25 | เดินจากไปพร้อมกับ...

“อยู่กับฉันได้ไหม”เจ้าพ่อมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งลาสเวกัสขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ขอร้องเถอะค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ”สาวเจ้าตอบอย่างหนักแน่นหมดเยื่อใยพร้อมทั้งดึงแขนที่กอดเธอไว้ออกจากรอบเอว ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับผู้เป็นพ่อ

“ณัฐริกาอย่าไป! ฉันขอร้อง”ร่างสูงล้มทั้งยืนพร้อมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงแขนขาไม่มีแรงจะก้าวเดินเพื่อฉุดรั้งเธอเอาไว้ได้

ความเฉยชาของเธอไม่แม้จะหันกลับไปมอง แต่เธอกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง เธอเป็นอิสระแล้วเธอควรจะดีใจสิ ผู้เป็นพ่อมองอย่างสงสารลูกสาวของตนเขาเลี้ยงเธอมาทำไมจะไม่รู้ว่าเธอกำลังอ่อนแออย่างที่สุด

สนามบิน

“พ่อเลิกกับมุกดาแล้วนะลูก”พิพัฒน์บอกอย่างต้องการทำลายความเงียบ

“ทำไมล่ะคะ?”ณัฐริกาถามด้วยความสงสัย ที่ผ่านมาเหมือนกับว่าความรักครั้งใหม่ของบิดาที่ผลิบานเพราะน้ามุกดาดูแลเอาใจใส่และรักผู้เป็นพ่อของตนมาก

แต่เมื่อไม่นานมานี้บริษัทของพ่อรวมทั้งธุรกิจต่างๆ ยอดตกฮวบจนไม่เหลืออะไรจนเธอต้องมาอยู่กับคริปโตสเพราะเป็นพันธะสัญญากู้ยืมคริปโตสบอกว่าน้ามุกดาเป็นหนี้เขาเยอะมากและต้องขายหุ้นรวมถึงทุกอย่างที่มีให้เขา

“เขาทำกับหนูขนาดนี้พ่อทนไม่ได้หรอกลูก”ไม่มีใครหรอกที่จะทนอยู่กับผู้หญิงที่ทำร้ายลูกที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูทะนุถนอมดั่งแก้วตาดวงใจเช่นนี้

“ช่างมันเถอะค่ะพ่อ ให้ผ่านไปเถอะ”หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาจากภายในหัวใจในสิ่งที่มุกดาทำกับเธอ ดีแล้วที่คุณพ่อหย่าขาดจากคนแบบนั้นได้ ไม่ง่ายเลยที่คิดว่าตนก้าวออกจากกรงเล็บของซาตานร้ายแล้วจะรอดพ้นจากหัวใจของเธอได้เลย

“พ่อว่าเขารักหนูนะลูก”แววตาที่มาเฟียใหญ่มองลูกสาวของเขาอย่างขอร้องอ้อนวอนมันกระจ่างชัดทุกอย่าง ผู้ชายด้วยกันทำไมจะมองไม่ออกล่ะ แถมยังพูดอย่างนั้นเมื่ออยู่กับเขาอีก พอลูกสาวเข้ามายังขอร้องแกมเว้าวอนอยู่ในทันทีนั้นอีก

“ไม่ใช่หรอกค่ะพ่อ เขาเห็นหนูเป็นแค่นางบำเรอเท่านั้นแหละค่ะ”เขามักจะตอกย้ำและเอ่ยประโยคนี้กรอกหูเป็นประจำทำให้ณัฐริกาจุกอยู่ในอก ความรู้สึกกับเรื่องราวระหว่างเขากับเธอตีวนกันไปหมด จนสาวเจ้าสับสนและกำลังค้นหามันอยู่

“เขาบอกอย่างนั้นเหรอ?”พิพัฒน์ถามอย่างสงสัย เฮ้อ~ พวกผู้ชายก็อย่างนี้แหละหนา เมื่อไม่เห็นสิ่งมีค่าอยู่ตรงหน้ากับพูดทำร้ายจิตใจเขาสารพัด พอเขาจะไปกลับขอร้องให้เขาอยู่ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องเคารพการตัดสินใจของลูกสาวของตน

“ค่ะ!”

“แล้วหนูรักเขาไหมล่ะลูก”

‘หนูรักเขาค่ะพ่อ’สะอึกอยู่ในอกโดยไม่ยอมตอบคำถามของบิดา หญิงสาวทำได้แต่ยิ้มอ่อนส่งให้และเบือนหน้าหนี จากนี้ชีวิตของเธอจะไม่มีผู้ชายที่ชื่อคริปโตสเข้ามาทำร้ายจิตใจเธอได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกเก็บเขาไว้ในหัวใจตลอดไป...

ย่างเข้าสัปดาห์ที่สองหลังจากกลับมาเมืองไทยแต่อาการที่เธอเป็นยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะอาเจียนอย่างหนัก หรือเวียนหัว เพียงแค่เดินลงมาชั้นล่างเพื่อลงมาทานข้าวกับผู้เป็นพ่อแต่แล้วเธอก็รู้สึกเวียนหัวและกำลังล้มลงไปแต่ผู้เป็นพ่อมารับไว้ทัน

“ณัฐเป็นอะไรลูก?”พิพัฒน์ถามด้วยความเป็นห่วง ณัฐริกามักมีอาการแบบนี้หลังจากที่พาเธอกลับจากลาสเวกัส

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ณัฐแค่เวียนหัวนิดหน่อย”ณัฐริกาตอบส่งๆ เพื่อไม่ให้บิดานั้นเป็นห่วง

“พ่อว่าอาการณัฐเหมือนตอนแม่ของณัฐท้องเลยนะลูก”คนเป็นพ่อเริ่มพิจารณาเหตุการณ์ตอนที่ภรรยาสุดที่รักเขากำลังมอบของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตมาให้ เธอมีอาการเดียวกันกับณัฐริกาที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“มะ...ไม่น่าจะใช่นะคะ”หญิงสาวผงะแทบช็อกเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อของตนคาดคะเน รอบเดือนเดือนนี้ยังไม่มามิหนำซ้ำทุกครั้งที่ร่วมรักกับเขาก็ไร้สิ่งป้องกันใดๆ ฝ่ามือน้อยจับบนหน้าท้องแบนราบอย่างตกตะลึง

“ลองไปหาหมอดูไหม ไปเช็คให้แน่ใจแล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริง...”

“ณัฐจะเลี้ยงเขาเองค่ะคุณพ่อ”ตอบอย่างไม่รอผลด้วยซ้ำ น้ำตาแทบไหลร่วงอาบพวงแก้มใส ทำไมกันเลือดเนื้อเชื้อไขของคนไร้หัวใจต้องมามีชีวิตในท้องของเธอ เพื่อคอยตอกย้ำงั้นหรือว่าครั้งหนึ่งเคยได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนางบำเรอกับพ่อของลูก