27 | สิเน่หา

“กรี๊ด แกเป็นใคร ออกไปนะ!! ออกไป!!”เสียงกรีดร้องดังออกมาด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ มีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนเข้ามาในห้องพร้อมกับกดแขนเธอลงกับที่นอน อีกคนกำลังลูบไล้ไปตามโครงหน้าหวาน

“สวยขนาดนี้ ถ้าฆ่าทิ้งก็เสียดายสิวะ”ชายที่กำลังลูบไล้เธออยู่พูดขึ้นด้วยความหืนกระหายและมือที่น่าขยะแขยงที่ใช้ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธออีก

“คุณพ่อคะ!! ช่วยณัฐด้วย!!!”ณัฐริกาตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อ เธอกลัวเหลือเกินตอนนี้

“ตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์ฉันโป๊ะยาสลบพ่อเธอก่อนที่เข้ามาหาเธอแล้ว”ชายคนที่จับแขนเธออยู่บอกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด

“แกเป็นใคร? ต้องการอะไร!?”

“ฉันก็มาตามที่คุณหญิงสั่งมา เขาบอกว่าไม่ให้ฆ่า แต่ทำให้เธอบอบช้ำจนช้ำในตาย ฮ่าๆๆ”ไอ้โหม่งคนที่พูดก้มใบหน้าลงมาคลุกเคล้ากับซอกคอเธอ ช่างน่าขยะแขยงที่สุด เธอกลัวคริปโตส แต่เธอกลัวไอ้ผู้ชายสองคนนี้มากกว่า ณัฐริการ้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทางต่อสู้ เธอจะไม่ยอมให้ใครได้เชยชมร่างกายเธอนอกจากคริปโตสหรอก แล้วความคิดก็ต้องจบลงเมื่อมีเสียงพังประตูเข้ามา

โครม!!!

“เอาตัวที่โสโครกของแกออกไปจากเมียฉันเดี๋ยวนี้!!!”น้ำเสียงอันดุดันพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด มันกล้าดียังไงมาทำกับเมียเขาอย่างนี้ มันไม่ได้ตายดีแน่

เขาสาบาน!!

“มึงเป็นใครว่ะ อย่ามาเสือก”ชายฉกรรจ์คนหนึ่งลุกขึ้นเดินมาตรงมาทางคริปโตสง้างมือออกกว้างเตรียมจะทำร้ายแต่…

ปัง

กรี๊ดๆๆ

ริชาร์คเล็งปืนยิงชายคนที่หมายจะทำร้ายเจ้านายของตน

“คริปโตส!!! ช่วยณัฐด้วย!!”ณัฐริกากรีดร้องออกมาเมื่อชายคนที่จับแขนเธออยู่นั้นเปลี่ยนเป็นล็อคคอเจ้าหล่อนแทนพร้อมกับจ่อปลายมีดไปที่คอ

“อย่าเข้ามานะเว้ย!! ถ้างั้นอีนี่ตาย!!”มันพูดพร้อมกับดึงล็อคคอร่างบางแน่นกว่าเดิม จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด คริปโตสหัวใจกระตุกวูบเมื่อมันเอามีดจ่อที่คอณัฐริกา และเธอก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“แกต้องการอะไร”คริปโตสพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“ฉันอยากได้นังนี่เป็นเมีย”

กรอด!!

กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นจนได้ยินกัดฟันฟังออกมาให้คนร้ายได้ยินด้วยพร้อมกับเข้าไปกระชากร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับส่งเธอให้ฟิลิป และตรงเข้าไปต่อสู้กับชายฉกรรจ์ที่ตัวหนากว่า แต่คริปโตสนั้นไวกว่าจึงต่อยเข้าที่ท้องมันจนจุก แต่เขาก็พลาดท่า เสียทีจึงโดนปลายมีดแหลมคมนั้นแทงเข้าที่แขนข้างขวาจนเห็นเลือดสีแดงสดไหล่ออกมาเปื้อนเสื้อที่เขาใส่อยู

“คริปโตส!!!!”ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาปล่อยโฮออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมามากมายอย่างน่าใจหาย ฟิลิปดึงปืนออกมายิงไปที่คู่ต่อสู้ของเจ้านายอย่างแม่นยำ จนเจาะเข้าที่หัวใจไอคนสารเลวที่ทำร้ายเจ้านายของเขาพอดิบพอดีด้วยความแม่นยำจนมันล้มพับไปกองกับพื้นตายคาที่

ร่างบางวิ่งเข้าไปประคองร่างสูงของคริปโตสเอาไว้อย่างเป็นห่วง เขามาช่วยเธอ แล้วเขามาตอนไหน ทำไมเขาถึงรู้ว่ามีคนเข้ามาในบ้านเธอได้ หญิงสาวมีคำถามมากมายที่จะถามเขา แต่ไม่รู้ว่าจะถามคำถามไหนก่อนดี

“คริปโตส!!”ร่างบางโอบกอดคนตัวสูงอย่างหวาดกลัวกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ณัฐริกา เธอไม่เป็นอะไรนะ!!!”ชายหนุ่มโอบกอดร่างบางไว้แน่นด้วยความคิดถึงปนห่วงใย

ขณะที่ฟิลิปและริชาร์คช่วยกันเก็บห้องนอนของมาดามสาวจนเสร็จและไม่มีกลิ่นคาวของเลือดหรือหยดเลือดสักหยดให้ผู้หญิงสาวตรงหน้าได้เห็น

“พวกนายกลับไปกันก่อน”ชายหนุ่มเอ่ยปากไล่ลูกน้องทั้งสองคน ในขณะที่ณัฐริกาพยุงเขาไปยังเตียงนอนสีชมพูน่ารักของเธอ ฟิลิปและริชาร์คมองหน้ากันแล้วส่งยิ้มให้กันอย่างรู้ความหมาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับล็อกประตูห้องให้อย่างรู้หน้าที่

“ณัฐริกาฉันเจ็บแผล”น้ำเสียงที่ดูกระเง้ากระงอดดูออดอ้อนร่างบางที่กำลังจะลุกออกจากห้อง

“คุณไม่ตายหรอกค่ะ ฉันโดนมากกว่าคุณอีกเป็นล้านเท่า”คริปโตสถึงกลับจุกจนพูดไม่ออก

“ฉันขอ…”

“ไม่มีประโยชน์ค่ะ”คำพูดที่ถูกขัดพูดออกมาชั่งดูเฉยชา ร่างเล็กลุกขึ้นยืนสายตานิ่งเฉยไม่สื่อสิ่งอารมณ์ใดๆ และเดินออกจากห้องไปทันที

หัวสมองของคริปโตสนั่งทบทวนคำพูดของหญิงสาวที่เขาเคยทำให้เธอเสียใจ ใช่! เขาโดนแค่นี้มันยังน้อยไป เธอเจ็บกว่าเขาอีกหลายเท่านัก ทนเอาหน่อยแล้วกันคริปโตส เพื่อที่จะพาดวงใจทั้งสองของเขากลับไปลาสเวกัสด้วยกัน

ในขณะที่คิดอะไรเพลินอยู่นั้น ประตูห้องนอนถูกเปิดออกปรากฏใบหน้าหวานของคนที่ฟาดคำพูดที่แล้วแสนเจ็บปวดลงกลางใจเมื่อกี้นี้เดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล ‘เป็นห่วงสิท่า’ คริปโตสคิดในใจ

ณัฐริกาเดินตรงมายังเขาช่วยถอดเสื้อสูทและเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่ออกอย่างช้าๆ โดยมีคนตัวโตคอยให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เพื่อที่จะได้ให้หญิงสาวร่างเล็กทำแผลได้ถนัดๆ แต่เธอรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ ถามว่าโกรธเขาไหม บอกเลยว่าโกรธมาก แต่เขาช่วยเธอเอาไว้ เธอเลยตอบแทนเขาด้วยการทำแผลให้ จากนั้นค่อยๆ นำสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบแผลอย่างเบามือที่สุด

คนเจ็บแขนลดใบหน้าอันหล่อเหลาลงต่ำก่อนจะค่อยๆ โน้มเข้าไปไกลเธอก่อนจะ...

“โอ๊ย!!!”คริปโตสร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บเมื่อณัฐริกาจงใจกดมือที่ถือสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงไปที่แผลสดๆ ของเขาอย่างแรง

“สมน้ำหน้า!!”หญิงสาวยิ้มที่มุมปากคนชอบฉวยโอกาสต้องเจอแบบนี้แหละ เมื่อทำแผลให้คนตัวสูงเสร็จเรียบร้อยก่อนจะลุกขึ้นหมายจะก้าวขึ้นเตียงเพื่อที่ย่างเท้าลงไปจากเตียงกลับถูกแขนแกร่งโอบกอดเอาไว้แน่นไม่ให้ลุกหนีไปไหนได้

“ฉันขอนอนกอดเธอได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอเลยนะ ณัฐริกา”มือหนาประคองร่างบางให้เอนตัวลงนอนที่แขนแกร่งข้างซ้ายของเขา แล้วก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากบางด้วยความคิดถึง ถวิลหา กลิ่นกายอ่อนของเธอตามหลอกหลอนเขาทุกที่ที่เวลา

“ฝันดีนะที่รัก”รอยจูบที่หน้าผากบางทำให้เจ้าตัวคล้อยตามเขาอย่างง่ายดาย เพราะรู้สึกโหยหาอ้อมกอดแบบนี้เหลือเกิน คำพูดหวานๆ แบบนี้เธอไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน เลยทำให้ทำอะไรไม่ถูก จนคริปโตสนั้นเขาสู่นิทารมณ์ ร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงช้าๆ เพราะกลัวเขาตื่น เธอจูบที่แก้มสากอย่างแผ่วเบา

‘ฉันรักคุณนะคะ แต่ฉันยังไม่ให้อภัยคุณตอนนี้’เอือนเอ่ยประโยคนั้นในใจก่อนจะหลับไปอย่างง่ายดายเช่นเดียวกัน