บทนำ

Honey, I hate you

บทนำ

ร่างบางในชุดบัลเล่ต์สีชมพูสีหวานมีประกายเพชรระยิบระยับงามตา กำลังเคลื่อนตัวพลิ้วไหวตามจังหวะเสียงดนตรี ใบหน้าสวยใสเปื้อนรอยยิ้มสดใส การเคลื่อนไหวที่สวยและงดงามสะกดสายตาคนดูได้ไม่ยาก หญิงสาวเต้นพลิ้วไปตามอารมณ์และความรู้สึกที่อ่อนโยนแต่กลับซ่อนความแข็งแกร่งไว้ภายในจนคนดูสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นจริงๆ เธอเต้นไปเรื่อยๆจนจบเพลง เสียงปรบมือดังเกรียวกราวกันระนาวไปทั่วบริเวณ

"เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยมั้ย " คุณหญิงพิศมัยเดินเข้ามาถามบุตรสาวอย่างห่วงใย

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่ แค่นี้สบายมาก" หญิงสาวคลี่ยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี

"เออช่อเอื้อง แล้วลูกมีงานโชว์ต่อที่ไหนอีกมั้ย"

"อืม...ไม่น่าจะมีนะคะ เดี๋ยวหนูขอดูก่อนนะคะ" หญิงสาวล้วงหยิบสมุดโน๊ตที่ไว้สำหรับงานของเธอออกมาจากกระเป๋าราคาแพง

"........"

"ไม่มีค่ะแม่ มีอีกทีก็อีกสองอาทิตย์" เธอเอ่ยบอกผู้เป็นมารดาเสียงหวาน

"อืม พอดีเลย แม่กับพ่อว่าจะกลับประเทศไทยไปเยี่ยมคุณยายน่ะลูก ช่อไปด้วยกันนะ"

"โอเคค่ะแม่"

รถตู้คันใหญ่มุ่งหน้าสู่ทาวเฮ้าส์หรูในตัวเมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ ส่วนมากเธอจะพักอยู่ที่นี่คนเดียวซะส่วนใหญ่ พ่อ แม่เธอจะพักที่บ้านหลังหนึ่งที่ซื้อไว้อยู่อาศัยที่นี่ ช่อเอื้องอาศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่อายุได้ 10 ขวบ พ่อเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ หลังจากนั้นสามปีแม่เธอก็แต่งงานใหม่แต่ยังไม่ได้มีลูกกับสามีคนปัจจุบัน ช่อเอื้องเป็นเด็กดีและน่ารักมาโดยตลอด จึงทำให้พ่อเลี้ยงรักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกแท้ๆ คอยส่งเธอเรียนจนจบและยังส่งเรียนต่อที่ต่างประเทศอีกด้วย

"เอาไปเก็บให้ทีค่ะ" เธอยื่นกระเป๋าให้พนักงานต้อนรับนำไปเก็บยังห้องพักของเธอ ก่อนที่ร่างบางและแม่ของเธอจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องพัก

"ช่อ..อยากเรียนต่อมั้ยลูก" คุณหญิงเอ่ยถามบุตรสาววัย 28 ปี ที่เรียนจบจนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาแล้ว ที่เธอถามเพราะลูกสาวเธอชอบการเต้นบัลเล่ต์มาก ใฝ่เรียนรู้และคอยฝึกฝนอยู่ตลอดเวลา

"ไม่ล่ะค่ะ หนูอยากเปิดโรงเรียนสอนเต้นมากกว่า ตอนนี้หนูก็เรียนจบทุกหลักสูตรแล้ว หนูอยากลองนำมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์ค่ะ" เธอเอ่ยยิ้มแย้ม เมื่อนึกถึงฝันที่วาดไว้ในอนาคต

"แม่แล้วแต่ช่อนะ ถ้าลูกอยากทำ แม่จะคุยกับพ่อให้เรื่องหาที่เปิดโรงเรียนดีมั้ย"

"เอ่อ..หนูอยากกลับไปเปิดโรงเรียนที่ประเทศไทยค่ะแม่" แม่บอกความต้องการกับผู้เป็นแม่

"หืม.. ประเทศไทยหรอ แม่นึกว่าลูกอยากเปิดโรงเรียนที่นี่ซะอีก"

"ก็เคยคิดนะคะ แต่คิดไปคิดมา หนูอยากกลับไปเปิดที่บ้านเกิดดีกว่า หนูอยากแบ่งปันความรู้ที่หนูได้ร่ำเรียนมาให้กับคนที่ไม่มีโอกาสมาเรียนที่นี่เหมือนกับหนูค่ะ"

ติ๊ง~

เป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟต์เปิดออกทั้งสองคนเดินออกมาจากลิฟท์ก่อนจะตรงไปยังห้องพัก

"ลูกจะไปสนใจทำไม พวกคนจนมันไม่มีปัญญามาเรียนก็ชั่งมันสิ เอาอนาคตลูกดีกว่ามั้ย" คุณหญิงพิศมัยเอ่ยบอกลูกอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดของบุตรสาว

"โธ่~ แม่คะ หนูอยากไปเปิดโรงเรียนที่นั่นจริงๆนะคะ" ช่อเอื้องเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ พลางกระพริบตาอ้อนๆ เธอรู้ดีว่าแม่เธอเป็นคนนิสัยยังไง

"แม่ขอคิดอีกทีละกัน" คุณหญิงพิศมัยเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก เธอไม่ชอบให้ลูกสาวทำตัวติดดินสักเท่าไหร่ ใครจะมองว่าเธอเว่อร์ก็ช่าง แต่แม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดีทั้งนั้นแหละ

"เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะ"

"อืม งั้นแม่เก็บกระเป๋ารอนะ"

"จะไปกันเลยหรอคะ?" เธอหันมาถามพลางเดินไปหยิบผ้าขนหนู

"ก็ว่าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเลย ช่อก็ไปพักกับแม่พรุ่งนี้จะได้ไปกันเลยไง"

"อ้อ ก็ได้ค่ะ" ว่าจบร่างบางก็เดินเข้าห้องน้ำไป ใจเธอหวนนึกถึงใครคนนึงที่เธอไม่เคยลืมเขาได้เลย..หากกลับไป เธอจะมีโอกาสได้เจอเขามั้ยนะ...

เธอเปิดน้ำให้ไหลชะโลมลงมาตามร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของเธอที่ใครเห็นต่างก็ชื่นชอบ ช่อเอื้องเป็นคนตัวเล็กไม่สูงมากผิวขาวราวกับหยวกกล้วย มีหลายคนที่เข้ามาจีบเธออยู่บ่อยครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยคิดจะสนใจ...

แกร็ก!

เธอเปิดประตูออกมาก่อนจะเดินไปแต่งตัวและในใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

"ปะ..แม่เตรียมเสร็จพอดี"

"ค่ะ"

ช่อเอื้องและคุณหญิงพิศมัยเดินออกจากห้องพักก่อนจะล็อกไว้อย่างแน่นหนา ร่างบางเดินตรงไปยังรถตู้คันใหญ่ที่จอดรอรับอยู่ก่อนแล้ว

"ออกรถ"

"ครับ คุณหญิง"