ตอนที่9

“เอ่อ...”

“บอกเค้าไปสิ” คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่น ทั้งรีบสะกิดปารวียิกๆ

“ฉัน คือฉัน...”

“พูดมาเลย ผมฟังได้ทุกเรื่อง” ราเดนต้องเอ่ยเสริม หากรอให้หญิงสาวได้กล้าที่จะพูดออกมาเองคงได้ยืนรอกันอีกนานแน่

“คือฉันไปงานแต่งเพื่อนค่ะ แล้วก็ถูกดูถูกว่าสามีดูแลไม่ดี ฉันก็เลย คือ... ฉันจะขอเงินคุณไปสร้างรีสอร์ทที่ไร่องุ่นค่ะ” ปารวีละล่ำละลักจนจบประโยคก็ยืนหลังตาก้มหน้างุด มือทั้งสองกำกันแน่น เธอไม่กล้าสบตากับราเดน เพราะเขาทำให้เธอหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ดวงตาดุดัน นัยน์ตาสีฟ้าทรงเสน่ห์ที่เธอคิดถึงยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งเห็นเขาตรงหน้าความเขินอายเธอก็เพิ่มเป็นเท่าทวีคูณในทุกๆ เวลา รู้ได้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอคงแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว

ส่วนมุขรินทร์ก็ยืนอ้าปากค้าง ปารวีดั้นด้นนั่งเครื่องมาตั้งไกล เพื่อพูดแค่นี้เองน่ะเหรอ หากรู้ว่าปารวีจะปอดแหกในหารสารภาพรักขนาดนี้รู้แบบนี้เธอให้เพื่อนเธอซ้อมพูดมาก่อนก็ดี

“เรื่องแค่นี้คุณส่งข้อความมาบอกผมก็ได้”

“เอ่อ...แล้ว คุณจะไปดูการสร้างด้วยตัวเองไหมคะ” อ้อมแอ้มถามเสียงอ่อน และยังไม่กล้าที่จะเงยหน้ามามองชายหนุ่มที่กำลังสนทนาด้วย

“มีทีมวิศวะออกแบบแล้วก็ติดต่อผู้รับเหมาไว้หรือยัง”

“ยังไม่มีอะไรเลยค่ะ” ปารวีเงยหน้าขึ้นมาส่ายหัวน้อยๆ เธอยังไม่มีแผนงานเรื่องการออกแบบรีสอร์ทเลย ทั้งเรื่องที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อครู่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะพูดออกมาแบบนั้นด้วย เธอทำอะไรลงไปก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“ถ้าเป็นอย่างงั้นผมว่าผมต้องไปดูด้วยตัวเองแล้วล่ะ ผมมีประชุมอีกพักใหญ่ เดี๋ยวผมจะให้เมเลอร์พาคุณสองคนไปพักที่บ้านผมก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวผมกลับไปจะไปคุยเรื่องนี้กันอีกที”

“ค่ะ”

ราเดนคุยธุระเรียบร้อยก็เดินกลับออกไป ปารวีมองตามหลังชายหนุ่มด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ เสียใจที่ไม่ได้พูดความต้องการที่แท้จริงออกมาเพราะความประหม่าของตัวเอง

“ทำไมไม่พูดความจริง” มุขรินทร์หันมาเท้าเอวแยกเขี้ยวว่าปารวี

ทว่ายังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบอะไรจากเพื่อน เมเลอร์ก็เข้ามาหาพวกเธอเสียก่อน

เมเลอร์ขับรถหรูมาส่งปารวีและมุขรินทร์ที่บ้านของราเดนด้วยตัวเอง เมื่อรถหรูแล่นเข้ามาในรั้วบ้านก็มองบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นสองชั้นสีขาวตัดเทาที่ชั้นบนเป็นกระจกแทบทั้งหลังก็มองกันด้วยสายตาตื่นตะลึง

ตัวบ้านหลังใหญ่โตเป็นเรื่องปกติ แต่อาณาเขตรอบๆ ไม่ได้ปกติธรรมดาเหมือนตัวบ้านแม้แต่น้อย มองไปฝั่งซ้ายของถนนก่อนจะถึงตัวบ้านเดาได้เลยว่าเป็นสนามยิงปืนส่วนฝั่งขวาเป็นโรงยิมที่กำลังมีเหล่าชายฉกรรจ์กำลังออกกำลังกาย บ้างก็วิ่ง บ้างก็ยกน้ำหนัก บ้างก็ต่อสู้เป็นคู่ซ้อมให้กันและกัน

ภาพทั้งหมดเข้ามาในสายตาของสองสาว ปารวีนั่งหน้าเจื่อนเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในค่ายทหารอย่างไงอย่างงั้น ทว่ามุขรินทร์ก็เอาแต่นั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่ยอมละสายตาจากโรงยิมได้เลย เธอจะต้องเสพภาพเหล่านี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในชีวิตจะมีโอกาสกี่ครั้งที่ได้มีอาหารตาดีๆ ให้มองแบบนี้

เมื่อรถหรูมาจอดที่หน้าบ้าน เหล่าบอดี้การ์ดที่ดูแลส่วนของในบ้านก็เข้ามายกกระเป๋าสองสาวไปเก็บยังห้องที่ได้เตรียมเอาไว้ตามที่เมเลอร์ได้โทรมาสั่ง

เมเลอร์พาสองสาวขึ้นมาที่ชั้นสอง ก่อนจะเดินเลี้ยวซ้ายไปยังห้องมุมสุดของบ้าน

“พวกคุณพักผ่อนกันให้สบาย อีกสักครู่อาหารทุกอย่างก็จะเรียบร้อย แล้วผมจะไปเคาะห้องเรียกครับ”

“เอ่อ...บ้านนี้ไม่มีผู้หญิงเหรอคะคุณเมเลอร์” ตั้งแต่ปารวีเข้ามาในรั้วบ้านก็เห็นแต่ผู้ชายเต็มไปหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งคนดูแลในตัวบ้าน

“ไม่มีครับ”

“แล้ว ภรรยาหรือแฟนคุณราเดนล่ะคะ” มุขรินทร์ได้โอกาสก็เริ่มเกริ่นถึงเรื่องที่ปารวีเองก็อยากรู้

“คุณราเดนไม่มีครับ ผมเพิ่งรู้ว่านายของผมมีภรรยาก็ตอนที่คุณลูกปลามานี่แหละครับ อ่อ...คนดูแลในบ้านนี้พูดภาษาไทยได้นะครับ”

“ฝึกกันเอาไว้ทำไมเหรอคะ” เป็นอีกเรื่องที่มุขรินทร์อยากรู้

“คนที่นี่จะพูดได้มากกว่าห้าภาษา ถึงการติดต่องานที่ประเทศอื่นจะใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก แต่ก็ต้องรู้ภาษาอื่นเอาไว้ มันเป็นความปลอดภัยกับตัวเองแล้วก็องค์กรครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

ให้หลังเมเลอร์ไปได้มุขรินทร์ก็รีบดึงปารวีเข้าไปในห้อง ลงกลอนเรียบร้อยก็ลากปารวีมานั่งที่โซฟาสีเทาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ปลายเตียง

“ได้ยินแล้วใช่ไหมว่าคุณราเดนไม่มีใคร”

“อืม” ปารวีพยักหน้าหงึกๆ ทั้งริมฝีปากสวยยังยกยิ้มน้อยๆ เพราะโล่กไปหนึ่งเปราะที่รู้ว่าคนที่เธอหลงรักยังไม่มีใคร

“ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องได้ ทำไมแกไปพูดกับคุณราเดนแบบนั้น ทำไมไม่บอกไปตามตรงว่ามาที่นี่เพราะอะไร”

“ไม่กล้า”

“โอ้ย... มาถึงที่นี่แล้วแกจะกลัวอะไรอีก”

“มันอาย มันเขิน มันพูดไม่ถูกนี่” ยิ่งได้มองตาของเขาเธอก็แทบจะตกอยู่ในภวังค์เลยต้อหลบสายตาราเดนแทบจะตอลดเวลา จะให้ไปสารภาพอะไรน่าอายแบบนั้นเธอก็ไม่กล้าจริงๆ