บทที่ 1

บทที่ 1

Haney, I hate you

บทที่ 01

ล้อเครื่องบินลำใหญ่ขับเคลื่อนลงสู่พื้นสนามผู้คนมากมายต่างทะยอยลงจากเครื่อง ร่างบางลากกระเป๋าเดินทางของเธอมาตามทางโดยมีแม่และพ่อเลี้ยงของเธอเดินตามมา ทั้งสามคนมุ่งตรงไปยังรถแทคซี่ที่จอดอยู่

"ไปบ้านสวนชลบุรีจ๊ะ" คุณหญิงพิศมัยเอ่ยบอกคนขับแทคซี่ก่อนที่รถดังกล่าวจะเคลื่อนตัวออกไป ช่อเอื้องมองทิวทัศน์รอบนอกด้วยความคิดถึง กี่ปีแล้วนะที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่เลยตั้งแต่เรียนจบมหาลัย

(?? =แทนภาษาอังกฤษ)

?? "ช่อจะเอาอะไรมั้ยลูก" จอร์นสันหันมาถามหญิงสาวผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง หากแต่เขารักเหมือนลูกแท้ๆ เขาเคยปล่อยมีลูกแล้วแต่เขาไม่สามารถมีลูกได้ เขาจึงรักและเอ็นดูช่อเอื้องมากๆ

?? "ไม่ค่ะพ่อ..เดี๋ยวช่อขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ"

?? "โอเค"

ร่างบางเดินออกไปก่อนจะเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มมองตัวเองในกระจกเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นรถขายลูกชิ้นปิ้ง

~หญิงสาวและชายหนุ่มในชุดนักศึกษายืนกินลูกชิ้นปิ้งอย่างเอร็ดอร่อย ในมือเธอหิ้วถุงลูกชิ้นอยู่ในมือ หลังเลิกเรียนเธอและเขามักจะมายืนกินลูกชิ้นปิ้งอยู่เป็นประจำ

"วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย?" เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางวางมือบนหัวเธอแล้วโยกไปมาเบาๆ

"อื้อ..อย่าสิ ผมเค้ายุ่งหมดแล้ว" หญิงสาวปัดมือหนาออกจากผมเธอเล็กน้อย ใบหน้าเนียนใสยู่ใส่ชายหนุ่มอย่างน่ารัก

"ก็ตัวเล็กอยากน่ารักทำไม..นี่แน่ะ" มือหนาบีบแก้มเธอไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้ใบหน้าเธอเหยเกได้เหมือนกัน ลูกชิ้นที่อมไว้ในปากเผลอหลุดออกมาเมื่อเขาบีบแก้มเธอขณะที่เธอกำลังกินลูกชิ้นอยู่

"อร๊ายยย!~ พี่หมีใหญ่!!" หญิงสาวหันไปแห้วใส่แฟนหนุ่มอย่างแง่งอน เมื่อเขาทำลูกชิ้นหล่นออกจากปากเธอ

"ทำไมหราาา..เรียกพี่ทำไม..หืม..ไอ้เตี้ยยย" ว่าจบร่างสูงก็วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

"พี่หมี!! มานี่เลยนะ แกล้งเค้าแล้วจะหนีง่ายๆหรอ" ร่างบางวิ่งตามชายหนุ่มไป จนเหนื่อย ก่อนที่เขาจะหยุดและเดินมาหาเธอที่ยืนหอบหายใจอยู่อย่างเหนื่อยหอบ

"ไงเตี้ย..แค่นี้เหนื่อยหรอ" เขายิ้มเย้ยแฟนสาว

"ไม่ต้องมาเรียกเลย เค้าเหนื่อยแล้วเนี่ย" เธอแสร้งนั่งลงเหนื่อยๆ จนชายหนุ่มเดินมาใกล้ๆ แล้วนั่งยองๆลงข้างๆ

"ทีทำอย่างอื่นไม่เห็นเหนื่อยเลย" ชายหนุ่มพูดแซวหญิงสาว คนที่ได้ฟังถึงกับใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอาย

"ไอ้พี่หมี!!"

"ฮ่าๆๆ ตามให้ทันสิ ไอ้เตี้ยยย" ชายหนุ่มวิ่งหนีห่างออกไป ในขณะที่หญิงสาวก็วิ่งไล่ตามไม่ห่าง

"แฮ่กๆ หยุดนะ แฮ่กๆ" หญิงสาววิ่งตามไล่ตีกันไปมาอย่างสนุกสนาน ภายใต้ความหยอกล้อนั้นเต็มไปด้วยความสุข~

"ช่อ!.. เป็นอะไรลูก แม่เรียกตั้งนาน" หญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ สติเธอกลับมาอีกครั้งเมื่อแม่เธอเรียกเธอเสียงดัง

"อะ..เอ่อ..อะไรคะแม่ หนูตกใจหมด" เธอแสร้งบ่นกลบเกลื่อน ใจดวงน้อยๆเต้นไม่เป็นกระส่ำ

"เหม่ออะไรอยู่ลูก"

"เปล่าค่ะ..หนูไปซื้อลูกชิ้นแป๊ปนึงนะ แม่เอามั้ย" เธอหันไปถามผู้เป็นมารดา

"ไม่อ่ะ งั้นแม่ไปรอที่รถนะ"

"ค่ะ"

ช่อเอื้องเดินตรงไปยังรถเข็นที่ขายลูกชิ้นปิ้ง มันทำให้เธอหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต

"ป้าคะ หนูเอาอันนี้สามไม้ แล้วก็อันนี้ห้าไม้ค่ะ" นิ้วเรียวชี้ไปยังลูกชิ้นที่เธอเคยกินเป็นประจำสมัยเรียน

"อ่ะ ได้แล้วหนู" ป้าขายลูกชิ้นยื่นถุงลูกชิ้นให้หญิงสาว

"เท่าไหร่คะป้า"

"50 บาทจ้า"

เธอยื่นแบงค์ร้อยให้ป้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

"กินอะไรเนี่ย ของข้างทาง" คุณหญิงพิศมัยเอ็ดลูกสาวที่ชอบทำตัวติดดินเสียเหลือเกิน

"อร่อยนะคะแม่ ลองกินดูสิ" เธอยื่นถุงลูกชิ้นไปตรงหน้ามารดา

"ไม่ๆ แม่ไม่กินของพวกนี้หรอก" คุณหญิงพิศมัยเบ้หน้าอย่างนึกรังเกียจ

?? "พ่อกินมั้ยคะ" เธอหันไปถามผู้เป็นพ่อ

?? "โอ้วว~ ดีเหมือนกัน พ่อกำลังหิว" พ่อเธอหันมาหยิบลูกชิ้นไปกินหนึ่งไม้ ทั้งคู่กินอย่างเอร็ดอร่อย พลางพูดคุยหยอกล้อกันไปมา เห็นจะมีแต่แม่เธอทั้งที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์..