คนโลภต้องตาย

ผัวะ! ผัวะ! ผลั่ก!

นาธาน บอดี้การ์ดหนุ่มสุดหล่อรัวกำปั้นลงใบหน้าของชายวัยกลางคนอย่างโหดเหี้ยมจนชายคนนั้นลงไปนอนกองกับพื้นก่อนที่จะตามมาด้วยการกระทืบราวกับว่าเขาไม่ใช่คน ร่างที่นอนดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนที่กำลังใกล้ตายกระอักเลือดออกมาเต็มปากอย่างแสนสาหัส เพราะเหตุนี้คณินจึงชูมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้นาธานหยุดการกระทำอันรุนแรงนั้นลงก่อน จากนั้นชายหนุ่มที่นั่งบนเก้าอี้ทำงานของคนที่ถูกทำร้ายร่างกายก็หันมามองสภาพของเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยามก่อนที่คณินจะเอ่ยถามคู่กรณีอีกครั้ง

"คุณฟาโรห์ควรบอกผมได้แล้วนะครับ ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้"

"อึก ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆครับ!"

"นาธาน!"

พั๊วะ! พั๊วะ!

เมื่อสิ้นคำสั่งที่แสนเลือดเย็น นาธานก็ทำการทำร้ายร่างกายของชายคนนั้นต่อโดยที่มีผู้เป็นนายอย่างคณินนั่งมองด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก เพราะเขาไม่มีความสงสารให้คนโลภไม่ว่าใครหน้าไหนเขาก็ไม่เคยให้อภัยถ้าคนคนนั้นโกงหรือพยายามแย่งสิ่งที่เป็นของเขาด้วยวิธีสกปรก

"กูให้โอกาสมึงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มึงจะหลับยาว บอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลัง!"

"หึ ถ้ากูตายมึงก็จะไม่มีวันรู้ความจริงไอ้คณิน ฮ่าๆๆ"

"อืมก็คงจะจริง ถ้าอย่างนั้นกูไม่เสียเวลาก็แล้วกันนะ"

ปัง!

เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีลูกเหล็กร้อนๆก็วิ่งพุ่งเข้าสู่ผิวหนังทะลุลึกเข้าตรงกลางหน้าผากทะลุไปยังสมองจึงทำให้ชายคนนั้นเสียชีวิตลงในทันที

คณินกระตุกยิ้มเล็กน้อยแสดงออกอย่างพึงพอใจ แต่ใครจะรู้ว่าคณินนั้นไม่เคยคิดที่จะอยากเป็นคนมีอิทธิพลแบบนี้เลย แค่ด้วยความที่โลกใบนี้มันโหดร้ายกับเขาก่อน เขาจึงทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเอง คนในครอบครัวและธุรกิจที่ตระกูลสร้างมาอยู่รอดปลอดภัย และแน่นอนสำหรับคณินคนโลภต้องตายเพียงเท่านั้น เพราะมันคือสิ่งที่พวกเขาต้องชดใช้ ชดใช้ด้วยชีวิต

"กลับ!"

"ครับ"

บรืนนนนนนนนนน

รถลีมูซีนหรูวิ่งแล่นไปยังท้องถนนเส้นใหญ่ด้วยความเร็วหนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง คณินใช้มือล้วงมวนบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตนเองพร้อมกับจุดไฟแล้วสูบมันอย่างสบายใจ จากนั้นเขาก็พ่นควันออกมาปล่อยให้มันล่องลอยคลุ้งไปทั่วรถโดยไม่สนใจใคร

"เรื่องลูกบุญธรรมที่กูให้ไปรับมาบ้าน เรียบร้อยดีใช่ไหม"

"เรียบร้อยดีครับคุณคณิน ผมส่งต่อให้ป้าลานันทาจัดการต่อแล้ว"

"ก็ดี แล้วเด็กนั่นเป็นไงบ้าง"

"ตอนที่คุณลินดาขึ้นรถมากับผม เธอก็เอาแต่ร้องไห้ตลอดทางเลยครับ"

"ร้องไห้หรอ หึ" เขาหลุดขำออกมาในลำคอเพราะไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าลินดาจะยังเสียใจอยู่เพราะบิดามารดาของเธอนั้นเสียชีวิตได้สามเดือนแล้ว ชายหนุ่มคงจะไม่เข้าใจคนที่ไม่เคยสูญเสียอะไรไปเลยในชีวิตอย่างลินดาเพราะชีวิตของเขาพบเจอกับความสูญเสียมาแล้วทั้งชีวิต คณินจึงกลายเป็นคนเย็นชากับทุกสิ่งทุกอย่างอีกทั้งยังเลือดเย็นเอามากๆจนผู้คนที่เข้าใกล้ต้องหวาดผวา

@บ้านพิเชษฐ์ศิรินันท์

คณินลากสายตามองไปยังอาหารแสนเลิศรสที่ถูกจัดวางบนโต๊ะหินอ่อนที่มีความยาวประมาณสี่เมตรด้วยแววตาที่โกรธจัดเพราะทั้งโต๊ะมีแค่คนเดียวที่นั่งรอทานอาหารกับทุกคนอยู่ เจ้าของมือหนากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนท่อนแขนแกร่งอย่างน่ากลัว บางครั้งเขาก็รู้สึกท้อกับครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบของตนเองเนื่องจากบุพการีของเขาได้จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับแล้ว คณินจึงมีแค่ คณา พิเชษฐ์ศิรินันท์ น้องชายต่างแม่ที่มีอายุอานามห่างกับเขาถึงสิบห้าปี เขาจึงรักคณาเหมือนกับว่าคณาเป็นลูกชายคนนึง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ไม่เคยเลี้ยงน้องแบบตามใจแต่ด้วยอายุของคณาที่เพิ่มขึ้นทุกวันและเข้าสู่วัยมหาลัยเต็มตัวคณาก็ดื้อพูดไม่ค่อยฟังและชอบหนีออกจากบ้านบ่อยๆ

"ทำอาหารมาตั้งเยอะแยะแล้วให้กูนั่งแดกข้าวคนเดียวนี่นะเจริญจริงๆ พวกมันไปไหนกันหมด!"

"คุณคณายังไม่กลับค่ะบอกว่าจะกลับมาตอนดึกๆ ส่วนเฌอลิลินเธอเพิ่งกลับมาถึงเมื่อกี้ สงสัยกำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ และคุณลินดาเธอ..."

"ก็ว่ามาสิจะอ้ำอึ้งเพื่อ?"

"เธอไม่ยอมลงมาค่ะ พูดอะไรด้วยก็เอาแต่เงียบเหมือนคนไม่มีชีวิตเลยค่ะ"

พรึ่บ!

เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นคณินก็ลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะลุกโชนขึ้นพร้อมจะแผดเผาให้คนที่ถูกพูดถึงไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน เขารู้ว่าทุกคนพยายามหลบหน้าเขาเพราะกลัว เวลาทุกคนมารับประทานอาหารร่วมกันทีไรทุกคนจะมีทีถ้าสงบเสงี่ยมมิหนำซ้ำยังเกร็งเหมือนกลัวคณินจะฆ่าทิ้ง คณินหันหน้าไปสั่งเหล่าบอดี้การ์ดทั้งสิบนายที่ยืนเฝ้าเขาอยู่รอบข้างด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขามเพราะเขาไม่อยากจะทานอะไรแล้ว เขาเครียดเรื่องงาน เรื่องธุรกิจ แล้วยังต้องมาเครียดเรื่องครอบครัวอีก ชายหนุ่มจึงพูดเตือนกับตัวเองว่าตอนนี้เขาเครียดเกินไปแล้ว ต้องหาทางคลายเครียด...

"คืนนี้พวกมึงแดกทุกอย่างได้ตามสบายเลยนะ ถือว่ากูเลี้ยงต้อนรับลูกบุญธรรมกูก็แล้วกัน"

จากนั้นคณินก็เดินปรี่ออกมาจากห้องอาหารด้วยสีหน้าอารมณ์เสียเขาจึงแสดงออกด้วยการกระแทกส้นเท้าลงพื้นหนักๆ เขาโกรธจนรู้สึกว่ามีควันร้อนๆออกมาจากใบหู ดวงตาของเขาฉายแววความอาฆาตแค้นออกมาราวกับซาตานแบบที่ใครเผลอสบตาเข้ากับเขาตอนนี้ มีหวังต้องสยบและตกเป็นเหยื่อของเขาอย่างแน่นอน

ณ ตอนนี้ คณินได้ยืนอยู่หน้าประตูสีทองขนาดใหญ่อย่างลังเลว่าจะเข้าไปหรือเปล่า เพราะตอนนี้เขาทั้งเครียดทั้งเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรเลย แต่อีกใจมันก็อยากจะคลายเครียดด้วยการร่วมรักกับใครสักคน ถึงเขาจะรู้ว่าไม่เคยได้ผลเลยก็ตามแต่ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย...

ปังๆๆ

เจ้าของใบหน้าคมคายทุบประตูบานใหญ่หนักๆสามที ก่อนที่คนที่อยู่ในห้องนี้จะรีบวิ่งมุ่งเข้ามาเปิดประตูออก

เอี๊ยดดดด

"อ้าวคุณคณิน กลับมาแล้วหรอคะ" หญิงสาวที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ตกใจสุดขีด เธอก็คือ เฌอลิลิน เด็กสาวที่เขาเลี้ยงไว้ใช้บริการทางเพศในยามที่เขาต้องการนั้นเอง ซึ่งระหว่างทั้งสองนั้นไม่มีความรักเข้ามาข้องเกี่ยวเลยแม้แต่เล็กน้อย มีแค่เรื่องเงิน งานและเรื่องเซ็กส์เท่านั้น แต่สิ่งที่เฌอลิลินแตกต่างจากคนอื่นก็คือความเข้าอกเข้าใจคณิน การวางตัวที่ดีไม่เอาอารมณ์ส่วนตัวมาปนกับงาน และเธอก็รู้อีกว่าเจ้านายของเธอรู้สึกยังไงกับการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้บางครั้งเธอจึงเป็นที่ปรึกษาบ้างเวลาเขาต้องการ...

"อืม เธออาบน้ำเสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วค่ะ คุณคณินจะคลายเครียดหรอคะ"

"อืม ช่วงนี้ค่อนข้างเก็บกดน่ะขอปลดหน่อยก็แล้วกัน"

"ได้ค่ะ เข้ามาสิคะ"