EP 4 | วงการหมาเด็ก

“ขออนุญาตนะครับ”

ยังไม่ทันที่สาวๆ จะได้คุยกันต่อ น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยแทรกขึ้นมาทำให้เจ้าของโต๊ะหันกลับไปมองพร้อมกัน

เทมป์เดินเข้ามาพร้อมพนักงานเสิร์ฟอีกคนซึ่งทั้งคู่กำลังช่วยกันวางทาวเวอร์ลงบนชั้นวางเครื่องดื่มพร้อมแก้วเปล่าอีกสี่ใบ

“ดื่มเบียร์กันทุกคนเลยใช่มั้ยครับ”

เขาเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจเพราะตอนที่รับออเดอร์เขาเห็นว่าสามสาวตกลงกันเองโดยที่ชาร์ลอตไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร เผื่อว่าเธออาจจะเปลี่ยนเป็นน้ำอัดลมหรือน้ำเปล่า

“ใช่ค่ะ เทมป์ดูแลโซนนี้ใช่มั้ยคะ”

ใบหญ้าตอบกลับก่อนจะเอ่ยถามด้วยความกระตือรือร้น ก็ท่าทางเพื่อนสาวของเธอก่อนหน้านี้แสดงออกชัดเจนเลยล่ะว่ากำลังสนใจหนุ่มหล่อตรงหน้า เธอก็ต้องรีบผูกสัมพันธ์กับชายหนุ่มเอาไว้ให้เพื่อนสนิทน่ะสิ

“ใช่ครับ มีอะไรเรียกผมได้เลย”

เทมป์ตอบกลับพลางส่งยิ้มให้น้อยๆ ในขณะที่มือของเขากำลังจัดเตรียมเครื่องดื่มให้กับสี่สาว

ชาร์ลอตก้มลงมองมือขาวนวลที่ปรากฏเส้นเลือดปูดโปนอย่างชัดเจนก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปมองหน้าเทมป์อีกครั้ง

สามสาวหันมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายเมื่อเห็นท่าทางของชาร์ลอตก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นอันรู้กันว่าเทมป์คือคนที่คุณนักเขียนกำลังสนใจ

“ขอบคุณค่าบบ~”

ใบหญ้าเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงขี้เล่นทันทีที่ได้รับแก้วเครื่องดื่มจากเทมป์เป็นคนสุดท้าย

“อาหารน่าจะต้องรออีกประมาณสิบห้าถึงยี่สิบนาทีนะครับเพราะว่าตอนนี้ลูกค้าเต็มร้านแล้ว”

เทมป์แจ้งกับลูกค้าไว้ก่อนเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้รอนานจนเกินไปลูกค้าอาจจะเกิดอาการโมโหหิวขึ้นมาได้ แม้ว่าเขาจะยังไม่เคยเจอลูกค้าแบบนั้นแต่ป้องกันเอาไว้ก็ดีกว่าต้องมาแก้ไขเหตุการณ์ทีหลัง

“เทมป์อายุเท่าไหร่เหรอ ถามได้มั้ย” จูเน่ถาม

“สิบแปดครับ พี่ๆ น่าจะเป็นรุ่นพี่ผมนะ”

สายตาคมไล่มองสาวๆ ในโต๊ะก่อนจะตอบกลับไป ไม่ใช่เพราะพวกเธอดูหน้าแก่หรอกแต่เขาคาดเดาจากความเป็นไปได้

ถ้าอายุน้อยกว่าเขาก็ไม่สามารถเข้ามานั่งในร้านได้และถ้าอายุเท่าๆ กับเขาส่วนใหญ่จะเลือกไปเที่ยวผับที่มีแสง สี เสียงครบครันมากกว่ามานั่งในร้านแบบนี้

“กำลังจะบอกว่าพวกพี่หน้าแก่เหรอ พี่แค่ยี่สิบเองนะ”

จูเน่ประท้วงขึ้นมาทันที เธอจ่ายเงินซื้อครีมบำรุงหน้าไปตั้งเท่าไหร่จะมองว่าเธอหน้าแก่ไม่ได้เด็ดขาด

“ฮ่าๆ ไม่ใช่ครับถ้าอายุน้อยกว่าผมยังไงก็เข้ามานั่งในร้านไม่ได้อยู่แล้ว”

“แล้วไป”

ใบหญ้าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอดูเงียบกว่าปกติราวกับต้องการเก็บซ่อนอาการอะไรบางอย่าง

“เทมป์มานั่งด้วยกันก่อนมั้ยคะ”

คำถามของจูเน่ทำให้ชาร์ลอตหันขวับไปมองทันที นี่ถ้าร้านอนุญาตให้พนักงานสามารถนั่งกับลูกค้าได้ก็ไม่ต่างจากบาร์โฮสเลยนะ

“หลังสี่ทุ่มถึงจะนั่งได้ครับ ตอนนี้ยังต้องดูแลโต๊ะอื่นๆ ด้วย”

เทมป์ตอบกลับไปตามตรง ช่วงเวลานี้ยังมีลูกค้าทยอยเข้ามาในร้านอยู่เขาจะต้องเข้าไปต้อนรับให้เรียบร้อยถึงจะสามารถนั่งร่วมโต๊ะกับลูกค้าได้

“งั้นสี่ทุ่มพี่จองนะ” ใบหญ้าเอ่ย

“เพื่อนพี่จะให้ผมนั่งด้วยมั้ยครับเนี้ย”

เขาถามด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงพร้อมกับสายตาคมที่มองไปยังชาร์ลอตอีกครั้ง จู่ๆ เธอก็เงียบไปเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“นั่งได้ก็นั่งสิฉันไม่ได้ห้ามซะหน่อย”

ชาร์ลอตเงยหน้าขึ้นตอบร่างสูงที่กำลังก้มลงมองเธอพลางอมยิ้มอย่างเอ็นดูราวกับเธอเป็นเด็กสามขวบ

“ฮ่าๆ งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับเดี๋ยวจะรีบกลับมา พี่อดใจรอไว้ก่อนนะ”

ประโยคหลังเขาพูดพลางโน้มตัวลงไปหาชาร์ลอตเล็กน้อย ยิ่งเธอมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับกำลังวางฟอร์มมันทำให้เขารู้สึกอยากจะแกล้งคนตัวเล็กขึ้นมา

“กวนประสาท”

ชาร์ลอตบ่นพึมพำพลางหยิบแก้วเบียร์ขึ้นดื่มแต่เมื่อหันหน้ากลับเข้ามาในโต๊ะก็เจอสายตาทั้งหกคู่กำลังนั่งมองหน้าเธออยู่

“จะจ้องหน้าฉันเพื่อ!”

“อิจฉาค่ะ”

จูเน่ตอบพลางหยิบแก้วเครื่องดื่มแล้วยื่นออกมาตรงกลางโต๊ะก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนๆ แต่ละคนด้วยสายตากดดันและแน่นอนว่าเพื่อนๆ ของเธอเข้าใจความหมายที่ต้องการจะสื่อเป็นอย่างดี แก้วทั้งสี่ใบจึงถูกยกขึ้นมาชนกันกลางโต๊ะ

“แด่โปรเจคที่กำลังจะประสบความสำเร็จ” ใบหญ้าเริ่มพูดก่อน

“แด่บทละครที่จะปังที่สุดในคณะปีนี้” ชาร์ลอตพูดขึ้นบ้าง

“แด่…นางเอกคนสวยของเรื่อง”

แคลร์พูดพลางส่งยิ้มหวานเล่นเอาเพื่อนๆ ในโต๊ะแทบอยากจะยกแก้วหนี ถ้าไม่ติดว่ายังเหลือจูเน่อีกหนึ่งคนที่ยังไม่ได้พูด

“สุดท้าย! แด่เพื่อนสาวที่กำลังจะเข้าวงการหมาเด็กค่าาา~”

เย้~

จบประโยคแก้วทั้งสี่ใบก็ชนกันก่อนที่สามสาวจะยกขึ้นดื่มเหลือเพียงแค่ชาร์ลอตที่ยังคงอึ้งอยู่สักพักกว่าจะได้สติ

‘หมาเด็กหรือหมาป่า’

“ก็บอกว่าไม่ได้ชอบไง!”

ใบหน้าสวยบูดบึ้งก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มแก้อาการร้อนผ่าวบนใบหน้าของตัวเองแต่ดูเหมือนยิ่งดื่มก็ยิ่งร้อนแถมประโยคของเธอก็เป็นเชื้อเพลิงชั้นดีให้เพื่อนๆ จุดประกายเรื่องราวขึ้นมาต่อได้

“ฉันแค่พูดว่าเพื่อนสาว ไม่ได้เอ่ยชื่อแกสักหน่อยอาจจะเป็นไอ้หญ้าหรือไอ้แคลร์ก็ได้”

ยิ่งเห็นคนถูกล้อหน้าแดงจูเน่ก็ยิ่งอยากแกล้งมากกว่าเดิม นานๆ คุณหนูชาร์จะมีเรื่องให้เธอเล่นงานได้

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ”

ชาร์ลอตกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ก็เลือกที่จะสะบัดหน้าหนีแทนเมื่อมีพนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารที่พวกเธอสั่งเอาไว้

บทสนทนาจึงจบลงแค่นั้นเพราะสี่สาวหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะแทน พวกเธอทานอาหารและนั่งพูดคุยกัน บางครั้งวงดนตรีเล่นเพลงที่ร้องได้ก็ช่วยกันร้องเพลงบ้าง

เทมป์รับลูกค้าที่ทยอยเข้ามาในโซนของตัวเองไปเรื่อยๆ บางช่วงที่ว่างเขามักจะเผลอพักสายตาไปทางโต๊ะของชาร์ลอตเสมอและการกระทำหลายๆ อย่างของเธอก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

เธอเป็นลูกคุณหนูที่รักสะอาดสุดๆ กินพลางใช้กระดาษทิชชูเช็ดโต๊ะพลางอยู่ตลอดเวลาและทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเธอก็จะเช็ดหน้าจอโทรศัพท์ด้วยเสมอ

บ้างก็เช็ดมือเช็ดข้อศอกถ้าให้เขาเดาตอนนี้ในถังขยะของโต๊ะนั้นคงจะเต็มไปด้วยกระดาษทิชชูและดูเหมือนว่าพฤติกรรมของเธอจะเป็นเรื่องปกติเพราะเพื่อนๆ ในโต๊ะไม่มีใครท้วงอะไรขึ้นมา

22.15 น.

ดนตรีในร้านขยับเป็นจังหวะที่เร็วขึ้น ลูกค้าที่ทานอาหารเสร็จหรือดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จนเริ่มเข้าที่ก็ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลง

“ทิชชูครับ”

เทมป์เดินกลับมาที่โต๊ะของชาร์ลอตพร้อมกระดาษทิชชูแบบหน้าที่ส่วนใหญ่มีไว้เช็ดทำความสะอาดในห้องครัว

“แล้ว?”

ชาร์ลอตเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาพลางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง จู่ๆ เขาก็เดินกลับมาพร้อมยื่นกระดาษทิชชูให้ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ขอ

“ใช้วางโทรศัพท์ครับ พี่จะได้ไม่ต้องคอยเช็ดหน้าจออยู่ตลอด”

มือหนาถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นก่อนจะจัดการรองกระดาษทิชชูแผ่นหนาให้บนโต๊ะ

“อ้าว! แล้วพวกพี่ล่ะ”

จูเน่รีบแกล้งทำหน้าหงอยทั้งๆ ที่สายตาของเธอกำลังล้อเลียนชาร์ลอตอยู่ชัดๆ และแน่นอนว่าเธอโดนเพื่อนสาวแยกเขี้ยวใส่

“ผมเอามาเผื่อให้ทั้งห่อเลยครับ เพราะดูเหมือนว่าจะมีคนใช้เยอะ”

เทมป์พูดพลางมองไปยังกระดาษทิชชูในถังขยะทำให้สาวๆ เจ้าของโต๊ะชะเง้อมองตามและซากกระดาษที่นอนอยู่ข้างในก็ทำให้ทุกคนอมยิ้มบางๆ

ยกเว้นชาร์ลอตที่ยังคงทำหน้ามุ้ยตลอดเวลา ก็น้ำแข็งในแก้วมันละลายและทำให้โต๊ะเปียกบางครั้งก็โดนแขนของเธอซึ่งเธอไม่ชอบเพราะมันรู้สึกเหนอะหนะ ทำไมจะเช็ดออกไม่ได้

“มาๆๆ เทมป์มานั่งคุยกับพวกพี่ดีกว่าเนาะ”

ใบหญ้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเองและเดินไปนั่งลงข้างๆ แคลร์แทน เป็นอันรู้กันว่าให้เทมป์นั่งลงข้างๆ ชาร์ลอตนั่นเอง

“ผมฉีดวัคซีนแล้วนะครับ นั่งข้างๆ ได้”

เทมป์พูดกับชาร์ลอตพลางอมยิ้มบางๆ ซึ่งมันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกว่าเขากำลังกวนประสาทเธอ

“แต่ฉันยังไม่ฉีด! แล้วก็กัดเจ็บมากด้วย”

ชาร์ลอตตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรร่างสูงตรงหน้าถึงได้ทำให้เธอรู้สึกขัดใจอยู่ตลอดเวลาเลย

“ฮ่าๆ งั้นดีเลยครับผมชอบเล่นกับมะ...กระต่าย”

“ฮ่าๆๆ”

สามสาวหัวเราะขึ้นเสียงดังเมื่อเทมป์แกล้งเปรียบเทียบชาร์ลอตเป็นสุนัขแต่แกล้งแก้คำพูดให้กลายเป็นกระต่ายแทน