ตอนที่11

“อะไรนะ รอคุยกับเค้าพรุ่งนี้เช้าก็ได้มั้ง อีกอย่างถ้าเค้าว่างคุยก็คงจะให้คนมาเรียกเราเองนั่นแหละ” ตอนนี้เธอเห็นว่ามันไม่ใช่เวลาสนใจเรื่องกล้าหรือไม่กล้าพูดเรื่องความรู้สึก แต่ปารวีเห็นว่าเป็นเรื่องของความเกรงใจกันมากกว่า เพราะเวลานี้ราเดนน่าจะต้องการการพักผ่อนมากกว่าคุยเรื่องอะไรที่ใช้ความคิดและความรู้สึก

“ไม่ วันนี้ถ้าแกยังไม่ได้บอกความในใจกับคุณราเดน ฉันนอนไม่หลับแน่” พูดจบก็รีบจูงเพื่อนรักในเดรสชุดนอนแขนยาวสีขาวออกไปจากห้องทันที

มุขรินทร์รีบจูงมือปารวีเดินลงไปชั้นล่างอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะต้องการให้ปารวีได้เจอราเดนก่อนที่ชายหนุ่มจะกลับเข้าห้องของเขาไป

“อ้าว...เค้าเข้าห้องไปแล้วเหรอ ทำไมไวจัง” เดินมาจนถึงโถงใหญ่มุขรินทร์ก็รีบวิ่งออกไปดูที่หน้าบ้านแต่ก็ไม่ยักจะเห็นราเดนหรือผู้ชายที่เขายืนคุยด้วย

“เรากลับไปนอนกันเถอะ ตอนนี้เราควรเกรงใจเวลาพักผ่อนเค้าไหมเพิร์ล”

“พวกคุณมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

มุขรินทร์ยิ้มร่าเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มเข้ามาถามพวกเธอได้ตรงจังหวะพอดี “คุณราเดนอยู่ไหนเหรอคะ”

“นั่งดื่มอยู่ที่ดาดฟ้าครับ”

“ขอบคุณค่ะ” รู้เช่นนั้นก็รีบดึงมือปารวีตรงไปยังชั้นดาดฟ้าทันที

“ไม่เห็นมีใครอยู่เลย” เมื่อมาถึงปารวีกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครนั่งอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ

“อยู่ที่บาร์หรือเปล่า” มุขรินทร์ชี้ไปยังโซนบาร์อีกฝั่งของสระว่ายน้ำ เมื่อสาวเท้าก้าวหมายจะเดินอ้อมไปที่บาร์ ทว่าเพื่อนรักที่เธอจูงมืออยู่ก็ไม่คิดจะเดินตามเสียอย่างนั้น

มุขรินทร์ขมวดคิ้วมุ่น จ้องหน้าปารวีตาเขม็ง เหนื่อยใจกับเพื่อนเธอเหลือเกิน “เอาเป็นว่าถ้าเค้าอยู่ในสภาพพร้อมคุยแกก็คุย ถ้าไม่เราก็กลับแค่นั้นเอง”

“โอเค” รู้ดังนั้นสองขาเรียวจึงกล้าที่จะก้าวตามเพื่อนเธอไป

ทว่าเมื่อเข้าใกล้โซนบาร์มากขึ้น เธอทั้งสองก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ออกมาจากห้องกระจกที่อยู่ถัดไปจากบาร์ “โอ้ว อื้ม อะ อ๊า...” เสียงโหยหวนของผู้หญิงและผู้ชายที่เล็ดลอดออกมาดูจะชวนจั๊กจี้หูสองสาวไม่น้อย เพราะพวกเธอก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ว่าเสียงนั้นเกิดจากอะไร

“ใครอยู่ในนั้น” ปารวีภาวนาว่าข้างในนั้นจะไม่มีราเดนอยู่ด้วย เธอได้แต่ยืนเหม่อกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ทว่ามุขรินทร์ก็ไม่คิดที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้

“อยากรู้ก็เปิดประตูไปเลยสิ” เธอเดินตรงไปยังประตูแล้วเปิดเข้าไปในทันที เธอเลือกที่จะเป็นคนเสียมารยาทเพราะอยากเห็นกับตาว่าราเดนอยู่ในนั้นหรือไม่

ภาพแรกที่มุขรินทร์เห็นหลังจากประตูเปิดก็คือก้นอันกลมกลึงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสีขาวที่กำลังยืนโยกตอกบั้นท้ายของผู้หญิง

ส่วนปารวีก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตา เธอเห็นราเดนนั่งแผ่หลาเปลือยเปล่าอยู่บนโซฟาโดยมีหญิงสาวกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่บนหน้าตักของเขา

“อ๊าย.../ ว๊าย...” สองสาวยืนตาโตกรีดร้องตกใจกันดังสนั่น จากนั้นก็รีบถอยหลังวิ่งกันไปคนละทิศคนละทางในขณะที่ซีโวลอดและราเดนเองก็ตกใจไม่ต่างจากสองสาวเช่นกัน เพราะไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามารบกวนในเวลาส่วนตัวของพวกเขา

“บ้าอะไรวะเนี่ย” ซีโวลออดสบถอย่างหัวเสีย เพราะกำลังตอกบั้นท้ายนางแบบสาวอย่างเมามันแต่กลับถูกขัดจังหวะเสียได้

สองสาวตกใจจนรีบวิ่งออกไปจากห้องไม่รู้ทิศรู้ทางและแล้วสระน้ำขนาดใหญ่ก็เป็นที่รองรับสองสาว ตู้ม ตู้ม...

ปารวีและมุขรินทร์รีบแหวกว่ายให้หัวได้พ้นเหนือน้ำที่แสนเย็นยะเยือก และความเย็นของน้ำทำให้สองสาวเริ่มเรียกสติของตัวเองกลับมาได้อีกรอบ

สองสาวรีบว่ายน้ำขึ้นมานั่งที่ขอบสระ สองมือปาดหยดน้ำที่กำลังไหลชุ่มอยู่บนใบหน้าออกก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยแววตาที่ยังมีความตื่นตระหนกหลงเหลืออยู่

“เมื่อกี้ เค้า...” ปารวีไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เมื่อนึกถึงภาพที่เห็นเมื่อครู่ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจกะทันหัน

“ฉันเข้าใจ” มุขรินทร์ดึงปารวีเข้ามากอดปลอบก่อนที่เพื่อนเธอจะมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ทั้งยังเป็นการปลอบใจตัวเองที่ตกใจจากการเห็นก้นขาวๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นภาพสดๆ ในระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อน

“มาคุยกับผม” ราเดนที่สวมชุดคลุมสีดำเรียบร้อยเข้ามากระชากปารวีขึ้นจนตัวปลิว จากนั้นก็รวบอุ้มคนที่ตัวเปียกชุ่มด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้คิดจะบอกอะไรกับคนที่อยู่ในอ้อมแขน

“คุณราเดน จะพาฉันไปไหนคะ” ปารวีเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงสั่น ตอนนี้ความรู้สึกของเธอผสมปนเปกันไปหมด ทั้งน้อยใจเขาที่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น อีกทั้งก็ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธเธอแค่ไหนที่โผล่เข้าไปขัดจังหวะเขาแบบนั้น

“คุณราเดน จะพาเพื่อนฉันไปไหนคะ” มุขรินทร์กำลังจะสาวเท้าวิ่งตามราเดนที่พาเพื่อนเธอไป ทว่าก็ถูกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำมาขวางหน้าเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยว”

“ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน ถอยไปสิ”

ซีโวลอดใช้มือทั้งสองยึดหัวไหล่มนของหญิงสาวหน้าคมเอาไว้ ดวงตาคมนัยน์ตาสีนิลจ้องมองดวงตากลมโตคู่สวยด้วยแววตาเป็นประกาย “ปล่อยให้เค้าได้คุยกันก่อน ส่วนคุณ อยู่ๆ ทำไมโผล่เข้ามาในห้องพวกผมแบบนั้น”

“ก็...ก็ ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้ขอโทษเขาปลกๆ ในขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องตามหลังราเดนไม่วาง

“สำหรับคนที่มาขัดความสุขของผม ผมควรจะให้อภัยดีไหม”

มุขรินทร์ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม แววตาของเธอเริ่มฉายแววความตื่นกลัวปนตกใจ เขากำลังจะทำอะไรเธอกันแน่