ครั้งแรกก็เจอของใหญ่ไซส์60 4

“แล้วหนูจะเป็นยังไงต่อไปค่ะแม่..”

พิมพาก้มหน้าพูดสองมือเธอจับกันไว้แน่นภายในใจมันสะอื้นให้ดังเสียจนเธอแทบจะไม่มีแรงก้าวเดิน

“มันจะเป็นยังไงล่ะ..มันก็จะเป็นครั้งแรกที่มีค่าที่สุดยังไง..แล้วต่อไปมึงก็จะเป็นตัวทำเงินให้กับร้านถือเป็นการตอบแทนที่กูเลี้ยงมึงมาจนโตไงไม่เข้าใจอะไรตรงไหนอีก”

พิมพ์ส่ายหัวเบาๆ ไม่มีคำถามอะไร อีกแล้ว เมื่อเห็นอย่างนั้นกุหลาบก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่มองเหยียดหญิงสาวที่นั่งทำหน้าอมทุกข์อยู่ก่อนจะเดินออกไป

“อย่างนี้สิค่อยคุ้มค่ากับทุกบาททุกสตางค์ที่เสียไปหน่อย”

ทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพิมพ์พาสวยและเป็นเด็กดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอจิตใจดีไม่เหมาะกับสถานที่คาวโลกีย์อย่างนี้เลย

แล้วไม่นานเสียงดนตรีก็เริ่มดังขึ้นอยู่ด้านนอกทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆ ลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาใช้บริการที่นี่จะมีแต่คนมีเงินทั้งนั้น โดยที่สามารถเข้ามาเลือกคนที่ถูกใจแล้วขึ้นไปบำบัดความไคร่ได้เลยหรือจะต้องการพูดคุยดื่มดำบรรยากาศแล้วค่อยพากันไปต่อ ก็ได้

แต่ในค่ำคืนนี้มีความพิเศษตรงที่แม่เล้ากุหลาบนั้นได้ป่าวประกาศจัดกิจกรรมประมูลหญิงสาวพรหมจรรย์ไม่ว่าใครที่วางเงินสูงสุดก็จะได้เป็นผู้ที่มีสิทธิ์เชยชมความบริสุทธิ์ของหญิงสาวแรกแย้มนั้นไปครอบครอง

แล้วเธอก็ได้ผลตอบรับกลับมาอย่างล้นหลามทั้งลูกค้าประจำและลูกค้าหน้าใหม่รวมทั้งคนใหญ่คนโตก็ต้องการจะมาร่วมงานนี้เช่นกัน

ความบริสุทธิ์นั้นเป็นสิ่งของหวาน…ที่ไม่ว่าใครๆ ก็ต่างอยากจะได้มาครอบครอง

วันนี้ลูกค้าในร้านแน่นขนัดกว่าปกติโดยทุกโต๊ะนั้นเต็มแน่นไปด้วยชายสวมหน้ากากแม้บรรยากาศในร้านจะมืดสลัวอยู่แล้วก็ตามแต่หลายคนก็ไม่ต้องการจะเปิดเผยตัวตนของตนเองอยู่ดี

“สวัสดีค่ะท่านวันนี้ท่านสนใจที่จะรับนางฟ้าของเราไปดูแลมั้ยคะ”

กุหลาบเดินไปยกมือไหว้ชายสูงอายุคนหนึ่งที่แต่งตัวภูมิฐานและน่าเกรงขามเธอเรียกชายภายใต้หน้ากากคนนั้นว่าท่านพร้อมกับยกมือไหว้เขาอย่างนอนน้อมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและดวงตาแวววาวเป็นประกาย

“หึหึ แน่นอนอยู่แล้วคุณนายกุหลาบผมเชื่อใจในฝีมือของคุณนะ”

“ถ้าอย่างนั้นกุหลาบขออวยพรให้ท่านประมูลชนะในคืนนี้นะคะ”

พูดจบหญิงสาวก็ทำท่าชะม้อยชะม้ายอย่างมีจริตจะก้านให้กับชายคนดังกล่าวก่อนจะหันไปเห็นชายอีกคนแล้วจึงเอียงตัวเดินไปหาทันที

“สวัสดีค่ะ คุณท่านหวังว่าคืนนี้คุณท่านคงจะเป็นผู้โชคดีของเรานะคะ”

“สวัสดีครับคุณนายกุหลาบ เห็นทีว่าผมคงต้องยอมแพ้ แล้วล่ะครับแต่ผมจะประมูลให้ชนะเพื่อที่จะได้นำสิ่งของล้ำค่านั้นเป็นของขวัญให้กับเจ้านายของผม”

“อุ๊ยถ้าอย่างนั้นกุหลาบขอเอาใจช่วยคุณท่านอย่างสุดหัวใจเลยนะคะ”

“ผมว่าคุณนายกุหลาบจัดงานอย่างนี้บ่อยๆ ก็ดีเหมือนกันนะครับดูเหมือนว่าการประมูลครั้งนี้จะเป็นที่สนใจมากมายจริงๆ”

“แหมคุณท่านขาใช่ว่าความบริสุทธิ์เนี่ยจะหามาได้ง่ายๆ กันเสียเมื่อไหร่แต่แน่นอนนะคะว่ากุหลาบจะพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้นายท่านทุกคนได้ชื่นชมอย่างแน่นอนค่ะ”

พูดจบกุหลาบก็ โค้งตัวคำนับให้กับชายคนนั้นก่อนจะหันไปโค้งคำนับให้กับชายหนุ่มผมสีทองภายใต้หน้ากากที่นั่งอยู่ข้างๆ กันด้วย

“คนนี้ล่ะสินะที่เป็นเจ้านายของคุณท่านยังหนุ่มยังแน่นก็เข้ามาในสถานที่แบบนี้ ซะแล้ว… เห็นทีว่าคงจะต้องหาของสดๆ ใหม่ๆ มาดึงความสนใจให้มากขึ้นลูกค้าร้านเราจะได้ยังคงมีแต่ลูกค้ากระเป๋าหนักอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ”

กุหลาบคิดในใจพร้อมกับเดินทักทายแขกในงานแทบจนทั่วทุกโต๊ะเพื่อรอเวลาที่จะได้เปิด การประมูลที่ ทุกคนต่างรอคอยในค่ำคืนนี้

และเมื่อถึงเวลาอันสมควรหญิงสาวคนหนึ่งได้ส่งสัญญาณบอก กับกุหลาบเธอก็เดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับแสงไฟที่สาดส่องลงมาให้ทุกคนเห็นความสวยเฉี่ยวของเธอที่ยืนโดดเด่นอยู่บนเวที

“เอาละค่ะแขกผู้มีเกียรติทุกท่านในค่ำคืนนี้ ในที่สุดเราก็ได้เดินทางมาถึงช่วงเวลาสำคัญที่ทุกคนต่างรอคอยกันแล้วนะคะ ถูกต้องค่ะงานประมูลที่ทุกคนต่างรอคอยได้เริ่มขึ้นแล้วณบัดนี้”

เสียงดนตรีไพเราะดังขึ้นหลังจากที่กุหลาบพูดจบแล้วแสงไฟสุขสว่างก็ฉายขึ้นพร้อมกับพิมพาที่ค่อยๆ เดินออกมาจากด้านหลังม่านสีแดงสดชุดสีขาวเปล่งประกายและผิวนวลของเธอยามต้องแสงไฟนั้นราวกับเทพธิดาแสนสวยที่ค่อยๆ ปรากฏกายออกมาท่ามกลางสายตา มากมายด้านล่างที่จ้องมองเธอราวกับอยากจะกลืนกินเธอในทันที

“มึงยิ้มหน่อยสิหน้าอมทุกข์นาดนี้อยากโดนนักรึไง”

กุหลาบหันไปพูดกระซิบกับพิมพาเมื่อเห็นว่าเธอเดินออกมาด้วยใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นพิมพาที่เพิ่งจะเคยยืนอยู่ในจุดนี้เป็นครั้งแรกก็พยายามฝืนยิ้มออกมาแม้ว่าในแววตาเธอนั้นจะเต็มไปด้วยความเศร้าโศกก็ตาม

“เอาละนะคะทุกท่านการประมูลที่สำคัญในครั้งนี้จะเริ่มขึ้นที่ห้าแสนบาท และการยกหนึ่งครั้งจะมีมูลค่าเพิ่มเท่ากับหนึ่งแสนบาทบาทจะมีท่านใดเป็นผู้โชคดีในคืนนี้กันคะกุหลาบขอเริ่มตั้งแต่ณบัดนี้ค่ะ”

“แปดแสนบาท!! “เสียงจากโต๊ะด้านหลังดังขึ้นในทันทีที่กุหลาบพูดจบ

“หนึ่งล้าน!” และอีกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จากในหลายทิศทาง

“หนึ่งล้านสองแสนบาท!”

“หนึ่งล้านห้าแสน บาท!”

“หนึ่งล้านแปดแสนบาท!”

“สองล้านบาท!”

“สองล้านห้าแสนบาท!”

“โอ้ยกุหลาบดีใจเหลือเกินค่ะที่ทุกท่านให้การสนับสนุนกุหลาบดีขนาดนี้”

“สามล้านบาท!”

“สี่ล้านบาท!”

“สี่ล้านแปดแสนบาท!”

ยิ่งตัวเลขมากขึ้นเรื่อยเรื่อยพิมพาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนสัตว์ชนิดหนึ่งที่กำลังจะถูกซื้อไปเลี้ยงโดยไม่รู้ว่าเจ้านายของเธอต้องการจะเลี้ยงเธอจริงๆ หรือเห็นเธอเป็นแค่สัตว์เลี้ยงฆ่าเวลาเท่านั้น

หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวไม่คิดเธอจะทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ยิ่งยามที่หันไปมองแม่เลี้ยงของเธอที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วก็ยิ่งเกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าสรุปแล้ว แม่เลี้ยงของเธอนั้นเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่นอกจากสิ่งของที่เอาไว้ใช้หาเงินรอยยิ้มที่เหมือนจะภูมิใจในตัวเธอทุกครั้งที่ยอดเงินเพิ่มสูงขึ้นนั้นมันช่างดูน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ ที่เธอเคยเห็นเสียอีก

“สิบล้าน!!”