24 | อิสระที่มอบให้

ขนตาแพงอนของณัฐริกาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าในช่วงบ่าย เมื่อลุกขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนเวียนหน้าเหมือนจะอ้วก จนเธอวิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างไว แล้วตรงไปยังชักโครกเพื่ออาเจียนเอาของเหลวออกมา

อึก! อ้วก! อ้วก!

ฟิลิปที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเดินเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง เมื่อได้ยินเสียงโอ๊กอ๊ากดังมาจากห้องน้ำ

“คุณณัฐริกาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”มือขวามาเฟียเอ่ยถามผู้หญิงของผู้เป็นนายตามหน้าที่

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย”ณัฐริกาพูดแล้วเดินมาล้างปากที่อ่างล้างหน้าเพื่อความสดชื่น แต่ใบหน้างามติดจะซีดอยู่เล็กน้อย

“คุณฟิลิปคะ...คุณคริปโตสไปไหนหรือคะ”หญิงสาวถามด้วยความสงสัย ตั้งแต่กลับจากฮาวายเขาก็หายไปเลย อีตาบ้านิ จะขังเธอไว้ที่บริษัทเขาอีกหรือไงกัน

“เอ่อ~ คืออยู่ห้องรับแขกครับ มีผู้ชายอายุราวๆ ห้าสิบกว่า เป็นคนไทยมาขอคุยธุระ คุณคริปโตสเลยให้ผมมาดูแลคุณณัฐริกาเผื่อต้องการอะไร”ฟิลิปอธิบายอย่างละเอียดไม่ให้ขาดให้เกินแม้แต่คำเดียว

“คนไทยเหรอคะ? แล้วพอจะรู้ชื่อของเขาไหมคะ”หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ คนไทยงั้นหรือ...ภาวนาให้พ่อของเธอมาใช้หนี้คริปโตสด้วยเถิด ไม่อยากอยู่กับเขาให้หัวใจทรมานอีกต่อไปแล้ว

“ชื่อพิพัฒน์ หรืออะไรสักอย่างนี่แหละครับ ผมก็เรียกชื่อคนไทยไม่ค่อยจะถูกเสียด้วย”ฟิลิปตอบอย่างเขินอายพร้อมกับส่งยิ้มให้ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมออกเสียงยากนัก

“แล้วห้องรับแขกอยู่ที่ไหนคะ”น้ำเสียงสั่นเครือถามอย่างใจเต้นไม่เป็นจังหวะคุณพ่อเธอมารับเธอกลับบ้านแล้ว

“อยู่ตรงข้ามกับห้องนี้แหละครับ”ฟิลิปตอบ และณัฐริการีบวิ่งออกจากห้องไป ได้สร้างความแปลกใจให้กับฟิลิปเป็นอย่างมากแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงเดินตามร่างงามไปเท่านั้น

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คริปโตสจึงเปิดประเด็นขึ้นอีกครั้ง

“ณัฐริกาเธอต้องอยู่กับผม”เสียงอันหนักแน่นของคริปโตสบอกออกไปอย่างฉุดรั้งเธอเอาไว้ไม่ใครหน้าไหนเอาณัฐริกาไปจากเขาเด็ดขาดแม้กระทั่งบิดาของเธอเอง

“คุณรักลูกสาวผมบ้างหรือเปล่า”คุณพิพัฒน์ถามด้วยความสงสัยปนอยากรู้

“ผม…”คำตอบที่มารวมกันอยู่ที่ลำคอแกร่งกระตุกกระตักและประตูห้องรับแขกก็เปิดออกปรากฏร่างบางที่ทั้งคู่กำลังพูดถึงอยู่ วิ่งเข้ามากอดผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลริน

“คุณพ่อคะ!!”หญิงสาวโอบกอดบิดาด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ราวกับเธอปลอดภัย อบอุ่นเหมือนนกน้อยบินกลับเข้ารัง

“ณัฐ!! เป็นไงบ้างลูก”ชายสูงวัยกอดตอบลูกสาวสุดที่รัก ที่กำลังร้องไห้ขี้แงเหมือนเด็กตัวเองเล็กๆ ที่หลงทาง แล้วมีคนพามาหาผู้ปกครอง การกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของคริปโตสตลอดเวลา

“เธอมาก็ดีแล้ว...บอกพ่อเธอไปสิว่าเธอจะอยู่กับฉัน”ออกคำสั่งด้วยความเคยชิน จนหลงลืมไปแล้วว่าตอนนี้เธอพร้อมจะโบยบินจากไปได้ตลอดเวลาโดยเฉพาะตอนนี้

“ณัฐพ่อมารับหนูกลับบ้าน”ผู้เป็นพ่อตอบอย่างหนักแน่น เหมือนให้ลูกสาวเลือกตน

“เอ่อ คือ...”ทั้งคู่หันมาจ้องร่างบางอย่างรอคอยคำตอบ

“หนูจะกลับบ้านกับคุณพ่อค่ะ”

“ไม่!! ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น”คริปโตสตรงเข้ามากระชากแขนเรียวแล้วกอดเอวบางไว้แน่นอย่างไม่ต้องการให้เธอไปจากเขา

“นี่คุณปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน”หญิงสาวปลดพันธนาการที่รัดรบเอวคอดกิ่วเอาไว้ เธอฝืนกายมากแค่ไหนจะรู้บ้างไหม...ไม่อยากไปแต่ก็ต้องจำใจจาก จะอยู่ไปเพื่ออะไรในเมื่อสถานะของเธอก็แค่นางบำเรอขัดดอก

“นี่คุณปล่อยลูกสาวผมนะ”พิพัฒน์พยายามแกะมือหนาที่กอดลูกสาวเขาเอาไว้แน่นจนคริปโตสยอมปล่อยในที่สุด

“ผมใช้หนี้คุณไปแล้ว คุณควรปล่อยเธอให้เป็นอิสระ”ผู้เป็นพ่อของหญิงสาวพูดก่อนจะดึงแขนณัฐริกาให้เดินออกไปแต่ยังไม่พ้นประตู คริปโตสเข้ากอดเอวบางไว้อีกครั้งแล้วพูดว่า