ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้น

ท่ามกลางหิมะโปรยปราย ร่างชายชุดน้ำเงินเปียกโชกไปด้วยเลือด เลือดค่อยๆ แข็งตัวเป็นเนื้อเดียวกันกับน้ำแข็ง

‘หลินเอ่อ หลินเอ่ออย่าไป อย่าไปอย่าจากข้าไป’ ภาพของหญิงคนรักกำลังร้องไห้ค่อยๆ เดินจากไป ชายหนุ่มร่างกายเต็มไปด้วยเลือดไม่สามารถขยับตัวได้ ได้แต่ร้องเรียกตามหญิงคนรักด้วยความเสียใจ และแล้วภาพก็หายไป

“หลินเอ่อ โอ๊ะ” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาจากฝันเรียกชื่อหญิงคนรัก เมื่อลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ ชายหนุ่มมองดูรอบๆ นึกย้อนกลับไปถึงก่อนที่เข้าจะอยู่ในสภาพนี้ ชายหนุ่มยังคงล้มตัวนอนแผ่กับพื้น ความเย็นจากหิมะที่ตกลงมาช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากแผลให้เขาได้ดี แต่ในตอนนี้เขากลับเจ็บปวดทางใจแทน จากการที่ช่วยหญิงคนรักของตนไว้ไม่ได้ เขาได้แต่นอนร้องไห้เสียใจกับการจากไปของคนรัก

“อ่อนแอ ข้ามันอ่อนแอ หลินเอ่อ พี่ขอโทษ ขอโทษที่ช่วยเจ้าเอาไว้ไม่ได้” ชายหนุ่มได้แต่ร้องไห้คร่ำคราญกับสิ่งที่ตนเป็น เขาพยายามขยับตัว แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เขานอนนิ่งไม่ขยับหิมะที่โปรยลงมาทับร่างของเขาจนเเทบจะไม่เห็นร่างของเขา

“นายท่าน นายท่าน” เสียงของคนขับรถม้าดังขึ้น ทำให้หยางอู๋หลงได้สติจึงพยายามส่งเสียง

“ขะ ข้า อยู่ นี่ ชะ ช่วยดะด้วยยย”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความลำบาก ชายขับรถม้าได้ยินเสียงเบาๆ เขาพยายามฟังเสียงจึงเดินตามหาเขาพบกองหิมะสูงกว่าปกติ เขาจึงรีบใช้มือกวาดหิมะออกพบร่างของหยางอู๋หลงนอนอยู่ด้านล่าง

“นายท่าน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”ชายขับรถม้าถามแต่หยางอู๋หลงไม่ตอบเพราะตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนล้าเกินไป ไม่มีแม้แต่แรงพูด ชายคนขับรถม้าจึงประคองชายหนุ่มลุกขึ้น พากลับเข้าไปในโรงเตี๊ยม ตอนนี้ภายในโรงเตี๊ยมมีเพียงเขาสองคนเท่านั้น ชายขับรถม้าเปลี่ยนชุดและทำแผลให้หยางอู๋หลง จากนั้นเขาช่วยได้เพียงห่อตัวก่อไฟเพื่อสร้างความอบอุ่นให้เท่านั้น จนเวลาผ่านไป 1 วันเต็มๆ หยางอู๋หลงตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายที่บอบช้ำ ไร้เรี่ยวแรง เขาจึงใช้พลังที่มีอยู่น้อยนิดหยิบยาออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ เขาหยิบยาเข้าปาก จากนั้นพยายามรวบรวมพลังดูดซึมยามารักษาอาการบาดเจ็บและช่วยฟื้นฟูร่างกายตนเอง เขาใช้เวลาเกือบ 6 ชั่วยามในการฟื้นฟูพลังตนเอง

“อ่ะ นายท่าน ท่านตื่นแล้ว ข้าคิดว่าท่านจะไม่รอดซะแล้ว” ชายขับรถม้าเดินเข้ามาในห้องเห็นหยางอู๋หลงนั่งรวบรวมพลังวิญญาณอยู่จึงกล่าวถาม ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองชายขับรถม้า

“ข้าขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้า” หยางอู๋หลงกล่าว

“นายท่านไม่ต้องขอบใจข้าหรอก มันเป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้ว ท่านเป็นนายของข้า”ชายขับรถม้ายิ้ม ชายหนุ่มฟังแล้วก็ยิ้มตาม

“จริงด้วย” หยางอู๋หลงกล่าวจบก็หยิบเอาถุงเงินออกมาจากแหวนเก็บสมบัติแล้วยื่นให้ชายคนขับรถม้า

“นี่คือค่าตอบแทนที่ท่านช่วยเหลือข้า”หยางอู๋หลงกล่าว ชายขับรถม้ามองตาโตไม่ยอมรับถุงเงิน

“ข้ารับไม่ได้หรอกขอรับ ยามนี้ท่านลำบากจะให้ข้ารับได้อย่างไรกัน”ชายขับรถม้ากล่าว

“ท่านรับไปเถอะ ข้าตั้งใจให้จริงๆ”หยางอู๋หลงยังคงยื่นถุงผ้าไปให้ชายขับรถม้า เขาจึงรับไว้

“ท่านให้ข้ามากเกินไปหรือไม่”ชายขับรถม้ากล่าว

“ไม่เป็นไร มันคือค่าตอบแทน ท่านควรได้รับมัน ถ้าไม่มีท่านข้าคงไม่รอด”หยางอู๋หลงกล่าวเสียงเศร้า

“แล้วนายท่านจะทำอย่างไรต่อไป”ชายรับจ้างขับรถม้าถาม

“ข้าต้องไปช่วยฮูหยินของข้าแต่… ข้าต้องแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ถึงจะช่วยนางได้ ใกล้ถึงเวลาที่ข้าต้องกอบกู้ความอัปยศกลับคืนมา ฉะนั้น…ข้าต้องเดินทางไปเมืองหลวง” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ถ้าเช่นนั้นนายท่านจะไปเมืองหลวงเลยหรือไม่ขอรับ” ชายขับรถม้ากล่าว หยางอู๋หลงนั่งคิดทบทวนวางแผนการฝึกฝนวิชาเพราะเหลือเวลาอีกเพียงครึ่งปีเท่านั้นก็จะถึงเวลาที่ต้องต่อสู้กับเจียงหลานชิงแล้ว

“ยังก่อน แต่ข้าอยากให้ท่านไปส่งข้าที่เขาชิงซาน ข้าต้องการไปฝึกฝนวิชาเสียก่อน”หยางอู๋หลงกล่าว

“เขาชิงซาน ได้ขอรับ” ชายขับรถม้ากล่าว

“อืม เช่นนั้นเราออกเดินทางพรุ่งนี้กันเลย”หยางอู๋หลงกล่าว

“ขอรับ” ชายขับรถม้าตอบ แล้วเดินออกจากห้องไป

“รอข้านะ หลินเอ่อ ข้าต้องช่วยเจ้าให้จงได้” หยางอู๋หลงกล่าว พร้อมเหม่อมองท้องฟ้านอกหน้าต่างห้อง