23 | เมื่อถึงเวลา

“อ่า คริปโตส ฉันยังเจ็บอยู่เลยนะคะ”หญิงสาวพูดบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าให้ร่างสูงเห็นใจ แต่สุดท้ายเขาก็ยังเป็นเขาที่ไม่ฟังคำเว้าวอนของเธอ

“อ่า~ สาวน้อยฉันจะฉีดยาแก้ไข้ให้เธอเอง”บอกพร้อมกับส่งกายแกร่งเข้าไปในร่างบางอย่างช้าๆ ใจเย็นไม่เร่งรีบร้อน แต่ต้องกัดกรามเข้าหากันแน่นเพราะช่องทางรักที่โอบรัดลำกายแกร่งเอาไว้ จนทำให้เขาดันเจ้าลูกโลกเข้าไปรวดเดียวจนสุดลำ

“อ๊ะ...จุก!”ร่างบางสะดุ้งเฮือกรู้สึกเจ็บอยู่บ้างในคราแรก แต่พอคริปโตสเริ่มขยับกายอย่างช้าๆ ทำให้ความเจ็บนั้นจางหายไป เหลือเพียงอยากจะปลดปล่อยความทรมานนี้ออกมามากกว่า

“อ่า~ คริปโตสเร็วได้แค่นี้เหรอคะ”เสียงหวานกล่าวอย่างยั่วยวน สายตาฉ่ำเยิ้มจ้องมองเขาอย่างมีความหมาย

“ยั่วฉันเหรอ ห๊ะ! สาวน้อย เตรียมรับศึกหนักได้เลย”สะโพกสอบกระแทกกระทันแก่นกายเข้าใส่ร่างบางอย่างหนักแน่นทุกจังหวะการเคลื่อนไหวและค่อยๆ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทกนั้น ณัฐริกาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยการขยับกายเข้าหาอย่างเป็นจังหวะ

“อืม~ โอ้ว!!”ณัฐริกาครางออกมาเสียวซ่านเมื่อคริปโตสกระแทกเข้าใส่ร่างบางอย่างไม่ลดละ ก่อนจะปลดปล่อยลำธารรักเข้าสู่ร่างบางและเพลงรักก็ถูกดำเนินการไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดในค่ำคืนนั้น...

ช่วงบ่ายของอีกวัน

ชายหนุ่มตื่นมาจากฝันร้ายอีกครั้ง และหลุดออกจากภวังค์เมื่อคว้าร่างบางเข้ามากอดตลอดทั้งคืนหายไป เธอหายไป หายไปไหน!!

นึกได้ดังนั้นร่างสูงจึงลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำแต่ไร้เงาของเธอ จึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวเอาไว้ ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง เห็นร่างบางกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เขาจึงเดินไปกอดเอวคอดเอาไว้แน่น ด้วยความดีใจที่เจอเธออยู่ตรงหน้าเขานี้แล้ว

“นี่คุณคริปโตส ฉันหายใจไม่ออกนะ”ณัฐริกาพยามจับแขนที่กอดรัดเธอไว้แน่นออก และวางมีดที่กำลังหั่นผักใบสีเขียวเอาไว้เพื่อใช้มืออีกข้างปลดพันธการของเขาออก

“อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลยนะ”ใบหน้าหล่อเหลาซบหน้าลงกับไหล่บางด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดีใจที่ณัฐริกายังอยู่หรือไม่เมื่อวานเขาอาจจะคิดมากไปจนเก็บเอาไปฝันก็ได้

“อะไรของคุณอีก”อย่าทำดีกับฉันคริปโตส เพราะฉันจะผูกหัวใจดวงนี้ของฉันไว้กับคุณจนแทบไม่อาจจะถอนคืนได้ง่าย

“วันนี้เราต้องกลับลาสเวกัสนะ”

“ทำไมล่ะคะ?”

“ฉันมีธุระด่วน ทำไมเธอไม่อยากกลับเหรอ”คริปโตสถามด้วยเสียงหนักแน่นอย่างแปลกใจเมื่ออยู่ๆ ร่างบางทำเหมือนไม่อยากกลับ

“อยากสิ! ได้เดี๋ยวกินอาหารเสร็จฉันจะไปอาบน้ำ”ณัฐริกาบ่ายเบี่ยงเบนประเด็นก่อนจะหันไปสนใจกับอาหารที่ตนกำลังทำอยู่

“อืม~ ฉันกินด้วย หิวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”เขาพยายามกวนประสาทเธอ เหมือนบอกใบ้ว่า ที่เขาไม่ได้กินอะไรเพราะเขามัวแต่กินเธอทั้งวัน

“ตาบ้า! ลามก! ไอ้โรคจิต!”ณัฐริกาหันมองหน้าเขาพร้อมกับต่อว่า คริปโตสมีความสุขเหลือเกินที่ที่เถียงเขาดีกว่าเธอเงียบ

หลังจากลงเครื่องบินส่วนตัวที่ดาดฟ้าของตัวอาคารตึกของบริษัท คริปโตสก็ให้เธอลงมาด้วยทั้งที่จริงแล้วเขาให้ฟิลิปไปส่งหญิงสาวที่คฤหาสน์ก็ได้ แต่เขาเกรงว่างานครั้งนี้อาจจะใช้เวลานานและเขาอาจจะได้อยู่กับเธอน้อยลงจึงตัดสินใจให้เธอมาด้วยจะได้อยู่ข้างๆกายเขาตลอด

"คุณคริปโตสทำไมต้องให้ฉันมาที่บริษัทกับคุณด้วย"ณัฐริกาถามขึ้นก็จู่ๆ พอกลับมาถึงลาสเวกัสเครื่องลงจอดเขาก็พาเธอลงลิฟต์มาที่นี่และดูก็รู้ว่านี้ต้องเป็นบริษัทของเขาแน่นอนเพราะตลอดทางที่เดินมาป้ายชื่อบริษัทคิงส์ วูล์ฟนั้นมันนามสกุลเขาเอง

"อย่าถามมากง่วงก็นอนที่นี่แหละ ฉันจะไปประชุม"ในความเป็นจริงแล้วเขาอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ มากกว่า แต่คำๆ นั้นมันจุกอยู่ที่คอหอยจะว่าชายหนุ่มเป็นคนปากแข็งก็ว่าได้

"ค่ะ"ณัฐริกาตอบอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปชำระร่างกายและนอนพักผ่อนด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

20 นาทีต่อมา

“ที่นี่ใช่บริษัทคิงส์ วูล์ฟ หรือเปล่า”พิพัฒน์ถามยามหน้าบริษัทรถยนต์นำเข้ายักษ์ใหญ่ของลาสเวกัส หลังจากหาข้อมูลและประวัติของเขาก่อนมาที่นี่แต่มีเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นที่เขาเปิดเผยลงเว็บข่าว ธุรกิจมากมายที่หาอย่างไรก็ไม่พ้นการนำเข้าส่งออกนั้นถือว่าเขาต้องมีเงินทองอำนาจมากมายเลยทีเดียว

“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ผมมีธุระสำคัญจะคุยกับเขา”

“รอสักครู่นะครับ”ยามบอกพร้อมกับต่อสายไปยังฟิลิปคนสนิทของผู้บริหาร

ฟิลิปยืนอยู่ด้านข้างของคริปโตสเห็นเครื่องมือสื่อสารเข้าจึงปลีกตัวออกจากห้องประชุมที่กำลังทกเถียงกันอย่างเคร่งเครียดเมื่อการนำเข้ารถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดจากญี่ปุ่นเกิดมีปัญหาเพราะการขนส่งทางเรือที่ล่าช้าจนทำให้ลูกค้าพากันหนีหายไปหมด

"มีคนมาขอพบคุณคริปโตสเหรอ" ฟิลิปกรอกเสียงไปตามสาย

"ครับบอกว่ามีเรื่องสำคัญ" ยามหน้าบริษัทตอบกำลังมา

"ให้เขารอที่ห้องรับแขก"ฟิลิปพูดแค่นั้นก็ตัดสายทิ้ง เดินเข้ามาในห้องประชุมพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูคริปโตสว่ามีคนมาขอพบ

คุณพิพัฒน์นั่งรอที่ห้องรับแขกราวหนึ่งชั่วโมง เพราะเขาอยากเจอบุตรสาวของเขาไวๆ จนการรอคอยสิ้นสุดลง เมื่อมีผู้ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ด้วยใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตร บุคลิกดูนิ่งขหรือม เย็นชา นี่ก็คงจะเป็นคริปโตส คิงส์ วูล์ฟสินะ

"สวัสดีครับ ผมพิพัฒน์ มาณีกุล พ่อของณัฐริกา"พิพัฒน์เอ่ยทักถามเมื่อชายหนุ่มคนนั้นเดินตรงเข้ายืนอยู่ตรงหน้า

"ผมคริปโตส คิงส์ วูล์ฟ"คริปโตสตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆ พ่อของณัฐริกามาถึงที่นี่ เขาเลยเอ่ยทักไปพร้อมจับมือของชายสูงวัยที่ยื่นออกมาก่อนแล้ว

"ผมเอาเงินที่มุกดาติดหนี้คุณมาคืนพร้อมกับดอกเบี้ยอีกห้าสิบล้าน"เอ่ยเข้าประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อมหรือมากพิธี เพราะเขาอยากจะเจอบุตรสาวคนเดียวว่าอยู่รอดปลอดภัยดีหรือเปล่า

"ผมไม่ต้องการเงินคืน"เจ้าพ่อมาเฟียตอบอย่างหนักแน่นและมั่นคง

"คุณต้องการอะไร"

"ผมต้องการณัฐริกา" คริปโตสบอกอย่างจริงจังเช่นเดียวกัน

"ผมต้องการถามความสมัครใจของเธอก่อน แต่ยังไงคนเป็นพ่ออย่างผมคงไม่อยากให้ลูกต้องเป็นนางบำเรอของใคร!"พิพัฒน์พูดพร้อมกับเซ็นเช็คให้คริปโตส ซึ่งชายหนุ่มฉีกมันทิ้งโดยไม่เสียดายจำนวนเงินที่เขาฉีกทิ้งแม่แต่น้อย เพราะนั่นมันเป็นแค่เศษเงินของเขาเท่านั้น