บทที่ 7

“ชยพล แม่ขอเถอะนะ…อย่าหย่ากันเลยได้ไหม?”

“หนึ่งวันเป็นคู่ครอง ร้อยวันคือความผูกพัน ช่วยสงสารศศิลาหน่อยเถอะ…แล้วญาญ่าก็เพิ่งห้าขวบเองนะ ลูกจะไม่มีพ่อแบบนี้ได้ยังไง?”

มือของเขาสั่นเล็กน้อย แววละอายในดวงตาแทบจะเอ่อออกมาอยู่แล้ว

แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมาเบาๆ

เป็นข้อความจากมินต์

[ลุง หนูเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเลย ผลตรวจบอกว่าท้องจริงๆ นะ!]

[ลุง เก่งมากเลยน้า ยิงไม่เคยพลาด~ หล่อสุดๆ]

[หนูจะเป็นแม่แล้ว ซึ้งจนอยากร้องไห้เลย~]

เขากัดฟันแน่น ก่อนเอ่ยออกมาช้าๆ

“แม่ครับ…ผมรับปากไม่ได้”

ร่างของแม่ฉันชะงักไป ก่อนจะปล่อยมือออกแล้วฟาดหน้าของเขาอย่างแรง

“เพียะ——”

เสียงดังสะท้อนก้องทั่วห้องทำงาน

ใบหน้าของเขาเอียงไปด้านหนึ่ง

เขาไม่หลบ ไม่ปริปาก

“ชยพล แกมันจะต้องเจอกรรม!”

พูดจบ แม่ก็เดินโซซัดโซเซออกไป

แผ่นหลังงองุ้มราวกับแก่ลงในชั่วพริบตา

หลังงานวันเกิดของจีน่า ฉันกับเขาก็ไม่เจอกันอีกเลย

กว่าจะมาถึงคืนวันเกิดของญาญ่า

ฉันเตรียมงานไว้ทุกอย่างตั้งแต่เนิ่นๆ

บอกลูกว่าสามารถชวนเพื่อนๆ ในอนุบาลมาบ้านได้

พ่อกับแม่จะอยู่ฉลองด้วยกัน

ญาญ่ารอวันนี้มานานมาก

ฉันเองก็บังคับชยพลให้ต้องมา

และก่อนเริ่มงานฉันยังเตือนเขาชัดๆ

ถึงจะเสแสร้ง ก็ต้องเสแสร้งให้เหมือน

อย่าให้ใครจับพิรุธ โดยเฉพาะต่อหน้าเด็กๆ กับผู้ปกครอง

พองานจบ เราจะไปหย่ากันทันที

เขารับปาก

ห้องนั่งเล่นแขวนลูกโป่งหลากสี

ผนังติดอักษร Happy Birthday

โต๊ะวางเค้ก มีเทียนห้าซีกปักอยู่

ญาญ่าใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพู สวมมงกุฎระยิบระยับ

ยืนยิ้มหวาน “พ่อคะ แม่คะ มาขอพรด้วยกันนะ”

เธอยืนหน้าเค้ก พนมมือ หลับตาแน่น

ฉันกับชยพลนั่งลงข้างๆ

ยิ้มอ่อนโยนราวกับครอบครัวสมบูรณ์แบบ

“หนูหวังว่า…”

ญาญ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงนุ่ม

“ขอให้พ่อไม่ยุ่งงานมาก แล้วอยู่กับหนูกับแม่บ่อยๆ”

รอยยิ้มของเขาชะงักไป ดวงตาฉันร้อนผ่าวขึ้นมา

หลังขอพรเสร็จ เขาก็โอบฉันกับลูกเข้าไว้ในแขนเดียว

“ให้พ่อแม่ช่วยเป่าเทียนด้วยนะ?”

“ค่ะๆ!”

ญาญ่ายิ้มตาหยีเหมือนพระจันทร์เสี้ยวสองดวง

“หนึ่ง สอง สาม——”

เปลวเทียนดับลง เสียงปรบมือก็ดังลั่นห้อง

เด็กๆ วิ่งเข้ามา ผู้ปกครองก็ยิ้มแย้มอวยพร

ญาญ่าดีใจจนหอมแก้มฉันกับเขาคนละฟอด

“หนูรักพ่อกับแม่ที่สุดเลย!”

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง เหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง

แต่สุดท้ายก็แค่ลูบหัวลูกเบาๆ เสียงแผ่วลง

“พ่อก็รักหนูนะ”

ฉันก้มหน้ากลบตาที่เริ่มแดง แต่รอยยิ้มก็ยังไม่หายไป แล้วกริ่งประตูก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวฉันไปเปิดให้ครับ”

ผู้ปกครองท่านหนึ่งเดินไปที่ประตู ทันทีที่ประตูเปิด เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างสดใส

“ญาญ่า~ ป้าเอาของขวัญวันเกิดมาให้นะจ๊ะ~”

หัวใจฉันหล่นวูบลงไปทั้งดวง

มินต์…ยืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากยกยิ้ม

สวมเสื้อกั๊กกันรังสีของคนท้อง

เธออุ้มของขวัญ เดินเข้ามาช้าๆ

แต่ละก้าวเหมือนเหยียบลงบนเส้นประสาทฉัน

ฉันหันไปมองชยพลด้วยสายตาเฉือนแทง

เขาขมวดคิ้วแน่น ไม่คิดเลยว่าเธอจะโผล่มาซ้ำๆ แบบนี้