ไม่เจียมตัว

เสียงของเจียงหลานหลินดังออกมานอกห้อง

“หลินเอ่อ” หยางอู๋หลงที่กำลังไล่ตาม คนที่บุกเข้าไปในห้อง เมื่อได้ยินเสียงร้องของหญิงสาว จึงหยุดไล่ตาม หันหลังกลับไปที่ห้องทันที

ทางด้านโม่ชิงชิว เห็นหญิงสาวส่งเสียงร้องจึงเข้าไปสกัดจุดไว้ นางไม่มีทางเลือกจึงคิดจะพาตัวหญิงสาวไปด้วย แต่ก็ไปไม่ทันเพราะหยางอู๋หลงเข้ามาขวางหน้านางเอาไว้ก่อน

“ หยุดนะนี่ท่านคิดจะพาตัวนางไปที่ใด” หยางอู๋หลงกล่าว

“ ข้าจะพาตัวนางไปไหนก็ได้ มันเรื่องของข้า” โม่ชิงชิวกล่าว

“ แต่นางเป็นภรรยาของข้า ท่านไม่มีสิทธิ์พาตัวนางไป”หยางอู๋หลงกล่าวเสียงดัง

“ข้าจะนำตัวนางไป ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถขัดขวางข้าได้” โม่ชิงชิวกล่าวจบก็ใช้พลังน้ำแข็งซัดเข้าใส่หยางอู๋หลงทันที ด้วยพลังวิญญาณของนางอยู่ในระดับมหาราชันต์จึงทำให้หยางอู๋หลงไม่สามารถรับมือนางได้ โดนพลังน้ำแข็งซัดใส่กระเด็นตกลงจากชั้นสองของโรงเตี๋ยมแต่หยางอู๋หลงไม่ย่อท้อ เขาพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อจะไปสู้แต่กลับถูกสตรีอีกสองคนที่ตนไล่ตามเข้ามาซัดพลังเข้าใส่เขาอีกครั้งจนเขากระเด็นนอนราบกับพื้น มิหนำซ้ำยังถูกกักขังด้วยพีระมิดน้ำแข็งขนาดใหญ่เอาไว้อีก

“พวกท่านเป็นผู้ใด ต้องการสิ่งใดกันแน่” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาก่อน พวกนางเป็นสตรีแต่ระดับพลังวิญญาณสูงกว่าเขามากนัก

“พวกข้าคือคนของวังน้ำแข็งกวางหมิง ฉะนั้นเจ้ายอมแพ้แต่โดยดีซะ มิเช่นนี้อย่าหาว่าข้าไม่เตือน” โม่ชิงชิวกล่าว

“ข้าไม่ได้อยากมีเรื่องกับพวกท่าน แต่พวกท่านต่างหากที่มาแย่งคนรักของข้าไป ท่านจะพาตัวนางไปทำไมกัน นางเป็นภรรยาของข้านะ”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความโมโห

“ ข้าไม่ได้สนใจว่านางเป็นผู้ใดแต่นางมีสิ่งที่ข้าต้องการ” โม่ชิงชิวกล่าว

“ นางมีสิ่งใดกัน” หยางอู๋หลงถามด้วยความสงสัย

“ ข้าจะบอกเจ้าให้หายสงสัยก็ได้ ภายในดวงจิตของนางมีสิ่งที่เรียกว่าเกล็ดหิมะแสงจันทร์อยู่ สิ่งนี้เป็นของคู่วังน้ำแข็งกวางหมิงของเราแต่มันหายไปเมื่อ 20 ปีก่อน วังน้ำแข็งได้ออกตามหามาตลอดแต่คาดไม่ถึงว่ามันจะมาอยู่ในร่างของเด็กสาวคนนี้” โม่ชิงชิวกล่าวพร้อมหันไปมองหน้าของเจียงหลานหลินที่ถูกซูหลิงประคองเอาไว้

“ฉะนั้นข้าจึงจำเป็นต้องพาตัวนางกลับไปที่วังน้ำแข็งด้วย”โม่ชิงชิวกล่าว

“ไม่ได้ ท่านจะพาตัวนางไปไม่ได้ ข้าไม่ยอม” หยางอู๋หลงกล่าวเสียงแข็ง

“ไม่ยอมแล้วอย่างไร เจ้าขวางพวกข้าไม่ได้หรอก ระดับพลังเพียงน้อยนิดของเจ้าริบังอาจจะต่อต้านคนจากวังน้ำแข็งรึ ไม่เจียมตัว” โม่ชิงชิวกล่าว เมื่อหยางอู๋หลงได้ฟังคำที่หญิงชรากล่าว เขาโมโหมากขึ้น เขารวบรวมพลังที่มีทั้งหมดทำลายพีระมิดน้ำแข็งที่ขังเขาเอาไว้ ด้วยพลังที่ปล่อยออกมาทำให้พีระมิดน้ำแข็งค่อยๆ ร้าวและแตกพังทลายลงในที่สุด หลุดจากการกักขัง เขาลอยตัวขึ้นปล่อยพลังออกไป

“หมัดจักรพรรดิ์” หยางอู๋หลงกล่าวจบหมัดสีทองขนาดใหญ่พุ่งไปทางโม่ชิงชิว นางหันมองพร้อมแสยะยิ้ม

“ไม่เจียมตัว” โม่ชิงชิวสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นต้านพลังจากหมัดของหยางอู๋หลง หยางอู๋หลงตกใจไม่คิดว่านางจะต้านพลังของตนได้เขาจึงปล่อยหมัดเข้าไปอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำลายกำแพงน้ำแข็งได้

“หยุดเล่นได้แล้ว ถึงเจ้าจะสู้จนเอาชนะข้าได้ นางก็ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ เพราะตอนนี้เกล็ดน้ำแข็งเริ่มทำงานแล้วมันจะดูดกินพลังวิญญาณในร่างของนางจนหมดสิ้นและเมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะตาย วิธีเดียวที่จะช่วยนางได้คือพานางกลับไปที่วังน้ำแข็งให้องค์ราชินีดึงเกล็ดหิมะแสงจันทร์ออกให้แต่ข้าไม่มั่นใจนะว่านางจะมีชีวิตรอดหรือไม่ นี่เป็นเพียงทางรอดทางเดียวของนาง”โม่ชิงชิวกล่าวด้วยความสงสาร

“ไม่มีทาง ต้องมีทางอื่นสิ ข้าจะหาทางช่วยนางเอง ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้นางไปกับพวกท่าน” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความโมโห

“เช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่น” โม่ชิงชิวกล่าวจบ นางลอยตัวขึ้นรวบรวมพลังวิญญาณ

“คมหอกน้ำแข็ง” โม่ชิงชิวกล่าวจบปรากฎเป็นแท่งน้ำแข็งแหลมนับร้อยลอยอยู่ด้านหน้าของโม่ชิงชิว

“ใจจริง ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าดื้อด้านไม่ฟังข้า ข้าก็จำเป็นต้องจัดการเจ้า”โม่ชิงชิวกล่าวจบยกมือขึ้นโบกมือไปทางหยางอู๋หลงเพื่อเป็นสัญญาณปล่อยพลังออกไป หอกน้ำแข็งพุ่งเข้าใส่ร่างของชายหนุ่ม เขารีบสร้างพลังต้านไว้ทันที

“ฝ่ามือจักรพรรดิ์” หยางอู๋หลงกล่าว ฝ่ามือสีทองรองรับคมหอกน้ำแข็งเอาไว้ แต่ทนรับได้ไม่นาน ฝ่ามือจักรพรรดิ์แตกสลายไป คมหอกน้ำแข็งพุ่งเข้าที่ร่างของเขาอย่างจัง หอกน้ำแข็งแทงเข้าที่ร่างของชายหนุ่มยังคงเสียบคาไว้เลือดที่ไหลออกมาจากแผลค่อยๆ ไหลออกมาเรื่อยๆ ร่างกายไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ ล้มลงกับพื้นแต่สายตายังคงมองไปที่ร่างของหญิงคนรัก

“ละ หลินเอ่อออ” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง แล้วก็หมดสติไป โม่ชิงชิวเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

“พวกเราไปกันเถอะ” โม่ชิงชิวกล่าวพร้อมเดินนำไปก่อน ทิ้งให้ศิษย์ทั้งสองประคองเจียงหลานหลินตามไป