EP 7 | พี่ลืมผมแล้วเหรอ

เทมป์มองตามร่างบางไปจนสุดสายตา ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในช่วงเวลาทำงานเขาคงจะเดินตามเธอออกไปแล้วทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เขาได้ติดต่อหรือได้เจอกับเธออีกครั้ง

“น้องเทมป์คะ!”

“เอ่อ..ครับ”

ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงของจูเน่ เมื่อหันกลับมาจึงเห็นว่าตอนนี้สมาชิกในโต๊ะกำลังมองเขาเป็นตาเดียว เขาเผลอมองเธอนานเกินไปสินะ

“พี่ขอไอจีหน่อยสิ”

แม้จะไม่มีใครพูดอะไรแต่สายตาของทุกคนกำลังล้อเลียนเขาอยู่ชัดๆแถมจูเน่ยังยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มอีกต่างหาก

“ผมไม่เล่นไอจีครับ ไม่ชอบถ่ายรูป”

เทมป์ตอบกลับไปอย่างสุภาพ เขาเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูปก็เลยไม่รู้ว่าจะมีอินสตาร์แกรมไปทำไม

“งั้นเฟสบุ๊ค”

“ผมไม่มีเฟสบุ๊คเหมือนกันครับ”

สามสาวหันมองหน้ากันทันที พวกเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาไม่มีจริงๆ หรือเป็นการปฏิเสธทางอ้อมกันแน่

“ผมไม่ได้เล่นโซเชียลเลยจริงๆ ครับ”

เทมป์ยืนยันอีกครั้งเพราะสีหน้าของอีกฝ่ายแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกที่สามสาวจะไม่เชื่อแต่สำหรับเขาการไม่เล่นโซเชียลก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเช่นกัน

“งั้นไลน์ล่ะ ถ้าบอกว่าไม่มีไลน์นี่ไม่เชื่อแล้วนะ”

ใบหญ้ากอดอกถามด้วยสายตาจับผิด แม้จะไม่เห็นพิรุธอะไรจากชายหนุ่มตรงหน้าเลยก็ตาม

“มีครับ”

มือหนาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์แล้วเปิดคิวอาร์โค้ดเพื่อให้จูเน่สแกนเพิ่มเพื่อน

“เรียบร้อย อ่อ! แต่พี่ไม่ได้จะจีบเทมป์นะแค่ขอไว้เผื่อมีคนอยากได้”

จูเน่ขยิบตาส่งให้เทมป์อย่างขี้เล่นก่อนทั้งสามสาวจะเอ่ยลากันอีกสองสามประโยคแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

มหาวิทยาลัย xx

“ไหวมั้ยวะชาร์”

ใบหน้าสวยที่กำลังทำหน้าง้ำหน้างอด้วยความเครียดเนื่องจากบทละครของเธอแทบจะไม่คืบหน้าเลย

“ไม่!”

ชาร์ลอตตอบพลางก้มลงนอนหนุนแขนตัวเองอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าการคุยกับบัตเตอร์ในโอเพ่นแชทจะไม่มีประโยชน์เธอได้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์ประกอบต่างๆ มาอย่างครบถ้วน

แต่สิ่งที่ยังไม่ได้เลยคือความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ไม่ว่าจะเขียนยังไงบทก็ยังคงติดๆ ขัดๆ ไม่ราบรื่นอย่างที่เธอคิดเอาไว้

“กลับไปที่ร้านอีกสักรอบดีมั้ย”

แคลร์คิดว่าบางทีการกลับไปที่ร้านอีกครั้งอาจจะทำให้ชาร์ลอตมีไอเดียเพิ่มขึ้นมาอีกก็ได้

“ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะตอนนี้ไอ้ชาร์กำลังมีปัญหาเรื่องความรู้สึกของตัวละคร ของแบบนี้มันต้องเจอเอง รู้สึกเอง รับรองว่าเขียนไหลลื่นแน่นอน”

จูเน่พูดออกไปตามความคิดและเธอเองก็มีแผนสำรองเตรียมเอาไว้ตั้งนานแล้วรอแค่จังหวะและเวลาที่เหมาะสมเท่านั้นเอง

“ฉันก็อยากจะเจอเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะรู้สึกมากสักแค่ไหนกันเชียว”

ชาร์ลอตพูดพลางลุกขึ้นนั่งหลังตรง ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างท้าทายในเมื่อการจินตนาการมันยากนัก เธอก็จะใช้ตัวเองเป็นเครื่องพิสูจน์ไปเลยแล้วกัน

ที่คนเขาพูดกันว่าวงการหมาเด็กเข้าแล้วออกไม่ได้มันจะสักแค่ไหนกันเชียว ผู้หญิงที่เปย์หนุ่มบาร์โฮสไปเป็นแสนๆ เพื่อแลกกับสิ่งที่พวกเธอเรียกว่าความสุข มันจะรู้สึกมีความสุขจริงๆ หรือเปล่า

“เยี่ยม! ฉันเตรียมเด็กเอาไว้ให้แกแล้วด้วยไม่ต้องเสียเวลาไปตามหาจากที่ไหน”

“ใคร”

สีหน้าของชาร์ลอตแสดงออกถึงความระแวงอย่างชัดเจนเพราะนอกจากจูเน่จะเอาแต่เชียร์ให้เธอลองมี ‘เด็กเลี้ยง’ เป็นของตัวเองแล้ว เพื่อนสาวของเธอยังเตรียมเด็กที่ว่านั่นเอาไว้แล้วด้วย

“น้องเทมป์ที่ร้านฟิลลิ่งไง”

จูเน่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจสุดๆ เธอยื่นโทรศัพท์ที่มีแชทสนทนาของเธอกับเทมป์ไปตรงหน้าของชาร์ลอต

Line | Temp

Ju’ ne: เทมป์ค่าบ

Ju’ ne: พี่เน่เองน้าาา

Temp: ครับพี่

Ju’ ne: เทมป์เคยรับงานเพื่อนเที่ยวมั้ย

Ju’ ne: แบบที่เขาไปกินข้าวกัน

Ju’ ne: ไปเที่ยวเป็นเพื่อน

Temp: ไม่เคยครับ

Temp: ถ้าพี่เน่สนใจผมถามเด็กในร้านให้ครับ

Ju’ ne: ไม่ใช่พี่ค่าาา

Ju’ ne: พี่หาให้เพื่อน

Temp: ใครเหรอครับ

Ju’ ne: เดี๋ยวพี่ให้นางทักไลน์เทมป์นะ

Ju’ ne: เทมป์จะไม่รับงานก็ไม่เป็นไร

Ju’ ne: ลองคุยดูก่อน

Temp: ครับ

Temp: สติ๊กเกอร์หมีพยักหน้า

ชาร์ลอตเงยขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ทันทีที่อ่านบทสนทนาจบ ไม่คิดเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอจะเตรียมการไว้ขนาดนี้แต่เธอกลับถามสิ่งที่ใจอยากรู้ออกไปก่อนสมองจะประมวลผลเสียอีก

“แกเอาไลน์มาจากไหน”

หรือจะแลกไลน์กันหลังจากที่เธอกลับออกจากร้านไปแล้ว กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดชาร์ลอตก็ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนทั้งสามคนเสียแล้ว

“แหนะๆ หวงออกหน้าออกตาเลยนะ”

ใบหญ้ากระเซ้าเย้าแหย่พลางยกนิ้วเรียวขึ้นชี้หน้าเพื่อนสาวบ่งบอกให้รู้ว่าฉันกำลังรู้ทันความคิดของเธออยู่นะ

“หวงกับผีน่ะสิ! แค่สงสัย”

คนตัวเล็กรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบจากจูเน่เสียงเรียกชื่อบุคคลในวงสนทนาของใบหญ้าก็ทำให้พวกเธอหันไปมองพร้อมกัน

“เทมป์นี่! เทมป์ๆ ทางนี้”

เทมป์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยืนเสียงเรียกชื่อของเขาในโรงอาหารต่างคณะฯเพราะไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จัก

วันนี้เขาเอาโน้ตบุ๊คของนักศึกษาในคณะนิเทศฯที่จ้างลงโปรแกรมใหม่มาส่งให้ นอกจากเรียนหนังสือ ทำงานที่ร้านฟิลลิ่ง เขายังรับซ่อมคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊คและลงโปรแกรมต่างๆ อีกด้วย

“รู้จักสาวๆ สวยๆ แล้วเก็บเงียบเลยนะ ไม่คิดจะเล่าให้เพื่อนฟังบ้างเลย”

ไมค์ชายหนุ่มเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตรเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในมหาวิทยาลัยของเทมป์เอ่ยแซว

“พี่เค้าเคยไปเที่ยวที่ร้าน”

เทมป์ส่งยิ้มไปทางกลุ่มของสี่สาวบางๆ ก่อนดวงตาคู่คมจะเผลอหยุดมองชาร์ลอตอยู่หลายวินาที

“เฮ้ย! ไม่ใช่แค่เคยไปเที่ยวแล้วมั่ง มองตาค้างขนาดนี้”

ชายหนุ่มจะปฏิเสธก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะเขามองเธอจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรการวางสายตาไปยังใบหน้าสวยของชาร์ลอตถึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาทุกครั้ง

“เทมป์ กำลังรออยู่พอดีเลย”

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เจ้าของโน้ตบุ๊คก็เดินเข้ามายืนส่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าเทมป์เสียแล้ว

“นี่โน้ตบุ๊คครับ ผมลงโปรแกรมให้เรียบร้อยแล้ว”

มือหนายื่นกระเป๋าใส่โน้ตบุ๊คลายคิตตี้สีชมพูหวานแหววไปให้หญิงสาวตรงหน้า ระหว่างทางที่เดินถือมาเกือบทุกสายตามองมาทางเขาและไมค์ด้วยสีหน้าอมยิ้ม เชื่อได้เลยว่ากลุ่มคนเหล่านั้นคงหนีไม่พ้นสาววายที่กำลังจิ้นกันไปไกล

“ขอบคุณน้า เอาเลขบัญชีมาสิ”

“นี่ครับ”

เทมป์ยื่นนามบัตรเล็กๆ ที่เขาเป็นคนทำไว้สำหรับแจกให้ลูกค้าเผื่อว่าลูกค้าจะบอกต่อกันและทำให้เขามีรายได้เพิ่มขึ้น

“น้องคนนั้นใครอ่ะ ทำไมเทมป์ถือกระเป๋ามาให้วะ”

ใบหญ้าพูดในขณะที่ใบหน้าสวยเก๋ยังคงชะเง้อชะแง้ไปทางนั้นอย่างสนอกสนใจไม่ต่างจากแคลร์และจูเน่

ชาร์ลอตแบนปากพลางกลอกตามองบนอย่างที่เธอชอบทำเวลารู้สึกหมั่นไส้ก่อนจะหันกลับมาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง

“ไม่เข้าเรียนกันหรือไง”

คนโดนเหวี่ยงหันมองหน้ากันอย่างก่อนจะอมยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่คุณหนูชาร์ลอตเหวี่ยงวีนเป็นเรื่องปกติแต่ทำไมเพื่อนๆ ของเธอถึงสัมผัสได้ว่าครั้งนี้มันไม่ปกติกันนะ

ร่างบางรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางหยิบชีทเรียนขึ้นมาถือเอาไว้แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินร่างสูงของใครบางคนก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“ยังไม่ได้ทักทายกันเลย จะรีบไปไหนเหรอครับ”

เทมป์เอ่ยถามพลางส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงสาวตอนนี้ไม่ได้อยู่ในร้าน เขาไม่ต้องคอยระแวงว่าจะมีใครมาจับผิดเรื่องการล้ำเส้นลูกค้ามากจนเกินไป

“เรารู้จักกันด้วยเหรอ”

แทนที่เขาจะรู้สึกเสียใจหรือตกใจกับคำพูดของเธอ เทมป์กลับหัวเราะออกมาเบาๆ และนั่นยิ่งทำให้ชาร์ลอตรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“พี่ลืมผมแล้วเหรอ ผมเสียใจนะครับเนี้ย”