บทที่ 2

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า“ศศิลา ตอนนั้นเรายังเด็ก เราแค่เอาความหวั่นไหววัยรุ่นมาคิดว่าเป็นความรัก”

“ตอนนี้เราสามสิบกันแล้ว”

“จนได้เจอมินต์…ฉันถึงรู้ว่ารักจริงมันเป็นแบบไหน”

พอได้ยินแบบนั้น ฉันคิดว่าตัวเองคงจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แน่ ๆ

อย่างน้อยต้องลุกไปกระชากคอเสื้อเขา ด่าเขา ตบเขาให้หายแค้น

แต่ไม่เลย…ฉันกลับนิ่งจนตัวเองยังแปลกใจ

แม้น้ำตาจะร้อนผ่าวอยู่ที่ขอบตา ฉันยังหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

บนโต๊ะหัวเตียง โทรศัพท์ของชยพลดังขึ้นมา

หน้าจอสว่างวาบในความมืดเข้าเต็มตา

รอบข้างเงียบสนิท ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นในสาย—เสียงหวานเหนียวหนึบปนความออดอ้อน

“ลุงคะ รู้ว่าคุณอยู่บ้าน ไม่ควรโทร… แต่ข้างนอกฟ้าร้อง หนูกลัวมากเลย…”

ความอึดอัดเหมือนก้อนหนักๆ อัดแน่นกลางอกจนหายใจไม่ออก

แต่ชยพลกลับกดเสียงลง อ่อนโยนกับเธอจนฟังแล้วหนาววาบ

“ไม่เป็นไรนะ ฉันบอกเรื่องของเราไปแล้ว”

“ห่มผ้าให้ดี เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปหา”

ตีสองตรง ฉันนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา

ชยพลเป็นคนขี้ระแวงเรื่องงาน ชอบสำรองประวัติแชทไว้ตลอด กลัวข้อความลูกค้าหาย

โชคดี…รหัสยังเป็นวันเกิดลูก

ฉันเปิดดูข้อความของเขากับมินต์

จำนวนตัวเลขตรงมุมจอ—26893 ข้อความ

อาทิตย์ก่อน เธอส่งข้อความมา

[วันนี้หนูลงครัวเองเลยนะ ทำตั้งหลายอย่าง แน่นอนว่าตั้งใจทำให้ลุงเลย ชมหน่อยสิ]

เขาตอบแทบจะทันที

[ไม่ต้องฝืนตัวเองเพื่อฉันหรอก เธอแค่อยู่แบบที่เป็น ฉันก็ชอบมากแล้ว]

[เธอแบบนี้แหละน่ารักที่สุด]

เธอส่งสติกเกอร์ร้องไห้ดีใจ

[งื้อออ พูดแบบนี้ หนูก็ยิ่งหลงลุงสิคะ]

[ผู้หญิงตัวเอง จะตามใจหน่อยไม่ได้เหรอ]

มือฉันสั่น ตอนเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ

เดือนที่แล้ว

วันครบรอบแต่งงานเจ็ดปีของเรา…

ตอนบ่าย เขายังเพิ่งมีอะไรกับเธออยู่เลย

ระหว่างขับรถกลับบ้านยังไม่ลืมส่งข้อความกำชับเธอ

[ตรงนั้นยังแดงอยู่เลยนะ เดี๋ยวกลับไปอย่าลืมทายาเองล่ะ เป็นเด็กดี]

เธอตอบด้วยสติกเกอร์หน้าเขิน

[รู้แล้วน่า~ ขี้บ่นจริง]

[ทั้งหมดก็เพราะลุงแหละ ต่อไปหนูไม่ยอมหลังแล้วนะ]

[แต่…ลุงสัญญาได้ไหม ว่าจะไม่แตะต้องเธออีก หนูเจ็บตรงหัวใจเวลานึกภาพลุงจูบเธอ…]

[แม่จ๋า เล่นกันแค่บ่ายเดียวตั้งแปดรอบ ลุงก็ไม่ใช่หุ่นเหล็กนะ]

ฉันเลื่อนขึ้นไปอีก

จนเจอข้อความเมื่อสองปีก่อน หลัง “ครั้งแรก” ของพวกเขา

ตอนนั้นเธอยังไม่ได้เรียกเขาว่า “ลุง”

[ประธานชยพล เรื่องเมื่อคืน หนูเต็มใจนะคะ ท่านไม่ต้องรับผิดชอบอะไร]

[รู้ว่าท่านแค่เมา ถึงกอดหนู จูบหนู หนูเข้าใจค่ะ แค่นั้นหนูก็พอแล้ว]

[แต่…อยากให้รู้ไว้นะคะ ว่าท่านคือคนแรกของหนู]

ฉันดูออก—ตอนนั้นชยพลลังเลมาก

เขาตอบช่วงใกล้เช้า

[แค่น้ำเม่านั้น ทำฉันเมาไม่ได้หรอก]

[ฉันจูบเธอ…เพราะห้ามใจไม่อยู่]

ฉันรู้สึกคลื่นไส้จนทนอ่านต่อไม่ไหว

ฉันกดสำรองประวัติทั้งหมดลงในแฟลชไดรฟ์ แล้วกอดตัวเองแน่นๆ นั่งงออยู่บนเก้าอี้ เสียงสะอื้นติดค้างอยู่ในลำคอ

อยากร้องออกมาดังๆ แต่ต้องกลั้นสุดแรง กลัวจะปลุกลูกที่นอนอยู่อีกห้อง

หัวใจเหมือนถูกเศษแก้วนับพันบาดซ้ำๆ

หลายปีที่ผ่านมา ฉันเคยคิดว่ามีเขาอยู่ข้างๆ คือความคุ้นชินของชีวิต

จะให้ตัดขาดลงทันที มันคงเป็นไปไม่ได้ไม่เจ็บ

หลังจากค่อยๆ ตั้งสติได้…