สู้ไปด้วยกัน

“ คุณชายหยาง ข้าน้อยขอแสดงความยินดีด้วยที่ท่านได้เป็นผู้นำตระกูลอย่างที่ตั้งใจไว้”หลีซ่งกล่าว

“ขอบคุณท่านหลีมากที่มาร่วมรับชมการต่อสู้ของข้า วันนี้ข้าได้แสดงให้ท่านได้เห็นแล้วว่าข้าไม่ใช่เด็ก ข้าพร้อมที่จะเป็นผู้นำ ฝากขอบคุณนายท่านหลิวของท่านด้วยที่สับสนุนข้า ไว้วันหลังข้าจะไปเยี่ยมเยียนเขาที่หอเจิ้นหนาน”หยางอู๋หลงกล่าว

“ข้าจะนำคำไปบอกต่อนายท่านแน่นอน วันนี้หมดธุระของข้าแล้ว ข้าขอตัว”หลีซ่งกล่าวลาแล้วออกจากประตูเดินขึ้นรถม้าไปทันที

‘ หึ คิดว่าข้าไม่รู้รึ ว่าพวกเจ้าดูถูกข้าอยู่ คอยดู ข้าจะแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าข้ายิ่งใหญ่เพียงใด’ หยางอู๋หลงกล่าวในใจ

“คุณชาย ท่านจะให้พวกเราจัดแจงหน้าที่อย่างไรดี ตอนนี้ไม่มีผู้อาวุโสดูแลแล้วพวกเราจัดการไม่ถูกขอรับ”เด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวถาม

“เจ้ามีนามว่าอันใด” หยางอู๋หลงถาม เด็กหนุ่มทำหน้าเลิ่กลักไม่กล้าตอบ

“ขะ ข้า” เด็กหนุ่มอ้ำอึง

“ตอบมา เมื่อสักครู่เจ้ายังกล้าถามข้าเลย”หยางอู๋หลงกล่าว

“คือข้า มีนามว่า ตงฮ่าว ขอรับ” เด็กหนุ่มตอบ

“ดี งั้นเจ้าไปตามทุกคนมา ข้าจะแจกแจงงาน”หยางอู๋หลงกล่าว

เมื่อทุกคนมารวมกันหน้าตระกูล หยางอู๋หลงได้แบ่งงานให้ทุกคนตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตน และคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบเป็นคนช่วยดูแลตระกูลรองจากหยางอู่หลงคือ ตงอ่าว ถึงแม้ว่าตงฮ่าวจะเป็นเด็กหนุ่มแต่เขามีความคิดความอ่านดี เรียนรู้เร็ว หยางอู๋หลงจึงคิดว่าคนคนนี้เหมาะที่จะพึ่งพาได้มากที่สุด

“ท่านพี่” เจียงหลานหลินเดินเข้ามาทางด้านหลังของหยางอู๋หลงพร้อมยกถ้วยชาเข้ามา หยางอู๋หลงหันไปตามเสียง

“หลินเอ่อ เจ้ามีอันใดรึ”หยางอู๋หลงกล่าว

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่เห็นว่าท่านยุ่งมากตั้งแต่เช้าแล้ว ข้าจึงนำชาอุ่นๆ มาให้เจ้าค่ะ ข้าอยากช่วยแบ่งเบาภาระท่านบ้าง”เจียงหลานหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นางรู้สึกว่าตนไม่มีประโยชน์ช่วยอะไรชายหนุ่มไม่ได้เลย ชายหนุ่มเห็นท่าทางของนาง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ นาง จากนั้นใช้นิ้วดีดหน้าผากนาง

“อุ๊ย ท่านพี่ ท่านทำข้าทำไมเจ้าคะ”เจียงหลานหลินกล่าว

“พี่ก็แค่เตือนสติเจ้าเท่านั้น เจ้าเลิกคิดมากได้แล้ว เจ้าไม่ต้องทำอันใดทั้งนั้น ขอแค่ยืนอยู่ข้างกายพี่ ส่งยิ้มหวานๆ ให้พี่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”หยางอู๋หลงกล่าวพร้อมโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ เจียงหลานหลินเขินหน้าแดง แต่ก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเช่นเดิม

“หลินเอ่อ พี่รักเจ้านะ พี่ไม่ต้องการสิ่งใด พี่ต้องการเพียงมีเจ้าอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปเท่านั้น”หยางอู๋หลงกล่าว

“ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ รักมากด้วย”เจียงหลานหลินกล่าวพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

5 เดือนต่อมา

“ตงฮ่าว เจ้าจงไปแจ้งทุกคนให้จัดเวรยามอย่าเข้มงวดมากขึ้น ข้าจะไม่อยู่พักหนึ่ง ข้าจะไปฝึกวิชา ถ้ามีสิ่งใดเกิดขึ้นให้เจ้าไปแจ้งที่หอเจิ้นหนาน พวกเขาจะมาช่วยเจ้าเองและอีกอย่างในช่วงที่ข้าไม่อยู่พวกเจ้าทุกคนต้องฝึกวิชาให้ข้ามขั้นทุกคน ถ้าผู้ใดไม่ข้ามขั้น ข้ากลับมาจะลงโทษทุกคน โทษฐานที่ไม่ช่วยเหลือกัน เข้าใจหรือไม่”หยางอู๋หลงกล่าว

“ขะ เข้าใจ ขอรับ ข้าน้อยจะแจ้งให้ทุกคนทราบขอรับ”ตงฮ่าวรับคำสั่ง

“เตรียมรถม้าให้ข้าด้วย ข้าจะออกเดินทางพรุ่งนี้พร้อมฮูหยิน ”หยางอู๋หลงสั่ง

“ขอรับ” รับคำสั่งเสร็จ ตงฮ่าวก็เดินออกไป

“ท่านพี่ พวกเราจะไปที่ใดกันรึเจ้าคะ”เจียงหลานหลินถาม

“หุบเขาน้ำแข็ง”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไปทำไมเจ้าคะ”เจียงหลานหลินกล่าว

“ฟื้นฟูวิชาให้เจ้า เพราะพลังวิญญาณในกายของเจ้ามันเป็นน้ำเเข็ง แต่มันแปลกเกินไป พี่พยายามศึกษาและหาทางแก้แล้วแต่ยังหาทางแก้ไม่ได้ ซึ่งมีทางเดียวตอนนี้คือพาเจ้าไปตามหาบัวหิมะสีเงิน พี่คิดว่าสิ่งนั้นน่าจะช่วยเจ้าได้”หยางอู๋หลงกล่าว

“มันอันตรายไหมเจ้าคะ ถ้าอันตรายข้าว่าเราไม่ต้องไปหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้ท่านได้รับอันตราย”เจียงหลานหลินกล่าว ชายหนุ่มดึงมือหญิงสาวเข้ามากุมเอาไว้

“เพื่อเจ้า อันตรายแค่ไหนพี่ก็ยอม เชื่อพี่นะ พี่จะต้องช่วยรักษาอาการของเจ้าให้ได้ พี่สัญญา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะสู้ไปด้วยกัน”หยางอู๋หลงกล่าว เขาส่งยิ้มพร้อมกุมมือหญิงสาวเอาไว้

“เจ้าค่ะ เราจะสู้ไปด้วยกัน”เจียงหลานหลินกล่าว แล้วส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเช่นกัน