EP 5 | พระเอกของพี่

มือหนายื่นไปขยับเก้าอี้ออกก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆ ชาร์ลอต เมื่อนั่งข้างกันจริงๆ เทมป์จึงเห็นว่าหญิงสาวตัวเล็กมาก ขนาดนั่งอยู่ศีรษะของเธอสูงประมาณริมฝีปากของเขาเท่านั้น

“ทำไมถึงมาเที่ยวร้านนี้กันเหรอครับ”

เทมป์ชวนคุยในขณะที่มือของเขาทยอยหยิบแก้วเครื่องดื่มของสาวๆ มาเติมให้ เรียกได้ว่าหน้าที่ของเขาไม่มีขาดตกบกพร่อง

“ทำไม มาไม่ได้หรือไง”

ชาร์ลอตตวัดสายตามองร่างสูงด้วยความสงสัย พนักงานที่ไหนถามลูกค้าอย่างกับไม่อยากให้มาเที่ยวที่ร้าน

“ฮ่าๆ มาได้ครับแค่วัยรุ่นส่วนใหญ่จะชอบไปเที่ยวผับกันมากกว่า ผมแค่สงสัยเองพี่อย่าเพิ่งวีนสิครับ”

“ก็คนนี้เค้าเจ้าแม่ขาวีนค่าาา~” จูเน่พูดปนขำ

“พวกพี่อยากมาลองเปลี่ยนบรรยากาศดูอ่ะ” ใบหญ้าตอบกลับ

“แล้วดีมั้ยครับ”

ประโยคนี้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปทางชาร์ลอตเพื่อให้รู้ว่าเขาอยากฟังคำตอบจากเธอ

“ก็งั้นๆ”

ชาร์ลอตตอบก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม บรรยากาศในร้านไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากร้านอาหารอื่นๆ สักเท่าไหร่จุดขายที่ทำให้ร้านนี้ลูกค้าเต็มทุกวันคงจะอยู่ที่พนักงานมากกว่า

“งั้นๆ ...ก็ยังดีกว่าพี่ไม่ชอบครับ”

ร่างสูงตอบกลับพลางโน้มตัวลงไปหาและเมื่อเห็นว่าเธอเอนตัวหนี เขาก็อมยิ้มขึ้นมาบางๆ

สามสาวนั่งเบียดกันด้วยความเขินราวกับภาพตรงหน้าคือฉากสวีทหวานของพระนางในซีรีส์เกาหลี

“เทมป์ทำงานที่นี่นานยังอะ”

ใบหญ้าเอ่ยถามถ้าหนุ่มหล่อตรงหน้าทำงานที่นี่มานานแล้ว น่าจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับพวกเธอได้

“หนึ่งอาทิตย์เองครับ ผมย้ายมาทำงานที่ร้านนี้เพราะว่าน้าสาวของผมทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่นี่ครับ”

“ผู้หญิง? เป็นบาร์เทนเดอร์เหรอ”

เจ้าของคำถามแสดงท่าทางสนอกสนใจอย่างชัดเจนจนร่างสูงข้างๆ อมยิ้มด้วยความเอ็นดู ใบหน้าที่ติดไปทางเหวี่ยงวีนของชาร์ลอตเมื่อแสดงอาการอยากรู้อะไรขึ้นมากลับดูน่ารักไปอีกแบบ

“ครับ น้าหลิงเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่นี่ตั้งแต่เปิดร้านเลย”

“คืองี้พวกพี่ต้องทำหนังสั้นส่งอาจารย์แล้วก็บทที่พวกเราคิดไว้เป็นเรื่องหนุ่มบาร์โฮสไรงี้ ก็เลยลองมาเที่ยวที่นี่ดูอ่ะ”

คำอธิบายของจูเน่ทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เรื่องเกี่ยวกับบาร์โฮสแต่กลับเลือกที่จะมาร้านนี้

“แต่ที่นี่ไม่เหมือนบาร์โฮสนะครับ ไม่ต้องจ่ายค่าดริ๊งให้กับหนุ่มๆ การบริการก็ไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวลูกค้า ส่วนเรื่องการดีลกลับบ้าน...”

เทมป์ลากเสียงยาวพร้อมหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา ถึงเธอจะทำใบหน้านิ่งเฉยราวกับไม่ได้สนใจอะไรแต่เขารู้ว่าเธอกำลังตั้งใจฟังทุกประโยค

“ก็แล้วแต่ความพึงพอใจของแต่ละคนครับ”

“แปลว่าได้?”

ชาร์ลอตตาโตขึ้นมาเล็กน้อยกับข้อมูลใหม่ที่เธอได้รับ ถ้าเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ ที่นี่ก็ไม่แตกต่างจากบาร์โฮสเลย

“แค่จะดีลคนกลับบ้านที่ไหนก็ทำได้ครับ บางคนเดินสวนทางกันในมหา’ลัยปิ๊งกันก็ยังดีลกันได้เลย”

“เออวะ! จริงๆ ก็ไม่เห็นจะแปลก ในมอ.เราก็มีออกจะเยอะ”

จูเน่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำตอบของเทมป์ เรื่องความสัมพันธ์ในยุคปัจจุบันเปิดกว้างจะตายอย่าว่าเจอหน้ากันเลย บางคนนัดกันจากในโลกโซเชียลก็ยังมีเยอะแยะไป

“พี่ขอถามหน่อยสิเทมป์ยังเรียนอยู่หรือเปล่า”

แคลร์เอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะจากที่รู้มาร้านนี้ปิดประมาณตีหนึ่ง กว่าจะเก็บร้านกลับบ้านก็น่าจะตีสอง ถ้าต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าเขาต้องเป็นเด็กที่ขยันมากๆ เลยล่ะ

“เรียนครับ ผมเรียนวิศวะฯคอมพิวเตอร์อยู่ที่xxนี่เอง”

เทมป์ตอบในขณะที่มือหนาเอื้อมหยิบกระดาษทิชชูมาพับครึ่งแล้วยื่นไปรองใต้แก้วเบียร์ที่ชาร์ลอตกำลังยกขึ้นดื่มเพราะเขาเห็นว่าน้ำมันกำลังหยดลงบนโต๊ะและแน่นอนว่าถ้าเธอวางแก้วลงก็คงจะหยิบกระดาษมาเช็ดโต๊ะอย่างที่ชอบทำ

การกระทำของเขาทำให้หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อยเธอจึงวางแก้วเบียร์ลงเหมือนเดิม เทมป์จัดการเช็ดหยดน้ำออกให้ราวกับรู้ว่าเธอไม่ชอบให้โต๊ะเลอะหรือสกปรก

“เทมป์เรียนที่xxเหรอ”

ใบหญ้าทวนด้วยความตกใจเล็กน้อยที่หนุ่มหล่อตรงหน้าดันบังเอิญเรียนที่เดียวกันกับพวกเธอ

“แต่ค่าเทอมแพงนะ นายมีปัญญาจ่ายเหรอ”

ชาร์ลอตชะงักไปทันทีเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสามคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจก่อนจะรู้ตัวว่าเธอคงปากไวเกินไป

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกนายนะ แค่สงสัย”

“พี่ดูถูกแล้วครับ ฮ่าๆ ไม่ได้ดูผิดเลย ผมสอบชิงทุนการศึกษาของผู้ใหญ่ใจดีคนนึงได้ก็เลยได้เข้าเรียนที่นี่ครับ”

เทมป์ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพราะเรื่องที่ชาร์ลอตสงสัยนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับเขามาก เธอไม่ใช่คนแรกที่สงสัยว่าเขามีปัญญาหาเงินจ่ายค่าเทอมหลักแสนของมหาวิทยาลัยนี่ด้วยเหรอ

ชาร์ลอตหันไปสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง แม้ว่าเขากำลังส่งยิ้มมาให้เธอแต่ดวงตาของเขากลับโดนเคลือบไว้ด้วยความนิ่งเรียบราวกับเขามีอะไรบางอย่างที่เก็บซ่อนเอาไว้

และมันเชิญชวนให้เธออยากค้นหา อยากทำความรู้จักผู้ชายตรงหน้าในทุกๆ ด้าน

“แต่เรานั่งคุยกันมาตั้งนานแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อของพี่ๆ เลยนะครับ”

“จริงด้วย พี่ชื่อจูเน่ คนนี้แคลร์ นี่พี่ใบหญ้า ส่วนพี่สาวคนสวยข้างๆ เทมป์น่ะชื่อชาร์ลอต”

จูเน่รับหน้าที่แนะนำชื่อของทุกคนให้กับชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะ เทมป์หันไปมองใบหน้าสวยอย่างพิจารณา ดวงตากลมโตที่กำลังหวานเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่ เขานึกไม่ออกเลยเหมือนกันว่าคนที่สวยขนาดนี้ถ้าไม่ได้ชื่อว่าชาร์ลอตจะต้องใช้ชื่อว่าอะไร

“เฮ้ย!”

จู่ๆ แคลร์ก็อุทานขึ้นมาเสียงดังเล่นเอาสมาชิกในโต๊ะถึงกับสะดุ้งไปตามๆ กันแถมลูกค้าโต๊ะอื่นยังหันมามองทางพวกเธออีกด้วย

“ตกใจอะไรไอ้แคลร์ เสียงดังจนฉันเกือบสำลักเบียร์”

ใบหญ้าหันไปมองเพื่อนสาวด้วยสายตาตำหนิ เธอกำลังยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มถ้าเผลอสำลักขึ้นมาจริงๆ คนที่ได้รับอานิสงส์ความเปียกคงหนีไม่พ้นชาร์ลอตซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม

“เทมป์เรียนอยู่มอเดียวกับเราก็แปลว่าเราขอให้น้องมาแสดงเป็นพระเอกได้อะดิ”

ประโยคของแคลร์ทำให้ทั้งสี่สาวหันไปมองหน้าเทมป์เป็นตาเดียว นอกจากเขาจะสามารถหาไอเดียมาช่วยคนเขียนบทได้แล้วใบหน้าของเขาก็ยังเป็นพระเอกหนุ่มหล่อในหนังสั้นของพวกเธอได้อีกด้วย

นิ้วแกร่งชี้เข้าหาตัวเองอีกครั้ง อย่างเขาเนี้ยนะจะแสดงเป็นพระเอกต่อให้เป็นแค่หนังสั้นที่ต้องส่งอาจารย์แต่เทมป์ก็คิดว่าตัวเองไม่น่าจะเหมาะ

“ผมเล่นไม่ได้แน่นอนครับ”

ชายหนุ่มปฏิเสธทันควัน เขาไม่ชอบถ่ายรูปไม่ถนัดทำอะไรที่ต้องออกกล้องออกสื่อ เกรงว่าจะทำให้หนังสั้นของพวกเธอพังไม่เป็นท่า

“เล่นตัว?”

ชาร์ลอตถามอย่างลองเชิง คิดว่าคนส่วนใหญ่จะอยากเป็นดารากันเสียอีกแม้เป็นเพียงแค่หนังสั้นของนักศึกษาแต่ผลงานก็จะลงในสื่อโซเชียลมีเดียเช่นกัน

“อยากให้ผมเป็นพระเอกของพี่เหรอครับ”

เทมป์โน้มตัวเข้าไปถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อ ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปเยอะพอสมควร

“ไม่ใช่ของฉัน!”

ชาร์ลอตตอบกลับด้วยความหงุดหงิดที่เขาหาเรื่องกวนประสาทเธอไม่เลิก

“ครับๆ ไม่ใช่ของพี่ครับ”

เจ้าของประโยคพูดปนขำซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะอารมณ์ดีอะไรนักหนา ก่อนเข้าทำงานวันนี้ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าวะ