19 | ไร้ความเมตตา

ร่างอรชรขยับกายด้วยความงัวเงียเมื่อคืนคริปโตสกลับเข้ามานอนในห้องกับเธอ เพราะรู้สึกตัวตอนที่เขาคว้าร่างเธอไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วนี่หายไปไหนแต่เช้าอีกล่ะ ณัฐริกาลุกขึ้นด้วยความยากลำบากเพราะเมื่อคืนถูกเขาทำโทษเธอจนกายสาวบอบช้ำไปหมด

หญิงสาวเดินลงมาชั้นล่างและเห็นร่างสูงยืนอยู่ในครัว นี่เขามาทำอะไรของเขานะ ประจวบเหมาะที่ชายหนุ่มหันมาเพราะได้ยินฝีเท้าของคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ก็พบกับร่างบางพอดีเจ้าหล่อนอยู่ในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสองคืบสีชมพูหวาน

“อ้าว~ ตื่นแล้วเหรอ”เสียงของคริปโตสเอ่ยถามร่างบางอย่างอ่อนโยน ทว่าร่างบางเงียบไม่ยอมคุยกับเขา เพราะกำลังตะลึงกับน้ำเสียงที่เขาใช้กับเธอ

“เธอนั่งรอแปบหนึ่งนะอาหารเช้าจะเสร็จแล้ว”ไร้เสียงหวานตอบขานตามเคย ใจเย็นๆ น่าคริปโตสนายทำให้เธอเกลียดนายเอง

“อย่าเงียบแบบนี้สิ”ก็น่าหงุดหงิดอยู่หรอกเป็นเมียมาเฟียใช่ว่าจะสามารถต่อกลอนอะไรได้มากมายเท่าไหร่นัก เพราะความอดทนในการควบคุมของชายหนุ่มมีน้อยไม่ต่างกัน

“ฉันอยากกลับบ้าน”คำแรกที่เธอพูดกับเขา เป็นคำที่เขาไม่อยากได้ยินมากที่สุด มีดที่กำลังหันผักร่วงลงพื้นอย่างแรงโดยแรงจากฝ่ามือหนา เธออยากจะไปจากเขาจริงๆ ใช่ไหม...

...ได้!!

“มานี่!!”คว้าร่างบางออกจากบ้านพักตากอากาศด้วยความเกรี้ยวกราด

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน”พยายามสะบัดมือที่โดนเกาะกุมแขนบางเธอเอาไว้

“อยากกลับบ้านนักไม่ใช่เหรอ เขาลูกนู้นไงประเทศไทย”คริปโตสชี้ไปยังเบื้องหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ทั้งที่ไม่สามารถมองเห็นประเทศบ้านเกิดเธอเลยสักนิด

“คะ...คุณจะทำอะไร?”

“อยากกลับมากไม่ใช่เหรอบ้านนะ งั้นก็ว่ายน้ำกลับไปเลยสิ”สิ้นสุดความอดทนที่ชายหนุ่มไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าตนกำลังทำอะไรอยู่ เลือดมาเฟียที่หลอมรวมในตัวของเขามันแล่นพล่านไปทั่ว ไม่คิดจะไตร่ตรองว่าณัฐริกาก็คือเหงื่อคนนึงที่ต้องสังเวยชีวิตให้กับเขา

“พ้นจากมหาสมุทรตรงนั้นจะเป็นอ่าวไทยว่ายไปให้ถึงล่ะ”แรงมหาศาลเหวี่ยงร่างบางลงทะเลอย่างเลือดเย็น แล้วเดินผละห่างออกมา โดยที่ไม่หันไปมองแน่แต่น้อย

“คริปโตสอย่าทิ้งฉันไป”ณัฐริกาตะเกียกตะกายพยายามโผล่ขึ้นเหนือน้ำ เสียงที่แหบพร่าตะโกนไล่หลังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลหลั่งลงมาทำไมเขาถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้ พ่อค่ะในชาตินี้เราไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว...ขอโทษที่ณัฐต้องจากไปโดยน้ำมือจากซาตานร้ายนามว่า คริปโตส!

“อยากไปก็ไปสิเธอเป็นอิสระแล้ว”กระตุกยิ้มเย็นยะเยือกเพราะความโกรธครอบงำจิตใจ ไร้ซึ่งเยื่อใยที่เคยคิดว่าเธอคือคนที่สามารถเปลี่ยนหัวใจดวงแกร่งของเขาได้

“ลาก่อน~”ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอดิ้นรนจากความลึกของน้ำทะเลได้เลย ณัฐริกาฝืนใจไม่ได้นานเท่าไหร่ก็ปล่อยตัวทิ้งดิ่งให้คลื่นซัดตัวออกไปให้ห่างจากเขา

“ณัฐริกา!!! เธออยู่ไหน!!”พลันหันหลังกลับมาไร้ซึ่งร่างบางที่จะต้องตะเกียกตะกายอยู่เหนือน้ำ เธอว่ายน้ำไม่เป็นงั้นหรือ? ให้ตายเถอะฉิบ! เขาทำอะไรลงไปว่ะ!

“ณัฐริกา!!!”ร่างสูงกระโจนลงควานหาเจ้าของร่างงดงาม หัวใจกระตุกวูบเขาพอร่างของเจ้าหล่อนที่กำลังจมลึกลงไปเรื่อยๆ จากนั้นก็แหวกว่ายเข้าไปคว้าร่างบางไว้ในอ้อมอก ก่อนจะโผล่หน้าเหนือน้ำแล้วกลับเข้าฝั่งเพื่อที่จะผายปอดให้เธอด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจอันแข็งแกร่งนี้

“ณัฐริกา!! ตื่น!! ตื่นสิ!!”ฝ่ามือหนาของคริปโตสตบที่ใบหน้างามเบาๆ เพื่อที่จะให้ร่างหญิงสาวมีสติขึ้นมา

“แค่กๆ”ณัฐริกาค่อยๆ เปิดม่านตามองไปตรงหน้า นี่มันสวรรค์หรือเปล่าเธอหนีเขาพ้นแล้วใช่ไหม?

“ณัฐริกาเธอฟื้นแล้ว”ชายหนุ่มกุมมือสาวเจ้าเอาไว้แน่น เขากลัวเหลือเกิน กลัวเธอจะจากเขาไป พร้อมทั้งคว้าร่างบางเข้าไปกอดไว้แนบอกแกร่ง

“คริปโตส!! ฮื้อๆ ออกไปนะ!!”ฝ่ามือบางผลักเขาออกจากกายแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว

“ณัฐริกาฉันเอง”คริปโตสขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอ เพื่อที่จะเข้าไปปลอบอีกครั้ง แต่ณัฐริกากับกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวอย่างสุดขีด

“กรี๊ด!! ออกไป!! อย่าเข้ามานะ!! อื้อๆ”ร่างเล็กดีดดิ้นตะเกียกตะกายหายหนีจากอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดของซาตานเธอไม่ต้องการมันอีกแล้ว

“โธ่เว้ย!! จะกลัวอะไรหนักหนา”ความอดทนสิ้นสุดลงทำให้เขาตะคอกใส่หน้าเธออย่างเหลืออด

“ออกไป!!! คริปโตส!!! ฉันเกลียดคุณ!!”เสียงหวานหนักแน่นของณัฐริกาเอ่ยปากไล่ แล้วกอดตัวเองร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเป็นที่สุด ทำไมเธอไม่ตายจากเขาไปเสียที

“ฉะ...ฉันเกลียดคุณ อึกๆ ฉัน! เกลียด! คุณ!!”ในแววตาเต็มเปลี่ยมไปด้วยความหวาดระแวง เธอค่อยๆ ขยับกายวิ่งเข้าไปในบ้านพักตากอากาศทันที ถึงแม้สองขาจะก้าวเดินไปข้างหน้าไม่ไหวแล้วก็ตาม

“คุณเกลียดผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ ณัฐริกา...แต่ทำไมผมไม่เคยเกลียดคุณเลย”คำว่าเกลียดของเธอยังคงดังกึกก้องในหัวของเขา ร่างสูงหยุดยืนหน้าประตูห้องนอนที่คิดว่าเจ้าหล่อนคงนั่งกอดตัวเองร้องไห้อยู่ เขาและเธอไม่ได้พบหน้ากันหลังจากที่เรื่องระยำกับเธอเอาไว้