บทนำ

“...ฉันจะไม่ร้องไห้ ไม่เสียใจ ฉันจะค่อยๆ ลืมนาย จนกว่าเราจะพบกันอีกครั้ง ฉันก็จะจำทุกอย่างระหว่างเราไม่ได้อีก ตอนนั้นหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมโลกที่ดีต่อกันได้ คาเร็น”

ท่ามกลางสายลมที่พัดโชยมาอย่างโดดเดี่ยว... ผมรู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังเหือดแห้งและตายลงทุกที ในเมื่อคำพูดของผู้หญิงคนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวมาตลอดสามปี

ผมเองก็อยากทำได้อย่างนั้น ...ไม่ร้องไห้ ...ไม่เสียใจ ...แต่จะมีทางไหนที่จะทำให้ผมไม่รู้สึกเสียใจได้บ้าง ก็เมื่อภายในหัวใจยังคิดถึงเธออยู่ทุกลมหายใจ ผมจ้องมองร้านอาหารด้วยสายว่างเปล่า...

‘ K-Restaurant ’

ร้านที่อบอวลไปด้วยความทรงจำระหว่างเรา... หัวใจผมปวดแปลบทุกครั้งที่ยืนอยู่ตรงนั้น ที่ซึ่งไกลห่างจากหัวใจของอินอิน

“ฉันจะบอกว่าชอบเธอได้ยังไง ในเมื่อทั้งหัวใจเธอมีแต่คุโชว์...”

คาเร็น

“เจ๊”

เสียงเรียกดังขึ้นที่หน้าโรงยิม ฉันหันไปมองด้วยสายตาสงสัย แล้วเจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็พูดขึ้นมาอีกรอบ

“มีคนมาหาน่ะ”

ฉันเลิกคิ้ว... เพราะเวลานี้แสงจากดวงอาทิตย์สาดแยงลอดช่องประตูเข้ามาพอดีทำให้ฉันมองไม่เห็นหน้าของคนที่กำลังเดินเข้ามา จนกระทั่งผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ลูกบาสเกตบอลก็หล่นจากมืออย่างไม่รู้ตัว หัวใจกระตุกวูบ

“คุโชว์”

“^^ อื้มฉันเอง ทำไมต้องทำหน้าตกใจอย่างนั้นด้วย”

“อะ...”

ฉันละล่ำละลัก หันรีหันขวางอย่างงุ่นง่านอยู่สักพักก่อนจะตั้งสติได้

“เอ่อ... ฉันแปลกใจนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่นายมาหาฉันถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า”

หมอนั่นยื่นบางสิ่งมาให้ บางสิ่งที่ทำเอาหัวใจของฉันปวดแปลบไปทั้งทรวงอก

“...อย่าลืมไปด้วยล่ะ เธอเป็นแขกคนสำคัญของฉันเลยนะ โซอี”

ลำคอของฉันแห้งผาก... ขอบตาร้อนผ่าวแต่ก็ฝืนยิ้มด้วยความยินดี

“อื้ม... งานหมั้นของนายทั้งทีฉันจะพลาดได้ยังไง ดีใจด้วยนะ”

คุโชว์ยิ้มกลับมาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น...

ที่ยิ่งเห็นหัวใจฉันก็ยิ่งเจ็บปวด... ทำไม... ทำไมคนที่อยู่ข้างนายไม่ใช่ฉัน ฉันกัดฟันแน่นพยายามข่มอารมณ์ชั่วร้ายของตัวเองลงไป

ถ้าฉันรักผู้ชายตรงหน้าจริง... ฉันต้องยอมรับการตัดสินใจของเขาได้

แล้วทำไมฉันจะต้องมาแพ้ให้กับสองพี่น้องที่ไม่มีอะไรอย่างพวกนั้นด้วย! โธ่เอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งประสาทเสีย

...ฉันยอมถอยเพื่อให้นายพามินมินมาเป็นผู้จัดการทีมบาสชั่วคราวเพราะเห็นว่ายัยนั่นกำลังลำบาก

...ฉันยอมลงทุนบินตามนายไปเรียนที่ออสเตรเลีย แต่นายก็หนีกลับมาบ่มต้นกล้ารักกับน้องสาวของมินมิน

...ฉันคอยมองดูนายอยู่ห่างๆ เพราะคิดว่าสักวันโอกาสมันจะเป็นของฉัน และฉันก็ได้ใกล้ชิดนายอีกครั้งตอนอยู่อเมริกา

...ฉันอุตส่าห์ดีใจที่เราได้ใกล้ชิดกันอีกครั้งที่นั่น ทว่าภายในหัวใจของนายกลับไม่เคยเปิดรับความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้ ทั้งหัวใจของนายโดนยัยเด็กที่ชื่ออินอินน้องสาวของมินมินยึดครองไปจนหมด

...ฉันกำหมดแน่น!

รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างแสนสาหัส คุโชว์ นายแกล้งทำเป็นไม่รู้ หรือไม่รู้จริงๆ ว่าข้างในหัวใจของฉันรู้สึกยังไงกับนาย

แต่ไม่เป็นไร... ฉันตัดสินใจแล้ว

ไม่ว่านายจะรู้หรือไม่ฉันก็จะทำให้นายได้รู้ถึงความรู้สึกที่ฉันเก็บซ่อนมาตลอดเจ็ดปีเต็ม แล้วนายจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่รักนายจริง

“เจ๊!”

“หา!?”

ฉันมองหน้าคนเรียกเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันหน้าหันหลังมองหาคุโชว์หน้าตาตื่น

“อ้าว แล้วคุโชว์ล่ะ?”

“รุ่นพี่กลับไปนานแล้ว เจ๊เป็นอะไรเนี่ย ยืนเหม่ออยู่ได้”

“-O-”

“แล้วนั่นอะไร ซองบุญเหรอ?”

“ซองบุญบ้านแกดิ ชมพูหวานขนาดนี้” ฉันเข่นเขี้ยวใส่ไอ้เด็กปากเสียข้างๆ อย่างไม่สบอารมณ์

“เจ๊! เป็นไรเนี่ย ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย”

“เงียบไปเลยลีแคลฉันหงุดหงิดก็เพราะนายนั่นแหละ”

เหอะ!

ฉันพ่นลมหายใจออกมาเฮือกหนักๆ ก่อนจะเดินออกมาจากโรงยิมด้วยจิตใจที่กำลังเดือดระอุ มือบีบการ์ดเชิญงานหมั้นของคุโชว์กับผู้หญิงที่ชื่ออินอินแน่น

“งานนี้ต้องมีคนตายแน่ๆ” เสียงลีแคลดังขึ้นไล่หลังของโซอีเบาๆ

โซอี