20 | ย้ำคำว่า 'เกลียด'

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ณัฐริกา!!”สุ้มเสียงเข้มเรียกคนข้างในห้องให้ห้องนอนออกมาเพื่อดูว่าตอนนี้เธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกผิดจนระอายแก่ใจจนไม่กล้าสู้เธอ แต่ด้วยความเป็นห่วงจึงอยากเผชิญหน้ากับคนตัวเล็ก

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ณัฐริกาเปิดประตูให้ฉันหน่อย”น้ำเสียงที่ฟังที่ดูเหนื่อยอ่อนกับการดื้อรั้นของร่างบาง ใจเธอแข็งนะแต่แข็งได้ไม่เท่าเขาหรอกในเมื่อไม้อ่อนไม่ชอบงั้นต้องไม้แข็ง

“ตามใจไม่กินใช่ไหมข้าวน่ะ งั้นฉันเอาไปทิ้งนะ”ชายหนุ่มลากเสียงยาวก่อนจะวางอาหารไว้หน้าประตู และถอยห่างออกมาเล็กน้อย รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากเมื่อเสียงหวานหวนของเจ้าหล่อนที่เขาคิดถึงดังเล็ดลอดออกมา

“เดี๋ยวก่อน!!”ณัฐริกาตะโกนดังมาจากในห้อง ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู คริปโตสยกยิ้มที่มุมปากที่สามารถทำให้เธอเปิดประตูออกมาได้ เขาคิดถึงใบหน้าหวานๆ ของเธอเหลือเกิน

เพราะเมื่อคืนตนไม่ได้เข้ามานอนในห้องนี้ เขาพยายามข่มตาให้หลับตลอดทั้งคืนแต่ก็ทำไม่ได้เสียที ร่างเล็กนุ่มนิ่มอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย เมื่อไม่ได้มีเธออยู่ข้างกายอะไรๆ ต่างๆ ในชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วถ้าต้องเสียเจ้าหล่อนไปจริงๆ ล่ะ...

“ไหนล่ะอาหาร”เรื่องความหิวไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ ตั้งแต่เมื่อวานที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่รอดเพื่อกลับไปหาผู้เป็นพ่อให้ได้

“อยู่ตรงนั้นไง”ชายหนุ่มไปยังจุดที่เขาวางถาดอาหารเอาไว้

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจ!”สาวเจ้าพูดด้วยอย่างมะนาวไร้น้ำก้มตัวลงไปยกถาดอาหารเข้าห้อง แต่ลืมล็อคประตู จึงเป็นโอกาสที่คริปโตสเข้ามาข้างในได้สำเร็จ หลังจากรอจังหวะนี้อยู่นาน

“นี่คุณเข้ามาทำไม ออกไปนะ”มือบางวางถาดอาหารลงบนโต๊ะหน้าระเบียง เลยเอ่ยปากไล่ขโมยที่ย่องเข้ามา

“เอ้า! นี่มันห้องนอนฉันนะ”พ่อเจ้าประคุณบอกอย่างไม่สำนึกในความผิดของตนแถมยังตีหน้ามึนอีกต่างหาก

“แล้วห้องไหนของฉันล่ะ?”ณัฐริกาถามอย่างสงสัยเพราะปกติเขาและเธอจะเอ่อ...นอนด้วยกันตลอด

“ก็นี่แหละห้องฉันกับเธอ”ตอบออย่างใจเย็นพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วให้ร่างบางที่ทำหน้าอมทุกข์หายใจกระฟัดกระเฟียดเหมือนอากาศหายใจไม่เพียงพออย่างไรอย่างนั้น

“จะบ้าเหรอคุณ”ร่างบางตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเขาบอกว่าห้องนอนของเธอและเขา

“ทำเหมือนฉันเป็นคนอื่นไปได้ ผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ”ผัวเมียกันนอนด้วยแปลกด้วยงั้นหรือ? ทำไมหญิงสาวถึงฉุนเฉียวถึงเพียงนี้

“อ๋อ ไอ้ที่คุณนอนกับคนอื่นมาก็เมียคุณทั้งนั้นสิ”ประชดประชันทำปากยื่นปากยาว อดน้อยใจเขาไม่ได้ที่ทุกคนที่เคยนอนกับเขาต้องเป็นเมียเขาเหมือนกันสินะ

“ไม่หรอกเธอกรณีพิเศษ ทานอาหารได้แล้วอย่าถามมาก”คริปโตสอดขำกับอากัปกิริยาของณัฐริกาไม่ได้ เธอทำเหมือนกำลังหึงเขาอยู่ หึ! ดีล่ะ ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้ โดยไม่คิดจะหนีจากเขาไปไหนอีก

“จะไปไหน?”ขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยเมื่อเจ้าหล่อนทำทีลุกขึ้นยืน

“มันเรื่องของฉัน ฉันหนีออกไปจากเกาะบ้าๆ นี่ไม่ได้อยู่แล้วนิ”สะบัดหน้าใส่กลบเกลื่อนความขมขืนในใจ เสียใจ! ใครจะรู้

“ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น”ร่างบางระหงไม่ได้ฟังเขาแต่อย่างใดเดินออกนอกห้องลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว คริปโตสเดินตามหลังเธอมาอย่างว่องไวเหมือนกัน

“ณัฐริกาหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”พ่อเจ้าประคุณออกคำสั่งกับร่างบางอีกครั้งที่ไม่ยอมหยุดตามคำสั่งเขา

“ไม่!! คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”ณัฐริกายังเดินต่อไปเรื่อยจนถึงหน้าบ้านพักตากอากาศ จากนั้นก็…ขมับ!!

“อ๊ะ! นี่คุณปล่อยฉันนะ!”หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ คริปโตสกระชากแขนเรียวให้หันมาเผชิญหน้า แล้วร่างสูงใหญ่แบกเธอใส่บ่ากว้างหิ้วเธอขึ้นบันไดไปบนห้องนอน

“นี่คุณ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!!”คนตัวเล็กพยายามทั้งทุบทั้งตีแผ่นหลังหนาอย่างสุดกำลังแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านใดๆ เลยสักนิด

“พยศนักใช่ไหมห๊ะ!!”ขาแข็งแรงย่างสามขุมเดินตรงไปยังเตียงกว้าง ทุ่มร่างบางอย่างแรง จนร่างของเธอลงไปนอนแผ่หลาอยู่บนที่นอนนุ่มนิ่ม

“โอ๊ย!! นี่ออกไปนะคริปโตส”มือน้อยผลักใบหน้าที่กำลังซุกอยู่กับซอกคอของเธอออก แต่ร่างสูงไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอบอกเลย มิหนำซ้ำพยายามจะถอดเสื้อยืดของเธอออกให้พ้นตัว ทว่าเจ้าหล่อนกับไม่ให้ความร่วมมือจึงเปลี่ยนเป็นถกไว้เหนือหน้าอกอวบใหญ่ ใบหน้าหล่อคมลงบนทรวงสล้างของเธออย่างรุนแรง

“ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉัน…ฮื้อ”ปากหยักหนาจัดการปิดปากด้วยริมฝีปากหยักสวยได้รูปของเขาเมื่อร่างบางบอกว่าเกลียดเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จูบครั้งนี้ไม่มีคำว่าอ่อนโยนเลยมีแต่เป็นการลงโทษที่เธอพูดคำนั้นออกมาทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด

“อย่าพูดมันออกมาอีก”ออกคำสั่งประกาศิตด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดปนเสียใจ เขาไม่อยากได้ยินคำว่า ’เกลียด’ จากปากคนตัวเล็กอีก

“ฉันจะพูด ฉันเกียดคุณ! เกลียด!! เกลียด!!!”ร่างบางโพล่งออกมาอย่างท้าทายในสิ่งที่เขาไม่ชอบ