11. บังเอิญเจอ

ตอนที่ 11.บังเอิญเจอ

“ตกใจอะไร” เสียงทุ้มถามออกไปเมื่อเห็นว่าลูกน้องของตัวเองมีท่าทีแบบนั้น

“เจ้านายพูดจริงเหรอครับ ผมนึกว่าตั้งแต่ตอนนั้นเจ้านายก็ไม่ยะ....”

กองทัพชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้สติว่าตัวเองเผลอพูดอะไรตามใจปากออกไปมากเกินไปหน่อย

“ขอโทษครับ”

อาชาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้นของลูกน้องคนสนิทเลยแม้แต่น้อย เขาเลือกที่จะไม่สนใจและโฟกัสในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้ามากกว่าอดีตที่มันผ่านไปแล้ว

“ช่วยจัดการเรื่องสถานที่งานแต่ง ชุดเจ้าบ่าว เจ้าสาวแล้วก็บาทหลวงให้ฉันที ถ้าเป็นไปได้ขอให้เสร็จสิ้นภายในหนึ่งอาทิตย์”

แม้จะไม่ได้รู้สึกอยากแต่ง แต่ทว่าอาชาก็มิอาจปล่อยปะละเลยงานแต่งปลอมๆของตัวเองไปได้ แม้งานแต่งงานจะถูกจัดขึ้นเพียงเพราะว่าเขาอยากจะเอาชนะลูกสาวของผู้เป็นอา แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างเจ้าระเบียบทำให้อาชารู้สึกอยากจะให้งานนี้มันถูกจัดขึ้นมาอย่างสมบูร์ณแบบ อย่างน้อยๆเขาก็อยากรักษาหน้าของผู้เป็นอา

“ครับ ผมจะจัดการให้“ กองทัพรับปากออกมาด้วยน้ำเสียงนักแน่น

เขาไม่กล้าถามเซ้าซี้อะไรไปมากกว่านั้น ถึงจะทำงานกับอาชามานานหลายปี แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาสามารถยุ่งเรื่องของอีกคนได้มากน้อยแค่ไหน

สามวันต่อมา

@คฤหาสน์ดำรงเดช

“คุณพ่อจะไปไหนคะ“ เสียงหวานที่เพิ่งเดินมาถึงชั้นล่างเอ่ยถามบิดาออกมาเสียงดัง

วันนี้ปรีชญาอยู่ในชุดสวยสดพร้อมที่จะออกไปรับประทานอาหารเที่ยงกับผู้เป็นพ่อในมื้อสุดพิเศษที่ตัวเองตั้งใจจองโต๊ะล่วงหน้าเอาไว้ตั้งแต่หนึ่งเดือนที่แล้ว

”อ้าวปริม ลงมาแล้วก็ดีเลย วันนี้พ่อน่าจะไม่ได้ไปทานข้าวกับปริมแล้วนะ“ เจ้าสัวเปรมชัยเอ่ยบอกลูกสาวด้วยท่าทางเร่งรีบเล็กน้อย

เขาเพิ่งถูกหัวหน้าพรรคโทรตามให้ไปเข้าสภาด้วยกันอย่างกระทันหันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

”แล้วคุณพ่อจะไปไหนคะ“

”พ่อต้องไปเข้าสภาด่วน ขอโทษนะที่พ่อผิดนัดกับปริม“

”แต่วันนี้เป็นวันเกิด....“ ไม่ทันที่ปรีชญาจะพูดจบ เสียงคนขับรถก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

“เจ้าสัวครับ รถพร้อมแล้วครับ”

เจ้าสัวเปรมชัยหันไปพยักหน้าตอบกลับคนขับรถของตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดคุยกับลูกสาวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ไม่อาจปลีกตัวไปทานข้าวกับคนตรงหน้าได้

“พ่อขอโทษนะปริม เอาไว้พ่อจะให้ของขวัญวันเกิดย้อนหลังนะ พ่อต้องไปก่อน สุขสันต์วันเกิดนะลูก”

มือเหี่ยวย่นเอื้อมมาลูบหัวทุยเล็กเบาๆก่อนที่ร่างสูงท้วมจะเดินออกไปด้วยท่าทางรีบเร่ง หากไปช้ากว่านี้เขาจะไปไม่ทันการประชุม ปล่อยให้ปรีชญายืนเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกน้อยใจอยู่เล็กๆ ปกติทุกๆวันเกิดของเธอบิดาจะมีเวลาให้เสมอ แต่ปีนี้อีกคนกลับมีงานด่วนเข้ามาอย่างกะทันหัน นั่นก็หมายความว่าวันนี้เธอไปต้องทานข้าวคนเดียว ทั้งๆที่จองร้านอาหารมิชลินสามดาวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“คุณหนูครับ“ เสียงบอร์ดี้การ์ดหนุ่มดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กได้สติ

”ไปกันเถอะจีโน่“

ว่าจบเท้าเล็กก็สาวเท้านำหน้าบอร์ดี้การ์ดของตัวเองออกไป แม้จะไม่ชอบการฉลองคนเดียวแต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะร้านที่เธอจองคิวเอาไว้ข้ามเดือนคือร้านอาหารดาวมิชลินสตาร์ที่มีเมนูโปรดของเธอขายอยู่

เธอจะพลาดโอกาสแห่งความอร่อยนี้ไปได้ยังไงกัน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา....

@ร้านอาหารชื่อดัง

“สวัสดีค่ะ ขอทราบชื่อคุณลูกค้าที่จองโต๊ะเอาไว้ค่ะ“

เมื่อเดินทางมาถึงร้านอาหารสุดหรู พนักงานสาวก็กล่าวทักทายอย่างสุภาพ

“ปรีชญา”

“ผมไปรอข้างนอกนะครับ” จีโน่กระซิบบอกเจ้านายสาว

“เข้าไปกับฉัน นายอยากให้ฉันฉลองวันเกิดคนเดียวรึไง” หญิงสาวตอบกลับเสียงเข้มตามสไตล์ของเธอ อย่างน้อยๆบอร์ดี้การ์ดหนุ่มก็ถือเป็นเพื่อนสนิทของเธอคนหนึ่งเพราะคุณหนูอย่างเธอ ใช่ว่าจะมีเพื่อนอะไรมากมาย หากเดาจากนิสัยรักสันโดดของเธอแล้ว

“เชิญด้านนี้เลยค่ะ”

เมื่อทราบแล้วว่าโต๊ะของลูกค้าอยู่ด้านไหน พนักงานสาวจึงผายมือเชิญอีกคนให้เดินตามตนเองไป จนกระทั่งทั้งสามเดินเข้าไปถึงโต๊ะด้านในสุด ดวงตามกลมโตชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคยที่กำลังนั่งไขว่ห้างมองหน้าเธออยู่

“คุณ!?” ปากเล็กเผลอเรียกคนตรงหน้าออกมาอย่างลืมตัว

เธอกำลังอึ้งปนตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดทำไมอาชาถึงได้มาอยู่ที่นี่!

“คุณอาบอกให้มา” ฝ่ายอาชาที่เห็นว่าอีกคนเอาแต่ยืนอึ้งเอ่ยอธิบายออกไป ก่อนที่เขาจะเหลือบสายตาไปมองบอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังของปรีชญาเล็กน้อย

เขาพอรู้มาบ้างว่าปรีชญามีบอร์ดี้การ์ดคอยดูแล แต่นี่เป็นวันแรกที่เขาได้เจอ

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนู” จีโน่ก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปอย่างรู้งาน เมื่อเห็นว่าเจ้านายสาวมีคนอยู่ด้วยแล้ว

“อาหารจะมาเสิร์ฟในอีกสิบห้าถึงยี่สิบนาทีนะคะ ถ้าอยากสั่งอะไรเพิ่มเติมกดกริ่งเรียกพนักงานได้เลยค่ะ”

พนักงานสาวอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้เวลาส่วนตัวแก่ลูกค้า เนื่องจากปรีชญาได้ทำการสั่งอาหารเอาไว้ก่อนล่วงหน้า ทางร้านจึงรีบจัดการทำอาหารทันทีที่เจ้าของโต๊ะมาถึง

“ไม่นั่งรึไง” ปากหนาเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่ยืนมองหน้าเขานิ่ง ก่อนที่เธอจะยอมเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเคย

ไม่คิดเลยว่าบิดาของเธอจะโทรไปตามเขาให้มาทานข้าวด้วยกันในวันนี้ เกือบจะเป็นวันเกิดที่ดีแล้วแท้ๆเชียว

ปึก!

เสียงกระเป๋าราคาแพงถูกวางลงไปบนโต๊ะเพื่อบอกใบ้ให้อีกคนรู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจที่ได้เจอเขาที่นี่

“คิดว่าฉันอยากมาเจอเธอมากรึไง” อาชาเห็นท่าทางแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย

ถ้าเขาไม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ เขาก็คงไม่มาเจอเธอในวันนี้หรอก ถ้าเขาไม่เห็นแก่คำร้องขอของคุณอา เขาก็คงจะไม่มาจริงๆ

“แล้วมาทำไมไม่ทราบ หรือว่าคิดถึงฉัน?” หญิงสาวถามออกไปด้วยสีหน้ากวนประสาท

“หึ กำลังฝันอยู่รึไง” มุมปากหนาแสยะยิ้มออกมา คิดถึงคนตรงหน้าเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ

“ฉันมาเพราะอยากคุยกับเธอเรื่องงานแต่ง” เสียงทุ่มเอ่ยบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“อ่า จะเปลี่ยนใจไม่แต่งแล้วใช่ปะ” ใบหน้าสวยยิ้มหวานออกมา จ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา แม้จะรู้ดีว่าไม่มีความหวัง แต่ในใจลึกๆเธอก็ยังอยาก....ให้อาชายอมแพ้เรื่องนี้อยู่ดี

“พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอไปลองชุดตอนแปดโมง”

ปรีชญาหุบยิ้มลงอัตโนมัติที่เห็นว่าอีกคนไม่ได้มีสีหน้าล้อเล่น

“เหอะ ไม่จำเป็น! ใส่อะไรมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ฉันไม่ได้อยากแต่งสักหน่อย”

มือเล็กสองข้างยกขึ้นมากอดอกอัตโนมัติ รู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ไม่อาจเปลึ่ยนใจอีกคนได้

“หรือให้ฉันไปบอกคุณอาเรื่องที่เธอวางยาฉัน และหลังจากนั้นคุณอาก็จะไปหาคนอื่นมาหมั้นกับเธออีกไม่จบสิ้น”

”......“ ได้ยินแบบนั้นปรีชญาก็นิ่งไป หรือหนทางนี้มันอาจจะดีที่สุด ถ้าเธอแต่งงานกับคนตรงหน้า วัฎจักรคู่หมั้นบ้าๆนี่ก็อาจจะจบลง เพราะให้พูดตามตรงเธอรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่พ่อของเธอพยายามยัดเยียดคนนั้น คนนี้มาให้

อย่างน้อยๆหมอนี่ก็หน้าตาดีที่สุดในบรรดาผู้ชายที่เธอเคยเจอ

”ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ“

เสียงของพนักงานสาวดังขึ้นพร้อมกับอาหารกลิ่นหอมๆที่ถูกยกมาเสิร์ฟนั้นดึงดูดความสนใจของหญิงสาว จนเธอลืมบทสนทนาก่อนหน้าไปเสียหมด

“กรี๊ดด สปาร์คเก็ตตี้ครีมชีสกับกุ้งแม่น้ำ~” เมื่อทำตาลุกวาวเสร็จ มือเล็กก็ไม่รอช้าที่จะตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีอาชานั่งมองท่าทีดี๊ด๊ามีความสุขของหญิงสาวอยู่เงียบๆ ก่อนที่เขาจะส่ายหัวออกมาเบาๆให้กับท่าทางเหมือนเด็กที่ขัดกับสีหน้าเฉี่ยวของเธอ