พี่ไวน์ใจดี

"ไอ้ไวน์ เย็นนี้มึงออกงานแทนกูนะพอดีว่าวันนี้กูอยากอยู่กับลูกกับเมีย" ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งในขณะที่น้องชายฝาแฝดนั้นกำลังนั่งขาไขว้เล่นวิดีโอเกมอย่างสนุกสนาน

"แล้ว..มีค่าจ้างให้กูไหมล่ะ"

"แค่นี่ก็ทำให้กูไม่ได้หรอวะไอ้นี่"

"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบออกงานอะไรแบบนี้" ชายหนุ่มยังคงเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่งแต่ทว่าดวงตากลับเพ่งมองไปยังหน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ มือยังคงกดอย่างเมามันโดยไม่ยอมแลไปมองผู้เป็นพี่ชายเลยสักนิดว่าเขานั้นทำหน้าเคร่งเครียดแค่ไหนกับเรื่องที่จะต้องไปออกงานในคืนนี้ เนื่องจากว่าเขาต้องดูแลภรรยาและลูกน้อยอีกสามคนอย่างใกล้ชิดจึงไม่สามารถไปร่วมงานได้จริงๆจึงยอมเสียหน้าเดินมาขอร้องน้องชาย

"กูก็ไม่ชอบ แต่งานนี้เป็นงานเปิดตัวเครื่องเพชรของคุณหญิงลักขณาซึ่งเป็นคนกันเองเพราะฉะนั้นไม่มีทางเลือก"

"เออกูเข้าใจแล้ว ว่าแต่กูต้องไปกับใคร"

"ยัยดา"

"น้องรดาลูกอาวาทีหรอ"

"อืม"

"โอเค งานเริ่มกี่โมง"

"สามทุ่ม"

"เออเดี๋ยวกูไปรับน้องก็แล้วกัน"

19:00 น.

"กูฝากมึงดูแลคาสิโนสักอาทิตย์ด้วยนะ พอจัดการไอ้พวกนั้นเสร็จแล้วมึงค่อยกลับมารับใช้กูที่ไทยเข้าใจไหม"

(คร้าบฝ่าบาทคร้าบ)

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นที่อยู่ภายใต้แว่นอันเชยเฉิ่มกรีดนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตนเพื่อตัดสายเมื่อสั่งการลุคผู้เป็นลูกน้องเสร็จ ในขณะนี้ชายหนุ่มได้นั่งอยู่ที่รถลีมูซีนคันสีดำยาวเหยียดซึ่งไม่ต้องบรรยายเลยว่ารถคันนี้มีราคาที่มหาศาลแค่ไหนและตอนนี้เขาก็ได้มาหยุดที่หน้าบ้านของรดาสาวน้อยที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่ทั้งสองนั้นมีอายุที่ต่างกันมากถึงสิบเอ็ดปีไวน์จึงเอ็นดูเธอเหมือนหลานมากกว่า

ปัง!

สาวน้อยวิ่งพุ่งตรงมายังประตูอย่างรีบร้อนแล้วทำการกระโดนขึ้นรถก่อนที่จะปิดมันลงด้วยแรงมหาศาลจนคนขับรถของไวน์นั้นลงไปเปิดประตูให้เธอไม่ทันเลย

"รอนานเลยใช่ไหมขอโทษนะคะ พอดีเมื่อกี้ดาเข้าห้องน้ำอยู่"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สำหรับน้องดาพี่รอได้เสมอ"เจ้าของเสียงทุ้มรีบเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่วาววับฉายความเจ้าเล่ห์ออกมาหน่อยๆแกลมหยอกล้อน้องสาวคนสวยจากนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มมุมปากหนึ่งทีพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ

"แหม ยังพูดจาแพรวพราวเหมือนเดิมเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่พูดจาไพเราะอ่อนโยนแบบพี่ไวน์เนี่ยจะยังไม่มีเมีย ดูอย่างพี่เวลคนปากเสียนั่นสิลูกสามแล้ว" คนตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับแสดงสีหน้าแปลกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อพูดถึงการมีครอบครัวถึงพี่ชายอีกคนเพราะทั้งสองหนุ่มนั้นมีนิสัยใจคอที่ต่างกัน เวล มีนิสัย ปากร้าย ขี้หงุดหงิด และเอาแต่ใจ ส่วนไวน์นั้นเขาทั้งอ่อนโยน พูดจาไพเราะมีเหตุผลแต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของผู้หญิงที่จะมาเคียงข้างทั้งๆที่ผ่านมาก็มีสาวๆมากมายเข้ามาในชีวิต แต่ด้วยเหตุอะไรที่ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นจากเขาไปตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันเธอก็ยังคงไม่รู้ว่าเพราะอะไร....

"หึ พี่คงจะ..ไม่น่ารักเหมือนไอ้เวลล่ะมั้ง"

"พี่ไวน์น่ารักกว่าพี่เวลเยอะ"

"หึ"

"พี่ไวน์คะ แวะไปรับเบลเพื่อนของดาที่บ้านได้ไหมคะ พอดีว่าเบลเขาไม่อยากติดรถไปกับครอบครัวน่ะค่ะ"

"ได้สิคะเหลือตั้งสองชั่วโมง"

"พี่ไวน์ใจดีที่สุดเลย"

@บ้านมาเบล

หญิงสาวในชุดราตรียาวสีแดงโชว์เนินอกอวบออกมาเด่นชัดอย่างมั่นใจเธอมองสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของตนเองเพื่อตรวจความเรียบร้อยสวยงามพอที่จะออกไปร่วมงานในคืนนี้หรือยัง มาเบลยังคงเติมนั่นนิดนี่หน่อยไม่ว่าจะเป็นลิปสติกหรือแป้งเธอสามารถทำได้ทุกอย่างที่ทำให้เธอสวยและโดดเด่นกว่าใครๆ ตั้งแต่เธอเกิดมาเธอพยายามทำให้ตนเองมีคุณค่าเพราะเหตุนี้ลูกชายมหาเศรษฐีจึงตามจีบเธอไม่ลดละเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทะเยอทะยานและน่ายกย่อง

"มาเบล" เจ้าของเสียงหวานเรียกน้องสาวต่างแม่ขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มซึ่งเธอก็คือ นาบี พี่สาวคนละแม่ของมาเบล ทั้งสองเกิดปีเดียวกันเรียนคณะเดียวกันและยังเรียนมหาลัยเดียวกันอีกแต่ที่ทั้งสองสาวอายุเท่ากันนั้นก็เพราะว่าเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนสจีและบรรพตนั้นได้ให้กำเนิดลูกสาวที่มีชื่อว่านาบี นาบี เป็นสาวน้อยน่ารักนิสัยดีเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิตไม่ว่าคนนั้นจะเข้ามาด้วยเรื่องที่ดีหรือเรื่องที่ร้ายก็ตาม แต่พอเวลาผ่านมาได้เพียงห้าเดือนบรรพตก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวอีกคนที่ชื่อว่า มาเบล และมารดาของเธอก็คือ ใบบัว อดีตแม่บ้านของบรรพตที่ถูกเจ้านายขืนใจจนท้องโดยที่สจีนั้นไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งมาเบลได้กำเนิดขึ้นมาใบบัวจึงยอมเล่าความจริงทุกอย่างให้สจีฟังทั้งหมด ในตอนแรกเธอก็โกรธบรรพตมากแต่พอมองแววตาของเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแล้วก็รู้สึกสงสารสาวน้อยมาเบลขึ้นมานับตั้งแต่นั้นสจีก็ได้เลี้ยงดูมาเบลมาตลอดเหมือนลูกแท้ๆโดยมีนาบีเป็นพี่สาว

"ว่า?"

"คุณพ่อให้พี่มาตามเธอ พวกเราจะไปกันแล้วนะยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกหรอ"

"แล้วใครว่าฉันจะไปกับพ่อล่ะฉันจะไปกับรดา เธอกับแม่ใหญ่และคุณพ่อไปก่อนเลย" นาบีกวาดสายตาเพ่งพิจารณาน้องสาวสุดที่รักตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหลงไหลที่เห็นมาเบลแต่งตัวได้สวยงามราวกับเจ้าหญิง

"วันนี้น้องพี่สวยมากเลย"

"ฉันก็สวยทุกวันนั่นแหละ"

"นาบี เธอมีสร้อยเพชรด้วยหรอ?" หญิงสาวขมวดคิ้วเข้ามากันด้วยความสงสัยเมื่อเห็นจี้รูปผีเสื้อล้อมรอบไปด้วยเพชรเม็ดเล็กๆสวยงาม

"อ่อ คุณพ่อให้มาน่ะคุณพ่อบอกว่ามันเหมาะกับพี่ดี"

"ก็สวยดี แล้ว...ไม่มีของฉันหรอ"

"พี่..ไม่รู้"

"หึ ช่างเถอะปกติฉันก็ไม่เคยได้ของแบบนี้อยู่แล้วนิมันคงไม่เหมาะกับฉัน"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก.."

"ใช่สิ! มันเป็นแบบนั้นแหละ"

"งั้นพี่ถอดเป็นเพื่อนเธอก็ได้นะ"

"ไม่ต้อง เธอไปได้แล้วคุณพ่อกับแม่ใหญ่จะรอนาน"

"งั้นพี่ไปก่อนนะ"

"อืม..." มาเบลกำหมัดแน่นจึงทำให้เหงื่อเปียกชุ่มที่มือ ใบหน้าเรียวเล็กสั่นเพราะโกรธจัดเธอขบกรามแน่นจึงเผยให้เห็นกรอบหน้าได้ชัด และนี่ก็คือสิ่งที่เธอเจอมาตลอดนั่นก็คือการที่พ่อนั้นลำเอียง มาเบลไม่เคยเกลียดพี่สาวตัวเองเลยที่ได้ทุกๆอย่างเพราะที่ผ่านมาเธอก็มีแค่นาบีจริงๆ แต่ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพียงเพราะน้อยใจที่เธอไม่เคยได้ของดีๆจากพ่อและแม่เลี้ยงเลย บางครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นแค่ตัวขัดความสุขของครอบครัวนาบี

"หึ ไม่เห็นจะอยากได้เลย!"