[กุญแจมือ] Chapter 1 ก้านแก้วไวน์ใหญ่ 3

โมรามองข้อความด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มหน่วยตาไปหมด คนอย่าง ‘การิน’ มีสิทธิ์จะพูดคำว่าห่วงใยหล่อนด้วยเหรอ ในเมื่อวันนี้หล่อนตัดสินใจบอกรักเขาด้วยความรักที่หล่อหลอมมาตั้งแต่เด็ก โมรามั่นใจมาก ๆ ว่าเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับหล่อนเหมือนกัน

การินเป็นผู้ชายหล่อ เท่ โคตรแมน! เป็นพี่ชายข้างบ้านที่โมราเก็บมาฝันหวานก่อนนอนทุกคืน หล่อนรักเขา อยากเป็นของเขา

วันนี้หล่อนก็ไปหาเขาถึงบ้าน ไปบอกรักด้วยใบหน้าเห่อแดงไปหมดด้วยความเขินอาย แต่เขากลับเงียบไปนานเลย ก่อนจะตอบหล่อนมาว่า

‘พี่ไม่คู่ควรกับหมวยหรอก’

พูดจบ เขาก็หนีเข้าบ้านไป ปล่อยโมราไว้ในสวนข้างบ้านของเขา เหมือนอยากจะบอกเป็นนัย ๆ ว่ามาเองได้ก็กลับเองได้แล้วกัน

คนใจร้ายแบบเขา จะมาเป็นห่วงเป็นใยอะไรหล่อน

โมราสูงส่งนักเหรอ จนเขาไม่คู่ควร

เอาสิ หล่อนจะใจแตกให้ดู ให้เขาเห็นว่าหล่อนก็เป็นมนุษย์ มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ ไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ที่ไหนซะหน่อย!!!

หญิงสาวคว้าแก้วค็อกเทลมาดื่มรวดเดียวหมดด้วยความโกรธจนลมออกหู! แอมแปร์ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะหล่อนรู้ว่าเพื่อนสนิทไม่เคยกินเหล้ามาก่อน แต่โมราก็กลั้นใจกลืนลงไป ถึงจะไม่ชอบรสขมของมันก็เถอะ

“ฮ่า!”

นักศึกษาสาวอ้าปากหายใจด้วยความสดชื่น นี่เองเหรอรสชาติของเด็กใจแตก เอาสิ! คืนนี้หล่อนจะไม่กลับไปเป็นโมราสาวใสคนเดิมง่าย ๆ หรอก

คิดจะเสียตัวแล้ว ก็ต้องไปให้สุด!!!

“เอามาอีกค่ะ!”

“โอ้โห นี่ดื่มเก่งกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีกนะครับเนี่ยคุณหมวย”

ต่อชื่นชมเอาใจ ก่อนจะหันไปขยิบตาให้บาร์เทนเนอร์ แล้วค็อกเทลแก้วแล้วแก้วเล่าก็ถูกนำมาเสิร์ฟ โมราไม่ปฏิเสธเลยสักแก้ว หล่อนดื่มเข้าไป ดื่มเข้าไป จนหน้าแดงแจ๋ เนื้อตัวแดงร้อนผ่าวไปหมดแล้ว

“เอามาอีกค่ะ เอาอีก!”

ต่อหัวเราะเบา ๆ เริ่มลูบไล้ต้นแขนสาวสวย แต่แอมแปร์ไม่อยากให้เพื่อนเสียตัวด้วยความเมามาย กลัวว่าตื่นมาจะเสียใจ ถ้าอยากใจแตก ควรใจแตกตอนมีสติสิ เหมือนหล่อนเนี่ย!

เสียตัวครั้งแรกต้องจำได้ มันเป็นเรื่องสำคัญ ไม่ว่าจะเสียให้ผัวหรือผู้ชายขายน้ำก็เถอะ

“เฮ้ย แก ดื่มมากไปป่าว”

“ไม่มาว...”

เสียงตอบคนละเรื่องเดียวกันของโมรา ทำให้แอมแปร์รู้ว่าเพื่อนไม่ไหวแล้ว หล่อนกำลังจะห้ามไม่ให้ต่อเอาเหล้าแรงขนาดนั้นมาให้เพื่อนกินอีก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างสูงใหญ่ในเสื้อสูทกับกางเกงยีนของชายหนุ่มที่สวมหน้ากากสีดำเหมือนขนอีกาก็เดินมาหยุดยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างโต๊ะ

สาว ๆ พากันเงยหน้ามองเขา ทุกคนอ้าปากค้าง แทบจะหยุดหายใจ

หนึ่งในสามของตัวจี๊ดร้านนี้ ถ้าเขาเดินไปโต๊ะไหน แปลว่าเลือกแขกแล้ว กรี๊ด! เขาเลือกใครล่ะเนี่ย!

“ต่อ ลุก...”

โฮสต์หนุ่มที่ถูกเชิญออกจากโต๊ะ จิ๊ปากอย่างหัวเสีย แต่ต่อก็ไม่สามารถต่อกรกับโฮสต์พิเศษของร้านได้ ต่อจึงลุกออกจากโต๊ะเดินไปหาผู้จัดการที่ดูเหวอ ๆ เหมือนกัน เพราะโฮสต์พิเศษทั้งสาม ไม่เคยเลือกแขกใหม่มาก่อนเลย

ในระหว่างที่เพื่อน ๆ กรี๊ดกร๊าดกัน โมราก็เมามายจนไม่มีสติจะรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับโต๊ะของพวกหล่อนตอนนี้ ดวงตาหยาดเยิ้มด้วยน้ำเมาเงยขึ้นมองร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์มารที่ยืนค้ำหัวหล่อนอยู่ แต่แสงไฟเพดานด้านหลังก็ทำให้มองเห็นเขาเหมือนเป็นเงา มากกว่าจะเป็นมนุษย์จริง ๆ

“เอาเหล้ามาเสิร์ฟเหรอ ไหน เอามาสิ”

มือบอบบางยกขึ้นจะรับแก้วเหล้า แต่หล่อนหาไม่เจอ เลยป่ายมือไปทั่วกางเกงยีนเนื้อแข็งของเขา มือนุ่มลูบต้นขาแกร่งเข้าไปจนเจอแท่งอะไรไม่รู้ที่เขาซ่อนอยู่ข้างในกางเกง

“ก้านแก้วไวน์เหรอ ทำไมใหญ่จัง?”

เสียงถามของหล่อนงึมงำทำให้คนที่ได้ยินมีแต่โฮสต์หนุ่มเจ้าของ ‘ก้านแก้วไวน์ใหญ่’ ที่ถูกซ่อนไว้ในกางเกงยีน

ชายหนุ่มดูหัวเสีย เขากระชากแขนหล่อนจนร่างบอบบางถูกกระตุกให้ลุกตัวลอย ก่อนที่เขาจะอุ้มร่างอ่อนปวกเปียก ไร้เรี่ยวแรง ไว้ในอ้อมแขน แล้วพาเดินเข้าไปด้านในร้าน ที่ทั้งแขกและโฮสต์ต่างก็รู้ว่าตรงนั้นเป็นทางเชื่อมไปยังโรงแรมหรูด้านหลังคลับ

และทุกคนรู้ว่าแขกและโฮสต์ที่หายเข้าไปในประตูทางเชื่อมนั้น จะไปทำอะไรกัน!

แอมแปร์และผองเพื่อนเอาแต่อ้าปากค้าง ไม่มีใครห้ามไม่ให้ชายหนุ่มอุ้มเพื่อนสาวใสไร้เดียงสาไปเลย เพราะพวกหล่อนก็อยากโดนเขาคนนั้นอุ้มไปแบบนั้นมาตลอดเหมือนกัน

“โอ๊ยยย ทำไมมันโชคดีแบบนี้วะ”

เสียงโวยวายจากโต๊ะของแอมแปร์ดังเหมือนระลอกคลื่นบนผิวน้ำ

“อยากโชคดีบ้าง ๆ ๆ”

“โธ่ พี่แอม พูดแบบนี้ผมน้อยใจน้า...”

แอมแปร์อารมณ์ดีขึ้นเมื่อโฮสต์หนุ่มของหล่อนออดอ้อนเสียงหวาน หญิงสาวเลยอ้อนให้เขาอุ้มไปทางนั้นบ้าง เฮ้อ! เพื่อนได้ผู้ดีก็ควรดีใจกับเพื่อนนี่นะ ช่างเหอะ คืนนี้หล่อนเองก็มีผู้งานดีคนนี้พร้อมจะนอนแก้ผ้าให้หล่อนขยี้อยู่เหมือนกัน!