ชิงตำแหน่ง2

ณ กลางลานประลอง ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่คนละฝั่ง ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาอาฆาต

“ อู๋หลง ข้าว่าเจ้ายอมแพ้เสียเถอะ พลังของเจ้าน้อยกว่าข้าถึงสองขั้น เจ้าไม่มีทางชนะข้าได้หรอก อย่าเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ เสียดีกว่า” หยางฉางอวิ้นกล่าวเตือน

“ ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่… วันนี้ข้าจะต้องชนะและได้เป็นผู้นำตระกูล” หยางอู๋หลงกล่าว

“ ได้ ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”หยางฉางอวิ้นกล่าว

“ อย่ามัวพูดให้เสียเวลาเลย ลงมือเถอะ”หยางอู๋หลงกล่าว

“จงรับไป พยัคฆ์คำราม”หยางฉางอวิ้นกล่าวจบก็มีพลังวิญญาณของพยัคฆ์สีม่วงโผล่ขึ้นมาพร้อมปล่อยพลังเข้าใส่หยางอู๋หลง

“มีพลังเพียงเท่านี้รึ หัตถ์จักรพรรดิ”หยางอู๋หลงกล่าวจบก็ปรากฎพลังวิญญาณรูปฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมารับพลังจากพยัคฆ์สีม่วงเอาไว้ หยางฉางอวิ้นเห็นเช่นนั้นจึงปล่อยพลังเข้าใส่หยางอู๋หลงอีกเรื่อยๆ แต่ก็ไม่สามารถทำลายฝ่ามือนั้นได้ จนพลังของตนเองเริ่มลดลง

“เป็นไง เหนื่อยแล้วงั้นรึ ทีนี้ถึงทีข้าบ้าง ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็น ว่าพลังวิญญาณของพยัคฆ์คำรามที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร พยัคฆ์คำรามมมม” หยางอู๋หลงปล่อยพลังวิญญาณของพยัคฆ์สีทองออกไปใส่หยางฉางอวิ้นเพียงครั้งเดียวร่างกายของหยางฉางอวิ้นก็กระเด็นไปไกล ชนเข้ากับโขดหินนอกลานประลองอย่างแรงแล้วหมดสติไป ทุกคนที่ดูการต่อสู้ต่างตะลึง ไม่คาดคิดเลยว่า หยางอู๋หลงจะมีพลังมากถึงเพียงนี้ รวมถึงหลีซ่งด้วย ตอนแรกเขาคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีดีเพียงเพราะมีอาจารย์หนุนหลังเท่านั้น เมื่อมาเห็นความสามารถของเขาแล้ว ทำให้คาดเดาได้ว่าอนาคตข้างหน้าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่

“ฉางอวิ้น”หยางฉางจิ้งลอยตัวเข้าไปหาบุตรชายของตนทันทีพร้อมจับชีพจร พอจับชีพจรกลับพบว่าพลังวิญญาณของบุตรชายของเขาถูกทำลาย เหตุใดพลังวิญญาณถึงรุนแรงเพียงนี้

“เป็นอย่างไรล่ะท่านอา ข้าชนะบุตรชายสุดที่รักของท่านแล้ว ท่านจะยกตำแหน่งผู้นำตระกูลให้ข้าได้หรือยัง”หยางอู๋หลงกล่าว หยางฉางจิ้งที่นั่งอยู่ตรงหน้าบุตรชายของตนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห ‘ข้าอุตส่าห์วางแผนทุ่มเทเพื่อการเป็นผู้นำตระกูลมานาน แล้วจะให้ยกตำแหน่งนี้ให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมได้อย่างไรกัน’ หยางฉางจิ้งกล่าวในใจ

“เจ้าบังอาจนัก เจ้ากล้าทำลายพลังวิญญาณของบุตรชายข้า วันนี้ข้าจะทำลายพลังวิญญาณของเจ้า ย๊าาา”หยางฉางจิ้งปล่อยพลังวิญญาณเป็นอสรพิษสีม่วงออกมา เขาลุกเดินหันหน้าไปทางหยางอู๋หลงปล่อยพลังออกไป

“ระดับราชันต์ขั้นปลายงั้นรึ มาลองดูกันระหว่างทักษะการต่อสู้ของข้ากับพลังวิญญาณของท่าน ผู้ใดจะแข็งแกร่งกว่ากัน สายลมพลิ้วไหว” กล่าวจบหยางอู๋หลงเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสามารถหลบหลีกการโจมตีของอสรพิษได้

“ไม่จริง นี่มันทักษะอันใดกัน” หยางฉางจิ้งเห็นหยางอู๋หลงหลบการโจมตีของตนได้ เริ่มรนลาน เขาทุ่มเทและปล่อยพลังออกไปโดยไม่สนรอบนอก ทำให้คนที่คอยชมการต่อสู้ต่างได้รับผลกระทบไปด้วย ทุกคนจึงต่างพากันวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่ในจังหวะเดียวกัน เขาได้ปล่อยพลังไปทางที่เจียงหลานหลินยืนอยู่ เจียงหลานหลินตกใจนางยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัวได้แต่ยืนหลับตา

“ว๊ายยย”เสียงร้องของเจียงหลานหลิน

“หลินเอ่อ”หยางอู๋หลงอุทานออกมาด้วยความตกใจ เขาจึงใช้ทักษะสายลมไปดึงตัวนางหลบทัน

“หลินเอ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”หยางอู๋หลงถามด้วยความเป็นห่วง ส่วนเจียงหลานหลินตัวสั่นยังคงตกใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ไม่หาย

“ขะ ข้า ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”เจียงหลานหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เจ้าไปหลบทางด้านโน้นก่อน ที่เหลือพี่จะจัดการเอง”หยางอู๋หลงกล่าว

“เจ้าค่ะ”กล่าวจบเจียงหลานหลินก็วิ่งไปหลบด้านหลังประตูทางเข้าตระกูลกับหลีซ่งที่หลบไปอยู่ทางนั้นเช่นกัน

“ท่านอา ท่านจะทำมากเกินไปแล้วนะ ไหนท่านบอกว่าท่านรักตระกูลหยางจะปกป้องคุ้มครองทุกคนในตระกูลอย่างไรเล่า แต่ในตอนนี้ที่ข้าเห็นท่านกำลังทำร้ายทุกคนในตระกูลอยู่ แบบนี้รึ คนที่จะเหมาะเป็นผู้นำตระกูล”หยางอู๋หลงกล่าวออกไปเพื่อยั่วโมโหหยางฉางจิ้ง

“ข้าไม่สนอันใดทั้งนั้น เจ้าทำลายความเชื่อถือของข้าและบุตรชายไปแล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า จงตายไปซะ อสรพิษพ่นพิษ”กล่าวจบพลังวิญญาณอสรพิษสีม่วงก็พ่นพิษสีม่วงออกมาเข้าใส่หยางอู๋หลง ดีที่หยางอู๋หลงหลบทัน พิษที่ออกมาเมื่อตกสู่พื้นดินพิษมันกัดกร่อนดินเกิดเป็นควันสีม่วงลอยขึ้น ดีที่ตกลงพื้นถ้าพิษโดนเข้ากับผิวหนังมนุษย์ต้องไหม้เป็นแน่