ครั้งแรกก็เจอของใหญ่ไซส์60 5

“สิบล้าน!!”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับความเงียบผู้คนต่างหันไปมองเขารวมเป็นจุดเดียวชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างสูงใหญ่ภายใต้หน้ากากนั้นไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครรู้เพียงแต่ว่าเขาช่างดูโดดเด่นและสะดุดตาท่ามกลางชายสูงอายุ ภายในงานซะเหลือเกิน

“สิบห้าล้าน!”

เสียงของชายสูงอายุคนแรกที่กุหลาบเดินไปคุยด้วยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและมั่นใจว่าในคืนนี้เขาจะต้องได้เป็นคนเชยชมความบริสุทธิ์นั้นอย่างแน่นอน

แววตาคมดุดันสีฟ้าของชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันไปมองเจ้าของเสียงที่เสนอราคาแข่งกับตนเองแต่เขากลับจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยของพิมพาบนเวทีอย่างไม่ละสายตา

นอกจากความสวยสะดุดตาของเธอที่เขายากจะเมินหนีแล้วความหวาดกลัวความตื่นตระหนกหลายๆ อย่างที่เธอแสดงออกมานั้นทำให้ชายหนุ่มไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้เลยในตอนแรกเค้าคิดว่างานนี้เป็นเพียงการย้อมแมวเท่านั้นแต่ท่าทางของหญิงสาวบนเวทีนั้นทำให้เขาเกิดความสนใจและคิดว่าเธอน่าจะยังคงบริสุทธิ์อยู่จริงๆ

“เอายังไงดีครับนายท่านจะสู้ไหมครับ”

เสียงของคนสนิทเอ่ยถามเบาๆ ชายหนุ่มเองก็พยักหน้าไม่ว่ายังไงคืนนี้เค้าจะต้องเป็นคนได้เธอไปเท่านั้น

“ยี่สิบล้าน!!”

คนสนิทของชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นในนาทีสุดท้าย ก่อนที่ผลการประมูลจะสิ้นสุดลงเสียงฮือฮาดังขึ้นพร้อมกับความอยากรู้ว่าชายคนนี้เป็นใครกันถึงยอมทุ่มเงินมากมายขนาดนั้น

“กราบขอบพระคุณมากเลยนะคะสำหรับผู้ชนะในคืนนี้กุหลาบรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณเป็นอย่างยิ่งกุหลาบสัญญานะคะว่าจะรักษามาตรฐานและจะทำให้ทุกท่านในที่นี้มีความสุขที่สุดเมื่อทุกท่านเข้ามาใช้บริการที่นี่ค่ะ”

กุหลาบรู้สึกดีใจจนแทบจะพูดอะไรไม่ถูกมือของเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัดแต่กลับตรงกันข้ามกับพิมพาที่ไม่ว่าจะพยายามหลอกตัวเองให้คิดในแง่ดียังไงแต่ในเวลานี้ไม่อาจมีคำพูดไหนมาลบล้างความรู้สึกกลัวที่เธอจะต้องเผชิญภายในคืนนี้ไปได้เลย

“เดินตามมา!”

กุหลาบหันไปกัดฟันพูดกับพิมพาแล้วพากันเดินลงเวทีไปปล่อยให้การแสดงต่อไปได้เริ่มขึ้นส่วนเธอนั้นก็พาพิมพ์ไปรอผู้ชนะประมูลในห้องพร้อมกับรับเงิน…

“นายท่านจะไปคุยกับเธอหน่อยไหมครับหรือว่า..”

“พาตัวเธอไปที่ เซฟเฮาส์”

“ครับ”

ยังไม่ทันที่คนสนิทจะพูดจบชายหนุ่มเจ้าของเสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยพูดขึ้นมาก่อนเสียแล้วเมื่อ ทุกอย่างดูเรียบร้อยดีเค้าก็ลุกขึ้น ออกจากงานกลับไปก่อนทันที

ภายในห้อง

“นี่มันเพียงพอที่มึงตอบแทนกูแล้วนะ กูหวังว่ามึงจะทำตัวดีโดยที่ลูกค้าจะไม่กลับมาด่ากูลับหลังเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมึงเจ็บหนักแน่อีพิมพ์!”

“หนูใช้หนี้แม่หมดแล้วเหรอคะ”

“จะพูดอย่างนั้นก็ได้ คืนนี้มึงทำได้ดีมากเกินคาดไปเยอะเลยถือซะว่าใช้หนี้หมดก็แล้วกันนะ!”

นี่สินะสิ่งที่แม่ของเธอต้องการเธอมีค่าเพียงเท่านี้จริงๆ พิมพารู้สึกเสียใจเหลือเกินที่ความรักของเธอส่งไปไม่ถึงผู้หญิงคนนี้เลยเอาละในเมื่อแม่เป็นคนพูดเองว่า การประมูลครั้งนี้คือใช้หนี้ของเธอถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเธอเป็นอิสระจากผู้หญิงคนนี้แล้วชีวิตของเธอต่อจากนี้ปราศจากคำว่าบุญคุณปราศจากคำว่าแม่ลูกเสียที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ท่านมาแล้วค่ะแม่!”

เสียงยี่หวาเคาะประตูจากด้านนอกเป็นจังหวะเดียวกับที่กุหลาบยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่จะได้รับเงินอีกครั้งพร้อมกับหันมาจิกตามองพิมพาที่นั่งอยู่

“สวัสดีค่ะท่านเป็นยังไงบ้างคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ กุหลาบรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะที่ได้รับใช้ท่าน”

“นี่คือเช็คจำนวนเงินผมใส่เพิ่มไปให้อีกนิดหน่อย ผมคงอยู่ต่อที่นี่ไม่ได้นะเพราะผมมีธุระอื่นที่ต้องทำผมขอพาตัวเธอไปเลยแล้วกัน”

“ด้วยความยินดีเลยค่ะขอให้นายท่านมีความสุขนะคะ”

พูดจบกุหลาบก็เดินมาประคองพิมพาให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปส่งคนทั้งสองขึ้นรถด้วยความนอบน้อมพร้อมกับเช็คที่อยู่ในมือ…เมื่อรถยนต์หรูแล่นลับสายตาไปก็อดไม่ได้ที่จะยกกระดาษในมือขึ้นมาดูแล้วก็ต้องเบิกตากว้างร้องว้าวออกมากับยอดเงินที่เพิ่มขึ้นอีกจำนวนหนึ่งอย่างไม่คาดฝัน

ให้ตายเถอะไม่ไม่เคยคิดว่านังเด็กเหลือขอคนนั้นจะมีค่าขนาดนี้ผัวของเธอนี่ตาถึงจริงๆ ขนาดตายไปแล้วก็ยังทิ้งสมบัติมูลค่ามหาศาลไว้ให้เธออีก

กุหลาบเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เยื้องย่างเข้าไปในร้านพร้อมกับมองไปรอบๆ อย่างมีความสุข

ตัดภาพมาที่พิมพาเธอนั่งเงียบอยู่บนรถคันหรูที่เธอไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้นั่ง บนรถมันช่างเงียบงันไร้เสียงพูดคุยมีเพียงอากาศภายในที่เย็นฉ่ำพร้อมกับความมืดมิดตลอดทาง

เธอไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไงน้ำตาที่พยายามเก็บกั้นเอาไว้มานานเนิ่นนานจนถึงตอนนี้ก็ไม่แม้จะไหลออกมาสักหยดมันมีแต่ความจุกในอกไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเธอจะต้องมีจุดจบแบบนี้มันเสียใจจนไม่รู้จะพูดคำไหน

“เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ”

เสียงหวานเอ่ยพูดท่ามกลางความมืดภายในรถถึงแม้ไม่รู้เลยว่าจะมีใครตอบคำถามของเธอหรือไม่

“เดี๋ยวถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง พักผ่อนให้สบายเถอะครับ”