หาเงิน

ณ หอเจิ้นหนาน โรงประมูลและหอการค้าอาวุธวิญญาณขนาดใหญ่ของเมืองหนานไห่

“นายท่าน ท่านมีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือไม่” ชายวัยกลางคน พนักงานต้อนรับของหอเจิ้นหนานออกมาต้อนรับกล่าวกับหยางอู๋หลง ซึ่งในตอนหยางอู๋หลงได้ปลอมตัวเข้ามาในหอเจิ้นหนาน เขาสวมชุดคลุมมีหมวกคลุมศีรษะตนเองเอาไว้พร้อมใช้ผ้าปิดใบหน้าเอาไว้ครึ่งหน้า จึงทำให้พนักงานจำเขาไม่ได้ เพราะคนในเมืองนี้ต่างรู้จักเขา ในนามคุณชายหยางผู้ตกอัพ เขาเดินเข้ามาตรงกลางตึกหันมองซ้ายขวาจากนั้นกดเสียงตนเองต่ำลงคล้ายเสียงคนแก่

“ข้าต้องการพบผู้ดูแลที่นี่” หยางอู๋หลงกล่าว

“ท่านได้นัดไว้หรือไม่ขอรับ ถ้าไม่ ข้าน้อยจะไปเรียนแจ้งนัดกับนายท่านหลีไว้ให้ขอรับ แล้วท่านค่อยมาพบวันหลัง”พนักงานชายกล่าว

“ข้าต้องการพบเขาวันนี้ บอกเขาว่าข้ามี….” หยางอู๋หลงขยับตัวเข้าใกล้พนักงานชายแล้วกระซิบบอก

‘น้ำอัมกฤตขั้นสามมาขาย ถ้าเขาไม่สนใจก็ไม่เป็นไร’ พนักงานชายอึ้งไม่คิดว่าจะมีคนนำเอาสิ่งนี้มาขาย เพราะสิ่งนี้ถือว่าเป็นสิ่งหายาก น้อยคนนักที่จะสามารถกลั่นน้ำอัมกฤตขั้นสามออกมาได้ ส่วนใหญ่ที่พบจะมีเพียงขั้นหนึ่งเท่านั้น

“เอ่อ ถ้าเช่นนั้น นายท่านโปรดรอสักครู่ ข้าน้อยจะรีบไปรายงานนายท่านหลีให้ทราบขอรับ”พนักงานชายกล่าว หยางอู๋หยางพยักหน้าตอบ พนักงานชายหายไปเพียงไม่นานก็ออกมารายงานผล

“เรียนเชิญนายท่าน ทางด้านนี้ขอรับ”พนักงานชายผายมือเชิญหยางอู๋หลงให้เดินตามไป ทั้งสองเดินมาถึงห้องๆ หนึ่ง ภายในห้องเรียบหรู มีชายวัยกลางคนอายุราว 40 ต้น ๆ ยืนอยู่

“เรียนนายท่านหลี ชายคนที่นำของมาขาย มาแล้วขอรับ” ชายวัยกลางคนหันมาแล้วโบกมือไล่พนักงานออกไป เดินมายืนตรงหน้าหยางอู๋หลง

“ข้าหลีซ่ง เป็นผู้ดูแลหอเจิ้นหนาน ยินดีที่ได้พบท่าน…”หลีซ่งกล่าวเป็นเชิงถามชื่อของหยางอู๋หลง แต่ชายหนุ่มกลับไม่ตอบแต่เดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านข้างแทน เขาจับกาชาเทใส่ถ้วยแล้วค่อยๆ จิบช้าๆ หลีซ่งเห็นท่าทางเย่อหยิ่งเช่นนี้เริ่มไม่ชอบใจแต่พยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ จึงเดินไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ไม่ทราบว่า ท่านต้องการขายสิ่งใดรึ”หลีซ่งถามด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม

“คนของท่านไม่ได้บอกท่านรึ”หยางอู๋หลงกล่าว

“เอ่อ คือ…แจ้งแล้ว เพียงแต่ข้าไม่มั่นใจว่ามันคือเรืี่องจริง จึงลองถามท่านอีกครั้งเท่านั้น”หลีซ่งกล่าว

“ก็ตามที่พนักงานท่านบอก” หยางอู๋หลงกล่าวเสียงเรียบและยังคงนั่งเคาะขอบถ้วยชาเบาไปเรื่อยๆ ไม่สนใจชายตรงหน้า

“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอชมสินค้าได้หรือไม่” หลีซ่งกล่าว

“ย่อมได้”กล่าวจบหยางอู๋หลงล้วงเข้าไปในแขนเสื้อหยิบขวดยาขึ้นมาขวดหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะตรงหน้าหลีซ่ง หลีซ่งจึงหยิบขวดขึ้นมาเปิดจุกออกกลิ่นความบริสุทธิ์ลอยขึ้นมา หลีซ่งได้กลิ่นถึงกับตะลึงไม่เชื่อสัมผัสตนเอง จึงปิดจุกไว้เช่นเดิม จากนั้นลุกขึ้นยืน

“ท่านรอที่นี่สักครู่ ข้าขอนำมันไปตรวจสอบก่อน”หลีซ่งกล่าว

“ตามสบาย” หยางอู๋หลงยังคงนั่งท่าเดิมไม่สะทกสะท้านอันใด หลีซ่งเห็นท่าทางของชายตรงหน้าเริ่มหมั่นไส้มากขึ้น แต่เพราะของในมือของตนจึงต้องเก็บอาการเอาไว้เช่นเดิม เขาเดินออกไปจากห้องเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

ณ ห้องพักชั้นสอง

“นายท่านขอรับ มีชายแปลกหน้านำน้ำอมฤตมาขายขอรับ” หลีซ่งกล่าวรายงานพร้อมยื่นขวดน้ำอมฤตในมือให้ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาคมเข้ม การแต่งกายภูมิฐานด้วยผ้าเนื้อดีสีฟ้าอ่อนทำให้ขับผิวพรรณที่ขาวละมุนให้แลดูดียิ่งขึ้นชายหนุ่มคนนี้คือหลัวอี้เฟย เขาคือผู้ดูแลหอเจิ้นหนานสาขานี้

“เหตุใดถึงนำมาให้ข้าเล่า ท่านก็ตรวจสอบได้มิใช่รึ”หลัวอี้เฟยกล่าว

“ข้าน้อยได้ตรวจสอบแล้วขอรับ แต่ข้าน้อยไม่มั่นใจจึงนำมาให้นายท่านตรวจสอบอีกครั้งขอรับ”หลีซ่งกล่าว หลัวอี้เฟยหยิบขวดน้ำอมฤตขึ้นมาเปิดฝาออก กลิ่นความบริสุทธิ์ลอยออกมาบ่งบอกถึงความบริสุทธิ์เต็มสิบไม่มีหัก ชายหนุ่มตกใจเขาไม่เคยพบน้ำอมฤตระดับสามความบริสุทธิ์เต็มสิบเช่นนี้มาก่อน เคยพบเพียงความบริสุทธิ์ขั้นเก้าเท่านั้น นั่นก็คืออาจารย์ของเขานั่นเองที่สามารถทำได้ขั้นเก้า

“ผู้ใดนำมาให้ท่าน นำทางข้าไป”หลัวอี้เฟยกล่าวเสียงเข้ม

“ทางนี้ขอรับ”หลีซ่งกล่าวจบผายมือนำทางนายของตนไป