจานข้าวของเขากับของฉันไปไว้ แล้วเดินกลับมาเอาแขนพาดไหล่ฉันไว้หลวมๆ

แปะ!

“นายเห็นคนในนี้มั้ย จะทำอะไรก็ดูหน่อย เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าเราสนิทกันหรอก” ฉันตีมือเขาเบาๆแล้วพูดเตือน

“ก็สนิทถึงขั้นจูบกันมาแล้ว จะกลัวอะไรจริงปะ” ฟาโรพูดแล้วก้มหน้ามายักคิ้วให้ฉันสองที หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที พูดอะไรไม่ออก อยากจะตีเขาให้ตายไปตรงนี้เลย

“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆฟาโร” พูดจบฉันก็หันหน้าหนีเขาไปอีกทาง ตลอดทางที่เราเดินมาด้วยกัน ฉันไม่พูดอะไรอีกจนมาถึงหน้าห้องเรียนของฉัน

“ตอนเย็นรออยู่ที่ห้อง เดี๋ยวมารับ” ฉันมองหน้าฟาโรด้วยความสงสัย

“มารับทำไม”

“กลับพร้อมกัน” ฟาโรพูดจบก็เอามือมาลูบหัวฉันสองสามทีแล้วเดินกลับห้องเขาไป อะไรของเขาเดี๋ยวมารับที่ห้องไปกินข้าวเดี๋ยวมารับกลับบ้านพร้อมกัน สมองเขาต้องกระทบกระเทือนอะไรสักอย่างแน่ๆ