ฉันเกลียดเธอ

นับจากคืนนั้นทุกอย่างที่เคยเป็นเหมือนความฝันก็ผันแปรเปลี่ยนเป็นความจริงเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าตอนนี้ฉันสามารถทำให้พี่เฟียตกอยู่ในความต้องการจะรักของฉันได้ไงล่ะ

"ตอนนี้ทั้งคู่ก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ"

ใช่แล้วค่ะ เราสองคนจดทะเบียนสมรสกัน ทันทีที่ฉันตกเป็นของพี่เฟียแล้วฉันก็ทำการเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้พ่อแม่พี่เฟียฟัง อีกทั้งยังต่อสายไปรายงานพ่อแม่ของฉันที่จีนด้วยเพื่อเป็นเครื่องมือที่จะช่วยจับต้อนพี่เฟียให้จนมุม สุดท้ายพี่เฟียก็ตกเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันไปโดยปริยายไม่สามารถคัดค้านได้

ในขณะนี้ฉันและพี่เฟียทำการนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นห้องนอนโดยที่มีพ่อแม่ของเขานั่งอยู่ปลายเตียง ฉันและพี่เขาพนมมืออยู่อย่างนั้นเพื่อรับคำอวยพร มันช่างเหมือนตอนพ่อแม่ส่งลูกชายและลูกสะใภ้เข้าหอจริงๆเลย ฉันได้แต่ยิ้มแป้นจนแก้มปริเนื่องจากมีความสุขเป็นที่สุดแต่ตัดภาพไปที่เขากลับทำหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ ดูลึกๆแล้วเหมือนจะโกรธฉันเอามากๆเลย

"บ้านหลังนี้พ่อกับแม่ซื้อให้เป็นเรือนหอนะลูก ถ้าหนูหลินจบปริญญาตรีเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะจัดงานแต่งงานให้" พ่อของพี่เฟียลูบศีรษะของฉันอย่างอ่อนโยนราวกับว่าฉันเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านเลย ฉันเกิดความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ

"งั้นแม่กับพ่อกลับแล้วนะลูก ต่อไปนี้จะทำอะไรก็คิดถึงกันให้มากๆ"

"ครับ" พี่เฟียตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนไม่เต็มใจเมื่อแม่ของเขาเอ่ยออกมา ฉันสัมผัสได้ถึงความแคบแค้นใจของคนที่นั่งข้างๆได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยราวกับกำลังจะตรอมใจ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ว่าการที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะฉันใช่ไหม ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่พอใจเวลาเห็นหน้าฉันก็จริง แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาเสียใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย

ทันทีที่พ่อและแม่ของพี่เฟียเดินจากไปฉันก็ขึ้นไปนั่งรอสามีที่เตียงด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข พี่เฟียสาดดวงตาอันดุดันมาทางฉันจ้องมองปานจะกินเลือดกินเนื้อ จนขนอ่อนๆตรงแขนขาลุกซู่ขึ้นมาเหมือนตอนได้รับอากาศหนาว ภายในใจสั่นกลัวรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขาอยู่ไม่น้อยฉันถึงกลับหุบยิ้มลงในทันที

"พี่เฟีย...ทำไมมองหลินแบบนั้นล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า"

"ทำไมเธอต้องทำลายอนาคตฉันด้วย"

"ทำอะไรคะ หลินยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ก็ที่เธอขี้ฟ้องไปบอกพ่อแม่ว่าเธอเอากับฉันไง"

"ก็มันคือเรื่องจริงนี่คะ พี่เฟียได้หลินแล้วก็ต้องรับผิดชอบสิคะ"

"แต่ฉันไม่ได้อยากได้เธอเป็นเมีย" ถ้อยคำนี้เป็นคำที่เขาพูดออกมาเมื่อไหร่มันก็เรียกความเจ็บปวดมาสู่หัวใจฉันได้เป็นอย่างดี ทำไมพี่เฟียถึงชอบพูดแบบนี้กับฉันอยู่เรื่อยเลยคนอย่างฉันก็ใช่ว่าจะอดทนได้ตลอดไปนะเว้ย

"ไม่รู้ล่ะ ได้แล้วก็ต้องรับผิดชอบ"

"ตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิตฉันก็ไม่เคยมีความสุขเลย ทำไมเธอต้องจุ้นจ้านกับฉันด้วยวะ หนีไปให้พ้นๆหน้าฉันไม่ได้หรือไง ฉันเกลียดเธอเข้าใจไหมหนูหลิน ฉันเกลียดเธอ"

"อึก...แต่หลินรักพี่เฟียนะพี่เฟียต้องรักหลินสิ พี่ต้องเป็นของหลิน ของหลินคนเดียวเท่านั้น"

"ออกไปให้พ้นหน้าฉัน อย่าให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้"

"ไม่ไป หลินจะอยู่กับพี่!"

"ไม่ไปใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปเอง" เขาไม่พูดเปล่าพลางหยิบเอากุญแจรถยนต์ของเขาที่หัวเตียงอย่างกราดเกรี้ยวก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนด้วยความรวดเร็ว

"พี่เฟียกลับมาเดี๋ยวนี้นะ! พี่เฟีย!!!"

บรืนนนนนนนนนน

"ลุงนทีคะ ขับให้เร็วกว่านี้ได้ไหมคะ" ฉันสั่งให้ลุงนทีคนขับรถของฉันพยายามตามพี่มาเฟียไป ตอนนี้พี่เขาขับรถยนต์คันหรูได้เร็วมากๆจนไม่สามารถขับรถตามไปได้ในทันทีเนื่องจากเวลานี้รถบนท้องถนนก็เยอะมากกลัวจะเกิดอุบัติเหตุด้วย แต่ใครจะสนใจกันล่ะตอนนี้ในใจของฉันคิดแค่ว่าต้องตามเขาไปในทันเท่านั้นเพราะฉันกลัวว่าเขาจะหนีฉันไปมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันไม่ยอมเด็ดขาดยังไงวันนี้ก็เป็นวันที่เราสองคนจดทะเบียนกันวันแรกเพราะฉะนั้นเขาต้องอยู่กับฉันเท่านั้น

"ผมเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุน่ะสิครับคุณหนูหลิน คุณมาเฟียขับรถเร็วมากๆเลย ยังไงก็ตามไม่ทันหรอกครับ"

"ต้องตามให้ทันนะคะ หลินกลัวว่าพี่เฟียจะไปหาผู้หญิงคนอื่น"

ตอนนี้ฉันคิดมากไปหมด คิดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องราวกับว่าฉันกำลังเป็นคนบ้าโหยหาความรักจากเขาอย่างที่ต้องการมานานแสนนาน วันนี้มันเป็นวันของฉันแล้วทำไมฉันจะต้องปล่อยให้เขาหลุดมือไปด้วยล่ะ

"ครับๆ"

จากนั้นลุงนทีก็เหยียบเร่งรถให้เร็วขึ้น และเมื่อพี่เฟียรู้สึกว่าฉันกำลังจะตามทันเขาก็เร่งความเร็วให้เพิ่มขึ้นอีกคาดว่าน่าจะเหยียบจนสุด ตอนนี้หัวใจของฉันถึงกลับตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มด้วยความตื่นกลัว เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันก็ไม่เคยขึ้นรถกับใครที่ขับเร็วแบบนี้มาก่อน ในขณะที่ฉันกำลังใจจดใจจ่อกันการจ้องมองท้ายรถของสามีนั้น จู่รถบรรทุกของก็ตรงสวนมาทางเลนซ้ายห่างจากพวกเราประมาณยี่สิบเมตร เจ้าของรถพยายามบีบแตรให้สัญญาณตลอดทางเพื่อเป็นการเตือนเหมือนว่ารถคันนั้นจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง แต่ฉันก็ยังไม่สนใจสั่งให้ลุงนทีขับรถไล่หลังรถที่มาเฟียตามไปติดๆ

ปี๊บบบบบบบบ

"กรี๊ดดดดดด"

ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆรถบรรทุกคันนั้นก็เสียหลักตรงดิ่งมายังรถของฉันในเลนขวา ในใจคิดแค่ว่ายังไงวันนี้ก็ตายแน่ๆเพราะทำอะไรไม่ได้ ได้แค่เตรียมใจ

เอี๊ยดดดด!

โคร่มมมมม!

ฉันหลับตาปี่พร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดตาไว้เพราะไม่อยากดูภาพตรงหน้าอีกอย่างจะได้ตายแบบที่ไม่ต้องเจอเหตุการที่เลวร้าย แต่! ทำไมฉันถึงไม่เจ็บล่ะ ทั้งๆที่เสียงโดนชนก็ดังขนาดนั้น หรือว่าฉันจะตายไปแล้วแต่ตายไม่รู้ตัว

ฉันค่อยๆลดมือลงออกจากดวงตาพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนที่จะเห็นความจริงตรงหน้าว่า รถคันที่ถูกชนนั้นจริงๆแล้วไม่ใช่รถฉันแต่เป็นรถคันข้างหน้าต่างหากนั่นก็คือรถพี่เฟียนั่นเอง ซึ่งลุงนทีเบรคทันรถคันที่โชคร้ายจึงเป็นเขา

"พี่เฟีย..." ฉันอุทานออกมาเบาๆอย่างไร้สติในหัวขาวโพลนไปหมด รู้สึกชาไปทั้งตัวราวกับว่าตอนนี้มันเหมือนฝันร้าย ภาพตรงหน้าคือรถบรรทุกคันนั้นทับรถยนต์คันหรูของพี่เฟียฝั่งคนขับโดยไม่ได้ชนแบบเต็มๆ คนขับรถบรรทุกคงจะพยายามหักหลบเหมือนกันแต่ไม่พ้น

ฉันหันหน้าไปหาลุงนทีที่นั่งอยู่ข้างๆหวังว่าจะให้ลุงเขาไปช่วยพี่เฟีย แต่ทว่าตอนนี้ลุงแกหมดสติไปเสียแล้ว จากนั้นฉันจึงรีบวิ่งลงจากรถอย่างรีบร้อนพร้อมกับตรงไปยังจุดเกิดเหตุทันที ฉันลนลานไปหมดทำอะไรไม่ถูกจากนั่นฉันก็พยายามเรียกหาพี่เฟียที่อยู่ข้างในรถเพราะฉันไม่สามารถเข้าไปข้างในได้เพราะรถของพี่มาเฟียถูกทับด้วยรถบรรทุกอยู่

"ฮือๆ พี่เฟีย" ฉันร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายฉันเสียใจมากนะที่ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วแท้ๆแต่กลับช่วยอะไรเขาไม่ได้

"ช..ช่วยด้วย" ฉันได้ยินเสียงของพี่เฟียร้องแผ่วเบาออกมาจากใต้ท้องรถบรรทุก ฉันพยายามตั้งสติเรียกขวัญตัวเองกลับมาก่อนที่ฉันจะทำการรีบวิ่งมุดเข้าไปในท้องรถบรรทุกเพื่อเข้าไปตามหาเจ้าของต้นเสียง ปรากฏว่าตอนนี้พี่มาเฟียกำลังพยายามคลานมุดออกมาจากรถของตนเอง คนร่างสูงเปียกปอนไปด้วยเลือดและดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่ข้างขวาด้วย ฉันไม่รอช้ารีบเข้าไปดึงร่างที่กำลังตะเกียกตะกายออกมาและในที่สุดฉันก็ลากเขาออกมาอยู่บนท้องถนนได้สำเร็จ

"พี่เฟีย รอหลินแป๊บนึงนะคะเดี๋ยวหลินจะช่วยพี่เอง ฮือๆ" ฉันควักเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเพื่อกดโทรออกไปยังเบอร์โรงพยาบาลทันที ยิ่งตอนนี้พี่มาเฟียเหมือนจะไม่ไหวแล้วด้วยมันยิ่งทำให้ฉันใจเสียเข้าไปใหญ่

"รับสิวะ!! ทำใจดีๆไว้นะคะ ฮือๆ" ฉันปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขาทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเทพเจ้าถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้ ฉันยกศีรษะของคนที่ฉันรักขึ้นมานอนบนตักอีกทั้งยังกุมมือเขาไว้เพื่อให้เขาแน่ใจว่าฉันจะอยู่ตรงนี้ไม่จากไปไหน

"ป..ปล่อยฉันไป น..หนูหลิน"

"ไม่เอา หลินรักพี่หลินอยากอยู่กับพี่ พี่เฟียต้องไม่เป็นอะไรนะคะ พี่ต้องอยู่เป็นสามีหลินก่อน"

"หึ ฉ..ฉันขอตายดีกว่า อึก!"

"ไม่!!! ฮือๆ พี่เฟียลุกขึ้นมาลุกขึ้นมาหาหลินเดี๋ยวนี้ กรี๊ดดดดด!"