EP 3 | Feeling

คืนวันเสาร์จะเหงาได้ไง สุดท้ายสี่สาวก็เข้ามานั่งอยู่ในร้านฟิลลิ่งจนได้แต่กว่าจะได้มานั่นก็เล่นเอาสามสี่วันหลังจากที่พวกเธอวางแผนกัน

สาเหตุสั้นๆ เลยคือ ‘โต๊ะเต็ม’ พวกเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าร้านอาหารที่มีบาร์เครื่องดื่มเล็กๆ และแสดงดนตรีสดบางช่วงเวลา จะมีลูกค้าเยอะมากขนาดนี้

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเคยมาที่ร้านหรือยังครับ”

เทมป์เด็กหนุ่มเจ้าของโซนเดินเข้ามาพร้อมเมนูของร้านวางลงบนโต๊ะ ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มให้ลูกค้าสาวบางๆ ตามสไตล์บวกกับส่วนสูงที่ทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าหนุ่มพีอาร์คนอื่นๆ ในร้าน

“ยังไม่เคยมาเลยค่ะน้องเทมป์”

จูเน่เรียกชื่อของเขาตามป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้าย เธอใช้น้ำเสียงและสายตาที่หวานหยาดเยิ้มจนใบหญ้าต้องแบนปากใส่เพราะรู้สึกว่าเพื่อนสาวของเธอจะเยอะเกินเบอร์ไปหน่อย

ชาร์ลอตมองหนุ่มพีอาร์ตรงหน้าอย่างพิจารณา ไม่ใช่แค่ส่วนสูงหรอกที่ทำให้เขาดูโดดเด่นเพราะใบหน้าของเขาก็โดดเด่นไม่แพ้กัน คิ้วทรงกระบี่ปลายหนารับกับดวงตาคมเข้มได้เป็นอย่างดีและถ้าตอนนี้ริมฝีปากของเขาไม่ได้ยิ้มบางๆ ใบหน้าของเขาคงดูดุดันไม่น้อย

“ไอ้ชาร์!”

“ห๊ะ! อะ ตะโกนทำไมหูจะแตก”

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่งเสียงวีนใส่ใบหญ้าที่จู่ๆ ก็มาตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดัง

“ก็ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบ แกเอาแต่มองน้องเขาตาค้างอยู่นั่นแหละ”

ประโยคของใบหญ้าเล่นเอาชาร์ลอตถึงกับไปไม่เป็น เธอหันไปมองหน้าเทมป์ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนตัวเองอีกครั้ง

“ตาค้างอะไรยะ อย่ามาใส่ร้าย”

แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเธอมองหน้าเขานานเกินไปจริงๆ แต่เรื่องอะไรที่คุณหนูชาร์ลอตจะต้องมายอมรับเรื่องน่าอายแบบนี้ด้วยล่ะ

“งั้นหน้านี้เป็นเมนูแนะนำของทางร้านครับ พี่ๆ ลองดูกันก่อนนะครับ”

เทมป์แนะนำด้วยรอยยิ้ม เขาพูดเพื่อจะช่วยเบี่ยงประเด็นให้กับหญิงสาวเจ้าของดวงตากลมโตที่มองเขาตาค้างจริงๆ

เขาทำงานร้านนี้มาได้หนึ่งอาทิตย์และเริ่มจะชินกับสายตาของสาวๆ ที่มักจะมองหน้าเขาแบบนี้เสมอแต่ชาร์ลอตเป็นลูกค้าคนแรกที่สวยมากจนทำให้เขายืนมองเธออยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามา

ชาร์ลอตทำเป็นไม่สนใจก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้าน ตอนนี้เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมที่ร้านถึงมีลูกค้าจองโต๊ะล่วงหน้าเข้ามาเต็มทุกวัน แถมหน้าแฟนเพจก็มีแต่สาวๆ เข้าไปรีวิวให้กับทางร้านเต็มไปหมด

เพราะพนักงานพีอาร์ของที่นี่ไม่ใช่แค่บริการดีแต่ยังคัดสรรหน้าตามาอย่างดีอีกด้วย ถ้าจะให้ประเมินจากสายตาคร่าวๆ ดูเหมือนว่าพนักงานพีอาร์ของร้านจะมีเกือบยี่สิบกว่าคนเลยล่ะ

‘นี่มันบาร์โฮสขนาดย่อมชัดๆ’

“แล้วเทมป์ว่า..อะไรอร่อยที่สุดเหรอคะ”

ใบหญ้าเอ่ยถามพลางช้อนตามองหนุ่มน้อยที่กำลังยืนส่งยิ้มอยู่ข้างโต๊ะ ท่าทางของเธอทำให้ชาร์ลอตอดไม่ได้ที่จะเอียงตัวเข้าไปกระซิบถามด้วยความหมั่นไส้

“ต้องเบอร์นี้เลย?”

“เอ้า! นี่ฉันกำลังทำให้แกเห็นภาพอะไรๆ ชัดขึ้นนะเว้ย แกมีหน้าที่ซึมซับบรรยากาศ เก็บรายละเอียดก็ทำไปค่ะ”

“หวังดีว่างั้น”

“เอ๊ะ? หรือว่าหวง”

“เพ้อเจ้อ!”

ชาร์ลอตรีบถอยกลับมานั่งตามเดิมแต่ก็ไม่วายหันไปแบนปากใส่เพื่อนสาวของตัวเองอยู่ดี หวงบ้าหวงบออะไรกันเธอเพิ่งเคยเห็นหน้าเขาเมื่อกี้นี้เอง

“ถ้างั้นผมขอแนะนำเมนูเทม...ปุระ ของที่นี่ก็อร่อยนะครับ ฮ่าๆ”

เทมป์มองหน้าชาร์ลอตราวกับจงใจแนะนำเมนูเทมปุระให้กับเธอและเมื่อเห็นว่าดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นหลังจากได้ยินคำว่า ‘เทม’ เขาจึงหลุดหัวเราะออกมา

“งื้อออ~”

รอยยิ้มละลายใจของเทมป์พาให้สามสาวอ่อนระทวยชนิดที่ร่างกายแทบจะแปรสภาพเป็นของเหลว ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยิ้มและหัวเราะได้น่ารักขนาดนี้

แต่สิ่งที่เขาได้รับจากชาร์ลอตคือสีหน้าที่แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะอ่อยเธอหรือกวนประสาทเธอกันแน่

“เอาค่ะ เอามาให้หมดเลยจะเทมปุระ เทมป์ต้มแซ่บหรือเทมป์คั่วพริกเกลือก็รับหมดค่ะ”

“ไอ้แคลร์”

ชาร์ลอตแทบไม่อยากเชื่อว่าประโยคนี้จะหลุดออกมาจากเพื่อนสนิทที่แสนเรียบร้อยของตัวเอง

“ฮ่าๆ จะรับจริงๆ เหรอครับ” เทมป์ถามปนขำ

“สั่งอาหารเถอะ หิว!”

มือเรียวยื่นไปหยิบเมนูมาไล่สายตาดูพร้อมกับจดจำชื่อเมนูต่างๆ ไปด้วยเผื่อว่าจะเป็นประโยชน์ให้กับเธอในการเขียนบทละครและแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขัดเพราะถ้าปล่อยให้เจ้าแม่ขาวีนโมโหหิวขึ้นมา เกรงว่าแพลนที่วางเอาไว้ในวันนี้จะพังลงเสียก่อน

ชาร์ลอตหันไปสั่งเมนูที่เธอสนใจสามสี่อย่างส่วนเครื่องดื่มเพื่อนๆ ลงความเห็นว่าสั่งเบียร์สดหนึ่งทาวเวอร์ไปเลย

“ผมไปส่งเมนูอาหารนะครับ แล้วจะยกเครื่องดื่มกลับมาให้ก่อน”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปพร้อมเมนูของทางร้าน สี่สาวจึงหันกลับมามองหน้ากันทันที

“แก~ น้องเค้าน่ารักเนาะ ฉันเข้าใจความรู้สึกของสาวๆ ที่ไปบาร์โฮสเลยอ่ะ”

จูเน่พูดขึ้นคนแรกด้วยสีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความเคลิบเคลิ้มสุดๆ ไม่ต่างไปจากใบหญ้าที่มองตามเทมป์จนลับสายตา

“เออจริง ตอนนี้ต่อให้แกไม่เขียนบทฉันก็แสดงได้เลยวะ”

“อย่าเรียกว่าแสดงเลย นี่แกกำลังเป็นตัวเองสุดๆ”

ชาร์ลอตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน จริงๆ เธอก็ยอมรับว่าเขาหล่ออย่างที่เพื่อนพูดกันแต่เธอรู้สึกว่าเทมป์มองเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมายอะไรบางอย่างซึ่งมันดูแตกต่างจากสายตาที่เขาใช้มองเพื่อนของเธอ

“องค์แม่อย่าเพิ่งลงนะคะ ฉันไม่คิดจะแย่งแกหรอกยะ แกเล่นจองน้องเขาด้วยสายตาขนาดนั้น”

ใบหญ้ายังคงเอ่ยแซวไม่เลิก เธอเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองว่าเพื่อนสาวจะต้องสนใจเทมป์อยู่บ้างล่ะเพราะตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยเห็นชาร์ลอตมองใครแบบนี้มาก่อน

“จะองค์ลงเพราะแกไม่เลิกพูดนี่แหละ”

“พอเลยๆ อย่าแกล้งชาร์สิ”

แคลร์รีบเอ่ยห้ามก่อนที่เพื่อนทั้งสองคนจะเปิดศึกกันและมันมักจะเป็นหน้าที่ของเธอเสมอ

“เป็นไงบ้างชาร์ พอจะเห็นภาพหรือมีไอเดียอะไรบ้างมั้ย”

ชาร์ลอตกวาดมองไปรอบๆ ร้านอีกครั้งเมื่อได้ยินคำถามของแคลร์ ต้องยอมรับว่าการมาที่ร้านนี้ทำให้เธอพอจะมีไอเดียเพิ่มมากขึ้นแม้จะไม่ใช่ร้านในเป้าหมายโดยตรงก็ตาม

“ก็ได้นะ อย่างน้อยก็บรรยากาศ ลักษณะลูกค้าในร้านอ่ะ”

“แล้วน้องเทมป์ล่ะ โดนใจป่ะ” จูเน่ถามต่อ

“ห๊ะ? จะให้ฉันโดนใจไปทำไม!”

“อ้าว...ก็ถ้าแกเจอคนที่อยากคุยด้วยแกจะได้รู้ไงว่าสาวๆ ที่เค้าใจละลายกับหนุ่มบาร์โฮสน่ะรู้สึกยังไง”