ศิษย์เอก

“ตระกูลหยาง”หยางอู๋หลงกล่าว ชายสองคนต่างมองหน้ากัน เป็นที่ทราบกันตระกูลหยางตอนนี้ยังขาดผู้นำตระกูลเพราะผู้นำคนเดิมได้เสียชีวิตไป ผู้ที่รักษาการตำแหน่งผู้นำตระกูลตอนนี้คือ น้องชายต่างมารดาของผู้นำคนก่อน

“ข้าขอถามท่านอาวุโสได้หรือไม่ ว่าศิษย์เอกของท่านคือผู้ใดกัน”หลัวอี้เฟยกล่าวถามด้วยความสงสัย

“เขาคือบุตรชายของผู้นำตระกูลคนก่อน นามว่า หยางอู๋หลง ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงรู้จักดี”หยางอู๋หลงกล่าว

“แต่ที่ข้าได้ยินมา เขาถูกขับไล่ให้ไปอยู่กระท่อมตีนเขามิใช่หรือขอรับ”หลัวอี้เฟยกล่าว

“ย่อมใช่ แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่เขาจะกลับไปทวงทุกสิ่งที่เป็นของเขาคืนแล้ว” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมปล่อยพลังน่ากลัวบางอย่างออกมา ทำให้ชายทั้งสองที่ยืนใกล้ๆ ขนลุก

“ได้ขอรับ หอเจิ้นหนานจะสนับสนุนคุณชายหยางกอบกู้ตระกูลขอรับ และเอ่อ… ท่านอาวุโสท่านก็อย่าลืมกลั่นยาให้ทางหอเจิ้นหนานเยอะๆ นะขอรับ”หลัวอี้เฟยกล่าวพร้อมยิ้มให้

“ได้ และเพื่อเป็นการตอบแทนล่วงหน้า ข้าขอมอบน้ำอมฤตทั้งหมดนี้ให้เจ้าแล้วกัน และน้ำอมฤตนี้ ข้าขอส่งเข้าประมูล”หยางอู๋หลงเอาขวดน้ำอมฤตที่ตนกลั่นไว้ก่อนหน้านี้ออกมาเพิ่มอีก 5ขวด ยื่นให้หลัวอี้เฟย หลัวอี้เฟยตาโตรับไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและรอยยิ้ม ‘รวยแล้ว หอเจิ้นหนานของข้าจะร่ำรวยที่สุดในแคว้นแล้ว’ หลัวอี้เฟยคิดในใจ

“อ้อ ข้าลืมบอกไป เงินของข้าที่ได้ทั้งหมดส่งไปให้ศิษย์ของข้าที่กระท่อมตีนเขาด้วย ข้ามีธุระต้องรีบไปจัดการก่อน ข้าขอตัว” กล่าวจบหยางอู๋หลงก็เดินออกมาแล้วหายไปในพริบตา

“นายท่านขอรับ ท่านจะทำตามที่ชายคนนั้นกล่าวจริงหรือขอรับ”หลีซ่งกล่าว

“ท่านกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของสองตระกูลใช่หรือไม่ 555 ท่านไม่ต้องกังวลไป ถ้าคุณชายหยางคนนั้นมีดีจริง ข้าคิดว่าอนาคตของเขา ย่อมดีด้วยเช่นกัน การสนับสนุนเขาก็ไม่ได้เสียหายอันใด มีแต่ได้ประโยชน์”หลัวอี้เฟยกล่าวอย่างมีความสุข

“แต่…” หลีซ่งกล่าว

“ไม่มีแต่แล้ว เพียงแค่ตระกูลเล็กๆ ท่านจะไปใส่ใจทำไมกัน แค่มดตัวน้อยเท่านั้น เอาล่ะท่านไปทำหน้าที่ของท่านได้แล้วข้าจะกลับไปพักผ่อน”หลัวอี้เฟยกล่าวอย่างมีความสุข แล้วเดินจากไป ทิ้งให้หลีซ่งยืนกลุ้มอยู่คนเดียว

เช้าวันต่อมา ณ กระท่อมตีนเขา รถม้าขนเสบียงพร้อมหีบของมีค่ามาจอดอยู่หน้ากระท่อม

“คุณชายหยาง ข้าหลีซ่งตัวแทนจากหอเจิ้นหนาน ข้าได้นำของเหล่านี้มาให้ตามคำขอของท่านอาจารย์ท่าน เอ่อ…ท่านเป็นศิษย์เอกของท่านอาวุโส…”หลีซ่งกล่าวยังไม่ทันจบ หยางอู๋หลงจึงกล่าวขึ้น

“ใช่ ข้าเป็นศิษย์เอกของท่านอาจารย์ ข้าต้องขอบคุณท่านมาก ท่านอาจารย์ได้บอกข้าแล้ว และยังบอกอีกว่า หอเจิ้นหนานจะสนับสนุนข้า เข้าชิงตำแหน่งผู้นำตระกูลด้วย ใช่หรือไม่”หยางอู๋หลงกล่าวพร้อมยกยิ้มให้

“ชะ ใช่ ขอรับ หอเจิ้นหนานจะสนับสนุนท่าน”หลีซ่งกล่าวออกไปอย่างไม่เต็มปาก เพราะเขาไม่มั่นใจว่าหยางอู๋หลงจะชนะการต่อสู้

“อีก 7 วันข้างหน้า ข้าจะไปเข้าร่วมชิงตำแหน่งผู้นำตระกูล ท่านก็อย่าลืมไปส่งกำลังใจช่วยข้าด้วยล่่ะ วันนี้ลำบากท่านมากแล้ว ขอให้เดินทางกลับปลอดภัยนะขอรับ”หยางอู๋หลงกล่าวจบเดินเข้าเรือนทันทีโดยไม่อยู่รอให้หลีซ่งจากไป

“โอหัง เหมือนกันทั้งอาจารย์ทั้งศิษย์”หลีซ่งกัดฟันกล่าวเสียงเบาในลำคอแล้วก็สะบัดผ้าเดินไปขึ้นรถม้ากลับหอเจิ้นหนานทันที เจียงหลานหลินที่เห็นเหตุการณ์จึงเข้าไปถามหยางอู๋หลง

“ท่านพี่ ท่านทำเช่นนี้เหมือนไม่ไว้หน้าเขาเลยนะเจ้าค่ะ ละแล้วท่านอาจารย์ที่เขาว่าคือผู้ใดกันเจ้าคะ”เจียงหลานหลินถามด้วยความสงสัย ชายหนุ่มเดินเข้าไปโอบไหล่หญิงสาวเอาไว้

“ท่านอาจารย์ก็คือข้า ข้าก็คือท่านอาจารย์อย่างไรเล่า เจ้าไม่ต้องกังวล พี่จัดการได้ พี่ว่าเราไปทำอาหารกันดีกว่า พี่หิวแล้ว”หยางอู๋หลงกล่่าวอย่างมีความสุข

“เจ้าค่ะ ข้าจะทำอาหารให้ท่านพี่ทานเองเจ้าค่ะ”เจียงหลานหลินกล่าวพร้อมส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม และทั้งสองอยู่ช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ กินอาหารร่วมกันจากนั้นก็แยกย้ายกันเช่นเดิม หยางอู๋หลงไปฝึกฝนวิชาตามเดิม ส่วนเจียงหลานหลินทำงานบ้านและนั่งจัดแจงข้าวของเสบียงที่ได้รับมา