29 | อารมณ์ปรปรวน

คริปโตสเดินเข้ามาในห้องนอนณัฐริกาแต่ไร้ล่องลอยของร่างบาง แต่ยินเสียงน้ำจึงหันไปมองเธอคงอาบน้ำอยู่สินะ คิดได้ดังนั้นจึงเดินไปหน้าประตูห้องน้ำค่อยบิดลูกบิดประตูห้องน้ำอย่างช้าๆ นี่เธอลืมล็อคประตูห้องเหรอ อยู่คนเดียวก็ควรจะล็อค ทำไมไม่รอบคอยเอาซะเลย แต่ความโกรธต้องจบลงเมื่อเห็นร่าบางยืนอาบน้ำอยู่ที่ฝักบัวยืนหันหลัง ลำคอระหงขาวผ่อง แผ่นหลังเนียนใส เอวที่บางรับกับสะโพกที่งามงอนโค้งสวย ขาเรียวยาว มองไปใจกลางกายก็เริ่มพองโตขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดถึงร่างกายนี้เหลือเกินจึงถือวิสาสะเดินไปโอบกอดเอวบางของเธอ อีกมือก็บีบเคล้นอกอวบที่เริ่มแข็งเป็นไตสู้มือเขา

“นี่ ปล่อยนะคริปโตส”ร่างบางพยายามแกะมือหนาที่เกาะติดอย่างกับปลาหมึกออกจากร่างกายของเธอ

“อ่า~ ผมคิดถึงคุณเหลือเกินที่รัก”คนจะกำลังคลอเคล้าจมูกโงเป็นสันสูดดมความหอมจากแผ่นหลังบางไม่ฟังอะไรทั้งนั้นซุกไซร์ใบหน้าจูบแผ่นหลังบางอย่างหิวกระหาย

“ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันหนีคุณไปให้ไกลจนคุณตามหาฉันไม่เจอ”ณัฐริกาขู่เป็นผลให้คริปโตสค่อยๆ ผละออกจากร่างกายเธออย่างไม่เต็มใจ

“รีบอาบนะที่รักเดี๋ยวไม่สบาย”ลมหายใจเฮือกใหญ่ของคริปโตสถูกพ่นออกมาก่อนจะบอกณัฐริกาด้วยเสียงเรียบนิ่งพลางหันหลังเดินออกจากห้องน้ำนอนรอเธออยู่ที่เตียงนอนขนาดหกฟุตสีชมพู

ผ่านไปสามสิบนาทีกว่าร่างบางจะออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดอาบน้ำสีน้ำตาลอ่อนคลุมกายเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าหยิบเดรสผ้าชีฟองสีฟ้าครามยาวประมาณโคนขาอ่อนเล็กน้อย

“ที่รักคุณจะไปไหนน่ะ”เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เรื่องของฉัน แล้วเลิกเรียกฉันว่าที่รักได้แล้ว”ณัฐริกาบอกได้แค่นั้นและเห็นร่างสูงวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ

อึก!! อ้วก!! อ้วก!!!

เสียงของคริปโตสอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงอยู่ดีๆ ก็หน้ามืด เวียนหัวขึ้นมาอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย คิดอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“สมน้ำหน้า”ความรู้สึกเป็นห่วงเขาลึกๆ แต่ต้องใจแข็งเอาไว้ เพราะรู้ว่าเขาน่าจะแพ้ท้องแทนเธอ ตั้งแต่คริปโตสมาอยู่ใกล้ๆ เธอก็ไม่มีอาการพวกนี้ออกมาเลย

“ที่รักคุณจะไปไหนให้ผมไปด้วยนะ”ปากหยักดูซีดเสียวพูดในขณะที่เดินออกจากห้องน้ำด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเหงื่อและซีดเซียว

“ไม่ต้อง!! แล้วคุณก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”ณัฐริกาขึ้นเสียงด้วยความลืมตัว เอ่ยปากไล่ให้เขาไปจากที่นี่

“ไม่!! ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”ชายหนุ่มส่ายหน้างอแงอย่างกับเด็กๆ

“เอ๊ะ!! นี่คุณ!!”สาวเจ้าขึ้นเสียงใสกังวานให้อย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“เลือกเอาที่รักว่าจะให้ผมรออยู่ที่นี่ หรือจะให้ผมออกไปข้างนอกกับคุณด้วย”คนที่อยากอยู่กับเมียออกข้ออเสนอให้ณัฐริกาได้เลือก

“แล้วแต่คุณเถอะ อยากอยู่ก็อยู่ไป”ณัฐริกาบอกพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อแต่งตัว ในขณะที่คริปโตสนอนเล่นโทรศัพท์อยู่เห็นร่างบางในชุดเดรสผ้าชีฟองที่ยาวเลยขาอ่อนมาเล็กน้อยให้อวดสายตาผู้คนที่พบเห็นได้เป็นอย่าง

“ที่รัก ผมว่าคุณไปเปลี่ยนชุดเถอะ มันสั้น!!”คริปโตสเอ่ยด้วยน้ำเสียงอย่างให้เป็นปกติ แต่ในใจอยากจะบอกว่า เขาไม่อยากให้เธอใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกเลย

“โอ๊ย!! คุณฉันชักจะรำคาญแล้วนะ”เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างเหลืออดที่เขาจู้จี้เธอมากไป

“จ้ะ ผมไม่กวนแล้ว”เอ่ยอย่างจำยอม เขาว่าช่วงนี้อารมณ์เธอขึ้นๆ ลงๆ ผิดจากณัฐริกาที่เขาเคยรู้จัก ปกติเธอจะอ่อนโยน ไม่กรีดกราดหรือโวยวายมากขนาดนี้ ระหว่างนั้นเขาเห็นเธอเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง บรรจงเกลี่ยเนื้อครีมรองพื้นไปทั่วใบหวาน แล้วทาแป้งเด็กหอมแตะจมูก พร้อมกับเขียนคิ้วบางๆ ทำให้เธอดูสดใสน่ารัก แต่เขาไม่ชอบ เพราะมันทำให้คนอื่นมองเธอ

“ที่รักคุณไม่ต้องทาแป้งคุณก็สวยนะ!! ไม่น่าทาเลย”ชายหนุ่มบอกด้วยความหวง เธอจะน่ารักไปไหนนะ แต่ณัฐริกาหันขวับมองหน้าเขาแล้วเดินมาที่เตียงพร้อมกับหยิบหมอนฟาดคริปโตสจนร่างสูงทนไม่ไหวต้องวิ่งออกมานอกห้อง

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่ง!!”ความหงุดหงิดของเธอโยนหมอนตามหลังหนาไป ทำให้คริปโตสวิ่งลงชั้นล่างงที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น และเธอโยนเสื้อผ้าเขาลงมาด้วย จนคุณพิพัฒน์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ นี่แหละหนาอาการแปรปรวนของคนท้องเหมือนแม่เธอไม่มีผิดเลย จริงๆ