21 | ลงทัณฑ์คนปากดี Nc25

“เกลียดฉันมากใช่ไหม ได้!!”คริปโตสกัดฟันขบกรามแน่นอย่างเหลืออด ดื้อรั้นแบบนี้เขาต้องปราบพยศม้าตัวนี้ให้อยู่หมัดซะแล้ว ชายหนุ่มกระชากเสื้อผ้าของเธอจนมันขาดเป็นเศษผ้าอย่างไม่มีชิ้นดี จดจ่อแก่นกายเข้าที่ช่องทางรักแล้วหยัดน้องชายของตัวเองเข้าไปในครั้งเดียวจนสุดลำไร้การเล้าโลมใดๆ

“กรี๊ด!! คริปโตสไอ้บ้า!! เอามันออกไป!! จากตัวฉัน...อื้อ~”เสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บจนทนไม่ไหวน้ำที่ไหลจากหน่วงตาออกมาเธอไม่ได้บีบมันแต่ความทุกข์ทรมานทางช่องทางรักจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ครั้งนี้มันเจ็บมากกว่าทุกครั้งที่เขาเข้ามาในตัวเธอ แถมตอนนี้รู้สึกได้ว่าข้างในเกิดการฉีกขาดความสาวที่ฝืดเคืองเมื่อเจ้าหล่อนไม่มีอารมณ์ร่วมเลยและการขยับตัวตนของเขาเข้ามาทำให้เธอต้องถ่างขาออกกว้างเพื่อลดการเสียดสี

“ทีหลังอย่าขัดใจฉันอีก! จำเอาไว้ ณัฐริกา!!”เขากระแทกแก่นกายเข้าหาหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง และต้องยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อณัฐริกาเปิดรับเข้าไว้ ก่อนที่จะเห็นน้ำตาที่ไหลจากดวงตาคู่สวยนั้นทำให้เขาโมโหขึ้นมาเสียดื้อๆ ถ้าเธอยอมเขาแต่แรกคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก

“ฮื้อ ฮื้อ” เธอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด “คริปโตส ฉันขอร้อง ฮื้อ ฉันเจ็บ”ชายหนุ่มไม่ฟังอย่างที่ร่างบางบอกแต่อย่างใด ยังคงยังเดินหน้าต่อไปอย่างรุนแรงและหนักหน่วง

“ไม่! อย่าขัดใจฉัน!! อืม”คริปโตสบอกออกมาพร้อมกับครางออกมาอย่างสุขสม โพรงสวาทที่แสนคับแน่นโอบรัดลำกายแกร่งเอาไว้ จนทำให้การเคลื่อนไหวเริ่มติดขัดแต่นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับหนุ่มแรงม้าที่คึกคะนองราวกับเพิ่งลองรักอย่างเขา

“พอสักที! ขอร้องล่ะ”มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาดันหน้าท้องแกร่งอ้อนวอนอย่างอ่อนแรงเพื่อให้เขาฟังที่เธอพูดบ้าง ขอให้เห็นใจเธอบ้างไม่ได้เลยหรือไง

ปากหยักหนาที่กำลังดูดดื่มนมจากเต้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าของหญิงสาว ที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ค่อยๆ ผ่อนแรงลงจนกลายเป็นปกติ

อดสงสารเธอไม่ได้เหมือนกัน เธอคงจะเจ็บมากถึงได้เว้าวอนออกมาด้วยน้ำตา ถ้าเขาไม่ฟังสิ่งที่เธอพูด เขาก็คงจะเป็นคนใจจืดใจดำในสายตาเธอมากไปอีก และชายหนุ่มไม่อยากทำร้ายเธอเลย แต่เพียงห้ามใจตัวเองไม่ได้ เมื่อทุกครั้งที่มีปากเสียงกันมีเพียงร่างกายของเขาเท่านั้นที่จะหยุดเจ้าหล่อนได้

“อืม~ คริปโตส”เสียงหวานครางระงมด้วยความเสียวซ่าน จากที่ คริปโตสค่อยๆ ผ่อนแรงลง จนเริ่มมีน้ำล่อเลี้ยงให้ทุเลาลงได้บ้าง แล้วใช้มือหนาบีบขย้ำหน้าอกอย่างนุ่มนวลลดความป่าเถื่อนลง พร้อมกับขบเม้มยอดปทุมถันอย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ้ว~ อืม!!...”ชายหนุ่มครางในลำคอลึกไม่มีครั้งไหนเลยที่จะอิ่มเอมจากร่าบางที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างเขา เพราะทุกครั้งที่สอดใส่ตัวตนลงไปเมื่อรอบแรกเสร็จสมก็จะมีครั้งต่อๆ ไปตามมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหรืออ่อนแรงลงเลย

“อ๊ะ...อ่า! คะ...คริปโตสขา~”ณัฐริกาครางกระเส่าด้วยความสุขสมไม่มีเคยเลยที่จะปฏิเสธไฟสวาทที่คริปโตสมอบให้อย่างเร้าร้อนเช่นนี้

“อืม~ ระ...เร็วอีกค่ะ”น้ำสียงกระเส่าพูดอย่างกระท่อนกระแท่นเมื่อความต้องการอันสูงสุดกำลังจะได้รับการปลดปล่อย และสะโพกสอบก็โหมเน้นย้ำเข้าใส่กุหลาบงามหนักแน่นยิ่งขึ้น ขออย่างอื่นไม่เคยให้นะแต่ทีเรื่องอย่างว่าขอมาจัดให้ทันที

“จัดให้เลยคนสวย”ไม่เคยขัดใจจัดให้ตลอดเรื่องแบบนี้...บั้นท้ายแน่นโยกขยับเข้าใส่ไม่ยั้ง ก่อนจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยเชื้อรักเข้าสู่กายสาวจนไหลย้อนออกมาเปรอะเปื้อนต้นขาขาวผ่อง

‘ฉันขอโทษนะ’

ฝ่ามือหนาลูบหัวทุยที่ปกคลุมไปด้วยผมหนานุ่มของร่างบางที่นอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่แก่นกายยังไม่ถอดถอนออกจากร่างบางแต่อย่างใด แต่ในขณะที่คริปโตสดึงแก่นกายออกจากร่างบางก็ครางออกมาอีกครั้งเมื่อกุหลาบหวานยังคงรัดแก่นกายเขาอยู่...

ประเทศไทย กรุงเทพมหานครฯ

“ดนัยฉันอยากขายหุ้นทั้งหมดที่ฉันมีพร้อมกับที่ดินอสังหาริมทรัพย์ให้กับแก”พิพัฒน์บอกซี้รักที่รู้จักกันสนิทสนมกันมานานด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด เมื่อชายสูงวัยคิดแล้วคิดอีกที่ต้องขายหุ้นทั้งหมดที่ท่านหามาได้ หลังจากที่วันนั้นได้พูดคุยกับคริปโตส เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์พอดีที่เขาตัดสินใจบากหน้ามาขอความช่วยเหลือกับเพื่อนรัก

“แกจะขายทำไมวะ ที่แกอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะหุ้นไม่ใช่เหรอ”ดนัยมองหน้าเพื่อนพร้อมกับถามด้วยความสงสัย

“ฉันต้องการใช้เงินว่ะ”เสียงเข้มตอบเพื่อนรักออกไปแค่ความจริงบางส่วนไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากนัก

“อืม! ฉันจะไม่ถามหรอกว่าจะเอาไปทำอะไร แต่เงินมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะเว้ย”ดนัยเริ่มหวั่นใจเล็กน้อยรวมๆ แล้วมันก็เกือบสองร้อยล้าน

“แกจะซื้อไหม ถ้าไม่ซื้อ ฉันจะเอาไปจำธนาคารไว้ แล้วอย่ามาเสียดายทีหลังแล้วกัน”พิพัฒน์ยังคงหว่านล้อมเพื่อนรักให้ซื้อ เพราะเห็นว่าเป็นคนกันเอง

“อืม ถ้างั้นอาทิตย์หน้าฉันจะโอนเงินไปให้” ดนัยเอ่ยอย่างตัดสินใจช่วยเพื่อน

“เออ แล้วหนูณัฐไปไหนวะ เห็นไอ้ลูกชายตัวดีมันชอบถามฉัน”เขาเอ่ยถามอดย่างอยากเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เพื่อนรักอย่างคุณพิพัฒน์ผ่อนคลาย

“อ้าว วิชิตกลับมาเมืองไทยแล้วเหรอ”ณัฐริกาและวิชิตเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ เพราะเขามักจะพาลูกสาวของตนมาเล่นที่บ้านของดนัยเป็นประจำ จนวิชิตตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศและทั้งคู่เริ่มติดต่อกันน้อยลงจนไม่ได้ติดต่อกันอีก

“อืม! เกือบปีหนึ่งแล้ว”ดนัยบอกเลยถามย้ำอีกครั้งเมื่อเพื่อนยังไม่ตอบ

“แล้วหนูณัฐไปไหน?”

“อยู่บ้านน่ะไม่ได้มาด้วย”ต้องโกหกเพื่อรักเพราะจะเอาความอดสูของณัฐริกามาป่าวประกาศงั้นหรือว่าถูกเอาตัวไปขัดดอกแทนอดีตภรรยา

“อ่อ...เดี๋ยววันหลังจะเข้าไปเยี่ยมหลานนะ”ว่าพลางตบบ่าของพิพัฒน์ก่อนจะขอตัวออกไปทำธุระข้างนอกกับหุ้นส่วนที่ต้องการรายละเอียดบางส่วนเกี่ยวกับตลาดหุ้น