ตอนที่ 1/1

นายคาวิน ฑัลก์หิรัญดรณ์ และ นางยูนะ ฑัลหิรัญดรณ์

นายศุภัช ฤทธิกุล และ นางชลิษา ฤทธิกุล

มีความยินดีขอเรียนเชิญท่านเพื่อเป็นเกียรติ และร่วมรับประทานอาหารเนื่องในพิธีหมั้นระหว่าง

นายคิรากร ฑัลก์หิรัญดรณ์ (คุโชว์) และ นางสาวอลิษา ฤทธิกุล (อินอิน)

วันจันทร์ที่ 2 กันยายน 25XX

ณ ห้องพาราไดซ์ บอลรูม โรงแรมโอลิมเปียร์ แกรนด์, กรุงเทพฯ

กำหนดการ เวลา 10.10 น. ร่วมเป็นสักขีพยานพิธีหมั้น

เวลา 10.30 น. ฟังพระสวด และถวายภัตตาหาร

เวลา 11.30 น. ขอเชิญร่วมรับประทานอาหาร

เวลา 19.30 น. ขอเชิญร่วมงานเลี้ยงฉลองพิธีหมั้น

(ขออภัยหากไม่ได้มาเชิญด้วยตัวเอง)

‘ การ์ดเชิญงานหมั้น ’

หมั้นงั้นเหรอ

[] ก๊าซ

โมโหจนจะพ่นไฟได้อยู่แล้วให้ตายเถอะ

ฉันเดินเข้ามาในห้องชมรมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยเซนมาร์นอฟด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมานั่ง แล้วดึงการ์ดเชิญออกมาอ่านด้วยจิตใจที่เดือดระอุ

ตุบ!

เสียงทุบกำปั้นลงกับพื้นโต๊ะด้วยความโกรธสลับกับเสียงกัดฟันกรอดดังขึ้นหนึ่งที

“อุ้ย!” ลีแคลที่เดินเข้ามาในห้องพอดีทำท่าผงะตกใจเล็กน้อยเพราะเสียงทุบโต๊ะของฉัน ทำให้ฉันตวัดสายตาดุๆ ไปมองหมอนั่นอย่างไม่สบอารมณ์

“มีอะไร?”

“เปล่า เจ๊นั่นแหละเป็นอะไร =_=”

“เปล่า!” ฉันกระแทกเสียงกลับไปก่อนจะตวัดสายตาไปทางอื่นเพื่อตัดบทสนทนา

“=_= คำพูดกับการกระทำ เฮ้อ!”

หมอนั่นบ่นพึมพำพลางส่ายหน้าไปมา หน็อย! นายกำลังแสดงอารมณ์เหนื่อยหน่ายใส่ฉันใช่ไหมลีแคล อย่าอยู่เลย O หมับ! ฟ้าว! ปั่ก!

“โอ๊ย TOT อะไรของเจ๊เนี่ย” ลีแคลลูบหัวที่เพิ่งโดนปากกากระแทกไปป้อยๆ พลางจ้องหน้าฉันแววตาขุ่น

“ก็นายกวนใจฉันก่อนทำไม”

“-_-* ผมกวนเจ๊ตอนไหน แล้วเจ๊หงุดหงิดอะไรนักหนา ประจำเดือนมาไม่ปกติหรือไง? รีบๆ ไปซื้อยาหมอเส็งมากรอกปากด่วน”

“-O- นั่นมันยาน้ำว่านชักมดลูกไอ้เกรียน”

“ยาสตรีตราหมอเส็งก็มีนะเจ๊”

“ทำไมแกรู้ดีจังวะ”

“ป๊าผมเป็นตัวแทนจำหน่าย”

“=O=”

“เจ๊เชื่อเหรอ?”

“_ “ฮ่าๆ ดูหน้าเจ๊ดิ อย่างฮาอะ”

“ไอ้เด็กเวร” ฉันคว้าก้อนหินแกะสลักขนาดเหมาะมือขึ้นมา คงเป็นของที่ระลึกจากที่ไหนสักแห่ง ทำท่าว่าจะขว้างใส่หน้ามันให้เข็ดหลาบ คราวหลังจะได้ไม่กล้ามาลองดีกับฉันอีก

“เฮ้ย! เจ๊อย่านะ นั่นมันของจากเด็กๆ หมู่บ้านคาเมยตั้งใจทำให้ชมรมเราเลยนะ”

ฉันขมวดคิ้ว... “อะไรนะ?”

ลีแคลพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายอีกรอบ ก่อนจะเดินเข้ามาฉวยหินแกะสลักไปจากมือฉันดื้อๆ แล้วยื่นมันมาตรงหน้าฉันพร้อมกับอธิบาย

“เจ๊นี่ไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม ตั้งแต่ที่เจ๊ทิ้งชมรมแล้วหนีตามผู้ชายไปเมืองนอก”

“แกว่าใครหนีตามผู้ชาย” เส้นเลือดที่ขมับเริ่มปูดให้เห็นเด่นชัด =_=+

“เอ้อ! พูดผิด ...ตั้งแต่ที่เจ๊ไปเรียนต่อเมืองนอกหลายปี ชมรมเราก็มีการเปลี่ยนแปลงกันเล็กน้อย นอกจากจะแข่งบาสตามปกติก็มีออกค่ายไปทำประโยชน์ให้กับสังคม”

“ฮู้ว?”

“นี่เจ๊ไม่ใช่เรื่องตลกนะ อย่าทำเป็นเล่น”

“อ้าวเหรอ -O-”

“เจ๊จริงจังหน่อย”

“=_=” ไอ้นี่!

“หินเนี่ยเป็นเหมือนคำเชิญที่เด็กๆ จากหมู่บ้านห่างไกลส่งมาให้พวกเรา”

“คำเชิญ?” ฉันขมวดคิ้ว รู้สึกได้ถึงเลือดในกายที่เดือดพล่าน

ลีแคลกระตุ้นสมองของฉันให้นึกถึงการ์ดเชิญงานหมั้นของคุโชว์กับอินอินขึ้นมา

“ใช่! เรากำลังรอให้ประธานพิจารณาเรื่องนี้อยู่”

“ท็อฟฟี่น่ะเหรอ”

“ครับ”

“...” ฉันยักไหล่ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เดิม แล้วลีแคลก็กลับไปทำงานของตัวเองต่อ...

ที่นี่เป็นห้องชมรมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยเซนมาร์นอฟ ท็อฟฟี่เป็นประธานชมรม นอกจากนั้นหมอนั่นยังควบตำแหน่งรองประธานสโมสรนักศึกษาของมหาวิทยาลัยด้วย ใหญ่ซะไม่มี -*- เห็นว่าเพราะต้องคอยดูแลแฟนก็เลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาทำกิจกรรมมากเท่าที่ควรก็เลยชวดตำแหน่งประธานสโมฯ ไป งี่เง่าเนอะ!

เบื่อพวกมีแฟนชะมัด!

ส่วนฉันโซอี เคยเป็นผู้จัดการทีมบาสเกตบอลมาตั้งแต่สมัยยังเรียนมัธยมอยู่ที่เซนมารีน พอเรียนจบก็ตามคุโชว์เอ๊ย! ก็บินไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียได้ปีกว่าๆ ก่อนจะโอนหน่วยกิตไปเรียนต่อที่อเมริกาอีกเกือบๆ สามปี เพิ่งจะกลับมาเนี่ยแหละ แต่ระหว่างอยู่ต่างประเทศฉันก็ไม่เคยขาดการติดต่อกับทางนี้เลย อาจจะไม่รู้เรื่องออกค่ายอาสาเลยก็จริง แต่ในการแข่งบาสนัดสำคัญๆ ฉันก็เป็นคนช่วยวางแผนการเล่นให้กับทีม อ้อ... ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ก็ยังมีผู้จัดการทีมอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือลีลาร์ น้องสาวลีแคลนั่นเอง