บทนำ

‘ ไปเที่ยวสักพัก ฝากร้านด้วย! เดี๋ยวจะส่งคนมาช่วยงาน : คาเร็น ’

กร๊าซ!!! เที่ยวเหรอ!? เวลาแบบนี้เนี่ยนะ...

ฉันกำหมัดแน่น แทบจะพ่นไฟออกจากปากและจมูกด้วยความโมโหปนโกรธเจ้านายตัวดีที่หนีปัญหารักร้าวของตัวเองไปอย่างไม่เห็นฝุ่น (ยังไม่รู้ว่าเจ้านายมีรักครั้งใหม่แล้ว) แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ฉันสบถลมหายใจอย่างหงุดหงิด กวาดตามองไปรอบๆ ร้านอาหารที่มีชื่อว่า K-Restaurant พลางขยำกระดาษโน้ตนั่นแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

ช่วงที่เจ้านายไม่อยู่ ปิดร้านไปเลยดีมั้ย? ถือโอกาสหยุดยาวมันซะเลย ฮึ่ย!!!

แต่นั่นก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นเพราะยังมีพนักงานตาดำๆ ในร้านที่ฉันทอดทิ้งไม่ลง แง!! อยากรู้นักว่าอะไรทำให้คาเร็นตัดสินใจทิ้งร้านอาหารที่ตัวเองรักขนาดนี้ไปได้ ยังจะมีอะไรสำคัญไปกว่าการดูแลร้านที่กำลังไปได้สวยแบบนี้อีกเหรอ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฮึ่ย

แล้ว... ไหนล่ะคนช่วยงานที่ว่า? นี่ก็ผ่านมาตั้งอาทิตย์แล้วยังไม่เห็นจะมีใครหน้าไหนนอกจากพนักงานตาดำๆ โผล่มาสักคน คิดจะให้ฉันบริหารร้านคนเดียวหรือไง!? เอาเปรียบลูกจ้างแบบนี้คอยดูนะจะโก่งเงินเดือนให้สูงๆ เลย ชิ! ยิ่งคิดก็ยิ่งฉุน โว้ยยย อารมณ์เสีย!

อกหักไม่พอยังต้องทำงานเพิ่มอีก ฮือๆ เศร้า หดหู่ เครียด อยากหนีไปอยู่ดาวเสาร์

ไม่มีใครเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันบ้างเลยหรือไง แงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยหัวใจ ถ้าเวลานี้ขอความช่วยเหลือจากคุโชว์ได้ก็ดีสิ...

แต่ว่าสิ่งที่ฉันทำเอาไว้กับหมอนั่นมันหนักหนาเกินกว่าจะให้อภัย ฉันคงไม่มีหน้าไปขอร้องให้เขาช่วยหรอก ผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันเจ็บปวดได้

โฮ คิดถึงคุโชว์จัง...

แอ๊ด~

ระหว่างที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาเคลียร์บัญชีร้านอาหารอย่างขะมักเขม้น ประตูร้านก็ถูกผลักเข้ามา ฉันเงยหน้าขึ้นพลางนึกสงสัยว่าทำไมวันนี้ลูกค้ามาเร็วจังยังไม่ทันจะสิบโมงด้วยซ้ำ และแปลกอีกอย่างตรงที่ไม่ได้ยินเสียงพนักงานกล่าว

‘ ยินดีต้อนรับ ’

กับลูกค้าเลย แต่นั่นเป็นเพียงข้อกังขาเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะได้สบสายตาเข้ากับผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู

“...”

หนุ่มหล่อลูกครึ่ง หุ่นนายแบบ เรือนผมสีน้ำตาลอมแดง เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลคมเข้มยืนอยู่หน้าประตู... นั่นเป็นสาเหตุให้พนักงานตกตะลึงจนลืมที่จะขยับตัวไปชั่วขณะ แม้แต่ฉันยังเผลอชื่นชมความดูดีของเขาด้วย คิดแล้วก็อายแฮะ...

ตึกๆ ตึกๆ

หัวใจมันเต้นแรงไปเองอะ ไม่ได้ตั้งใจ

“ยินดีต้อนรับค่ะ” ฉันหลุดปากพูดออกไปทั้งๆ ที่สายตายังจ้องหน้าเขาค้างอยู่ในท่าเดิม

เขาชำเลืองมองฉันด้วยสายตาราบเรียบก่อนจะเดินมาเท้าแขนบนเคาน์เตอร์แล้วจ้องหน้านิ่ง

“นี่ใช่ร้านคาเร็นหรือเปล่า?”

ตึกๆ ตึกๆ

ละหล่อมาก... ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งแทบจะละสายตาออกไปไม่ได้เลย จู่ๆ ฉันก็รู้สึกแน่นหน้าอกกะทันหันเหมือนจะหายใจไม่ออกขึ้นมาทันควัน ความหล่อเหลามันจุกอก! แต่ก่อนที่ฉันจะลืมตัวไปมากกว่านี้ ทันทีที่เขากะพริบตาฉันก็รู้สึกตัว รีบละล่ำละลักตอบออกไป

“ชะใช่”

นัยน์ตาคมไหววูบเล็กน้อย

“งั้นเธอก็เป็นมินตราสินะ?”

หือ? รู้จักฉันด้วยเหรอ... ฉันกะพริบตาปริบๆ จ้องหน้าหนุ่มหล่ออย่างสงสัย

“แล้วนายเป็นใคร?”

“ฉันคาร์ล หรือจะเรียกว่าคาร์ลี่ก็ได้ เป็นลูกพี่ลูกน้องคาเร็น จะมาดูแลร้านอาหารระหว่างที่มันไม่อยู่”

หา!? ฉันจ้องหน้าเขานิ่งอย่างตกใจ อึ้ง และก็มึน จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ระหว่างที่ฉันกำลังตะลึงอยู่นั้นก็แอบเห็นคาร์ลี่เอ๊ยคาร์ลกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคที่แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงไม่น่าไว้ใจออกมา

“งั้น... เรามาเริ่มงานกันเลยมั้ย”