ครั้งแรกก็เจอของใหญ่ไซส์60 3

“แต่แม่จะขายพิมพ์นะรู้ไหม”

“พี่ๆ ทุกคนก็ถูกแม่ขายเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะพิมพ์เตรียมใจไว้แล้วค่ะพิมพ์ไม่เป็นอะไร”

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะพิมพ์… แม่จัดประมูลพิมพ์คืนนี้ถ้าใครให้ราคาดีสุดชายคนนั้นก็จะได้ตัวพิมพ์ไป”

แหม่มลูบหัวของพิมพาเบาๆ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยในภาพสะท้อนของกระจกตรงหน้า

“ไม่ใช่ลูกค้าของแม่เหรอคะพี่แหม่ม”

“อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้เราไม่รู้เลยว่าใครจะวางเงินเยอะที่สุด”

คำตอบของคนด้านหลังทำเอาหัวใจของหญิงสาวแรกแย้มเริ่มหวั่นไหวไปด้วยความกลัวถ้าหากคนที่ประมูลเธอไปได้เกิดเป็นตาแก่ตัณหากลับ..หรือเป็นคนโรคจิตชอบใช้ความรุนแรงจะทำยังไงนี่เธอต้องเสียครั้งแรกให้กับคนแบบไหนกัน..แม่ของเธอทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง

คิดแล้วดวงตาคู่สวยก็ไหววูบลงในทันทีถึงแม้จะพยายามคิดในแง่ดีและทำใจยอมรับแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจลบล้างความกลัวในใจออกไปได้เลย

“ถ้าต้องการความช่วยเหลือหรืออยากให้พี่ทำอะไรบอกพี่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”

คนเป็นพี่กุมมือน้องสาวไว้ก่อนจะโอบกอดเธอด้วยความรักและความห่วงใยจากใจจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาแหม่มเองคอยช่วยเหลือพิมพามาโดยตลอดแถมยังคอยให้เงินเธอใช้อยู่หลายต่อหลายครั้งเพราะรู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอนั้นจงเกลียดจงชังเด็กคนนี้มากขนาดไหน

ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องเป็นเวลานานเกือบจนใกล้ได้เวลาเริ่มงานคนเป็นพี่จึงแยกตัวออกไปเพื่อที่จะไปเตรียมตัวสำหรับงานใหญ่ในคืนนี้เช่นกัน

“พี่ไปก่อนนะแล้วเจอกันคืนนี้จ๊ะ”

“ขอบคุณมากนะคะพี่แหม่มพิมพ์รักพี่แหม่มที่สุดเลยค่ะ”

“พี่ก็รักพิมพ์นะ”

พูดจบคนเป็นพี่ก็เดินออกจากห้องไปเธอคิดเสมอว่าเธออยากจะพาเด็กคนนี้ไปอยู่ที่อื่นไม่อยากให้เธอต้องมามีเส้นทางชีวิตที่เป็นเหมือนตราบาปเช่นเดียวกับตัวเองแต่ก็ดูเหมือนหนทางจะยากเสียเหลือเกินและมือของเธอก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะประคับประคองเด็กคนนี้ไว้ได้จนถึงที่สุด

“ก๊อกๆๆ เสร็จหรือยังแม่ให้มาตาม!..จะต้องให้ราชรถมาเกยถึงที่เลยหรือยังไง ทำอะไรก็ต้องให้เด่นต้องพิเศษกว่าคนอื่นตลอดเลย!..ต้องเรียกร้องความสนใจตลอดเวลาเลยหรือไง!”

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเหน็บแนมของยี่หวา พิมพาถอนหายใจเบาๆ เธอรู้ว่ายี่หวาไม่ชอบหน้าเธอเลยแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

ยี่หวาเป็นหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพิมพายี่หวาเป็นหลานของแม่กุหลาบที่พ่อแม่ของเธอแยกทางกันและไม่ได้ติดต่ออะไรเธอมาอีกเลยเธอจึงใช้ชีวิตอยู่กับแม่กุหลาบมาตั้งแต่ยังเด็กๆ แล้ว

ความอิจฉาริษยาก็ก่อตัวขึ้นในใจเมื่อเห็นว่าพ่อน้อยให้ความรักกับพิมพามากกว่าอย่างชัดเจนโดยที่เธอต้องเริ่มขายตัวตั้งแต่แตกเนื้อสาวถึงแม้จะได้เรียนหนังสือเหมือนกันแต่พิมพ์พากลับเป็นคนเดียวที่ได้รับความรักความเอาใจใส่ทั้งที่เธอเป็นหลานในไส้..ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของความเกลียดชังสืบต่อมาจนถึงปัจจุบันนี้

“เสร็จแล้ว”

พิมพ์พาพูดเบาๆ เมื่อเปิดประตูออกมายี่หวาจ้องมองเธอด้วยแววตาอิจฉาริษยาอย่างชัดเจนก่อนจะหมุนตัวสะบัดเดินกลับไปโดยพิมพ์พาเองก็เดินตามไปติดๆ

เมื่อพิมพ์พาเดินปรากฏตัวออกมาสายตาของหญิงสาวทุกคนในร้านก็จ้องมองมาที่เธอในทันทีความสวยสะพรั่งของเธอในวันนี้เป็นที่ประจักษ์ชัดในสายตาของทุกคน ภายในสายตาที่ชื่นชมในความเป็นประกายของเธอนั้นไม่นานก็ต้องหม่นลงด้วยความสงสารหญิงสาวที่เธอนั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ที่เติบโตเบ่งบานในที่ที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

ร้านของกุหลาบเป็นร้านที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในย่านนั้นไม่ว่าใครๆ ก็ต้องรู้จัก

กุหลาบเป็นหญิงสาวที่ทะเยอทะยานเธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มีวันนี้ทำทุกอย่างเพื่อให้ร้านของเธอสามารถเปิดให้บริการต่อไปได้แม้ว่าเธอจะต้องทำเรื่องดำมืดอยู่ก็ตามแต่ในวงการนี้ก็ไม่มีใครมือสะอาดกันสักคนนี่นาต่างก็ต้องพึ่งพาอาศัย กันทั้งนั้น

“เดี๋ยวพิมพ์ไปนั่งอยู่ข้างหลังก่อนนะวันนี้พิมพ์จะเป็นไฮไลท์ของงาน..ถึงเวลาแล้วเดี๋ยวจะมีคนมาเรียกนะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวสวยคนหนึ่งจูงมือพิมพามานั่งอยู่ที่เก้าอี้กำมะหยี่สีแดงที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้านหลังเวทีแล้วเธอก็เดินหายออกไปเตรียมรับงานต่อ

ในช่วงที่พระอาทิตย์เริ่มตกดินร้านแห่งนี้ก็จะเริ่มคึกคักและเต็มไปด้วยหญิงสาวขายบริการที่แต่งตัวสวยงามยั่วยวนและพร้อมให้บริการความสุขทุกคนที่เดินผ่านประตูเข้ามา

แสงไฟสลัวๆ และมุมนั่งดื่มมากมายหลากหลายถูกประดับประดาได้อย่างไฮโซหรูหราถึงแม้ด้านหลังร้านนี้จะสกปรกโสโครกมากเพียงใดก็ตาม

“วันนี้ท่านจะพาแขกของท่านมาด้วยถ้า เขาพอใจในตัวมึงก็คงจะได้ราคางาม อย่าทำให้แขกเสียอารมณ์เด็ดขาด ถ้าหากว่าท่านไม่พอใจขึ้นมามึงเจอดีแน่อีพิมพ์..”

กุหลาบเดินเข้ามายืนข้างๆ พิมพาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าของเธอวันนี้ก็ยังดูหยิ่งผยองเช่นเคยเช่นเดียวกับความสวยของเธอที่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ดูเหมือนจะทำอะไรเธอไม่ได้เลย

“แล้วหนูจะเป็นยังไงต่อไปค่ะแม่..”