14 | ไม่อาจหลุดพ้น Nc25

“คุณน้ามุกดาเป็นหนี้คุณ! ไม่ใช่ฉัน! ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับฉันสักนิด”ตอกกลับอย่างตรงไปตรงมาอย่างที่เจ้าพ่อมาเฟียหาคำตอบให้กับเธอไม่ได้

“ฉันไม่สน เขาเอาเธอมาเสนอ ฉันก็แค่สนอง”เสียงแข็งกร้าวพูดอย่างคนเห็นแก่ตัวพร้อมกับกระโดดขึ้นคร่อมร่างบางจากนั้นซุกใบหน้าหล่อคมลงกับซอกคอขาวผ่อง แต่ไร้การขัดขืน คริปโตสแปลกใจจึงเงยหน้าขึ้นมาดู ร่างบางนอนสะอื้นแต่น้ำตาเหือดแห้ง

“จะทำอะไรฉันก็เชิญ”นอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งเหมือนคนไร้วิญญาณ ยอมแล้ว...เธอยอมเขาแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญเลย เพราะร่างกายของเธอเป็นของเขาไปแล้วนี่

“ได้! ฉันจะทำ”คริปโตสพูดพร้อมกับกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาที่เธอใส่ออกจนขาดออกเป็นเศษชิ้นส่วนของเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อย สายตากวาดมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

ใบหน้าที่เรียวสวยปราศจากเครื่องสำอาง อกอวบอิ่ม ปลายถันสีชมพูที่ไร้ซึ่งบราเซียปกปิดมันชูชันสั่นระริกตามลมหายใจอย่างถี่รัวจนต้องซุกไซ้ดอมดมยอดอกอย่างหยอกเย้าเอาแต่ใจ

มือแกร่งทั้งสองข้างจึงพันธนาการเธอเพียงมือเดียวอีกข้างก็ค่อยๆ บีบเคล้นอย่างมัน มือนิ้วเรียวยาวขยี้เม็ดบัวสีหวานจนร่างเล็กบิดเร่าด้วยความซ่านสยิว

“อืม!! จ๊วบ...”ปากหยักหนาดูดดึงขบเข้าหากันอย่างสนุกปากก่อนจะค่อยๆ ไล้ลงมาจนหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน มองต่ำจนถึงกุหลาบงามที่มีแพรไหมปกคลุมเล็กน้อย เรียวขาที่เรียวสวยถูกแยกออกห่างจากกันจนตั้งชันกับพื้นที่นอน

“หึ เธอนี่สวยไม่เบาเลยนะณัฐริกา”ชมเปรอะอย่างชอบอกชอบใจ อ่า!! เธอสวยจนสะกดเขาให้ตราตรึงสัดส่วนไปในทุกอณูความรู้สึก

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะรอดพ้นจากปากเยี่ยวปากกามาได้”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”มือบางปัดป้องร่างกายอันสะโอดสะองให้พ้นจากสายตาคมที่โลมเลียไปตามส่วนต่างๆ อย่างปิดบัง

“แต่ขอบคุณที่รักษามันมาจนเจอฉัน”มือหนากระชากแขนเรียวกระชับตรึงไว้เหนือศีรษะ ใช้ปากดูดกลืนยอดอกสีสวยทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ให้น้อยหน้าแต่อย่างใด

“ร้องออกมาสิ จะทรมานตัวเองทำไม”คริปโตสบอกอย่างใจเย็นเพราะเขารู้ว่าเธอทรมาน สังเกตจากอาการบิดตัวไปมาของร่างบางนั้นก็รู้ว่าเจ้าหล่อนต้องฝืนทนความปรารถนามากแค่ไหน

“ไม่! ฉันจะไม่ส่งเสียงที่น่ารังเกียจออกมาเด็ดขาด”หญิงสาวกัดฟันทนด้วยความเสียวซ่านด้วยการกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพื่อไม่ส่งเสียงที่น่ารังเกียจออกไปประจานความร่านร้อนของตัวเอง

“พยศนักใช่ไหม พ่อจะขี่ให้เชื่องเลย”แบบนี้สิต้องท้าทายความหยาบโลนของเขาอย่างนี้ อย่าคิดเลยว่าต่อจากนี้จะมีปรานีเหลือให้ ไม่ครางจนเสียงหายอย่ามาเรียกเขาว่าคริปโตส

“อื้อ คุณเบาๆ หน่อย”หญิงสาวพูดปนเสียงครางออกมา แต่คริปโตสทว่าชายหนุ่มไม่ได้ฟังคำที่เธอประท้วงออกมาเลย เขาปล่อยแขนบางให้เป็นอิสระ

ไล้ปลายลิ้นลงต่ำไปเรื่อยสร้างรอยประทับตราไว้ทุกหนทุกแห่งที่ริมฝีปากหยักสวยของเขาไล่ผ่าน จนถึงดอกไม้ช่องาม คริปโตสจับขาเรียวแยกออกจากกันก้มหน้าลงชิมน้ำหวานจากร่างบางที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจยิ่งนัก

“อ๊ะ...อืม~”เสียงหวานหลุดครางกระเส่าอย่างเร้าใจคนที่กำลังลงโทษความดื้อรั้นของเธอ มิหนำซ้ำยังยัดสะดกน้อยเข้าใส่อุ้งปากหยักที่กำลังเชยชิมน้ำหวานจากกลางร่างของเธอ

“อ่า!! สาวน้อยเธอหวานมาก”ผละออกจากความเอร็ดอร่อยก่อนจะละเลงลิ้นรัวเร็วจนร่างบางส่ายเอวร่อนตามจังหวะลิ้นของเขาไปมา เมื่อจับทางได้แล้ว

“อื้อ~ คริปโตสช่วยฉันด้วย”เธอพูดออกมาอย่างเต็มปาก ไม่ไหว เธอทนไม่ไหวจริงๆ

“อืม...ใจเย็นฉันก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน”เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาถอยห่างจากร่างบางเพื่อกำจัดเสื้อผ้าที่ขว้างกั้นความสุขที่รออยู่ข้างหน้าเอาไว้ไม่ไหวแล้วในตอนนี้

ริมฝีปากบางถูกกลืนหายไปกับจูบรสดีมันทั้งหอมหวานและดุดันในเวลาเดียวกัน คริปโตสผละปากออกจากร่างบางจับแก่นกายดันพรวดเข้าไปครั้งเดียวจนสุด ตอนแรกๆ ร่างบางจะเจ็บบ้าง

แต่เมื่อมีน้ำที่หล่อลื่นช่วยให้เธอไม่เจ็บมาก ความสุขที่คริปโตสได้รับจากร่างบางอย่างที่ไม่เคยได้รับกับใครมาก่อนในชีวิต มันเต็มอิ่มจนเขาอธิบายไม่ถูก มันรู้สึกถึงความสุขที่แท้จริง ทำให้เขาเลือกที่จะกักขังเธอไว้อยู่กับเขาไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม

“โอ้ว~ อ๊ะ...อ่า!!”ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครแล้วไหนจะเสียงเนื้อกระทบเนื้อ คริปโตสกระตุกสองสามทีในโค้งสุดท้าย ก่อนจะปล่อยน้ำเชื้อเข้าสู่ร่างแน่งน้อย

“ออกไป ฉันหนัก”

“ลุกมากินข้าว”ชายหนุ่มกระชากร่างเปล่าเปลือยลุกมายังโต๊ะกินข้าวขนาดเล็กในห้องพร้อมกับเดินมานั่งตรงข้ามกันเธอ

“กินอย่างเนี่ยนะเหรอ”ทั้งที่ร่างกายเพิ่งผ่านการใช้เรี่ยวแรงมาอย่างหนักหน่วงจนซวนเซไปมา

“ใช่! เธอจะกินแบบไหนล่ะ?”เขาตอบพร้อมกับถามอย่างคนกวนประสาทเธอให้โมโห

“ฉันขอใส่เสื้อก่อนได้ไหม”เหนียมอายที่จะต้องให้เขามองร่างกายเธออย่างนี้ แล้วเธอก็ต้องเห็น อืม…น้องชายเขาด้วย

“ไม่ได้!”ถ้าใส่ฉันก็ไม่เห็นของสวยๆ งามๆ ตรงหน้าน่ะสิ

“ถ้างั้นเอาโซ่ออกก่อนได้ไหม ฉันอึดอัด”เธอเดินไปไหนไม่สะดวกเลย อาบน้ำก็ปิดประตูไม่ได้ กางเกงซับในก็ใส่ไม่ได้อีกต่างหาก

“จะกินไหมข้าวน่ะ ไม่กินฉันจะได้ทำต่อ”ทำทีเดินตรงเข้าไปใกล้เพื่อให้เจ้าหล่อนยอมจำนน จนเธอต้องทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“กินก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเอาออกแล้ว ไว้อย่างนี้แหละเนอะ”อีตาบ้า!! นี่จ้องจะจับเธอกินอย่างเดียวเลยหรือไง

“หึ!”คริปโตสกระตุกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นร่างบางทานอาหารอย่างรวดเร็ว น่ารักอะไรอย่างนี้ หญิงสาวรู้สึกกระดากอายเหลือเกินที่ต้องมานั่งเปลือยบนเปลือยล่างนั่งทานอาหารให้เขามอง จะมีคนดีๆ ที่ไหนเขาทำกันแบบที่เธอทำอยู่ตอนนี้บ้าง

“...”เขานั่งมองเจ้าหล่อนอยู่แบบนั้นจนเธอรับประทานอาหารจนหมด สายตาก็โลมเลียร่างกายของเธอไปเรื่อยๆ จนสะดุดโซ่ที่ข้อเท้าเล็ก เธอคงจะอึดอัดมากสินะ แต่ก็ดีแล้วนิ...จะได้ไม่ต้องหนีจากเขาไปไหน

“ไปอาบน้ำได้แล้ว” เสียงเข้มสั่งเธอทั้งที่จ้องมองยังจับจ้องตรงข้อเท้าเธออยู่

“ค่ะ”ตอบอย่างว่าง่ายก่อนจะนำมือทั้งสองข้างปิดของสงวนข้างบนกับข้างล่างเอาไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็ยังมีอุปสรรคโซ่ที่ล่ามเธอ น่ารำคาญชะมัดจะปิดประตูห้องน้ำก็ไม่ได้

“คุณคริปโตสเอาโซ่ที่เท้าฉันออกให้หน่อยได้ไหมคะ ฉันปิดประตูห้องน้ำไม่ได้”พูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดทั้งที่พยายามปิดประตูห้องน้ำให้ได้มากที่สุด

“จะอะไรนักหนา”ร่างสูงลุกไปยังห้องน้ำที่มีร่างบางอยู่หลังประตูที่พยายามปิดมันลง

“ไม่ต้องปิดมันแล้วมานี่ ฉันอาบด้วย”ฝ่ามือหนาผลักประตูห้องน้ำเข้าไปด้วยความโมโหอย่างปัดความรำคาญจนพบกับร่างบอบบางที่ยืนล่อนจ้อนปิดของสงวนของตนเองอยู่

“ว๊าย!!! คุณออกไปนะ”หญิงสาวพยายามถอยหลังให้ห่างจากเขาแต่ไม่เป็นผลเพราะโซ่ที่ล่ามเธอไว้

“จะอายทำไม ร่างกายเธอฉันเห็นหมดแล้ว”ร่างบางถูกกระชากเข้าหาร่างบึกบึน

“นี่อย่ามองนะคนบ้า”ใบหน้าหวานแดงซ่านกระดากอายเหลือเกินที่เขาจ้องมองร่างกายเธออย่างนี้ และต้องเห็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบอย่างคนที่หมั่นออกกำลังกายเป็นประจำของเขาอีก ไม่รู้จักมียางอายบ้างหรือยังไง

“หึ~ เธอห้ามฉันไม่ได้หรอก”ใบหน้าคมคายลดต่ำลงให้อยู่ระดับเดียวกับหน้าอกอวบอิ่มของเธอ

“อย่านะคะคุณคริปโตส”แต่กับตรงกันข้ามเมื่อเขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ริมฝีปากหยักก็ครอบครองยอดอกอิ่มตรงหน้า มือหนาเคล้นทรวงสาวทั้งสองข้างเข้ามาชิดกันแล้วตวัดลิ้นเลียอย่างหื่นกระหาย

ณัฐริกามองการกระทำของเขาที่ทำต่อร่างกายของเธอ อย่างคนมักมากในกามมันทั้งหยาบกระด้างไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่กำลังขย้ำลูกกวางให้ตายใต้อุ้งเล็บของมัน

“ขอให้รู้ไว้ว่าคุณตักตวงความใคร่จากร่างกายฉันให้ได้ที่สุด เมื่อมีโอกาสฉันจะไปจากคุณและเราจะไม่ได้พบกับอีก อ๊ะ!”ณัฐริการ้องเสียงหลง

กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นตะโบมจูบร่างบางทุกส่วนของหญิงสาวด้วยความโมโหที่ได้ยินสิ่งที่หญิงสาวบอกออกมา

“สงสัยฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไปสินะ”ได้ในเมื่ออ่อนโยนไม่ชอบ ต่อไปนี้เขาก็จะทำกับเธอเหมือนกับเธอไม่มีจิตใจ ไม่มีความรู้สึก

“นี่! ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ”ฝ่ามือน้อยผลักหน้าอันหล่อเหลาของเขาออก ในขณะที่คริปโตสใช้ฟันกัดที่อกอวบของเธออย่างแรงจนเจ็บแสบไปหมด แต่แล้วร่างสูงก็ยืนขึ้นพร้อมกับจับร่างบางให้ยืนหันหลัง มือบางยันกำแพงห้องน้ำเอาไว้ จับสะโพกงามงอนไว้มั่นก่อนจะจับแก่นกายเข้าไปช่องทางรักอันคับแน่นอย่างรุนแรงในคราเดียวจนสุดลำยาว

“กรี๊ด!!! อื้อ เอาออกไปก่อน ฉันเจ็บ”เสียงกรีดร้องดังสนั่นเจ็บจากการกระทำของเขาไม่มีแม้แต่การเล้าโลม ให้ณัฐริกาพักพร้อมของร่างกายเลยสักนิด คริปโตสหาได้ฟังร่างบางแต่อย่างใด เขาโหมสะโพกเข้าใส่ร่างอรชรอย่างบ้าคลั่ง

“อะ...เอามันออกไป กรี๊ด!!! ฉันเจ็บไม่ไหวแล้ว”ราวกับร่างแตกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะที่ณัฐริกาแทบทนรับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขาจนเกือบขาดใจ ชายหนุ่มกลับครางระงมด้วยความเสียวซ่านมือหนากำไหล่บอบบางแน่นก่อนจะฉีดพ่นพิษรักเข้าสู่ตัวเธอ

‘ขอโทษ’ทันทีที่คริปโตสดึงแก่นกายใหญ่ออกจากโพรงสวาทเลือดสาวก็ไหลย้อนออกมาจนเขารู้สึกผิด แต่คำว่าขอโทษหลับจุกที่ลำคอหอยไม่ได้เอือนเอ่ยออกมาให้ร่างบางได้ยิน

“ฉันเกลียด ได้ยินไหมฉันเกลียดคุณ ฮื้อๆ”แผดเสียงใส่ก่อนที่ร่างบางจะทรุดฮวบลงพื้นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มนวล ในสภาพที่ดูไม่จืดนักโซ่เส้นใหญ่ยังคงคล้องข้อเท้าเอาไว้ต่างจากนักโทษ

“ฉันไม่ได้ขอให้มารักนิ”คริปโตสสวนคำพูดกลับแล้วกัดกรามแน่น ด้วยความรู้สึกหลายหลายปะปนกันออกมา ไม่ว่าจะเป็นสงสาร ที่เขาทำให้เธอเลือดตกยางออก หรือจะเป็นความรู้สึกเสียใจที่หญิงสาวพูดว่าเกลียดเขากันแน่ก็ยังไม่แน่ใจ

“ปล่อยฉันจากไอ้โซ่บ้าๆ นี่สักที!!”เขาจะรู้บางหรือเปล่าว่าข้อเท้าของเธอถลอกและอักเสบมากแค่ไหน บางครั้งที่อยากจะเดินไปรับลมตรงระเบียงห้องก็ไม่สามารถไปได้ มิหนำซ้ำมันยังทำให้เกิดการเสียดสีทุกครั้งที่ย่างก้าวไปข้างหน้าอีกต่างหาก

“ไม่!! เธอต้องเป็นนางบำเรอของฉันอย่างเต็มรูปแบบสักที”คริปโตสพูดพร้อมกับผลักร่างบางสู่พื้นกระเบื้องห้องน้ำอย่างแรง

“โอ๊ย! เจ็บ”เจ็บทางกายไม่เท่าไหร่แต่เจ็บปวดหัวใจเพราะคำว่า ‘นางบำเรอ’ ที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอจนรวดร้าวนี่สิ

“ผลักนิดเดียวอย่ามาสำออย”ไร้ซึ่งความเห็นใจกระชากแขนเรียวให้ลุกขึ้นยืน

“อาบน้ำซะ!! ฉันให้เวลาสิบนาที ฉันจะนอนรอเธอบนเตียง อย่าให้ฉันรอนาน ไม่งั้นเธอเจอดีแน่!!!!”เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่ถูกพับเป็นระเบียบเดินไปอาบน้ำที่ห้องทำงานของตัวเองที่อยู่อีกห้องทันที

“ทำไมๆ ฉันต้องมาอยู่กับคนแบบนี้ด้วย อื้อ อื้อๆ”ณัฐริการ้องไห้ออกมาอย่างอดสูกับชีวิต ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้