ตอนที่ 2/2

หลายวันต่อมา...

มินตราสรุปรายชื่อของสมาชิกหลักที่จะร่วมออกค่ายอาสาในครั้งนี้ได้เจ็ดคน ประกอบไปด้วย ไฮด์ ริคอส ลีแคล ลีลาร์ มินตรา ท็อฟฟี่ และก็ฉัน หลังจากประชุมกันเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปหาสมาชิกร่วมทีมของตัวเอง และนัดสรุปยอดอีกทีอาทิตย์หน้า ระหว่างที่ฉันกำลังคิดว่าจะชวนใครไปด้วยดี จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็ผุดวาบเข้ามาในหัว

...นายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลยล่ะ คุโชว์!

บางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะได้เขากลับคืนมา

‘ คิรากิ ’

...และแล้วฉันก็มาอยู่หน้าร้านอาหารของหมอนั่นจนได้ คิรากิ เป็นร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นที่คุโชว์ร่วมหุ้นลงขันทำธุรกิจร่วมกับรุ่นพี่ที่สนิท นอกจากเป็นหนึ่งในเจ้าของแล้วหมอนั่นยังควบตำแหน่งหัวหน้าเชฟของที่นี่อีกด้วย

ก็เขาน่ะ ชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วนี่นา และนั่นก็เป็นหนึ่งในข้อดีของคุโชว์ที่ทำให้ฉันหลงเสน่ห์เขาเข้าอย่างจัง! >///<

แอ๊ด~

“เชิญครับ ^^” ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางภูมิฐานโค้งศีรษะพร้อมกับเอ่ยต้อนรับด้วยท่าทางสุภาพ ฉันปรายตามองสำรวจเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้าน

...หมอนี่คงจะเป็นหนึ่งในรุ่นพี่ที่สนิทของคุโชว์ ฉันคิดในใจ

“เอ่อ ขอโทษนะคะ ฉันมาหาคุโชว์” ฉันหันกลับมามองหน้าหมอนั่นอีกครั้งหลังจากมองไปรอบๆ แล้วไม่เจอวี่แววของคนที่ต้องการพบ

“อ๋อ... เป็นเพื่อนคุโชว์หรอกเหรอ ถ้างั้นตามมาทางนี้เลยครับ”

“ขอบคุณนะคะ ^^”

“ครับ จะว่าไปตอนนี้คุโชว์ก็กำลังคุยอยู่กับเพื่อนอีกคนเหมือนกัน”

“เอ๊ะ?”

“^^” เขาหันกลับมายิ้มโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินนำฉันขึ้นบันไดไปชั้นสอง

ก๊อกๆ

ผู้ชายคนนั้นเคาะประตูติดต่อกันสองทีก่อนจะผลักประตูเปิดเข้าไปโดยที่ไม่รอคำอนุญาตจากคนในห้อง

แอ๊ด~

ผู้ชายสองคนภายในห้องหันมามองที่ประตูเป็นตาเดียว

“พี่คิระ” คุโชว์เอ่ยชื่อผู้ชายที่เปิดประตู ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ที่ฉันแล้วเอ่ยชื่อออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “โซอี... แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันพาเพื่อนนายมาส่งน่ะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะ”

“เอ่อ ครับ”

แล้วผู้ชายที่ชื่อคิระก็หันมาส่งยิ้มหวานให้ฉันทีหนึ่งแล้วเดินออกไป ฉันเอื้อมมือไปดึงประตูปิดก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ กับคุโชว์

“โซอี นี่เธอมีธุระอะไรกับคุโชว์หรือเปล่า?” ท็อฟฟี่เหลือบมองหน้าฉันด้วยแววตาสงสัยไม่แพ้กัน ใช่แล้วล่ะ! ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในห้องกับคุโชว์ก่อนหน้านี้ก็คือท็อฟฟี่นั่นเอง ฉันเองก็แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นท็อฟฟี่แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก หันไปจ้องหน้าคุโชว์นิ่งก่อนจะพูดธุระของตัวเองออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

“ก็ว่าจะมาชวนไปออกค่ายอาสาด้วยกัน”

ทั้งท็อฟฟี่และคุโชว์ต่างกะพริบตาปริบๆ ด้วยสีหน้าอารมณ์เดียวกัน

“คือฉันก็อยากตอบรับคำชวนของเธออยู่เหมือนกัน แต่ทำยังไงดีล่ะ หมอนี่ดันมาขอให้ฉันไปเป็นพ่อครัวแล้ว” คุโชว์ชี้ไปที่ท็อฟฟี่อย่างทำอะไรไม่ได้ ฉันเบิกตากว้าง จ้องหน้าท็อฟฟี่อย่างคาดไม่ถึง

“ถ้างั้นแสดงว่านายให้คุโชว์ไปเป็นพ่อครัวของค่ายอาสางั้นเหรอ”

“อื้ม”

อะ... อร๊าย!~ อยากจะกรี๊ดดังๆ ถ้ารู้อย่างนี้นะ ฉันไม่จำเป็นต้องถ่อมาชวนคุโชว์แบบนี้ก็ได้ ฮึ่ย! เสียฟอร์มหมด

“พอดีคนที่เคยทำหน้าที่จัดการเรื่องอาหารถอนตัวกะทันหัน ฉันก็เลยต้องหาคนแทน”

“อ๋อ”

“แล้วนี่เธอยังหาลูกทีมไม่ได้เหรอ?”

“ก็...” ฉันเบือนสายตาไปทางอื่น ขอแค่ให้คุโชว์ไปค่ายด้วย เรื่องอื่นมันก็ไม่สำคัญสำหรับฉันแล้ว ฮี่ๆ

“ถ้างั้นก็โอนสองคนนั้นไปให้โซอีสิ” คุโชว์หันไปพูดกับท็อฟฟี่

“หืม... นายแน่ใจเหรอว่าสองคนนั้นจะยอม” ท็อฟฟี่จ้องตอบนัยน์ตาของคุโชว์ ฉันมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างสงสัย พวกนั้นกำลังพูดถึงใครอยู่นะ

“ไม่น่าจะมีปัญหานะ ก็น่ารักออกขนาดนั้น” คุโชว์อมยิ้ม

“เฮ้อ... ฝั่งนายไม่มีปัญหาแต่ฝั่งฉันเนี่ยสิ จะยอมหรือเปล่า” ท็อฟฟี่ทำท่าหนักใจ

“นี่พวกนาย!” ฉันจ้องหน้าทั้งคู่อย่างหมดความอดทน “กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ห๊ะ? แล้วจะโอนใครมาให้ฉันไม่ทราบ!?”

“ก็ยัยตัวยุ่งน่ะ” ท็อฟฟี่ยักไหล่

“ทั้งยุ่งทั้งแสบเลยล่ะ ^^” คุโชว์สำทับ

ฉันได้แต่กะพริบตาปริบๆ อะไรกันเนี่ยสองคนนี้