ขอแต่งงาน

ณ จวนตระกูลเจียง

“นายท่านขอรับ คุณชายหยางมาขอพบขอรับ” พ่อบ้านตระกูลกล่าวรายงานกับเจียงเหอหมิ่นผู้นำตระกูลเจียง

“มันมาทำไม” เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ข้าน้อยมิทราบขอรับ คุณชายหยางมาเพียงคนเดียว ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าจวนขอรับ” พ่อบ้านกล่าว

“อืม ไปตามมันเข้ามา ข้าอยากรู้นักว่ามันต้องการสิ่งใดจากข้า” เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ขอรับ”พ่อบ้านกล่าวจบก้มคำนับแล้วเดินออกไป

“พี่ใหญ่ ท่านว่าไอ้ขยะมันจะมาไม้ไหนอีก”เจียงหลงโหรวกล่าว เขาคือผู้นำรองของตระกูล เป็นน้องชายแท้ๆของเจียงเหอหมิ่น

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด มันน่าจะมาทวงสัญญาที่ข้าเคยให้ไว้กับบิดาของมัน”เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ท่านหมายถึงสัญญาหมั้นหมายกับชิงเอ่องั้นรึ” เจียงหลงโหรวกล่าว

“อืม เพราะในเวลานี้ สิ่งที่จะช่วยให้มันมีทางรอด และกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งมีเพียงได้แต่งงานกับชิงเอ่อเท่านั้น ยิ่งตอนนี้ชิงเอ่อเป็นที่หมายตาของชายหนุ่มทั้งเมืองและอาจรวมถึงทั้งแคว้นด้วย นางมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งผู้ใดบ้างจะไม่หมายตาบุตรสาวของข้า”เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ท่านต้องไล่มันออกไป อย่าให้มันได้เจ้าใกล้ชิงเอ่อเชียว”เจียงหลงโหรวกล่าว

“หึ ข้าไม่มีทางยกบุตรสาวสุดที่รักของข้าให้มันเด็ดขาด มันไม่คู่ควร” เจียงเหอหมิ่นกล่าวพร้อมกำมือแน่น ชายแก่ทั้งสองรอเพียงไม่นาน พ่อบ้านเดินเข้ามาพร้อมชายหนุ่มหน้าตาดีวัย 18 ปี

“คารวะท่านลุงทั้งสอง”หยางอู๋หลงกล่าวพร้อมก้มคำนับ

“ไม่ได้พบกันนาน เจ้าสบายดีรึหลานชาย”เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ข้าไม่ค่อยสบายดี แต่ก็พอไหวขอรับ”หยางอู๋หลงกล่าว

“ว่าแต่เจ้ามาพบลุงมีเรื่องอันใดรึ”เจียงเหอหมิ่นกล่าว

“ข้ามาวันนี้ย่อมมีเรื่อง ข้าต้องการมาสู่ขอบุตรสาวของท่าน ไปเป็นภรรยาของข้าขอรับ”หยางอู๋หลงกล่าวแล้วส่งยิ้มให้เจียงเหอหมิ่น

“เจ้า…”เจียงเหอหมิ่นกำลังจะกล่าวก็มีเสียงของสตรีดังขึ้นต่อ

“ข้าไม่ยินยอม ข้าไม่แต่งกับขยะเช่นเจ้าหรอก อย่าคิดเพ้อฝันไปเลย”เจียงหลานชิงเดินเข้ามาพร้อมกล่าวออกไปเมื่อได้ยินอดีตคู่หมั้นของตนกล่าว นางเดินเข้ามาแสดงท่าทางรังเกียจชายหนุ่ม

“ขยะเช่นเจ้าไม่คู่ควรแม้แต่เดินเข้ามาในตระกูลนี้ด้วยซ้ำ เจ้ามาทางใด ก็จงกลับไปทางเดิมของเจ้าซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า”เจียงหลานชิงกล่าว

“หึ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มให้หญิงสาว

“ผู้ใดบอกเจ้าว่าข้ามาสู่ขอเจ้า เจ้าอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ข้ามาสู่ขอบุตรสาวคนที่สองของตระกูล เจียงหลานหลิน” หยางอู๋หลงกล่าว ทุกคนที่ได้ฟังต่างยืนนิ่งมองหน้ากันด้วยความสงสัย จากนั้นก็พากันหัวเราะเยาะ ยกเว้นเจียงหลานชิงที่หน้าเหวอไม่คิดว่าเขาจะมาสู่ขอน้องสาวของตนแทน

“นี่เจ้ามาสู่ขอสาวใช้งั้นรึ 555 ถูกต้องแล้วเจ้าทำถูกต้องแล้ว ขยะกับสาวใช้ก็เหมาะสมกันดี”เจียงหลงโหรวกล่าว

“พ่อบ้าน ไปตามหลินเอ่อมา”เจียงเหอหมิ่นกล่าวสั่งพ่อบ้านที่ยืนด้านหลังหยางอู๋หลง พ่อบ้านก้มโค้งกำลังจะเดินออกไป

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ หลินเอ่อมาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงของสตรีอีกคนดังขึ้น นางค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางที่เรียบร้อยและอ่อนโยน

“หลินเอ่อ”หยางอู๋หลงหันไปมองตามเสียง แล้วกล่าวชื่อนางเบาๆ

“หลินเอ่อ อู๋หลงเขาต้องการมาสู่ขอเจ้าไปเป็นภรรยาของเขา เจ้าคิดเช่นไร ยินยอมหรือไม่”เจียงเหอหมิ่นกล่าว เจียงหลานหลินหันหน้าไปมองหน้าชายหนุ่มส่งยิ้มให้ แล้วหันมาตอบบิดาของตน

“หลินเอ่อ ยินดีเจ้าค่ะ หลินเอ่อยินดีแต่งงานกับท่านพี่อู๋หลงเจ้าค่ะ”เจียงหลานหลินกล่าว

“เจ้า…”เจียงเหอหมิ่นโมโห เขาไม่คาดคิดว่าบุตรสาวคนนี้จะยอมแต่งงานกับคนที่เขาไม่ต้องการง่ายขนาดนี้

“ดี ในเมื่อเจ้าต้องการจะแต่งงานกับเขา เจ้าก็จงออกไปจากตระกูลของข้าซะ ต่อไปนี้ตระกูลเจียงจะไม่มีคุณหนูรองอีกต่อไป เจ้ากับข้าจะไม่เกี่ยวพันอันใดกันอีกต่อไป”เจียงเหอหมิ่นกล่าวด้วยความโกรธ

“ลูกอกตัญญูต่อท่านพ่อและตระกูลแล้ว ต่อไปลูกจะไม่มาเหยียบตระกูลเจียงอีกเจ้าค่ะ” เจียงหลานหลินกล่าวทั้งน้ำตา น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ นางอยากออกไปจากตระกูลนี้นานแล้วแต่ทำไม่ได้ นางรู้สึกผิดต่อบิดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะการที่อาศัยอยู่ตระกูลแห่งนี้เสมือนกับตกนรก นางเป็นบุตรสาวคนหนึ่งของผู้นำตระกูลแต่กลับได้รับการปฏิบัติเยี่ยงทาสรับใช้ ทำงานหนักยิ่งกว่าทาสรับใช้ เป็นที่รองรับอารมณ์ของพี่สาวเสมอมา วันนี้สวรรค์ได้เห็นใจนางแล้ว ถึงได้ส่งบุรุษที่นางหลงรักมาพานางออกไปจากที่แห่งนี้

“เจ้า…”เจียงเหอหมิ่นได้ยิน โกรธจนกล่าวคำใดไม่ออก

“ในเมื่อนางยินยอมที่จะไปกับข้าแล้ว ฉะนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ข้ากับหลินเอ่อขอลาทุกท่านตรงนี้ตอนนี้เลยแล้วกัน ขอบคุณท่านลุงที่เมตตา”หยางอู๋หลงกล่าวพร้อมยกยิ้มมุมปาก

“หลินเอ่อขอลาเจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านอา พี่สาว”เจียงหลานหลินกล่าวแล้วก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาคนทั้งสามหยางอู๋หลงเดินเข้ามาจูงมือนางแล้วเดินออกไป พอเดินถึงหน้าประตู หยางอู๋หลงหยุดเดิน หันหน้ากลับไปมองเจียงหลานชิงอีกครั้ง

“หลานชิง ข้าลืมบอกไป อีก 1 ปีข้างหน้า ขยะอย่างข้าจะต้องชนะเจ้าในงานแข่งขันการคัดเลือกผู้เยี่ยมยุทธ์ของแคว้นให้ได้คอยดู” หยางอู๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมส่งสายตาที่พร้อมจะฟาดฟันไปให้เจียงหลานชิง ทั้งสองจ้องตากันด้วยสายตาอาฆาต