EP 6 | อะไรติดหน้า

“แต่ยังไงผมก็ไม่ถนัดจริงๆ ครับ ให้ช่วยพวกพี่เรื่องอื่นๆ น่าจะดีกว่า”

เทมป์ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้งเพราะมันเป็นเรื่องที่เขาไม่ถนัดจริงๆ หากรับมาด้วยความเกรงใจแล้วสุดท้ายทำไม่ได้จะยิ่งทำให้สี่สาวเสียงานและเสียเวลา

“จะคิดค่าตัวเท่าไหร่ก็ว่ามา”

นิสัยชอบเอาชนะทำให้ชาร์ลอตสวนกลับเขาทันควัน เธอไม่ชอบการโดนปฏิเสธแม้จะเป็นเรื่องงานก็ต้องให้เธอเป็นฝ่ายปฏิเสธมันเอง

ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ถ้าให้เขาเดาเธอคงจะเป็นลูกสาวคนเดียวหรือไม่ก็อาจจะน้องคนสุดท้องของตระกูลร่ำรวยสักตระกูลหนึ่ง นิสัยแพ้ไม่เป็น อยากได้ต้องได้ ชอบใช้เงินแก้ปัญหาเขาเจอมาบ่อยจนชิน

สามสาวอ้าปากค้างกับประโยคของชาร์ลอต เพิ่งคุยกันได้ไม่นานแต่เธอจะเริ่มเปย์เด็กหนุ่มแล้วเหรอเนี้ย

“เอาเป็นว่าผมลองหาคนอื่นมาให้ดีกว่า ขอตัวห้านาทีนะครับ”

ขาดคำเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะเล่นเอาคุณหนูชาร์ลอตอารมณ์พุ่งปรี๊ดแทบจะควันออกหู เธอไม่ชอบการโดนเมินเป็นที่สุด

“ไอ้เด็กบ้า!”

หญิงสาวยกแขนขึ้นกอดอกพลางหายใจฟึดฟัดบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

“ทำไมจู่ๆ ไปพูดแบบนั้นกับน้องเค้าวะแก”

ใบหญ้าโน้มตัวเข้าไปถามด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบเพราะดูเหมือนว่าประโยคของชาร์ลอตก่อนหน้านี้จะดังพอสมควร

สายตาของโต๊ะอื่นๆ ก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้คิดเรื่องดีลค่าตัวนักแสดงแต่เป็นการดีลค่าตัวอย่างอื่นแทน

“หมั่นไส้!”

ร่างเล็กตอบกลับด้วยความเอาแต่ใจก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม เธอไม่ได้แคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้วว่าจะมองมายังไงส่วนสาวสามก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น

“พี่ๆ ครับ”

เทมป์เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมหนุ่มหน้าตี๋ที่มีส่วนสูงไล่เลี่ยกับเขาอีกคนและหน้าอกข้างซ้ายของเขาติดป้ายชื่อ ‘บัตเตอร์’ เอาไว้

“นี่พี่บัตเตอร์ครับ ทำงานที่นี่มานานมากผมว่าน่าจะเป็นพระเอกให้พี่ๆ ได้แน่นอน”

“พระเอกไรวะ”

บัตเตอร์รีบหันไปถามรุ่นน้องของตัวเองทันที เทมป์ลากเขาเดินมาที่โต๊ะนี้โดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

“อ่อ! พี่ๆ เค้ากำลังหาพระเอกถ่ายหนังสั้นอยู่”

“แล้ว?”

“รายละเอียดลองคุยกับพี่เค้าดีกว่า”

เทมป์พูดพลางคว้าเก้าอี้วางจากโต๊ะอื่นมาให้บัตเตอร์นั่ง ส่วนตัวเขาเดินเข้าไปนั่งข้างชาร์ลอตอีกครั้ง

ตอนนี้ดึกมากแล้วเพลงในร้านจึงขยับจังหวะกลายเป็นเพลงแนวEDMเพื่อเอาใจลูกค้าที่ดื่มกันจนเครื่องร้อนได้ลุกขึ้นวาดลวดลายของตัวเอง

“พอแล้วครับ พี่หน้าแดงมากแล้ว”

ร่างสูงโน้มตัวลงไปหาชาร์ลอตเล็กน้อยก่อนจะดันแก้วที่อยู่ในมือของเธอลงช้าๆ ทำให้เจ้าของแก้วหันกลับมามองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ยุ่ง! ฉันยังไม่ได้เมา”

“ผมก็ไม่ได้พูดว่าพี่เมาสักคำ”

“เอ๊ะ! แล้วจะมาจับแก้วฉันเอาไว้เพื่อ?”

“เพราะถ้าดื่มมากกว่านี้พี่อาจจะเมาครับ”

“ฉันไม่เคยเมา”

ชาร์ลอตเชิดหน้าขึ้นจ้องตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพูดเทมป์จะยิ่งโน้มตัวลงมาหาเธอเรื่อยๆ จนทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอกับเขาห่างกันแค่คืบเดียวเท่านั้น

“ถ้างั้นพี่ต้องรีบไปหาหมอแล้วนะ”

“เกี่ยวอะไรด้วย”

“ก็เบียร์ที่พี่ดื่มมันมีแอลกอฮอล์ ออกฤทธิ์โดยตรงต่อระบบประสาทส่วนกลางพูดง่ายๆ ว่ามันจะทำให้พี่เมาแต่ถ้าพี่ดื่มแล้วไม่เมาแปลว่าร่างกายพี่อาจจะผิดปกติก็ได้นะครับ ฮ่าๆ”

เทมป์หลุดหัวเราะออกมากับอาการหน้าเหวอของคนตรงหน้า เขาเชื่อแล้วว่าเธอคงจะเป็นลูกรักของพระเจ้าคนหนึ่งเพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด

“อะแฮ่ม! ลืมไปหรือเปล่าว่ายังมีพวกเรานั่งอยู่ด้วย”

จูเน่กระแอมไอเมื่อพวกเธอเล่ารายละเอียดให้บัตเตอร์ฟังเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะหันกลับมาเห็นว่าทั้งคู่นั่งคุยกันโดยไม่ได้สนใจบทสนทนาของคนในโต๊ะเลย

“ถ้าบอกว่าลืมพี่ๆ ต้องโกรธแน่เลยครับ ฮ่าๆ”

“ทำไมเทมป์ใจร้ายกับพี่ล่ะ”

จูเน่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้ายพลางทำสีหน้าเจ็บปวดปานจะขาดใจจนสมาชิกในโต๊ะต่างหัวเราะกับการกระทำของเธอ

“ชาร์ แกให้ไอดีไลน์บัตไว้...”

“ให้ทำไม”

ชาร์ลอตถามแทรกขึ้นก่อนที่ใบหญ้าจะพูดจบประโยคเสียอีก ปกติเธอไม่ชอบให้ไอดีไลน์กับคนที่ไม่สนิทเรื่องนี้เพื่อนของเธอน่าจะรู้ดี

“ก็บัตเขาทำงานที่นี่มานานเผื่อแกอยากจะได้ข้อมูลประกอบการเขียนบทไง”

ใบหญ้ารีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของชาร์ลอตทั้งๆ ที่ปกติหน้าของเธอก็เหวี่ยงตลอดเวลาอยู่แล้ว

“ก็สร้างโอเพ่นแชทสิ ยังไงก็จะให้เค้าแสดงเป็นพระเอกนี่พวกแกก็มีเรื่องต้องคุยกับเค้าเหมือนกัน”

คนตัวเล็กพูดโดยไม่แม้แต่หันไปสบตากับบัตเตอร์ซึ่งเป็นคนที่เธอกำลังกล่าวขึ้น จะว่าไปเธอไม่ได้สนใจอีกฝ่ายตั้งแต่เดินเข้ามาที่โต๊ะเลยด้วยซ้ำและการที่เธอให้สร้างโอเพ่นแชทแทนที่จะเป็นไลน์กลุ่มปกติเพราะโอเพ่นแชทจะไม่สามารถกดเพิ่มเพื่อนสมาชิกในห้องได้

เทมป์สังเกตกิริยาของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ชาร์ลอตเป็นคนที่มีบุคลิกชัดเจนแสดงออกตามความรู้สึกของตัวเองคิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น

“ได้ๆ ตามนั้น”

ใบหญ้ารับคำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจัดการสร้างห้องสนทนาให้เรียบร้อยเพราะตอนนี้ร้านใกล้จะปิดแล้ว

“มองทำไม มีอะไรติดหน้าฉันอยู่หรือไง”

เมื่อเทมป์เอาแต่นั่งมองหน้าเธอไม่เลิก ชาร์ลอตจึงตวัดสายตาหันไปมองเขาก่อนจะเอ่ยถามโดยมีความหยิ่งยโสปะปนอยู่ในน้ำเสียงของเธอตลอดเวลา

ร่างสูงโน้มตัวลงไปหาเล็กน้อยเนื่องจากเสียงเพลงในร้านดังจนเขากลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน

“มีคำว่าน่ารักติดอยู่ครับ”

น้ำเสียงนุ่มๆ ของเขาทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์หลายวินาทีก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมาได้

“ประสาท!”

“อ้าว พูดความจริงก็โดนด่าซะงั้น”

ชาร์ลอตมองชายหนุ่มที่กำลังพูดปนขำด้วยความหมั่นไส้ เธอรู้ตัวเองดีว่าใบหน้าของตัวเองไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครหรือจะเรียกว่าหน้าไม่รับแขกก็ว่าได้แต่เขากลับมาบอกว่า ‘น่ารัก’ แบบนี้มันตั้งใจกวนประสาทเธอชัดๆ

“ไปเอาบิลมา ฉันจะกลับแล้ว”

ประโยคของชาร์ลอตทำให้เพื่อนๆ ในโต๊ะหันมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครคิดจะคัดค้าน อีกอย่างร้านก็ใกล้จะปิดแล้วส่วนจุดประสงค์ที่พวกเธอมาร้านฟิลลิ่งในวันนี้ก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงไปเรียบร้อย

“งั้นรอสักครู่นะครับ”

เทมป์รับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้นออกจากโต๊ะ บัตเตอร์จึงขอตัวไปทำงานของตัวเองบ้างส่วนเรื่องที่ตกลงกันไว้ค่อยคุยในโอเพ่นแชท

“ชาร์จะกลับบ้านหรือคอนโดเหรอ”

แคลร์เอ่ยถามทั้งๆ ที่เธอคาดเดาคำตอบเอาไว้ในใจอยู่แล้ว ถ้าวันไหนที่ต้องกลับดึกเพื่อนสาวของเธอจะเลือกไปนอนที่คอนโดมากกว่ากลับบ้านเพราะไม่อยากตอบคำถามมากมายของพ่อเลี้ยง

พ่อของชาร์ลอตเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวตั้งแต่เธออายุสิบขวบ ขวัญรัตน์บริหารบริษัทเอชเอสพลัสเอนเตอร์เทนเมนท์ไปพร้อมๆ กับเลี้ยงลูกสาวมาคนเดียวก่อนจะตัดสินใจแต่งงานใหม่กับศุวัตน์ พิพัฒน์วัชราในห้าปีต่อมา

แรกๆ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะราบรื่นเพราะศุวัตน์ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไรกับชาร์ลอตและเธอเองก็ไม่ได้เปิดช่องว่างให้เขาเข้ามามีส่วนร่วมกับการตัดสินใจเรื่องต่างๆ ในชีวิตเธอแต่หลังๆ มานี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้น

“คอนโด”

“งั้นเรา...”

“บิลครับ”

เทมป์เดินกลับมาพร้อมบิลค่าอาหารและเครื่องดื่มแคลร์จึงเลือกที่จะไม่พูดต่อ ดวงตาคู่สวยตวัดมองตัวเลขบนใบเสร็จก่อนจะหยิบเงินสดออกจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นวางบนโต๊ะ

“เจอกันพรุ่งนี้นะ”

ร่างบางลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะทันทีซึ่งมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอจนเพื่อนทั้งสามคนของเธอเกิดความเคยชิน