ธาตุไฟเข้าแทรก

เช้าวันต่อมา บรรยากาศรอบกระท่อมเงียบกว่าปกติ หยางอู๋หลงกลับมาจากการฝึกฝนสังเกตเห็นความผิดปกติจึงรีบขึ้นไปบนเรือน ประตูห้องปิดล็อคกลอนเอาไว้จึงเคาะประตู

“หลินเอ่อ เจ้าตื่นหรือยัง หลินเอ่อ” ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาสงสัยกลัวเกิดเหตุร้ายขึ้น จึงพังประตูเข้าไป โดยใช้เท้ายันกลอนที่ล็อคไว้หักประตูเปิดออก พบร่างของหญิงสาวนอนอยู่บนพื้นร่างกายเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งเข้าไปประคองตัวนางขึ้นมา

“หลินเอ่อ หลินเอ่อ ตื่นสิ หลินเอ่อ”เรียกพร้อมเขย่าตัวแต่ร่างกายของหญิงสาวยังคงนิ่งเช่นเดิม ชายหนุ่มจับชีพจรดูจึงทราบถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นกับนาง นางโดนธาตุไฟเข้าแทรก อาจจะเกิดจากการฝืนร่างกายฝึกฝนวิชามากเกินไป เขาจึงยัดยาปรับสมดุลพลังวิญญาณให้นางแล้วอุ้มนางขึ้นนอนบนเตียง

“หลินเอ่อ เจ้าไม่น่าฝืนตัวเองเลย พลังวิญญาณของเจ้าแปลกนัก พี่จะหาทางช่วยเจ้าเอง” ชายหนุ่มรวมรวบพลังวิญญาณส่งพลังวิญญาณของตนเองเข้าไปรักษาและบรรเทาอาการเจ็บปวดให้นาง เนื่องจากร่างกายที่โดนธาตุไฟเข้าแทรกจะไม่สามารถควบคุมพลังวิญญาณของตนเองได้และยังต้องทนรับความเจ็บปวดจากพลังวิญญาณของตนเองที่ทำลายร่างกายของเจ้าของพลังด้วย เกล็ดน้ำแข็งที่เกาะตามผิวหนังค่อยๆ ละลาย ร่างกายเริ่มอุ่นขึ้น สีหน้าของหญิงเริ่มอมชมพูมากขึ้น มือขาวซีดเริ่มขยับและแล้วหญิงสาวก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนนอนบนเตียงและมีชายที่รักนั่งมองด้วยแววตาเป็นห่วง

“หลินเอ่อ เจ้าฟื้นแล้ว”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความดีใจ กุมมือหญิงสาวเอาไว้ เจียงหลานหลินรับรู้ถึงความห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้แต่ร่างกายมันอ่อนล้าขยับร่างกายลำบาก เป็นเพราะเมื่อคืนนางต้องการที่จะฝึกและควบคุมพลังวิญญาณของตน แต่พยายามเท่าไรก็ทำไม่ได้สักที มันเหมือนมีบางอย่างขัดขวางเอาไว้ นางจึงทุ่มเทพลังที่มีทั้งหมดเข้าไปจนเกินขีดจำกัดของร่างกายตนเองจนทำให้ควบคุมไม่ได้จากนั้นนางก็หมดสติไป

“ท่านพี่ ขะ ข้า…”เจียงหลานหลินกล่าว

“เจ้าไม่ต้องกล่าวแล้ว พี่รู้พี่เข้าใจ เจ้าเพียงอยากแข็งแกร่งขึ้นเพื่อพี่ใช่หรือไม่”หยางอู๋หลงกล่าว หญิงสาวพยักหน้าตอบด้วยความรู้สึกผิด

“เจ้าไม่ต้องลำบากถึงเพียงนั้น การฝึกพลังวิญญาณต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ไม่ต้องฝืนร่างกายตนเอง อีกอย่างถึงเจ้าจะไม่มีพลังวิญญาณพี่ก็ไม่ได้ว่าอันใดเจ้า ขอเพียงมีเจ้าอยู่ข้างกายพี่ก็เพียงพอแล้ว พี่จะดูแลเจ้าเอง เข้าใจหรือไม่” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกุมมือหญิงสาวไว้แน่น เจียงหลานหลินได้ฟังถึงกลับน้ำตาไหลออกมา นางเพียงอยากจะแข็งแกร่งให้มากพอเพื่อที่จะได้ต่อสู้และอยู่เคียงข้างกับชายหนุ่มตลอดไปเท่านั้น

“เจ้าค่ะ ขะ ข้าเข้าใจแล้ว”หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และเสียงสะอื้นค่อยๆ เปล่งออกมามากขึ้น ชายหนุ่มจึงขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงข้างหญิงสาวแล้วนอนสวมกอดนางเอาไว้เพื่อปลอบนาง

“หยุดร้องนะเด็กดี พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่จะปกป้องเจ้าเอง”ชายหนุ่มกล่าวปลอบโอบกอดแล้วใช้มือตบไหล่หญิงสาวเบาๆ จนเผลอหลับไปทั้งคู่

เวลาผ่านไป 2 ชั่วยาม เป็นเวลาเที่ยงพอดี หยางอูู๋หลงตื่นขึ้นมาเห็นหญิงสาวยังหลับอยู่ เขาจึงลุกขึ้นอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้หญิงสาวตื่น จากนั้นเขาจึงออกไปเตรียมอาหารไว้ให้นาง เขาทำอาหารง่ายๆ ไว้ให้ คือข้าวต้มขาวกับผัดผัก เพราะตอนนี้ตัวเขานั้นหาได้ร่ำรวยอันใด แต่เข้าขั้นว่ายากจนมากกว่าหลังจากที่บิดามารดาเสียชีวิตไปทรัพย์สินเงินทองต่างๆ ทุกอย่างที่เคยมี กลับถูกคนในตระกูลชิงไปจนหมดและยังขับไล่เขาให้มาอยู่ในกระท่อมตีนเขานี้อีก จึงทำให้เขาไม่มีเงินซื้อข้าวของดีๆ มาใช้ หลังจากทำอาหารเสร็จแล้ว เขาจึงคิดได้ว่าเขาต้องหาเงินเพิ่มเพราะตอนนี้เขาไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ลำพังตัวเขาเองทานอะไรย่อมได้ แต่สตรีที่เขาพามาจะทานเช่นเดียวกับเขาไม่ได้ เขาจึงออกเดินทางเข้าไปในตัวเมือง นำสิ่งของบางอย่างไปขายแลกเงิน