ผู้นำตระกูล

“โหดร้ายยิ่งนัก”หยางอู๋หลงกล่าว

“ทำไม เจ้ากลัวรึ 555 วันนี้แหล่ะ เจ้าจะมีสภาพเดียวกันกับพ่อแม่ของเจ้า”หยางฉางจิ้งกล่าวออกมาอย่างลืมตัว

“ ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่าน…”หยางอู๋หลงถามอย่างสงสัย

“555 เสียดายที่เจ้าไม่ได้เห็นหน้าตาของพ่อแม่เจ้า ก่อนที่พวกมันจะตาย น่าสมเพจยิ่งนัก555”หยางฉางจิ้งหัวเราะดังลั่นด้วยความสะใจ

“ ท่าน ท่านสังหารพ่อแม่ของข้ารึ เหตุใดท่านต้องสังหารพวกเขาด้วย”หยางอู๋หลงถาม

“555 เพราะอันใดอย่างนั้นรึ ข้าจะบอกให้ เพราะพวกมันขัดขวางแผนการของข้าอย่างไรเล่า พวกมันจึงต้องจบชีวิตเช่นนั้น และในวันนี้ก็ถึงตาของเจ้าแล้ว เจ้าจงไปอยู่พร้อมหน้ากันกับพ่อแม่ของเจ้าซะ”หยางฉางจิ้งกล่าวจบก็ปล่อยพลังวิญญาณอสรพิษออกไปพ่นพิษใส่หยางอู๋หลงเช่นเดิม หยางอู๋หลงหลบทัน

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ วันนี้ ข้าจะไม่ยอมอีกต่อไป ” หยางอู๋หลงตั้งท่าได้ปล่อยพลังวิญญาณออกไป

“หัตถ์จักรพรรดิ” ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่พุ่งเข้าจับร่างของอสรพิษเอาไว้ และกำไว้จนร่างของอสรพิษแตกสลายไป เมื่อพลังวิญญาณแตกไปพลังภายในร่างกายของหยางฉางจิ้งก็แตกสลายไปด้วยเช่นกัน ในตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถฝึกฝนวิชาได้อีกต่อไป

”มะ ไม่ ไม่จริง ไม่จริงงงง” หยางฉางจิ้งทนรับสภาพของตนเองไม่ได้ เขาจึงคว้าเอามีดสั้นในเอวของเขาขึ้นมา จากนั้นกรีดคอตัวเองตายทันที

“ท่านพี่” “ท่านพ่อ” ฮูหยินและบุตรสาว ต่างร้องตามและวิ่งไปหาแต่ไม่ทัน หยางฉางจิ้งได้เสียชีวิตไปแล้ว

“ฮือๆ ฮือๆ ท่านพี่ เหตุใดท่านต้องทิ้งข้ากับลูกๆ ไปด้วย ฮือ ท่านพี่ ท่านทิ้งบาปเอาไว้ให้พวกข้าทำไม ท่านใจร้าย ท่านใจร้าย ฮือๆ”เป็นเสียงร้องคร่ำคราญของฮูหยินของหยางฉางจิ้ง

“ท่านแม่ ท่านพอเถอะ ท่านพ่อเขาทิ้งพวกเราไปแล้ว”หยางฉางเยว่กล่าวปลอบมารดา นางเป็นบุตรสาวคนเล็กของหยางฉางจิ้งแต่ด้วยที่ตนเป็นสตรีจึงทำให้ไม่ได้รับความรักจากบิดา นางจึงไม่ค่อยเสียใจจากการจากไปของบิดา

“ตำแหน่งผู้นำตระกูลตกเป็นของเจ้าแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยพวกข้าไป”หยางฉางเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อย ตามจริงนางก็กลัวแต่ตอนนี้ครอบครัวของนางไม่เหลือใครแล้ว นางต้องเข้มแข็งเอาไว้

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว ข้ามีคุณธรรมเพียงพอ ข้าไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า เชิญพวกเจ้าออกไปจากตระกูลหยางของข้า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าไม่ใช่คนตระกูลหยางอีกต่อไป เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะโทษข้าไม่ได้นะ ต้องโทษสามีและพ่อของพวกเจ้าที่สร้างมันขึ้นมาเอง และเพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบพวกเจ้าเกินไป ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้พวกเจ้านำไปด้วย เราจะได้ไม่ติดค้างกันอีก” หยางอู๋หลงมอบหีบไม้ขนาดกลางให้หยางฉางเยว่ ใจจริงนางไม่อยากรับไว้ แต่เพื่อเอาชีวิตรอดนางจึงรับไว้

“ขอบคุณ ต่อไปนี้ ข้า ท่านแม่และพี่ชายข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลหยางอีกต่อไป เราไปกันเถอะท่านแม่”กล่าวจบหยางฉางเยว่เก็บหีบเข้าแหวนเก็บสมบัติ เดินไปประคองร่างของหยางฉางอวิ้นเดินตรงออกจากประตูตระกูลไป ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง และยังคงตกใจกับเรื่องที่หยางฉางจิ้งได้วางแผนสังหารหยางอู๋ชง ผู้นำตระกูลคนเก่า

“เรื่องทุกอย่างจบลงแล้้ว ขอให้ทุกคนมารวมตัวตรงลานประลอง ข้ามีสิ่งจะกล่าว”หยางอู๋หลงกล่าว

“ต่อไปนี้ข้าจะเป็นผู้นำตระกูลหยาง ผู้ใดที่ไม่ประสงค์จะอยู่ที่นี่ต่อก็เชิญออกจากตระกูลไป ส่วนผู้ใดจะอยู่ต่อและสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อข้า ข้าจะดูแลเป็นอย่างดีและจะสอนทักษะการต่อสู้ให้อีกด้วย เชิญตัดสินใจกันได้เลย”หยางอู๋หลงกล่าว ทุกคนในตระกูลต่างแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกคือกลุ่มของผู้อาวุโสของตระกูลที่ไม่อยากรับใช้หยางอู๋หลงจึงขอออกจากตระกูลไป ส่วนอีกกลุ่มเป็นกลุ่มของวัยรุ่นและวัยกลางคนที่อยากเก่งอยากมีทักษะเช่นเดียวกันกับหยางอู๋หลงจึงขออยู่ต่อ

“วันนี้เป็นวันที่ข้าได้เป็นผู้นำตระกูล ข้าจะมอบยาเสริมพลังวิญญาณให้คนที่สวามิภักดิ์ต่อข้าคนละเม็ด และข้าก็จะมอบยานี้ให้ทุกคนทุกๆ เดือน ต่อไปนี้ตระกูลหยางจะต้องกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง ”หยางอู๋หลงกล่าวอย่างหนักแน่น