บทที่ 5

ฉันนั่งคุยกับจีน่าต่ออีกพักหนึ่ง

เธอลุกออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก

ฉันก็ตรงไปห้องน้ำเหมือนกัน

แต่ไม่คิดว่าจะเจอมินต์ที่ถูกชยพลโอ๋จนหายร้องไห้แล้ว

ตอนนี้เธอยืนส่องกระจก เติมลิปให้เข้าที่

ไฟขาวเหนือหัวสาดลงมาบนเราทั้งคู่

ไม่มีชยพลอยู่ในห้องน้ำ ใบหน้าที่เคยทำท่าอ่อนหวานก็หายไป

เธอหันมาถามทันที น้ำเสียงมีแต่เชิงรุก

“ศศิลา คุณตั้งใจให้จีน่าแกล้งฉันใช่ไหม”

ฉันตอบนิ่ง ๆ“ฉันต้องเสียเวลาทำแบบนั้นด้วยเหรอ”

สายตาเธอจ้องฉันตรง ๆ ไม่หลบ

เต็มไปด้วยการท้าทาย “ต้องสิ เพราะลุงกำลังจะหย่ากับคุณแล้ว คุณอิจฉาฉัน เกลียดฉัน ไม่ใช่เหรอ”

ฉันพูดเสียงเย็น "ฉันต้องอิจฉาอะไรล่ะ?"

"อิจฉาที่เธอยังเด็กแต่เลือกไปเป็นมือที่สาม พังครอบครัวคนอื่น? หรืออิจฉาที่เธอเก็บผู้ชายที่ฉันทิ้งแล้วไปใช้ต่อ?"

ดวงตาของมินต์เบิกกว้างเหมือนจะถลน ความโกรธปะทุขึ้นมาชัดเจน

"เลิกปากแข็งเถอะ ศศิลา!"

"ลุงเขาไม่ได้รักเธอแล้ว คนที่เขารักคือฉันต่างหาก"

"ไม่ว่าคุณจะดิ้นแค่ไหน ก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ ยิ่งคุณหาเรื่องฉัน เขาก็ยิ่งรังเกียจคุณ น่าสงสารจริง ๆ”

ฉันมองหน้าเธอเฉย ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย

“ถ้าเราหย่า เขาเป็นคนผิด เขาต้องออกไปแบบตัวเปล่า ฉันมีบ้าน มีเงิน มีลูก ชีวิตแบบนั้นสบายกว่าเดิมอีก น่าสงสารตรงไหน”

ฉันยิ้มเย็น ๆ “กลับเป็นเธอนั่นแหละ เด็กแค่ยี่สิบต้น ๆ ก็ต้องรับใช้คนทั้งบ้านแล้ว”

“ต้องเช็ดขี้เช็ดฉี่แม่ผัวที่เดินไม่ได้ ต้องทนรับน้องสามีเจ้าปัญหา แบบนั้นสิถึงจะเรียกว่าน่าสงสารจริง ๆ”

ในตาเธอมีแววลนลานแวบหนึ่ง

แต่เธอรีบเก็บอาการแล้วกัดฟันตอบกลับ

“เพ้อเจ้อ! คุณไม่ได้อะไรทั้งนั้นหรอก”

“คุณไม่ได้ทำงานมาหลายปี เงินในบ้านเป็นของลุงทั้งนั้น คุณจะกล้าเอาอะไรไปจากเขาได้ยังไง”

“ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเงิน คุณไม่ได้สักอย่าง!”

ถูกต้อง

เธอสนใจแค่อย่างเดียว—เงินของชยพล

ไม่รู้เหมือนกันนะว่าถ้าวันไหนชยพลกลายเป็นคนหมดตัวจริงๆ เธอจะรับไหวไหม

สุดท้ายแล้ว เรื่องมันก็จบลงแบบที่ควรจะเป็น

ฉันไม่เหลืออะไรจะพูดกับเด็กไร้สมองแบบนี้ ฉันหมุนตัวออกจากห้องน้ำ

เดินมาถึงโถงทางเดิน ก็เจอชยพลพอดี

เขาเปิดปากมาก็คือคำกล่าวหาเต็ม ๆ

“ศศิลา ทำไมต้องสั่งจีน่าให้ทำให้มินต์ลำบากด้วย”

“ทำไมฉันเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนใจร้ายขนาดนี้”

“คุณเป็นคนบอกว่าจะหย่า ฉันถึงพามินต์มาร่วมงานวันนี้”

“อีกอย่าง คนที่นอกใจคือผม คุณไม่พอใจ จะลงที่ผมก็ได้ แต่มินต์เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะรับแรงกดดันจากคุณกับจีน่าไหวได้ยังไง”

ฉันมองหน้าเขาเต็ม ๆ แล้วหัวเราะเย็น

“ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่รู้ ว่าสมองคุณมีปัญหาขนาดนี้”

พอดีกับที่มินต์เดินออกมาจากห้องน้ำ

พอเห็นชยพล เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมอกเขาอย่างกับกวางน้อยที่ตกใจ

น้ำตาสองหยดค้างอยู่ปลายขนตา จะไหลก็ไม่ไหล ดูอ้อนจนคนใจแข็งยังต้องใจอ่อน

เธอพูดออกมาอย่างคนที่รู้จักเหตุผลและคิดเผื่อทุกอย่าง“ลุง หนูทนได้จริง ๆ นะ อย่าทำให้พี่ศศิลาลำบากใจเลยค่ะ หนูขอร้อง…”

ชยพลยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอ น้ำเสียงอ่อนจนแทบละลาย

“เธอนี่แหละ ชอบอดทน ชอบคิดแทนฉันทุกอย่าง”

“ต่อไปฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องเจ็บแบบนี้อีก”

น้ำตาเธอไหลลงบนเสื้อเขาเป็นหยด ๆ

เหมือนจะให้ทุกคนรู้ว่าเธอบอบบางแค่ไหน

“แค่มีลุงพูดแบบนี้ ชีวิตนี้หนูก็รู้สึกเพียงพอแล้วค่ะ”

ละครฉากนี้ ฉันมองต่อสักวินาทีก็รู้สึกจะอาเจียน

ฉันหันหลังเดินออกมาอย่างไม่ใยดี แล้วส่งข้อความให้จีน่า

[ที่รัก ขอโทษนะที่ทำให้ปาร์ตี้เละ เดี๋ยวไปออนเซ็นด้วยกัน ฉันเลี้ยง]

ทันทีที่ก้าวออกจากร้าน ลมกลางคืนปะทะหน้าอย่างเย็นเฉียบ

ฉันเงยหน้ามองฟ้า ดาวหรอมแหรม แสงจันทร์ก็หม่น

ฉันแทบรอไม่ไหวแล้ว อยากเห็นสีหน้าของชยพลในวันที่เขากลายเป็นคนจนอีกครั้ง

ส่วนเธอ ——มินต์

ทั้งชีวิตนี้อย่าหวังจะได้เป็นคุณนายบ้านรวยเลย