วิชาลับ

ณ กระท่อมหลังเล็กตีนเขาหนานไห่

“หลินเอ่อ พี่ขอโทษนะที่พาเจ้ามาลำบาก”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า

“ขะ ข้าไม่เป็นไร เจ้าค่ะ ข้าอดทนได้ ขอเพียงมีท่านพี่อยู่เคียงข้างข้าก็พอใจแล้วเจ้าค่ะ” เจียงหลานหลินกล่าวด้วยท่าทางเขินอาย

“เจ้าเขินพี่รึ เจ้าแต่งงานกับพี่เป็นภรรยาของพี่แล้ว เจ้าไม่ต้องเขินหรอก”หยางอู๋หลงกล่าวยิ้มๆ

“ท่านพี่ ถึงยังไง ขะ ข้าก็เป็นสตรีนะเจ้าค่ะ อิ อีกอย่างเรายังไม่…เอ่อขะ ข้ายังไม่พร้อมเจ้าค่ะ” เจียงหลานหลินหน้าแดงกล่าวจบก็วิ่งเข้าห้องปิดประตูล็อคกลอนไว้ทันที ชายหนุ่มเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของสตรีได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของนาง เขาจึงเดินไปหน้าประตูห้องที่นางวิ่งเข้าไป

“พี่รู้ว่าเจ้ายังไม่พร้อม พี่ก็ยังไม่พร้อมเช่นกัน ฉะนั้นเจ้าพักผ่อนในห้องนี้แล้วกัน ส่วนพี่จะไปฝึกวิชาในป่าด้านหลังกระท่อม ไว้พบกันตอนทานข้าวเย็นนะ อ้อ พี่ลืมบอกเจ้าไป ที่นี่ไม่มีทาสรับใช้ ถ้าเจ้าต้องการสิ่งใดเจ้าต้องทำเอง ห้องครัวอยู่ทางด้านหลังกระท่อมเจ้าไปหาของทานได้นะ ถ้าเจ้าหิว พี่รู้ว่าเจ้ายังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้าแล้ว”หยางอู๋หลงกล่าวจบก็เดินเข้าไปในป่าทางด้านหลังกระท่อมทันที ทิ้งให้หญิงสาวอยู่ในกระท่อมคนเดียว

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปทั้งๆที่ใจยังไม่หายตื่นเต้น การปฏิบัติของชายหนุ่มที่มีต่อนาง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำให้หญิงสาวใจสั่น เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยกล่าวหรือแสดงท่าทางว่ามีใจให้นางเลย นางจึงคิดว่าชายหนุ่มไม่ชอบตนแต่ชอบพี่สาวของตนเสมอมา ท่าทางของชายหนุ่มเปลี่ยนไป ตอนแรกนางก็สงสัยและตกใจอยู่มากที่ชายหนุ่มมาสู่ของตนแต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่ตนจะออกมาจากตระกูลนั้นได้และได้อยู่กับคนที่นางรัก นางจึงละทิ้งความสงสัยนั้นไป

เวลาผ่านไป 2 ชั่วยาม ตะวันคล้อยลงเรื่อยๆ เจียงหลานหลินยังคงนั่งรอคอยให้ชายหนุ่มกลับมาที่บริเวณหน้าเรือน นางจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะอาหาร รอทานพร้อมกันกับชายหนุ่ม ชายหนุ่มกลับมาพร้อมกับความมืดและมีกระต่ายตัวน้อยที่ตายแล้ว 2 ตัวติดมือมาด้วย

“ท่านพี่  ท่านกลับมาแล้ว”เจียงหลานหลินกล่าว

“อืม เจ้ารอพี่นานใช่หรือไม่ พี่ขอโทษที่ทำให้เจ้ารอนาน”หยางอู๋หลงกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่นานเจ้าค่ะ ท่านกลับมาเหนื่อยๆ ท่านรีบไปล้างมือแล้วมาทานข้าวกันเจ้าค่ะ มืดแล้วจะได้พักผ่อน”เจียงหลานหลินกล่าวด้วยท่าทางเขินอาย

“อืม งั้นเจ้ารอพี่สักครู่ พี่เอาเนื้อกระต่ายไปเก็บก่อน พรุ่งนี้จะได้มีอาหารไว้ทานกัน”หยางอู๋หลงกล่าวแล้วยิ้มให้

“เจ้าค่ะ”เจียงหลานหลินกล่าวจบส่งยิ้มหวานให้เช่นกัน แล้วทั้งสองก็ทานข้าวด้วยกันพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข พอตกดึกทั้งสองก็แยกย้ายกันไปนอน เจียงหลานหลินนอนในห้อง ส่วนหยางอู๋หลงก็กลับเข้าไปในป่าเพื่อฝึกวิชาต่อเช่นเดิม ชายหนุ่มมีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าต้องกอบกู้ชื่อเสียงของตนกลับมาให้จงได้ เขาจึงต้องตั้งใจฝึกวิชาลับที่เขาเพิ่งค้นพบได้เมื่อไม่นานมานี้เอง เมื่อ 1 เดือนก่อน เขาโดนคนของตระกูลหยางด้วยกันทำร้ายทำให้เขาตกหน้าผา ดีที่ระหว่างทางที่เขาตกลงไปนั้นมีกิ่งไม้ที่เกิดขิ้นตามซอกหินตรงหน้าผารองรับตัวเขาเอาไว้ทำให้เขาไม่ได้ตกลงสู่พื้นล่างทันที ขื่นตกลงไปมีหวังต้องตายแน่นอน ในระหว่างที่เขาเกาะกิ่งไม้อยู่นั้น เขามองเห็นช่องว่างระหว่างกิ่งไม้มันมีลักษณะคล้ายปากถ้ำ เขาจึงปีนเข้าไป ภายในถ้ำมืดมาก เขาค่อยเดินเข้าไปช้าๆ พอสายตาเริ่มปรับเข้ากับความมืดได้ จู่ๆ ก็มีเสียงสว่างสีทองส่องแสงขึ้น เขาจึงเดินตามแสงนั้นไป เขาพบเป็นหินขนาดเล็กก้อนหนึ่งอยู่บนแท่นหินริมผนังถ้ำมันส่องแสงสีทองออกมา บนก้อนหินมีอักขระบางอย่างสลักไว้แต่เขาอ่านไม่ออกมันคงเป็นอักขระโบราณสักอย่าง เขาเดินเข้าไปหยิบหินก้อนนั้นมาไว้ในมือ จู่ๆ หินก้อนนั้นก็สั่นพยายามหลุดออกจากมือของเขา เขาจึงคลายมือออก หินก้อนนั้นกลับลอยขึ้นสูงตรงหน้าเขา เพียงพริบตาหินก้อนนั้นลอยหายเข้าไปตรงกลางหน้าผากของเขาทันที หลังจากที่หินเข้าไปในหน้าผากของเขา ร่างกายของเขาก็เริ่มแปลกไปมันมีความรู้สึกเจ็บปวด เจ็บจี๊ดตามเส้นเลือด เส้นลมปราณร้าวเข้าไปในกระดูก ชายหนุ่มนอนดิ้นกับพื้นด้วยความเจ็บปวดร่างกายแทบรับไม่ไหวจนในที่สุดหมดสติไป เช้าวันต่อมาชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายที่โล่ง เบาสบายความเจ็บที่มีก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง เคล็ดวิชาต่างๆ ที่ตนไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งวิชาการต่อสู้และวิชาการปรุงยา ไหลเข้ามาในหัวมากมาย นับจากวันนั้นมา เขาจึงตั้งใจฝึกฝนวิชาที่มีในหัวทุกวันทุกเวลาที่มีโอกาส วันนี้ก็เช่นกันการฝึกฝนในโลกแห่งพลังวิญญาณ มี 9 ระดับ ได้แก่ระดับที่ 1 ก่อเกิด ระดับที่ 2 จอมทัพ ระดับที่ 3 ราชันต์ ระดับที่ 4 มหาราชันต์ ระดับที่ 5 สวรรค์ ระดับที่ 6 บรรพกาล ระดับที่ 7 เทพเจ้า ระดับที่8 พระเจ้าและระดับที่ 9 ว่างเปล่า แต่ละระดับแบ่งออกเป็น 3 ขั้น ได้แก่ ขั้นต้น ขั้นกลางและขั้นปลาย