ตอนที่17

“เราไปคุยธุระของเราให้เรียบร้อยดีกว่า”

คำตอบที่ราเดนพูดกับหญิงสาวปริศนาทำปารวีชาวาบไปทั้งตัว ตอนนี้เธอได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เขาเอ่ยพูดกับผู้หญิงคนนั้นโดยที่ไม่คิดจะหันมามองหน้าของเธอแม้แต่หางตา คนที่บอกว่าเขามีสถานะเป็นสามีของเธอและเธอก็มีสถานะเป็นภรรยาของเขากำลังควงผู้หญิงเดินผ่านหน้าของเธอไปโดยที่ไม่มีทีท่าเกรงใจ

ซ้ำภาษาที่เขาและเธอพูดคุยกันเมื่อครู่เธอก็ฟังออกทุกอย่าง ทำไมเขาไม่คิดจะแนะนำเธอกับผู้หญิงคนนั้นให้รู้ว่าเธอเป็นใคร ทำไมไม่คิดจะพูดสักนิด กลับทำเหมือนเธอเป็นธาตุอากาศยังไงอย่างงั้น

ปารวีเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ขอบตาร้อนผ่าวมีน้ำตาเริ่มคลอ เขากำลังคุยธุระอะไรกับผู้หญิงคนนั้นกันแน่ หากเป็นแค่การคุยเรื่องธุรกิจทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงต้องถึงเนื้อถึงตัวราเดนขนาดนั้นด้วย

ราเดนก็อีกคน ไม่รู้หรือไงว่าเธอรู้สึกหวงเขาแค่ไหน ทำไมต้องให้ผู้หญิงคนอื่นมาเกาะแกะด้วย

เมื่อยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ครูหนึ่งจึงรู้ตัวว่าควรจะพาตัวเองกลับไปที่ห้อง ทว่าหันหลังได้ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนเธอก็ถูดเมเลอร์เข้ามาขวางเอาไว้ “คุณลูกปลาจะไปไหนครับ ตอนนี้นายคุยธุระอยู่นะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มแหย และรอยยิ้มของบอดี้การ์ดหนุ่มก็ทำให้ใบหน้าของปารวีหงิกงอขึ้นเป็นทวีคูณ

“ฉันจะกลับห้องค่ะ ไม่ได้ไปกวนอะไรพวกเค้าหรอก” เธอสาวเท้าสับหนีเมเลอร์ขึ้นบันได หญิงสาวหน้ามุ่ยจนปากดแทบจะติดกับจมูก ทั้งนายทั้งลูกน้องดูจะให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน คิดแล้วก็ยิ่งโมโห

กลับมาถึงห้องปารวีก็นั่งฟุบกอดเข่าสงบอารมณ์น้อยใจอยู่บนเตียง ย้ำกับตัวเองว่าเขากำลังทำงาน แต่ในหัวก็ยังคิดย้อนแย้งกันอยู่ตลอดเวลาว่าผู้หญิงกับผู้ชายที่ต้องติดต่อกันทางธุรกิจจะต้องถึงเนื้อถึงตัวดูสนิทสนมกันขนาดนั้นเชียวเหรอ

ปารวียกโทรศัพท์มือถือขึ้นหมาหมายจะติดต่อกับมุขรินทร์ ทว่าตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอกำลังเที่ยวอยู่หรือเปล่า คิดไปคิดมาก็วางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ที่เดิม เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปใส่หัวเพื่อนเธอตอนนี้

พลันในหัวก็นึกถึงคำพูดของเขาที่ว่าจะไม่ยอมเปลี่ยนอะไร หากเธอรับไม่ได้ก็แยกย้ายจากกัน

“เฮ้อ!” ริมฝีปากบางเผยอถอนหายใจอ่อน สีหน้าเต็มไปด้วยความห่อเหี่ยว นี่แค่วันแรกที่เธออยู่ในสถานะภรรยาของเขาก็ต้องเจอเรื่องไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ว่าวันต่อๆ ไปจะเจออะไรอีก

ไอ้คำว่าไม่ขอเปลี่ยนอะไรของเขานี่จะมีเรื่องอะไรให้เธอไม่สบายใจอีกนะ เธออยากจะทำให้รักครั้งนี้ของเธอมันไปถึงฝั่งฝันเหลือเกิน เพราะความดีของเขาก็ยังตราตึงในหัวใจของเธอเสมอมา บอกตัวเองไปพลางๆ ให้ลองทนกับความไม่สบายใจนี้ไปอีกหน่อย วันหน้าที่เขามีความรู้สึกดีๆ ให้เธอเต็มร้อยแล้ว เขาอาจจะไม่ทำอะไรให้เธอไม่สบายใจก็เป็นได้

ปารวีเลือกที่จะตัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว เธอรีบกดรีโมทเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยในทีวีขนาดใหญ่ แม้รายการทุกรายการจะเป็นภาษาที่เธอฟังไม่ออก ทว่าก็ยังดีกว่าต้องมานั่งเงียบๆ เหงาๆ ในห้องจนฟุ้งซ่าน

นานเท่าไรนับเป็นเวลาไม่ได้ที่ปารวีนั่งอยู่ในห้อง เมื่อเห็นว่าฟ้าใกล้มืดเธอจึงกล้าที่จะเดินออกมาจากห้องเพราะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะกลับไปแล้ว ทว่าเมื่อลงมาที่ห้องรับประทานอาหารก็เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นยังอยู่ สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์จึงเริ่มกลับมาอีกครั้ง จากนั้นเธอจึงเลือกที่จะเดินกลับไปบนห้องนอนต่อ

ครอก ครอก สาวเจ้าเดินกุมท้องที่กำลังร้องเพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องกลับมานั่งที่เตียงด้วยความรู้สึกไม่ดีอีกครั้ง นี่เขาไม่คิดจะให้คนไปเรียกเธอร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วยหรือยังไง

“ไม่คิดจะชวนกันเลย ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากนั่งหน้าบึ้งตึงได้ไม่นาน ใบหน้าสวยหวานเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเพราะคิดว่าราเดนน่าจะให้คนมาตามเธอไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยแน่นอน

เปิดประตูแล้วเห็นว่าเป็นใครยืนอยู่ตรงหน้าก็รีบทักทายเสียงใส “มีอะไรคะคุณเมเลอร์”

“นายให้เอาอาหารมาให้คุณลูกปลาครับ”

เธอมองไปยังด้านหลังเมเลอร์ที่มีบอดี้การ์ดอีกสองคนยกถาดอาหารสองถาดใหญ่เอาไว้ในมือ รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าปารวีหายไปในทันที

“ฉันจะไปทานที่ห้องอาหารค่ะ”

“ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ นายยังคุยงานกับคุณนาทาเลียไม่เสร็จ”

“เค้าคุยอะไรกันนักหนาคะ”

“ผมให้คำตอบคุณลูกปลาไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ” เมเลอร์ค้อมหัวให้ปารวี

“ฉันไม่หิว เอากลับไปเลย” พูดจบก็ปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนาแล้วกลับมานั่งหน้ามุ่ยกอดผ้าห่มอยู่บนเตียง เธออุตส่าห์ทำใจไม่ให้หึงราเดนกับผู้หญิงคนนั้นแล้วแท้ๆ ในวันแรกของการอยู่ในสถานะภรรยาของราเดนทำเอาเธอแทบจะเป็นไบโพล่าอยู่แล้ว